O Βενιζέλος έβγαλε… νύχια κατά της τρόικας

Βρε τι σου είναι τελικά οι δημοσκοπήσεις. Όταν δείχνουν ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει πρόβλημα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ που δεν μπαίνει ούτε στη Βουλή, τότε αρχίζει η «σκληρή» διαπραγμάτευση με την τρόικα και τα… ηχηρά μηνύματα προς τον κ. Τόμσεν.

Έτσι και ο Ευ. Βενιζέλος,

βλέποντας να καταρρέει δημοσκοπικά, έγινε ξάφνου λιοντάρι με νύχια και δόντια που θα κατασπαράξει τους δανειστές μας. Μιλώντας σε συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε μεταξύ άλλων: «Δεν επιδιώκουμε χάρες σε μια πολιτική διαπραγμάτευση, θέλουμε οικονομική διαπραγμάτευση με ευφυείς εταίρους, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις».

Επανεμφανίζεται, είπε ο κ. Βενιζέλος «μια άδικης και αδικαιολόγητη δήθεν εκκρεμότητα, ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους μας, κυρίως το ΔΝΤ για το εάν η Ελλάδα θέλει ή για το εάν η Ελλάδα μπορεί να ολοκληρώσει το εξαιρετικά δύσκολο πρόγραμμα προσαρμογής. Για το εάν η Ελλάδα οδεύει προς έξοδο από την κρίση ή υπαναχωρεί. Όλα αυτά, όπως αντιλαμβάνεστε, δημιουργούν μια άδικη, διεθνή και εσωτερική ατμόσφαιρα και υπονομεύουν στην καρδιά τους τόσο τις εθνικές προσπάθειές μας, όσο και τις προσπάθειες συνολικά της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την οριστική έξοδο από την κρίση».

Ο κ. Βενιζέλος διερωτήθηκε: «Τι δικαιολογεί μια νέα φάση τριβών, κωλυσιεργίας και εντάσεων με την τρόικα; Κατά τη γνώμη μου τίποτα, αλλά εν πάση περιπτώσει ας σκεφτούμε ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιοι λόγοι, ίσως θεσμικοί. Το γεγονός ότι διερχόμαστε μια μεταβατική περίοδο στη Γερμανία ενόψει του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης του μεγάλου Συνασπισμού;».

Εξέπεμψε δε νέο μήνυμα κατά των νέων μέτρων: «Θέλουμε πραγματική αναγνώριση των θυσιών τού ελληνικού λαού, αναγνώριση των αντοχών του, όχι πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα που “κανιβαλίζουν” τις μακροοικονομικές προοπτικές»,

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υποβάθμισε μάλιστα τη σημασία (που προσπαθεί να αποδώσει η τρόικα) στις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας,

«Το πρόβλημα των ελληνικών τραπεζών δεν είναι η εξυπηρέτηση των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων των φτωχών και μεσαίων οικογενειών, αλλά των επιχειρηματικών δανείων».

Και παρομοίως υποβάθμισε το πιεστικό αίτημα για τις ομαδικές απολύσεις.

«Πόσο σημαντικό είναι τώρα που η Ελλάδα έχει αλλάξει ριζικά την αγορά εργασίας, έχει καταστήσει εντυπωσιακά ευέλικτες τις εργασιακές σχέσεις κι έχει μειώσει αισθητά το μοναδιαίο κόστος εργασίας, να πει κανείς ότι «θέλω και άρση των εγγυήσεων των ομαδικών απολύσεων» οι οποίες επίσης προβλέπονται εάν κάπου υπάρχει πρόβλημα, πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης μιας μεγάλης επιχείρησης;»

Καλά όλα αυτά που λέει, αλλά γιατί τώρα; Γιατί πρέπει να φτάσει στο αμήν η διαπραγμάτευση για να «ξυπνήσουν τα αίματα»;