Η μαγεία της single-player εμπειρίας

Ως φανατικός οπαδός του single-player gaming, επιτρέψτε μου να γράψω αυτό το κείμενο με κάποια προκατάληψη. Είναι απλά σκόρπιες σκέψεις (συνοδεία καφέ) αποκλειστικά προσωπικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων και της αγάπης που έχω στα single-player παιχνίδια, με αφορμή τη σαρωτική κυκλοφορία του Gοd of War και την όλη συζήτηση που υπάρχει για το τέλος του single-player gaming.

Πιστεύω πως όπως στη ζωή, έτσι και στα games, το καθετί πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Ξεκινώντας οποιοδήποτε παιχνίδι, πέρα από τα απαραίτητα στοιχεία που

καθορίζουν την ποιότητά του (gameplay, γραφικά, χειρισμός), προσωπικά δίνω ιδιαίτερο βάρος και στην ιστορία που προσφέρει. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο ποσοστό των multiplayer games η ιστορία αποτελεί απλώς μια τυπική προσθήκη άνευ ουσιαστικής σημασίας και λειτουργεί σαν δικαιολογία για το να μπαίνουμε σε ένα χάρτη και να ξεκινάμε να αλληλοσφαζόμαστε μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Οι επαναλαμβανόμενες μάχες σε ένα χάρτη μεταξύ παικτών και γενικά όλη αυτή η συνταγή των multiplayer παιχνιδιών με αφήνει παγερά αδιάφορο. Κυρίως γιατί πέρα από την πρόσκαιρη διασκέδαση και την αδρεναλίνη της στιγμής, το να μάχεσαι με άλλους παίκτες άνευ λόγου και αιτίας, θεωρώ πως δεν αποτελεί στο τέλος της βραδιάς κάτι αξιομνημόνευτο και χειροπιαστό. Ναι, μπορείς να κάνεις headshots και ναι μπορεί να τύχει να μείνεις μόνος και να επικρατήσεις εναντίον τριών ή τεσσάρων αντιπάλων. Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Μπορεί να φαίνομαι δεινόσαυρος για τους νεότερους αυτή τη στιγμή, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορείς να νιώσεις την ταύτιση, το δέσιμο. Φαντάζει στα δικά μου μάτια σαν νόστιμο fast-food gaming που το μόνο που καταφέρνει να αφήσει είναι κοιλιακό λίπος και ελάχιστη τροφή για σκέψη.

Ίσως θα μου πείτε, εκεί φαίνονται οι ικανότητες του gamer, όταν επικρατεί εναντίον άλλων ικανότατων παικτών. Εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη ικανοποίηση, αφού η επικράτηση ενάντια σε ανθρώπινη νοημοσύνη είναι περισσότερο μεθυστική απ' ότι ενάντια σε μια αφελή και προγραμματισμένη AI που μπορείς να αφομοιώσεις και να προβλέψεις τα μοτίβα της. Εδώ θα πω ότι... ίσως απλά μεγάλωσα. Δεν την βρίσκω την εμπειρία μεθυστική αλλά αγχωτική. Αγχωτική γιατί το να επικρατήσεις εναντίον ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων σίγουρα απαιτεί πολύ περισσότερη φαιά ουσία σε σχέση με όταν πολεμάς κάποια ΑΙ, όσο εξελιγμένη και να είναι. Αυτό θεωρώ προσωπικά ότι με “στραγγίζει” από την χαλάρωση και την διασκέδαση που είναι προορισμένα να προσφέρουν τα παιχνίδια.

Μια εικόνα, αμέτρητες αναμνήσεις.

Τα μετατρέπει σε κάτι άλλο για μένα, κάτι που ξεφεύγει από τα κλασικά πλαίσια μιας απλής ενασχόλησης και καταλήγει μια άκρως ανταγωνιστική και “δυσφορική” εμπειρία (ίσως και επικίνδυνα εθιστική αλλά δεν θα το αναλύσω περισσότερο σε αυτό το άρθρο), που δεν εξυπηρετεί τον σκοπό που θα ήθελα να εξυπηρετεί: να με χαλαρώσει, να με προβληματίσει, να με συγκινήσει. Να μου επιτρέψει να βυθιστώ στην ιστορία, να καταφέρει το παιχνίδι να μου μεταδώσει πραγματικά συναισθήματα για την τύχη και το μέλλον του πρωταγωνιστή, να μπω στη θέση του και να απολαύσω την υπόθεση, τις ανατροπές και την κλιμάκωση που έχει να προσφέρει. Με λίγα λόγια θεωρώ ότι οτιδήποτε αφήνει το στίγμα του και μένει στο πάνθεον του gaming, πρέπει να έχει “ψυχή”. Για μένα η ψυχή του παιχνιδιού απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται όταν γίνεσαι ένα με τον χαρακτήρα, όταν καταφέρουν οι δημιουργοί του να πετύχουν την μεταφορά κάθε είδους συναισθημάτων μέσω ενός μαγικού νοερού σωλήνα από τα δικά μου ανθρώπινα μάτια, στα μάτια του Κratos, του Joel, του Link κτλ.

Για να αφοσιωθεί ένας ενήλικας σήμερα στο online gaming θεωρώ ότι χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον, συγχρονισμός μεταξύ της παρέας για να βρεθούν όλοι online, πράγμα που όσο μεγαλύτερος είσαι γίνεται και πιο δύσκολο και δεύτερον και σημαντικότερο, ο χρόνος. Οι ενήλικες κυρίως θα με καταλάβετε με τόσες υποχρεώσεις που προκύπτουν, με τόσο γρήγορους ρυθμούς ζωής, ξαφνικά το 24ώρο φαντάζει τόσο λίγο για την κάλυψη των υποχρεώσεων και ταυτόχρονα την αφιέρωση στα αγαπημένα μας παιχνίδια. Έτσι, θεωρώ πραγματικά μέσα στην αγχωτική φρενίτιδα της καθημερινότητας την αφιέρωση λίγων βραδινών ωρών που κερδήθηκαν με ιδρώτα και αίμα κάτι σαν ιερή στιγμή. Σε αυτήν την ιερή στιγμή θα ήθελα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο την απορρόφηση που προσφέρει ένα καλό παιχνίδι, το υποκατάστατο αν θέλετε ενός καλού βιβλίου της στη σημερινή εποχή.

Η μόδα των καιρών.

Δυστυχώς η απαιτητική φύση του online gaming απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και το εκνευριστικό είναι ότι ίσως το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου ίσως δεν αναλώνεται στο ίδιο το παιχνίδι και ότι έχει να προσφέρει, αλλά στην προετοιμασία, την αναμονή για άλλους παίκτες και χίλια δυο άλλα. Κάτι που μου αρέσει στις single-player εμπειρίες είναι πως ακόμα και ένα μισάωρο ενασχόλησης που ξεκλέβεις μπορεί να λειτουργήσει σαν αγχολυτικό, έστω και αν προχωρήσεις ένα μόνο checkpoint. Γιατί νιώθεις ότι κάνεις ένα ακόμα μικρό βήμα προς την ολοκλήρωση, ότι είτε αύριο, είτε σε 10 μέρες (όποτε καταφέρεις να κλέψεις πάλι λίγο χρόνο) θα βρίσκεται εκεί ακριβώς να σε περιμένει και να σε αγκαλιάσει, μόνιμα υποσχόμενο ότι θα σου έχει κρατημένη μια θέση πρωταγωνιστή σε μυθικούς κόσμους.

Υπάρχουν gaming στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό μας όσα χρόνια και αν περάσουν, κυρίως γιατί ήταν ένα ταξίδι, από το Donkey Kong Country του SNES, το Zelda: Ocarina of Time του Ν64 και το Overblood του PS1 που αφηγήθηκαν στα παιδικά μας μυαλά μια όμορφη ή τρομακτική ιστορία, μέχρι το επικό God of War και τόσα άλλα. Η κληρονομιά των μεστών single-player εμπειριών πιστεύω πως όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά δεν είναι ούτε καν κλονισμένη, παρά τους πολλούς που διατυμπανίζουν το τέλος της. Ανάμεσα στα εκατομμύρια παικτών που απολαμβάνουν online games, υπάρχουν και αυτοί οι αθεράπευτα ρομαντικοί που αναμοχλεύουν, όποτε τους το επιτρέπει η ενήλικη ζωή τους, το κουτί με τα μαγικά παραμύθια. Γιατί χρόνος μπορεί να μην υπάρχει όπως παλιά, αλλά χώρος για καινούριες gaming αναμνήσεις θα υπάρχει πάντα.

Game20.gr, το Άσυλο των gamers