Αφαίμαξη από την Νέα Τάξη των γραφειοκρατών

Η ζωή είναι σκληρή. Είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων με χαρτιά στα χέρια της στέκεται ανάμεσα σε εσάς και την επιτυχία. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα αυξανόμενο πρόβλημα σε όλο τον κόσμο. Ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times αφηγείται την ιστορία των προσπαθειών μιας Ελληνίδας να επιβιώσει στην οικονομική κατάρρευση της χώρας. Όταν έχασε τη δουλειά της, προσπάθησε να ξεκινήσει μια επιχείρηση ζαχαροπλαστικής, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι το κανονιστικό περιβάλλον δεν

θα της επέτρεπε κάτι τέτοιο. Μεταξύ άλλων, ήθελαν να προπληρώσει τους φόρους δύο ετών, προτού καν λάβει ένα σεντ. Όταν η επιχείρηση απέτυχε, το μάθημά της ήταν η εξής: «Εγώ, όπως και χιλιάδες άλλοι που προσπαθούν να ξεκινήσουν επιχειρήσεις, έμαθα ότι θα ήμουν στο έλεος των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι ερμήνευαν τους νόμους έτσι ώστε να μπορούν να επωφεληθούν οι ίδιοι».

Το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται στην Ελλάδα, ή στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ο αντικαθεστωτικός στοχαστής της σοβιετικής εποχής Μίλοβαν Τζίλας επινόησε τον όρο «Νέα Τάξη» για να περιγράψει τους ανθρώπους που διαχειρίζονταν στην πραγματικότητα τη Σοβιετική Ένωση: δεν ήταν οι εργαζόμενοι ή οι καπιταλιστές ή οι προλετάριοι, αλλά οι διευθυντές, οι γραφειοκράτες, οι τεχνοκράτες και οι διάφοροι συκοφάντες. Αυτή η ομάδα, έγραψε ο Τζίλας, είχε αναλάβει την εξουσία που έχει σημασία στον «παράδεισο των εργαζομένων» και μεταμορφώθηκε σε ένα νέο είδος αριστοκρατίας, ακόμη και ενώ προσποιούνταν, ολοένα και λιγότερο πειστικά, ότι το κάνει στο όνομα των εργαζομένων. Οι καπιταλιστές έχουν κεφάλαια, οι εργαζόμενοι την εργασία τους, αλλά η Νέα Τάξη έχει τον πολιτικό έλεγχο επί του κεφαλαίου και της εργασίας των άλλων ανθρώπων. Η εξουσία αυτών των Ελλήνων γραφειοκρατών δεν προήλθε από τη δημιουργία πραγμάτων. Προήλθε από την ικανότητά τους να αναγκάζουν τους ανθρώπους - όπως οι σεφ ζαχαροπλαστικής- να κάνουν τα πάντα προκειμένου να καταφέρουν αυτό που θέλουν να κάνουν.

Στη Σοβιετική Ένωση, η κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό που ήταν καλό για τη Νέα Τάξη -οι κανόνες, τα προγράμματα και η συνεχώς διευρυνόμενη γραφειοκρατία - δεν ήταν καλό για τους εργαζόμενους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ήθελαν αρκετό κρέας, και ίσως κάποια μέρα ένα νέο πλυντήριο που να δουλεύει. Όμως, παρά την τυπική αφοσίωση του συστήματος στην ισότητα, οι πόροι, το κύρος και πολλά νομικά προνόμια έρεαν στην Νέα Τάξη και όχι σε εκείνους που υποτίθεται ότι η Νέα Τάξη θα βοηθούσε. Αλλά δυστυχώς η Νέα Τάξη δεν περιορίζεται στη Σοβιετική Ένωση και την Ελλάδα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλά προγράμματα που στοχεύουν επίσημα τους φτωχούς φαίνονται ύποπτα, όπως και οι επιδοτήσεις στην Νέα Τάξη. Μεταξύ των «δοκιμασμένων» προγραμμάτων, τα κουπόνια διατροφής, το πρόγραμμα που σήμερα ονομάζεται επίσημα SNAP, καλύπτει περίπου 46 εκατομμύρια ανθρώπους μέχρι το 125% του ορίου της φτώχειας. Άλλα προγράμματα, όπως η πίστωση των Δεδουλευμένων Φορολογίας Εισοδήματος, καλύπτουν τα άτομα με ελαφρώς υψηλότερα εισοδήματα, μέχρι το 200% του ορίου της φτώχειας. Όταν οι ομοσπονδιακές δαπάνες για τα δεκάδες προγράμματα προστεθούν και περιληφθούν οι πολιτειακές και τοπικές εισφορές, ο προϋπολογισμός για τη βοήθεια φτάνει περίπου το 1 τρις δολάρια.

Αν απλά παραδώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ίσως 60 εκατομμύρια από αυτά, το μερίδιό τους από τα μετρητά θα είναι περισσότερο από 16.500 δολάρια στον καθένα. Μια ανύπαντρη μητέρα και το μωρό της θα πάρει πάνω από 33.000 δολάρια, διπλάσιο ποσό από ένα μισθό φτώχειας. Μια τετραμελής οικογένεια θα πάρει περισσότερα από 66.000 δολάρια, 15.000 περισσότερα από το μέσο οικογενειακό εισόδημα.

Που πηγαίνουν λοιπόν τα χρήματα; Στους ανθρώπους που δεν είναι φτωχοί, όπως οι γιατροί που πληρώνονται μέσω του Medicaid ή στους ιδιοκτήτες που καταβάλλονται μέσω του Section 8. Και σε δεκάδες χιλιάδες μέλη της Νέας Τάξης, ανθρώπους όπως κοινωνικούς λειτουργούς, διαχειριστές και δικηγόρους που διαχειρίζονται πάνω από 120 διαφορετικά ομοσπονδιακά προγράμματα.

Δεν είναι μόνο οι δαπάνες για τη φτώχεια, φυσικά. Υψηλότερες δαπάνες για την εκπαίδευση πηγαίνουν όλο και περισσότερο στους διαχειριστές και όχι στις εγκαταστάσεις και γι’ αυτό η NASA φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τη συντήρηση της γραφειοκρατίας και όχι για να πάει στον Άρη, ή ακόμα και στη Σελήνη.

Αλλά η Νέα Τάξη δεν είναι μόνο στην κυβέρνηση και δεν αφορά μόνο τα χρήματα. Μαζί με τους κυβερνητικούς υπαλλήλους υπάρχουν και πολλοί σε σχετικές θέσεις, οι οποίοι έχουν κάποια σχέση με την διευκόλυνση του πολιτικού ελέγχου: η δημοσιογραφία, η ακαδημαϊκή κοινότητα, τα ψυχαγωγικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την τάση να έχουν ένα βαθμό ταξικής αλληλεγγύης. Γι 'αυτό και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όλο και περισσότερο έχουν την τάση να καθορίζουν τα κοινωνικά προβλήματα με όρους κυβερνητικών λύσεων, γι’ αυτό και οι ακαδημαϊκοί ευνοούν μια φιλοκυβερνητική ρητορική και γι’ αυτό οι παραγωγές του Hollywood έχουν επιχειρηματίες ως κακούς πολύ πιο συχνά από ό,τι γραφειοκράτες. Αυτή η ταξική αλληλεγγύη τείνει να ενθαρρύνει περισσότερη δουλειά για τη Νέα Τάξη. Και η Νέα Τάξη τείνει να επεκτείνει την εμβέλειά της, ενώ ταυτόχρονα επιβραδύνει την ανάπτυξη και την ευημερία, μέχρι που η οικονομική πραγματικότητά της να επιβληθεί.

Το πρόβλημα για την κοινωνία μας είναι ότι κάθε φορά που επιτρέπεται ο πολιτικός έλεγχος του χρήματος και της εργασίας άλλων ανθρώπων, τείνει να προκαλεί μια κατηγορία ανθρώπων που χρησιμοποιούν αυτόν τον έλεγχο για να δημιουργήσουν άνετες θέσεις σε βάρος των άλλων. Αυτή είναι μια αριστοκρατία σε όλα εκτός από το όνομα, μια αριστοκρατία χωρίς τις υποχρεώσεις της.

http://www.usatoday.com/story/opinion/2014/07/07/regulations-class-wealth-income-inequality-opportunity-reynolds-column/12266651/

Διαβάστε περισσότερα