WSJ: Η Ελλάδα φέρεται ανόητα

«Ο νέος ηγέτης της Ελλάδας και οι υπουργοί του συμπεριφέρονται ανόητα στην αναμέτρηση με την ΕΕ για το χρέος της. Χλευάζουν τη Γερμανία, της ζητούν πολεμικές αποζημιώσεις, απειλούν ότι θα ανοίξουν τα σύνορα για τους τζιχαντιστές και κάνουν επαφές με τον Πούτιν. Επίσης δεν έχουν παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό, εναλλακτικό πλάνο για την ανάκαμψη της Ελλάδας,

επειδή ως σοσιαλιστές θα πρέπει να φέρουν αντίρρηση στις ιδιωτικοποιήσεις και την απορρύθμιση της αγοράς». Στην περίπτωση της Ελλάδας, η Ευρώπη μπλοφάρει με τον εαυτό της και όχι με τη νέα κυβέρνηση της χώρας σχολιάζει στην Wall Street Journal ο Holman W. Jenkins.

«Ο κυβερνητικός συνασπισμός στην Ελλάδα είναι μια συλλογή από μεμονωμένους πόλους που έχουν μικρή κυβερνητική εμπειρία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως επιδιώκουν μια συνεκτική στρατηγική. Τους ενδιαφέρει τα μεγιστοποιήσουν τα πλεονεκτήματα για την κυβερνητική καριέρα τους. Συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουν πως η Ευρώπη μπλοφάρει και τελικά θα τους δώσει λευκή επιταγή» συμπληρώνει.

Η Ευρώπη δεν μπλοφάρει σύμφωνα με τα media, γράφει ο Jenkins, επειδή οι ευρωπαίοι ηγέτες θεωρούν ότι η Ευρωζώνη μπορεί να επιβιώσει χωρίς την Ελλάδα, ενώ η Γαλλία και η Ισπανία θα έβλεπαν με ευχαρίστηση μια τέτοια προοπτική, καθώς θα μειωνόταν έτσι το ριζοσπαστικό κύμα εντός των δικών τους χωρών. «Αν όμως η Ευρώπη κάνει λάθος;», διερωτάται. Η ΕΚΤ μπορεί να τυπώσει χρήματα και να προσφέρει αυτό που δεν θα δώσουν οι ιδιώτες επενδυτές, αλλά δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα της Ευρώπης, ούτε να κρατήσει τους φιλόδοξους νέους που φεύγουν για το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή τη Σίλικον Βάλεϊ.

Αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ και χρεοκοπήσει, τουλάχιστον απαντάται το ερώτημα: Τι συμβαίνει με το χρέος; Η Ελλάδα μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν ήταν απλά ένα ατίθασος εξωγενής παράγοντας αλλά η αρχή του τέλους της «επεκτεινόμαστε και υποκρινόμαστε» της ΕΕ. Και τι θα συμβεί αν οι αγορές ερμηνεύσουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα ως έναν τρόπο με τον οποίο τελειώνει το ευρώ; Δεν είναι ένα ελκυστικό μοντέλο, αλλά είναι αναπόφευκτο, αναφέρει ο Jenkins.

Όπως τονίζει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι διαπραγματεύσεις για το χρέος, αλλά η έλλειψη ανάπτυξης και η αβεβαιότητα των καταναλωτών, των επιχειρήσεων, των φορολογούμενων για το πώς θα λυθεί το συνολικό πρόβλημα χρέους. Οι ευρωπαϊστές θεωρούσαν ανέκαθεν πως το ευρώ είναι ένας μοχλός για την αναμόρφωση των κρατών-πρόνοιας της ηπείρου. «Μόνο που το ευρώ μετατράπηκε σε μια συνωμοσία κατά των μεταρρυθμίσεων – επί της ουσίας δεν τους παρέχει βοήθεια. Η Ευρώπη παραιτήθηκε από τα δικά της αυστηρά δημοσιονομικά πρότυπα για να δεχθεί τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Γαλλία και, τελικά, την Ελλάδα. Για να ανταποκριθεί στην επιτακτική ανάγκη να τα βρουν μεταξύ τους οι λαοί που δυσπιστούσαν, ενθάρρυνε, για κανονιστικούς λόγους, τις ευρωπαϊκές τράπεζες να αντιμετωπίζουν το ελληνικό, το ιταλικό ή το ισπανικό χρέος σαν ίσο με το απόλυτα ασφαλές χρέος της Γερμανίας. Αυτό το τέχνασμα ενεργοποίησε άμεσα το χρέος που χρησιμοποιήθηκε τη δεκαετία του 2000 ως καύσιμο για την κατανάλωση που χρησιμοποιήθηκε ως υποκατάστατο των μεταρρυθμίσεων», γράφει.

Και καταλήγει: «Η μεταρρύθμιση εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, κατέληξε να σημαίνει παράδοση στους Γερμανούς. Ακριβώς αντίθετο από ότι είχαν υποσχεθεί όλοι στους ψηφοφόρους. Το ευρώ θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να προωθήσει την ανακαίνιση των εθνικών οικονομιών, αλλιώς δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Η αναχώρηση της Ελλάδας (που είναι όλο και πιο πιθανή) δεν θα λύσει τίποτα στην Ευρώπη. Αν φύγει η Ελλάδα θα είναι γιατί απέτυχε να αδράξει την ευκαιρία των μεταρρυθμίσεων που η υπόλοιπη Ευρώπη αρνείται να κατανοήσει. Μια πραγματική λύση θα ήταν να δοθεί στην Ελλάδα μια κάποια ελάφρυνση χρέους και σε αντάλλαγμα να προχωρήσει σε μια λογική αναμόρφωση υπέρ της αγοράς. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται η Ευρώπη».

www.wsj.com

Διαβάστε περισσότερα