Ανάκτηση των κλεμμένων ή αγανάκτηση των πενόμενων;

Μιλάμε και γράφουμε τόσον καιρό για την ανάγκη να υπάρξει δικαιοσύνη στον καταμερισμό των βαρών της κρίσης στους πολίτες. Η αναπόφευκτη μοιρασιά των συγκεκριμένων βαρών δηλαδή θα πρέπει να είναι δίκαιη και ανάλογη τόσο με την αντοχή του καθενός, όσο – και αυτό είναι το πιο δύσκολο – και με την συμμετοχή του καθενός στο πάρτι της λεηλασίας του δημοσίου χρήματος που προηγήθηκε και αποτέλεσε την κυριότερη γενεσιουργό αιτία της οικονομικής καταστροφής της χώρας.

Φρονώ πως είναι καιρός

να γίνουμε περισσότερο συγκεκριμένοι όταν λέμε πως πρέπει να πληρώσουν τώρα οι «λιπαροί» έχοντες και κατέχοντες, κυρίως αυτοί που συσσώρευσαν το παράνομο λίπος τους ακριβώς την εποχή που διασπαθίζονταν ολούθε τα πακέτα με το δημόσιο χρήμα και άλλαζαν τσέπες δισεκατομμύρια με διάφορα μικρά και μεγάλα «κόλπα», μεταξύ των οποίων και το «colpo grosso» του Χρηματιστηρίου.

Έχω γράψει κατ’ επανάληψη πως το «χαράτσι» ή αλλιώς το ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενης επιφανείας ακινήτων είναι ίσως ο δικαιότερος από όλους τους έκτακτους φόρους που επιβλήθηκαν στους Έλληνες πολίτες κατ’ εντολή της τρόικας και δια «χειρός» του κ. Βενιζέλου. Με την μετατροπή του σε ενιαίο φόρο ακίνητης περιουσίας, μπορεί να γίνει ακόμη δικαιότερος αρκεί να επιβληθεί κατά κύριο λόγο σε αυτούς που είναι πραγματικά δίκαιο να το πληρώσουν. Αυτούς δηλαδή που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν το πόθεν έσχες των ακινήτων που έχουν στην κατοχή τους!

Μας ζητούν να προβλέψουμε συνολικές εισπράξεις μέσω αυτού του φόρου κοντά στα 4,2 δις ώστε να εισπράξουμε σίγουρα κοντά στα 3 δις, που είναι αυτά που πρέπει να εισπραχθούν. Η πρόταση που εισφέρω στον διάλογο για τον συγκεκριμένο φόρο είναι η εξής: Να προστεθεί μονάχα μία παράγραφος στον νόμο που τον προβλέπει, η οποία να συναρτά το ποσόν πληρωμής με την δυνατότητα κάποιου φορολογούμενου να αποδείξει πως η ακίνητη περιουσία του, αγοράστηκε με χρήματα δηλωμένα στην εφορία και όχι μαύρα και αφορολόγητα. Αν δηλαδή κάποιος φορολογούμενος δεν μπορεί να δικαιολογήσει το «πόθεν έσχες» των ακινήτων του, τότε ο φόρος να πολλαπλασιάζεται, με προοπτική το επιπλέον ποσόν που θα εισπραχθεί είτε να επιστραφεί την ίδια χρονιά είτε να συμψηφιστεί ως ελάφρυνση την επομένη χρονιά και πάντα δικαίως, σε όλους αυτούς που έχουν και κατέχουν ακίνητη περιουσία της οποίας το πόθεν έσχες μπορεί να δικαιολογηθεί. Η ελάφρυνση μπορεί να γίνει κλιμακωτά, αρχής γενομένης από τους πιο αδύναμους οικονομικά και από τα λιγότερο ή καθόλου προσοδοφόρα ακίνητα (ξερικά χωράφια, παλιά σπίτια σε χωριουδάκια, αγροτικές γαίες και κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, κλπ).

Με αυτόν τον τρόπο, το κράτος θα μπορέσει να ανακτήσει ένα ποσοστό των μαύρων και φοροδιαφυγόντων κεφαλαίων που κλάπηκαν ή «ενθυλακώθηκαν» παρανόμως την εποχή των παχιών δανεικών αγελάδων, ασκώντας παράλληλα τον κοινωνικό του ρόλο, ελαφρύνοντας τους πιο αδύνατους των πολιτών τους από μέρος του χαρατσιού. Η κοινωνία από την άλλη, θα λάβει μια μικρή ανάσα δικαίου που τόσο έχει ανάγκη, καθώς θα σηματοδοτηθεί έτσι η αποφασιστικότητα της Πολιτείας, να δράσει επιτέλους προς την κατεύθυνση της δικαιότερης κατανομής των βαρών της κρίσης.

Επιτέλους! Κεφάλαια διαθέσιμα δεν υπάρχουν για άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Αν δεν αναζητηθούν αυτά στην πλευρά των «λιπαρών» που μπούκωσαν με κλεμμένα ή μαύρα εκατομμύρια την εποχή του δανεικού πάρτι, πού θα αναζητηθούν; Και καλά αυτά που έγιναν παρανάλωμα καταναλωτικής μανίας, αυτά που βρίσκονται κρυμμένα σε στρώματα, θαμμένα σε αυλές, φοδραρισμένα σε τοίχους είναι αδύνατον ή εξαιρετικά δύσκολο να τα ανακαλύψει κανείς. Επίσης, όσα είναι επενδυμένα ίσως σε επιχειρήσεις, στο χρηματιστήριο ή κατατεθειμένα σε τράπεζες του εσωτερικού είναι ίσως ανόητο να τα πειράξεις, καθώς θα κλονίσεις το πολυτιμότερο στοιχείο μιας μελλοντικής ανάκαμψης, που είναι η κεφαλαιακή εμπιστοσύνη.

Όμως! Όσα κλεμμένα ή κατάμαυρα κεφάλαια έχουν εξαχθεί παρανόμως σε τράπεζες του εξωτερικού ή σε εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους, και όσα από αυτά έχουν με απύθμενο θράσος, με ανόητη αυταρέσκεια και με πρωτόγνωρη ευήθεια «πακτωθεί» σε «λαμπερά» χρυσοφόρα ακίνητα εντός της χώρας, θα πρέπει να αναζητηθούν έστω και αναδρομικώς και να φορολογηθούν βαριά. Οι λίστες Λαγκάρντ και το περιουσιολόγιο θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιτέλους με δικαιοσύνη και αποφασιστικότητα, ώστε φανερά ή κρυφά, όχι μονάχα να ανακτηθεί ένα μέρος των κλεμμένων χρημάτων, αλλά και η εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι σε μια Πολιτεία που πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες λειτούργησε σαν κακή «μητριά» για μεγάλα κομμάτια των πολιτών της που δεν υπήρξαν «πελάτες», «κουμπάροι» ή «διαπλεκόμενοι» μαζί της.

Akenaton