Απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα για το Αγγλικό Δίκαιο

Προσέξτε αυτό το άρθρο. Απαντά σε κρίσιμα ερωτήματα περί χρέους που “διέπεται” από Ελληνικό ή Αγγλικό Δίκαιο…

 Οι νομικές συνέπειες μιας απόφασης χρεοκοπίας

Η κρίση χρέους που μαστίζει την Ελλάδα έχει πλέον εισέλθει σε νέες φάσεις μετά την αναδιάρθρωση του Ιουλίου και το τελευταίο «κούρεμα» του Οκτωβρίου. Κανείς δεν γνωρίζει την κατάληξη και αποτελεσματικότητα των σχετικών αποφάσεων, γεννιούνται όμως ορισμένα ερωτήματα

για τη νομική σημασία των γεγονότων αυτών, ειδικότερα αναφορικά με τις έννομες σχέσεις του ελληνικού κράτους με τους ιδιώτες πιστωτές του.

Καταρχήν, ένα κράτος που πτωχεύει ή περιέρχεται σε κατάσταση στάσης πληρωμών, δεν αντιμετωπίζεται νομικά όπως τα φυσικά πρόσωπα. Δεν υπάρχει κάποιο διεθνές δικαστικό όργανο που θα μπορούσε να καταδικάσει το ελληνικό κράτος στην αποπληρωμή των χρεών του ή κάποιος διεθνής «σύνδικος πτωχεύσεως» που θα αναλάμβανε τη διαχείριση ενός ενδεχόμενου πιστωτικού γεγονότος ή χρεοκοπίας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, αν μία σύμβαση διέπεται από το δίκαιο ενός κράτους και αυτό το κράτος εν συνεχεία αλλάξει τη νομοθεσία του, όπως άλλωστε δικαιούται να κάνει, η νέα νομοθετική ρύθμιση θεωρείται ότι διέπει και καλύπτει την εν λόγω σύμβαση. Έτσι ένα κράτος μπορεί μονομερώς να αλλάξει τους όρους του δανεισμού του με μεταγενέστερη σχετική νομοθετική πρόβλεψη.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι πιστωτές δεν διαθέτουν νομικά βοηθήματα έναντι τέτοιων ενεργειών. Μπορούν να στραφούν νομικά κατά του κράτους αυτού στην εθνική έννομη τάξη ή υπό προϋποθέσεις σε αλλοδαπά δικαστήρια. Έχουν τη δυνατότητα επίσης να στραφούν και σε διεθνή διαιτητικά όργανα, αφού οι σχετικές μονομερείς κρατικές ενέργειες μπορεί να θεωρηθούν ότι ισοδυναμούν με δήμευση ή απαλλοτρίωση. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για την προσφυγή σε διαιτησία είναι, η ύπαρξη διακρατικής σύμβασης για την προστασία των επενδύσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχει ουσιαστικά μόνο μία σημαντική διακρατική σύμβαση αμοιβαίας προστασίας επενδύσεων, αυτή του 1961 με τη Γερμανία. Οι άλλες υπάρχουσες συμβάσεις της Ελλάδας δεν έχουν συναφθεί με χώρες απ’ όπου προέρχεται η μεγάλη πλειοψηφία των πιστωτών (κυρίως από δυτικές χώρες), οπότε υποστηρίζεται ότι οι περισσότεροι πιστωτές (με την εξαίρεση των Γερμανών) δεν χαίρουν των νομικών βοηθημάτων που θα είχαν βάσει των συνθηκών αυτών, άρα ενδεχόμενη μονομερής ενέργεια της Ελλάδας δεν θα οδηγούσε σε σωρεία προσφυγών σε διεθνή διαιτησία.

Οι παραπάνω θεωρήσεις όμως αποτυγχάνουν να λάβουν υπόψη τους το πιο σημαντικό διακριτικό γνώρισμα της ελληνικής περίπτωσης που έχει να κάνει με τις νομικές συνέπειες της συμμετοχής της χώρας μας στην E.E.

Το γεγονός ότι ένα κράτος-μέλος της Ένωσης μπορεί να αλλάξει τη νομοθεσία του, δεν σημαίνει ότι μπορεί μονομερώς να καταργήσει ή να υποσκάψει την εφαρμογή του ευρωπαϊκού δικαίου στο έδαφός του. Η ευρωπαϊκή έννομη τάξη, μέσω των διατάξεων των βασικών ελευθεριών, παρέχει πολύ ουσιαστικότερη και ευρύτερη προστασία από οποιαδήποτε διακρατική σύμβαση προστασίας ε