INTERSTELLAR

Στο Interstellar μια ομάδα αστροναυτών ξεκινούν μια ριψοκίνδυνη, πρωτοποριακή αποστολή για να βρουν έναν πλανήτη κατάλληλο να φιλοξενήσει ανθρώπους.

Άξονας αναφοράς του σεναρίου είναι η πίστη ότι ο άνθρωπος με την απέραντη δύναμη της επιστήμης και της τεχνολογίας θα λύσει όλα τα προβλήματά του. H καταστροφή του περιβάλλοντος δεν αποδίδεται στην απληστία και την υπέρμετρη ανάπτυξη της τεχνολογίας αλλά παρουσιάζεται ως ένα φυσικό φαινόμενο. Γίνεται λόγος επανειλημμένα για την αγάπη, η οποία όμως υποτάσσεται στο πλαίσιο της ορθής λογικής και της χρησιμότητας των πάντων. Δεν υπάρχει ως αυτοσκοπός

αλλά επειδή είναι χρήσιμη, μια δύναμη χάρη στην οποία ο άνθρωπος πετυχαίνει την επιβίωση (λόγια της Αμέλια και του Μαν), τον υπέρτατο σκοπό. Ο ήρωας λέει χαρακτηριστικά στο τέλος ότι η σύνδεσή του με την κόρη του 'κάπως πρέπει να μπορεί να ποσοτικοποιηθεί'. Ύμνος στο λογικό θετικισμό δηλαδή.

Το έργο συνδυάζει τη δράση με το δράμα. Δυστυχώς ο ρυθμός πέφτει ενίοτε λόγω της μεγάλης διάρκειας ορισμένων σεκάνς (π.χ. η απογείωση) και των διαλόγων που παρεμβάλλονται στη δράση. Οι σχέσεις που αναπτύσσει ο ήρωας στο 1ο act δε συνεχίζονται. Ο γιος του είναι από την αρχή διακοσμητικός. Η κόρη του μεγαλώνει ξαφνικά 20 χρόνια και αντικαθίσταται από άλλη ηθοποιό, την Τζέσικα Τσαστέιν, οπότε η 'σύνδεσή' μου με το συγκεκριμένο χαρακτήρα διακόπηκε. Στο τέλος ξαναλλάζουν την ηθοποιό γιατί πάλι έχει μεσολαβήσει πολύς χρόνος και έτσι δε με ένοιαζε καθόλου τι γινόταν μεταξύ τους. Όσο για τη σχέση του ήρωα με την Αμέλια, που την υποδύεται η αδιάφορη Αν Χάθαγουεϊ, ξεκινάει ενοχλητικά, με την Αμέλια να του τη λέει κάθε λίγο, κι όταν πάει επιτέλους να γίνει λιγότερο τυπική τελειώνει το έργο.

Άλλα προβλήματα αφορούν στην πλοκή. Ακούμε για κάποια όντα που μας βοηθάνε αλλά η απάντηση που δίνεται για την ταυτότητά τους και για κάποια άλλα φαινόμενα που συμβαίνουν στη διάρκεια της ταινίας είναι παράλογη, βασισμένη στο παράδοξο του ταξιδιού στο χρόνο (όπου κάτι έχει συμβεί πριν συμβεί η αιτία του). Με κούρασαν επίσης οι δυσνόητες κουβέντες για τη σχετικότητα και τη βαρύτητα.

Το Interstellar έχει και θετικά στοιχεία. Η σκηνοθεσία είναι εκπληκτική, επίτευγμα τεχνικής και γνώσης, με ορισμένες εντυπωσιακές εικόνες, όπως τα γιγάντια κύματα στον υδάτινο πλανήτη. Η ερμηνεία του Μάθιου Μακόναχι είναι σπουδαία, καθώς αποδίδει πλήθος διαφορετικών αισθημάτων με πειθώ. Μερικές σκηνές είναι δυνατές, όπως ο αγώνας επιβίωσης στον παγωμένο πλανήτη. Η μουσική μετά τα μισά παίρνει τα πάνω της θυμίζοντας Gravity και ανεβάζει την ένταση. Επίσης, η ιδέα της ύπαρξης τριών πλανητών για εξερεύνηση σε περιορισμένο χρόνο και με διαφορετικές ή άγνωστες δυσκολίες στον καθένα είναι έξυπνη· σε αυτή στηρίζεται το καλύτερο κομμάτι του σεναρίου.

Το Interstellar είναι τεχνικά άρτιο αλλά η ιστορία του με άφησε αδιάφορο από την αρχή. Αν είστε φαν της επιστημονικής φαντασίας μην το αφήσετε για την τηλεόραση γιατί θα χάνει πολύ εκεί. Αν είστε φαν της τεχνολογίας θα σας αρέσει.

7/10

Ψιλά γράμματα: Οι σεναριογράφοι δε σκέφτηκαν ότι αν ο άνθρωπος είναι προϊόν ενός 'ριξίματος ζαριών' της τυφλής εξέλιξης τότε είναι μόνο ένα σύνθετο φυσικό φαινόμενο, μόρια και άτομα, ύλη, και η ύλη δεν έχει καμιά αντικειμενική, εγγενή αξία έστω κι αν της προσθέσεις την ιδιότητα της συνείδησης. Ασχολήθηκαν με τη σωτηρία της ανθρωπότητας χωρίς να θέσουν ποτέ το υπαρξιακό ερώτημα, αν η ύπαρξη έχει νόημα (αιτία και σκοπό), λες και ο άνθρωπος είναι 'σώος', ολόκληρος, απλά όταν είναι ζωντανός και αρτιμελής, σα να μην έχει ψυχικό κόσμο. Όχι τυχαία στο πλαίσιο αυτό η διάσωση των προσώπων της Γης έχει μικρότερη αξία από τη διάσωση του ανθρώπινου είδους γενικά, δηλαδή τη διαιώνιση του dna μας στο σύμπαν. Άρα και να πεθάνουν όλοι στη Γη δεν είναι τόσο φοβερό αρκεί να παραχθούν νέα άτομα μετά. Ούτε με παραξενεύει που τα ρομπότ έχουν συνείδηση στο έργο και έτσι αντιμετωπίζονται σα να έχουν αξία όπως ο άνθρωπος (αφού αυτός είναι ύλη+συνείδηση). Επομένως μπορώ να υποθέσω ότι δεν είναι άδικο να μας μεταχειρίζονται σα μηχανές; Ακόμη, πώς ο άνθρωπος θα συμπεριφερθεί αλτρουϊστικά ώστε να σωθεί ο κόσμος αν ο ύψιστος σκοπός του είναι η επιβίωση, που αποτελεί ατομικό ζήτημα; Αν υπήρχε οντότητα 'ανθρωπότητα' με δική της βούληση θα έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για να σωθεί. Όμως υπάρχουν μόνο ξεχωριστοί άνθρωποι και αυτοί δεν είναι ζώα ώστε να λειτουργούν προγραμματισμένα για τη διαιώνιση του είδους. Η πρόταση να λειτουργήσουμε κι εμείς σαν τα ζώα ώστε να διατηρηθεί το είδος είναι τραγικά άστοχη αφού αγνοεί τη φύση του ανθρώπου, την εσωτερική ελευθερία του και το γεγονός ότι οι επιθυμίες του δε διαμορφώνονται από τη λογική. Είναι όμως η μόνη που μπορείς να διατυπώσεις όταν έχεις παγιδευτεί στην κοσμοθεωρία του υλισμού.

Captain America

Διαβάστε περισσότερα