Trials Evolution Review

To Τrials, για μένα, πριν δοκιμάσω να το παίξω, ήταν απλά «εκείνο το παιχνίδι με τις μηχανές στο XBLA». Κοιτάζοντας πίσω, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι λίγο σαν να αποκαλείς το Portal «το παιχνίδι με το ρομπότ» ή το Minecraft «το παιχνίδι με τα κυβάκια». Και οι τρεις αυτές προτάσεις είναι αληθείς αλλά δεν αντικατοπτρίζουν την ουσία αυτών των παιχνιδιών, δεν δείχνουν τι τα κάνει ιδιαίτερα!

Όταν το πρωτοέπαιξα, μου θύμισε το παλαίμαχο ExciteBike. Ο παίκτης καλείται να κατακτήσει μια πίστα μότοκρος με όλα τα εμπόδια και τους

ανώμαλους δρόμους που μπορεί να έχει αυτή, με μόνους του συμμάχους το γκάζι, το φρένο και το σώμα του για να αλλάζει το κέντρο βάρος και να κλίνει μπροστά ή πίσω. Οπότε, ναι. Το Trials Evolution, όπως και ο προκάτοχος του που έτυχε διθυραμβικών κριτικών, είναι ένα παιχνίδι με μηχανές. Μηχανές με εξατμίσεις που ουρλιάζουν και διασχίζουν ανώμαλες χωμάτινες πίστες, ανεβοκατεβαίνουν ράμπες και κάνουν άλματα, αλλά και πριν το καταλάβετε, σκαρφαλώνουν κάθετες επιφάνειες, κάνουν τούμπες, ανατινάζονται (μαζί με τον αναβάτη), παίζουν μπάσκετ (οι μηχανές, ναι), χρησιμεύουν στο να πιλοτάρουν UFO (μην ρωτάτε, απλά…). Είναι ένα θεόμουρλο παιχνίδι το οποίο δεν διστάζει να διακωμωδήσει τον εαυτό του και κάνει τον παίκτη να διασκεδάσει με την καρδιά του.

Στην αρχή οι πίστες είναι αρκετά εύκολες και ο χειρισμός μαθαίνεται εύκολα ώστε να εκτελείτε όμορφα κόλπα, τα οποία σας κάνουν να νιώθετε άρχοντες. Δεν προσφέρουν τα κόλπα στην επίδοσή σας, απλά το παιχνίδι από μόνο του σας κάνει να θέλετε να εκμεταλλευτείτε τη φυσική του με την πρώτη ευκαιρία για να κάνετε θαύματα, ενώ ταυτόχρονα οι ρόδες σας παραμένουν σταθερές σαν ατσάλι. Όμως, όπως κάθε παιχνίδι τέτοιου είδους, τα πράγματα δεν αργούν να γίνουν πολύ σκούρα. Τα κόλπα και η ταχύτητα, πολλές φορές μεγάλη και άλλες παραπλανητικά μικρή, ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ από ένα σημείο και μετά για να περάσετε τις πίστες. Θα έχετε δει προ πολλού και τον αναβάτη σας να σακατεύεται με πενήντα χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, οι περισσότεροι απλά ηλίθιοι και με σας να βλασφημάτε την ώρα και την στιγμή.

Editor και ξερό ψωμί.

Είναι κρίμα που το παιχνίδι δεν έχει αποθήκευση replay, γιατί κάποιες εντυπωσιακές φάσεις, κάφρικες ή γελοίες, θα άξιζαν να μείνουν στην ιστορία και να μοιραστούν με τον υπόλοιπο κόσμο, ανυποψίαστο για τα δικά σας κατορθώματα αλλά με μια παρόμοια φαγούρα για τα δικά του. Παρόλα αυτά, μετά από μια σύγκρουση ή ένα “fault” όπως τις λέει το Trials, μπορείτε να χειριστείτε το ragdoll του αναβάτη. Κάτι είναι κι αυτό. Και ευτυχώς, το restart μπορεί να γίνει εύκολα με ένα κουμπί, το οποίο, δυστυχώς, πολλές ήταν οι φορές που πάτησα από κεκτημένη ταχύτητα στέλνοντας με πίσω στην αρχή της πίστας ενώ στην ουσία δεν χρειαζόταν. Δεν υπάρχει μια χρυσή τομή φαίνεται σε τέτοια παιχνίδια – ή το restart θα είναι υπερβολικά εύκολο, ή υπερβολικά δύσκολο!

Η δυσκολία του παιχνιδιού δεν είναι βέβαια να μην πατήσετε reset, oύτε καν να περάσετε κάθε πίστα – όχι πως αυτό ε