Tο διακύβευμα του Σαμαρά είναι οι άνθρωποι

(Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν…)

Γράψαμε τις προάλλες, πριν το προηγούμενο Eurogroup, ότι κοινωνία μας δέχτηκε ένα ακόμα βίαιο χτύπημα, με τα τελευταία μέτρα. Και αναρωτηθήκαμε εάν άξιζε τον κόπο. Και η απάντηση – είπαμε – είναι ανελέητη: “…. μόνο εάν άμεσα η Ελλάδα, έχοντας διασφαλίσει την οριστική βιωσιμότητα της οικονομίας της μπορέσει να δημιουργήσει δουλειές και να τροφοδοτήσει νέο χρήμα στις φλέβες της πραγματικής οικονομίας, αυτής

Αυτή η απλή πρόταση – καλώς ή κακώς – εμπεριέχει αρκετές προϋποθέσεις, ορισμένες εκ των οποίων είναι στον έλεγχό μας, ενώ άλλες όχι.

Θεωρώ ότι με το κλείσιμο της προχθεσινής ημέρας τέθηκε μία στέρεα βάση για τη χώρα μας κυρίως ως προς την κατεύθυνση εκείνων των προϋποθέσεων που βρίσκονται εκτός του αληθινού ελέγχου μας και αναφέρομαι στο θέμα της βιωσιμότητας της οικονομίας μας.

Και αυτό το λέω όχι λόγω των αποφάσεων του προχθεσινού Eurogroup που αποτελούν, ως συνήθως, τον εκάστοτε βέλτιστο κοινά αποδεκτό συμβιβασμό.

Οι στέρεες βάσεις τέθηκαν – για να είμαστε ακριβείς χτίστηκαν – από την ανάγκη να πραγματοποιηθούν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα διαδοχικά και βασανιστικά Eurogroups με θέμα την Ελλάδα που αφενός κατέστησαν κοινό και δημόσιο το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας μας (χρηματοδοτική επάρκεια / διαχερισιμότητα χρέους) και αφετέρου δέσμευσαν de facto πρωτίστως (εκτιμώ) τους υπουργούς οικονομικών της ευρωζώνης και (δευτερευόντως) το ΔΝΤ στη συστηματική παρακολούθηση και τελική επίλυση του προβλήματος.

Η διαδικασία per se ήταν πολύ μεγαλύτερο όφελος για την Ελλάδα από όλα τα επιμέρους σημεία της προχθεσινής απόφασης. Γιατί αυτή παρήγαγε τη δέσμευση για την οριστική λύση. Και τη διαδικασία αυτήν την κερδίσαμε μόνο γιατί είχαμε καταστήσει το υποκείμενο της διάσωσης και δανειζόμενο, αξιόπιστο. Αυτό οφείλουμε πρωτίστως στον Αντώνη Σαμαρά έως σήμερα. Ένα το κρατούμενο.

Κάποια σημεία της προχθεσινής απόφασης είναι αναμφισβήτητα σημαντικά, όχι  όμως και τα κρισιμότερα, στην πορεία της οριστικής εξόδου της χώρας από την κρίση. Ελπίζω όμως – κάποτε – να αποδειχθεί ότι ήταν από τα δυσκολότερα. Ελπίζω, με άλλα λόγια, να αποδειχθεί ότι η δυσκολότερη φάση της πορείας εξόδου ήταν αυτή που προηγήθηκε της εκταμίευσης της χρηματοδότησης.

Ας μην βιαστούμε να πούμε «όχι, δεν είναι μόνο η εκταμίευση, είναι και η βιωσιμότητα». Θα ήταν εξαιρετικά απλουστευτικό. Η βιωσιμότητα ήταν, είναι και θα είναι προϋπόθεση της εκάστοτε εκταμίευσης. Όσοι δεν το κατάλαβαν έως σήμερα, μάλλον δεν θα το καταλάβουν ποτέ.

Και ας μην βιαστούμε να πούμε ότι «αντιμετωπίστηκε η βιωσιμότητα» στο άκουσμα των χρονοδιαγραμμάτων εκταμίευσης που ανακοίνωσε το Eurogroup ή των ενδιάμεσων εργαλείων απομείωσης του χρέους που αποτέλεσαν το συμβιβασμό μεταξύ ευρωζώνης και ΔΝΤ. Ούτε να πούμε ότι η δέσμευση για διασφάλιση του “ενός λόγου χρέους σημαντικά χαμηλότερου του 110%” αποτελεί για μας εγγύηση. Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνο το ανεκδιήγητο ξημέρωμα του Οκτωβρίου του 2011 που το