Aπό το πτώμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού θα γεννηθεί ένα κίνημα, αγνό, λαϊκό, πατριωτικό.

Η περίπτωση του γαλάζιου συνδικαλιστή της ΔΑΚΕ, Νίκου Κιουτσούκη, που διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία, δεν είναι ασυνήθιστη. Κάθε άλλο. Είναι ένας ακόμη από τους τελευταίους σπασμούς του μεταπολιτευτικού πτώματος που λέγεται κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός με δανεικά λεφτά, δανεικές ιδέες και τζάμπα μαγκιές.

Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Ο Νίκος Φωτόπουλος στη ΔΕΗ, οι Σταμουλοκολάδες της δεκαετίας του 90, ο Πιπεργιάς της ΠΑΣΚΕ, πρόσφατα ο «επαναστάτης» Μανόλης που μόλις είδε ότι η «αγαπημένη» του Ντόρα δεν… τραβάει έγινε αίφνης η ψυχή της λαϊκής Δεξιάς. Και βέβαια, μην ξεχνάμε τους «αριστερούς» συνδικαλιστές σαν τον Στρατούλη, τον Τσουκαλά, βουλευτές τώρα του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν να γίνουν και υπουργοί. Μην ξεχάσουμε τον Πρωτόπαπα του ΠΑΣΟΚ και όλους εκείνους τους… ηγέτες της εργατιάς που γεύτηκαν το μέλι της εξουσίας. Και συνεχίζουν να το γεύονται διότι ακόμη και τώρα έχουμε ορισμένους από τέτοιους.

Το αγαπημένο σπορ του ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο, και της Νέας Δημοκρατίας λιγότερο ήταν η δημιουργία των ισχυρών συνδικαλιστικών παρατάξεων που «μάντρωναν» τους εργαζόμενους και τους χρησιμοποιούσαν όποτε ήταν στην εξουσία. Άλλωστε, τόσα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, με Αντρέα, Σημίτη, Γ. Παπανδρέου, στηρίχθηκε στον συνδικαλιστικό εσμό, έναντι ανταλλαγμάτων φυσικά. Ποιος ξεχνά τις επιχορηγήσεις για συνέδρια και ταξιδάκια. Ποιος ξεχνά ακόμη κι ότι η ΔΕΗ πλήρωσε τη ΓΕΝΟΠ του Φωτόπουλου για να κάνει… απεργίες.

Εν πάση περιπτώσει, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, που συνήθως δεν κόβουν ούτε ένα ένσημο για τη δουλειά τους διότι με τις συνδικαλιστικές άδειες ξεχνάνε που είναι τα γραφεία τους, έκαναν ένα λάθος.

Πίστευαν και συνεχίζουν να πιστεύουν, όσοι υπάρχουν ακόμη, ότι κάθε φορά που βγαίνει το κόμμα τους, πρέπει να συγκυβερνάνε. Δήθεν εκφράζουν τον κόσμο, τους εργαζόμενους, τη λαϊκή οικογένεια, και ζητούν μερίδιο εξουσίας από τον εκάστοτε πρωθυπουργό ή υπουργό. Έτσι έμαθαν, έτσι έχτισε το ΠΑΣΟΚ αυτό το σύστημα, γιατί να μην το ακολουθήσουν και οι άλλοι; Ανεβοκατέβαζαν διακόπτες, έκλειναν δρόμους, έβαζαν χειρόφρενο στα μέσα μεταφοράς, μπλόκαραν τα λιμάνια, διέλυαν τα πανεπιστήμια. Και δυστυχώς συνεχίζουν να τα διαλύουν, συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι οποίες επί τρεις μήνες προκάλεσαν το χάος στα ΑΕΙ και οδήγησαν στην απώλεια του εξαμήνου. Μάλιστα, έχουν το θράσος να βγαίνουν στα κανάλια κάτι τύπου σαν τον Ζαχαρία Τριγάζη των διοικητικών και να βγάζουν Θούριους, κατά των μνημονίων, της κακής κυβέρνησης, της τρόικα, της Ευρώπης και όποιον άλλον πάρει ο Χάρος. Όλοι αυτοί που λαδώθηκε το αντεράκι τους με τα δανεικά λεφτά, αλλά και με την ανοχή των δύο μεγάλων κομμάτων. Τώρα λοιπόν που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, που πρόδωσαν το εργατικό κίνημα, τα βάζουν με την εξουσία, επειδή δεν τους πέταξε κανένα ξεροκόμματο. Έτσι είχαν συνηθίσει, καιρός να ξεσυνηθίσουν. Ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι και τα δικαιώματά του δεν τα διεκδικεί πια μέσα από τα γιαλαντζί σωματεία, τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΟΛΜΕ, την ΠΟΕ – ΟΤΑ του Μπαλασόπουλου.

Πώς θα τα διεκδικήσει είναι ένα ερώτημα, αλλά συνήθως από το θάνατο του παλιού γεννιέται το καινούργιο, από το πτώμα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού σίγουρα θα γεννηθεί ένα κίνημα, αγνό, λαϊκό, πατριωτικό.