Ukip: Το κόμμα που κάνει τους Τόρις να τρέμουν

Ο ηγέτης του Ukip Nigel Farage

Οι Ukip, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα της Βρετανίας, μπαίνει όλο και πιο δυναμικά στην πολιτική σκηνή, προσελκύοντας τους πιο ευρωφοβικούς των Συντηρητικών. Ο John Harris αναλύει στον Guardian την ανερχόμενη δύναμη.

Η μεγαλύτερη πολιτική ιστορία αυτού του χειμώνα μπορεί να αποδειχθεί ότι δεν θα επικεντρωθεί στους Συντηρητικούς, τους Εργατικούς ή τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, αλλά μια οργάνωση που μέχρι

Το UK Independence Party (Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου) έχει κερδίσει 6% – 7% στις δημοσκοπήσεις, φτάνοντας μερικές φορές και το 11%, αλλά πραγματικά ήρθε στο προσκήνιο με τις συμπληρωματικές εκλογές στο Ρόδερχαμ, στα μέσα Νοεμβρίου. Οι προοπτικές του κόμματος ενισχύθηκαν από μια αξιοσημείωτη ιστορία, στην οποία το τοπικό συμβούλιο αποφάσισε να πάρει τρία παιδιά από τους θετούς γονείς τους, όταν ανακάλυψε ότι το ζευγάρι είναι μέλη του UKIP. Τα παιδιά είναι μετανάστες από την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο διευθυντής της αρμόδιας υπηρεσίας του Ρόδερχαμ είπε ότι έπρεπε να λάβει υπόψιν τις «πολιτιστικές και εθνικές ανάγκες» τους, στο πλαίσιο των πολιτικών του UKIP για την πολυπολιτισμικότητα.

Πρόσφατα, ο βουλευτής των Τόρις και αντιπρόεδρος του κόμματος Michael Fabricant, δημοσίευσε μια έκθεση με τίτλο «Η συμφωνία», στην οποία προτείνει μια εκλογική συμφωνία μεταξύ των Συντηρητικών και του UKIP, με βάση ένα δημοψήφισμα σχετικά με το αν θα πρέπει η Βρετανία να ανήκει στην ΕΕ και προσφέρει μια θέση σε ένα μελλοντικό υπουργικό συμβούλιο των Τόρις στον ηγέτη του UKIP, Nigel Farage. Η ηγεσία των Συντηρητικών πάγωσε δεόντως την πρότασή του, αλλά η βασική σκέψη ήταν σχεδόν αποκαλυπτική: η άνοδος του UKIP σπάει τα νεύρα των Τόρις –και δικαίως.

Η αυξανόμενη υποστήριξη

Το UKIP έχει ήδη 12 μέλη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και υπάρχουν άλλα τρία μέλη του κόμματος που προέρχονται από τους Τόρις στη Βουλή των Λόρδων. Το κόμμα έχει τώρα 158 άτομα σε τοπικά συμβούλια, ένας αριθμός που όλο και αυξάνεται. Είναι όλοι προσηλωμένοι σε ένα αυτοαποκαλούμενη «φιλελεύθερο, μη-ρατσιστικό κόμμα που επιδιώκει την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ», του οποίου οι ιδέες βασίζονται στον ισχυρισμό ότι ακόμη και οι Συντηρητικοί –και διαβάστε το λίγο αργά αυτό- «είναι τώρα Σοσιαλδημοκράτες» και ότι τα κύρια κόμματα «δεν προσφέρουν στους ψηφοφόρους καμία πραγματική επιλογή».

Εκτός από την έξοδο από την Ευρώπη, και άλλες αξιοσημείωτες θέσεις και πολιτικές του UKIP φαίνονται σκόπιμα σχεδιασμένες για να μειώσουν κι ό,τι άλλο έχει απομείνει από τον μητροπολιτικό «εκσυγχρονισμό» της ημερήσιας διάταξης που ο Κάμερον και οι υποστηρικτές του έφεραν στη σύγχρονη πολιτική των Συντηρητικών. Η σημαντικότερη από αυτές είναι η πεποίθηση ότι η κλιματική αλλαγή είναι ένα θέμα διαμάχης και «η αιολική ενέργεια είναι μάταιη», η άποψη ότι θα πρέπει να υπάρχουν «πραγματικές και αυστηρές περικοπές στην εξωτερική βοήθεια» (για να «αντικατασταθεί με το ελεύθερο εμπόριο», προφανώς). Δεδομένης της ευκαιρίας, το UKIP θα μπορούσε επίσης να παγώσει τη «μόνιμη μετανάστευση» για πέντε χρόνια.

Η επικρατούσα κλίση του κόμματος βρίσκεται στο μικρό-κράτος, στις περικοπές δαπανών, αν και θα προχωρούσαν με τα πυρηνικά όπλα της Βρετανίας, ενώ θα κάνουν τις «αυξημένες αμυντικές δαπάνες σαφή προτεραιότητά» τους. Είναι αντίθετοι με τους γάμους ομοφυλοφίλων (αν και δεν έχουν πρόβλημα με το συμβόλαιο συμβίωσης) και υποστηρίζουν την απαγόρευση του καπνίσματος σε «δωμάτια δημόσιων κτιρίων», κλαμπ και ξενοδοχεία. Οι ριζοσπαστικοί του κόμματος πιστεύουν επίσης σε ένα σταθερό επιτόκιο του φόρου εισοδήματος, μια ιδέα που έχει ευδοκιμήσει σε Σερβία, Ουκρανία, Σλοβακία, Γεωργία και Ρουμανία.

Το 2006, εξοργίζοντας το UKIP, ο Κάμερον τους αποκάλεσε με την περίφημη φράση «fruitcakes, loonies and closet racists» ( τρελούς και ρατσιστές), ενώ υπάρχουν και αναφορές για δεσμούς μελών του UKIP με την άκρα δεξιά. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι ευρωβουλευτές τους αποτελούν μέρος μιας ομάδας που ονομάζεται Ευρώπη της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, η οποία περιλαμβάνει επίσης την ιταλική Λίγκα του Βορρά, το κόμμα Τάξης και Δικαιοσύνης της Λιθουανίας και το ελληνικό κόμμα Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός.

Η ΕΕ και τα δεινά των Συντηρητικών

Γιατί ξαφνικά η υποστήριξη του κόμματος έχει διογκωθεί; Σύμφωνα με τον John Curtice, διάσημο ψηφολόγο και καθηγητή πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Strathclyde, η απάντηση είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με δύο θεσμικά όργανα που πέρασαν το 2012 μια ζοφερή περίοδο: την Ευρωπαϊκή Ένωση και το βρετανικό Συντηρητικό κόμμα.

«Η απλή απάντηση είναι ότι οι πολίτες γίνονται όλο και περισσότερο ευρωσκεπτικιστές», λέει. «Αλλά δεν είναι σαφές αν είναι περισσότερο ευρωσκεπτικιστές από ό, τι ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Το άλλο επιχείρημα είναι, ότι έχετε μια ομάδα ανθρώπων εκεί έξω που είναι συνήθως υποστηρικτές των Συντηρητικών και δεν είναι απόλυτα σίγουρος ότι ο Κάμερον έλαβε το μήνυμα. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις ικανότητες των Τόρις. Τώρα, αν ήσασταν σε αυτή την κατάσταση και ήσασταν ψηφοφόρος της κέντρο-δεξιάς, πού θα πηγαίνατε;»

Το 1991, ο ιστορικός και ακαδημαϊκός Alan Sked της London School of Economics διαμόρφωσε την Anti-Federalist League (Αντι-Ομοσπονδιακή Ένωση), ένα κόμμα αντίθετο στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη συμφωνία που ίδρυσε επίσημα αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Δύο χρόνια αργότερα, έγινε το Κόμμα Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Το 1999, το UKIP κέρδισε τους τρεις πρώτους ευρωβουλευτές του. Πέντε χρόνια αργότερα, έφτασε η πρώτη μεγάλη στιγμή του, όταν εξελέγησαν 12. Ο Nigel Farage, ένας χρηματιστής εμπορευμάτων και πρώην μέλος των Τόρις, έγινε ηγέτης του UKIP τον Σεπτέμβριο του 2006, παρόλο που παραιτήθηκε τρία χρόνια αργότερα. Τον Νοέμβριο του 2010, έγινε για άλλη μια φορά ηγέτης του UKIP και είναι πλέον ένα σταθερά ενσωματωμένο μέρος τους.

«Πολιτικός σεισμός»

Ο Paul Nuttall, 35 χρόνων, είναι ένας πρώην ακαδημαϊκός από τη Λίβερπουλ, είναι πλέον ο αντιπρόεδρος του κόμματος. Εξηγεί την προφανή άνοδό τους στο ότι «έχει αποδειχθεί ότι είχαν δίκιο ως προς όλα που αφορούν την Ευρωπαϊκή Ένωση» και στις ατελείωτες προειδοποιήσεις του κόμματος για τη «μαζική, ανεξέλεγκτη μετανάστευση».
Στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2014, μου θυμίζει, στόχος του κόμματος ήταν να έρθει πρώτο. Στις γενικές εκλογές του επόμενου έτους, δεν θέλουν τίποτα λιγότερο από έναν «πολιτικό σεισμό», αν και το τι μπορεί να σημαίνει αυτό παραμένει ασαφές.
Αλλά αναρωτιέμαι, γιατί δεν χωνεύουν το σχέδιο Fabricant (ο οποίος πρότεινε να συμμαχήσουν μαζί τους στις εκλογές); Μια συμφωνία με τους Συντηρητικούς, τελικά, θα τους εξασφάλιζε τουλάχιστον μία έδρα στο υπουργικό συμβούλιο – και, υποθέτουμε, κάμποσους βουλευτές. «Το μεγαλύτερο εμπόδιο αυτή τη στιγμή είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός», λέει ο Nuttall. «Δεν μπορούμε να τον εμπιστευθούμε σε θέματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

http://www.presseurop.eu/en/content/article/3143931-ukip-party-making-tories-tremble