O νέος «αστικός μύθος» για τον Άκη

Πίσω από την εικόνα στο δικαστήριο του πρώην νούμερο 2 του ΠΑΣΟΚ, χτίζεται ο νέος αστικός μύθος για τον Άκη. Στα όρια της δημιουργικής πασοκικής λογικής, λέει λοιπόν ο μύθος, ότι ο Άκης πικραμένος από την απώλεια της αρχηγίας και της θέσης του ενοίκου του Μαξίμου, φιλοσόφησε διαφορετικά τη ζωή και πεπεισμένος ότι “μια ζωή την έχουμε και πρέπει να τη γλεντήσουμε”, έχτισε το δαιδαλώδες σύστημα με τις υπεράκτιες εταιρείες και τους διαγωνισμούς των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Λες και υπάρχει άγραφος Νόμος που

απαγορεύει στο νούμερο 1, να λαμβάνει μίζες, χορηγίες, “δώρα” και ότι όλα αυτά αφορούν τους κατώτερους στην πολιτική ιεραρχία.

Το ΠΑΣΟΚ με λίγα λόγια διαχειρίζεται επικοινωνιακά την πολύκροτη υπόθεση Τσοχατζόπουλου άριστα: τον έχει απομονώσει πολιτικά εδώ και χρόνια, τον εμφανίζει ως “μεμονωμένη, ιδιάζουσα περίπτωση” μέσα σε έναν πολιτικό φορέα που περισσεύουν οι αξίες και τα ιδανικά και επιχειρεί να δημιουργήσει εικόνα συμπάθειας και αισθήματα οίκτου, αν όχι για τον ίδιο, τουλάχιστον για τα στενά συγγενικά του πρόσωπα, που εμπλέκονται στην υπόθεση και είναι επίσης προφυλακισμένα.

Πρόκειται δηλαδή για ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου: όλοι γνωρίζουν δεκάδες ανθρώπους που συμμετείχαν στο πάρτι της μεταπολίτευσης και απλά ήταν περισσότερο εγκρατείς στην επίδειξη του παράνομου πλουτισμού τους από τον Άκη. Στοιχεία υπήρχαν και υπάρχουν για ένα σωρό υποθέσεις. Δημοσιογραφικές έρευνες, αλλά και των αρμοδίων υπηρεσιών (έστω και ημιτελείς), έχουν κατά καιρούς αναδείξει τις περιπτώσεις και τα πρόσωπα.

Στην ουσία απομονώνεται η υπόθεση Τσοχατζόπουλου, καθώς δεν αφορά σε δραστηριότητες της εγχώριας διαπλοκής και εμφανίζεται ως ένα σύνολο αδικημάτων που επινόησε και εκτέλεσε ο ίδιος και στενά συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα.

Η (αναμενόμενη) στάση του Άκη κατά την απολογία του, επίσης εξυπηρετεί το ΠΑΣΟΚ.

Ένας άνθρωπος, συγκλονισμένος από την εξέλιξη των πραγμάτων και την τραγική του κατάληξη, ο οποίος θα μιλούσε για πρόσωπα, καταστάσεις και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του σοσιαλιστικού Κινήματος, που σταδιακά εξελίχθηκε σε μηχανισμό πλουτισμού και εξυπηρέτησης των μελών του, θα ήταν η ταφόπλακα για όλους ανεξαιρέτως τους εν ενεργεία πολιτικούς της «κεντροαριστεράς». Όχι με την έννοια της εμπλοκής τους σε σκάνδαλα, αλλά με την έννοια της ανοχής και της πολιτικής ευθύνης. Για τον Άκη, όπως και για κάποιους άλλους, όλοι γνώριζαν.

Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα θα έπρεπε να εφευρεθεί ξανά.

Η περιβόητη (μη) ευθύνη των συλλογικών οργάνων θα έπρεπε να επανεξεταστεί.

Η Μεταπολίτευση, στο μέτρο που και η ΝΔ «εκπασοκίστηκε» ακολουθώντας τις ίδιες μεθόδους διαχείρισης της εξουσίας, θα είχε οριστικά ξεγυμνωθεί.

Για τους λόγους αυτούς, ο Άκης δεν θα μπορούσε να έχει άλλη συμπεριφορά κατά την απολογία του.

Δεν θα ρίξει ποτέ ούτε μία πέτρα στο σύστημα που τον ανέδειξε, στο εκτροφείο πολιτικών «έτοιμων για όλα».

Θα περιοριστεί στο βιασμό της λογικής και θα περιμένει την αποφυλάκιση, πρώτα των προσφιλών του προσώπων και μετά τη δική του.

Η υστεροφημία, είναι μία έννοια που τον αφήνει παγερά αδιάφορο…

Μ.Ο.