Scorn review

Ένα καλό παιχνίδι τρόμου διακρίνεται για την τρομακτική του ατμόσφαιρα και την αγωνία που προκαλεί στον παίκτη μέσω του gameplay του. Συνήθως αυτό είναι η έλλειψη πυρομαχικών, η ανησυχία για το πού θα εμφανιστεί ο εχθρός, αλλά και οι περιορισμένοι ανεφοδιασμοί υγείας. Το σημαντικότερο, όμως, όλων, και πιστεύω θα συμφωνήσετε, είναι η ατμόσφαιρα. Σπλατεριές, υπερβολικό αίμα, γλίτσες και τα συναφή προσωπικά δεν τα θεωρώ στοιχεία τρόμου, αλλά μάλλον αφελή προσπάθεια τρόμου. Κάτι τέτοιο είναι και το Scorn: ένα παιχνίδι που δεν είναι σίγουρο αν έγκειται στην κατηγορία τρόμου, αλλά θεωρεί πως ανήκει

εκεί λόγω υπερβολικής ποσότητας αίματος, αηδίας και γλίτσας.

Είστε μία οντότητα. Κάτι σαν ανθρώπινη φιγούρα, αλλά αποστεωμένος και με εμφανείς τους μύες. Ξυπνάτε από κάτι σαν εφιάλτη και βρίσκεστε μέσα σε κάτι που θυμίζει έντονα το εξωγήινο διαστημόπλοιο στην ταινία Alien. Εκεί πρέπει να λύσετε πολλούς μηχανικούς κυρίως γρίφους, να αποκτήσετε προσβάσεις σε εισόδους και εξόδους, να αντιμετωπίσετε δύσμορφα πλάσματα και να ολοκληρώσετε το παιχνίδι. Δεν έχω κάτι άλλο να πω για την ιστορία. Προσωπικά αμφιβάλλω αν υπάρχει ιστορία. Ενδεχομένως να είναι τόσο ψαγμένη και βαθιά που ο ταπεινός μου εγκέφαλος να μην κατάφερε να διακρίνει. Εγώ από την ώρα που ξεκίνησα το παιχνίδι μέχρι και τη στιγμή που το τελείωσα δεν είχα καταλάβει τίποτα. Ούτε ποιος είναι ο χαρακτήρας, ούτε πού είναι, ούτε γιατί κάνει ό,τι κάνει. Θεωρητικά το παιχνίδι θα μπορούσε να μιλάει για κάποιον εξωγήινο πολιτισμό, για την εξέλιξή του και για τον αφανισμό του, όλα επηρεασμένα από τις ταινίες Alien. Δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη για το τί θέλει να πει. Δεν υπάρχει ούτε η λυρικότητα πχ του Inside, που επίσης δεν δίνει ένδειξη για το σενάριο, αλλά μέσα από τις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά στον παίκτη χωράνε όσες ερμηνείες μπορεί ο καθένας να σκεφτεί. Με τον ίδιο τρόπο, θεωρώ το Inside πολύ περισσότερο σενάριο τρόμου. Το Scorn βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις αηδιαστικές εικόνες, οι οποίες όμως δίδονται σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που από ένα σημείο και μετά προκαλούν αδιαφορία.

Αν σε κάτι πρωτοτυπεί το Scorn, είναι ότι ξεκινάει σαν adventure παιχνίδι. Για την ακρίβεια το πρώτο μέρος του θα το χαρακτήριζα το πιο ενδιαφέρον, αν εξαιρέσουμε τα αίματα και το κάπως αρρωστημένο σκηνικό. Παρόλα αυτά, θυμίζει Schizm ντυμένο σαν Alien. Εσείς ελεύθερα εξερευνάτε τον εξωγήινο χώρο, ανακαλύπτοντας τους χώρους πειραμάτων, πτώματα αλλά και ένα σωρό περίεργους μηχανισμούς. Οι μηχανισμοί αυτοί βασίζονται σε βιοτεχνολογία, κοινώς χρησιμοποιούν σάρκα και αίμα για να λειτουργήσουν. Παρόμοια, εσείς χρειάζεστε ένα ειδικό κλειδί που ενσωματώνεται στο δέρμα σας προκειμένου να ενεργοποιήσετε οποιοδήποτε μηχανισμό. Καθώς δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το πού είστε και τί θέλετε να κάνετε, η εξερεύνηση είναι κάπως χαοτική. Σε αυτό δε βοηθάει και το μέγεθος του κάθε χώρου που είναι μεγάλος και γεμάτος από διαδρόμους κάθε λογής, ενώ δεν υπάρχει χάρτης. Παρόλα αυτά, νιώθετε μία γοητεία από το αλλόκοσμο περιβάλλον, καθώς και από τους σχετικά απλούς αλλά ικανοποιητικούς γρίφους. Δυστυχώς, παρόλες τις μηχανές κιμά που βρίσκετε και το όλο σαδομαζοχιστικό σκηνικό, η ατμόσφαιρα δεν είναι σε καμία περίπτωση horror (όχι ότι αυτό θα ήταν κακό αν το παιχνίδι παρέμενε έτσι).

Στο δεύτερο μέρος του, το παιχνίδι ξαφνικά αποφασίζει να γίνει horror α λα Resident Evil. Έτσι, εμφανίζονται όπλα και εννοείται και εχθροί. Τα όπλα συνολικά που εντοπίζετε είναι τέσσερα, ενώ αυτό που χρησιμοποίείτε περισσότερο είναι ένα είδος melee όπλου που πετάει κάτι σαν σφυρί και λιώνει τους εχθρούς. Εντοπίζετε και ένα εξωγήινο πιστόλι και μία καραμπίνα που χρησιμοποιεί σφαίρες αίματος (εννοείται, τί άλλο θα μπορούσε να χρησιμοποιεί), το οποίο όμως χρειάζεται φειδώ στη χρήση του. Προς το τέλος βρίσκετε και κάτι σαν grenade launcher το οποίο χρησιμοποιείτε και σαν κλειδί για να ανοίξετε διάφορους μηχανισμούς. Οι εχθροί δεν έχουν μεγάλη ποικιλία, και είναι κυρίως δύσμορφα πλάσματα, αποτελέσματα λανθασμένων πειραμάτων (υποθέτω). Οι πιο δύσκολοι είναι κάτι τύποι που θυμίζουν πλάσματα από το Silent hill και το Bioshock σε συνδυασμό. Τα πάντα -τα πάντα όμως- όταν σκοτώνονται συνοδεύονται από σκηνές με τόνους αίματα και σάρκες πεταμένες εδώ και κει. Οι εχθροί σε γενικές γραμμές έιναι δύσκολοι και εδώ φαίνεται η πρώτη προσπάθεια του τίτλου για τρόμο. Τα όπλα που παίρνουν σφαίρες πρέπει να χρησιμοποιούνται σωστά για να σκοτώσετε τους πιο δύσκολους εχθρούς, ενώ σε γενικές γραμμές η αποφυγή αρκετών ενδείκνυται, κάτι που κάνει το παιχνίδι να θυμίζει Amnesia. Μπορείτε να ανανεώνετε και την υγεία σας μέσω μια συσκευής με αμπούλες αίματος, αλλά και αυτές είναι σχετικά σπάνιες εντείνοντας την αγωνία.

Καθώς η σχετική ατμόσφαιρα εκλείπει, τα παραπάνω περισσότερο σας προκαλούν εκνευρισμό παρά αγωνία και τρόμο. Αυτό έρχεται σε συνδυασμό και με το φαινόμενο που προσωπικά μου τη δίνει περισσότερο απ όλα: τα checkpoints. Αυτά είναι λίγο ό,τι να ναι και μπορεί να σας προκαλέσουν πονοκέφαλο. Προσπαθείτε να λύσετε γρίφους για να ανοίξετε πόρτες και κατόπιν αφού έχετε περπατήσει αρκετά, μόλις σας σκοτώσει κάποιος εχθρός το παιχνίδι σας γυρίζει πίσω και πριν τη λύση του γρίφου. Προσωπικά τα σιχαίνομαι αυτά και με απωθούν πολύ. Άλλο είναι ο τρόμος λόγω ατμόσφαιρας και άλλο ο τρόμος που προκαλείται τεχνηέντως από την αγωνία του παίκτη λόγω τέτοιων μηχανισμών. Τέλος, ο χειρισμός είναι πάνω-κάτω ο κλασικός και ας πούμε αγαπημένος για το είδος, χωρίς να έχει κάτι το μεμπτό.

Και ερχόμαστε στα γραφικά. Καθότι το παιχνίδι είναι ένα από τα πρώτα που ανακοινώθηκαν για το Xbox Series X, συνοδευόταν από μεγάλες προσδοκίες. Ειδικά εφόσον είναι εμφανέστατα επηρεασμένο από τα σχέδια του H.R. Giger στις ταινίες Alien. Αυτό, δυστυχώς, δεν ισχύει. Όχι ότι τα γραφικά είναι άσχημα, καθώς ο κόσμος και οι υφές έχουν υψηλό επίπεδο λεπτομέρειας. Όμως κάτι ενοχλεί και κάνει το παιχνίδι να φαντάζει παλιακό. Υπάρχει μία νέκρα, η οποία δεν οφείλεται στον νεκρό κόσμο. Έχουμε παίξει πολλά παιχνίδια στα οποία δεν υπάρχει δείγμα ζωντανού οργανισμού, όμως οι χρωματικές παλέτες σε συνδυασμό με κινούμενα μέρη προσδίδουν μία ζωντάνια που αναδεικνύουν τον τίτλο. Εδώ η υπερβολική χρήση σκηνικών εμπνευσμένων από τον H.R. Giger και η μονότονη χρωματική παλέττα οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα που μοιάζει στατικό παρότι δεν είναι. Εντωμεταξύ, σε πολλές περιπτώσεις λόγω του υπερβολικά «εξωγήινου» σχεδιασμού δεν καταλαβαίνετε καν τί βλέπετε μπροστά σας. Μαζί και με τις μάλλον αφελείς κινήσεις όλων των δυσμορφικών οντοτήτων, το παιχνίδι σίγουρα θυμίζει παλαιότερη γενιά.

Αυτό, όμως, που με ενόχλησε περισσότερο είναι το αίμα και η γλίτσα. Όλο το παιχνίδι θυμίζει έντονα το Agony, που είχε κατακριθεί λόγω των σαδιστικών σκηνών του και του υπερβολικού σπλάτερ. Το ίδιο και εδώ: ζωντανά δύσμορφα όντα συνθλίβονται σε μηχανισμούς και γίνονται σούπα αίματος, κάθε όπλο ή κλειδί που πρέπει να ενσωματωθεί στο δέρμα σας σας πετσοκόβει με σπλατεριές εδώ και κει, πριόνια διαλύουν κρανία και πετάνε εγκεφαλικές γλίτσες ολούθε και άλλα τέτοια. Τα πάντα περιλαμβάνουν κιλά αίματος και σαρκικής γλίτσας, κάτι που όχι μόνο δεν προκαλεί τρόμο, αλλά μάλλον καλείται να καλύψει τον σαδισμό που κρύβεται μέσα στους δημιουργούς του τίτλου. Προσωπικά με απωθεί, όχι για πουριτανιστικούς λόγους, αλλά γιατί δεν υπάρχει νόημα πίσω από όλο αυτό. Ο αληθινός τρόμος δε βασίζεται σε σπλατεριές.

Να σημειώσω πως για κάποιο λόγο, ενδεχομένως για λόγους βέλτιστης απόδοσης, το παιχνίδι σε εμένα ξεκίνησε με κάποιες default ρυθμίσεις γραφικών. Μία από αυτές ήταν η «Ευκρίνεια», η οποία ήταν πολύ χαμηλά και είχε ως αποτέλεσμα να επικρατεί μία ανεξήγητη θολούρα. Αυξήστε το οπωσδήποτε ακόμα και αν χρειαστεί να ρίξετε την ανάλυση. Αλλιώς θα νομίζετε ότι παίζετε The Last of Us στα σημεία όπου η σκόνη των μολυσμένων είναι παντού στην ατμόσφαιρα. Το optimization του παιχνιδιού είναι αρκετά καλό και με την 3060ti που έχω όταν έβαλα στο full τα πάντα, είχα κάποιες πτώσεις του framerate, αλλά προσωπικά δε με ενόχλησαν ιδιαίτερα. Bugs δεν εντόπισα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.

Ο ήχος, από την άλλη, είναι ίσως το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού. Και αυτό γιατί η μουσική λάμπει διά της απουσίας της, κάτι που ταιριάζει απόλυτα εδώ. Ακούγονται αρκετοί ambient ήχοι σε διάφορα σημεία, ενώ και τα εφέ των διάφορων μηχανισμών δένουν αρμονικά με το εξωγήινο του περιβάλλοντος. Τα μουγκρητά πάλι από τις διάφορες φιγούρες είναι υπό συζήτηση.

Το Scorn είναι ο ορισμός της μετριότητας. Θα μπορούσε να επιλέξει είτε τον δρόμο του adventure όπως είναι στην αρχή προσφέροντας όμως κάποια ιστορία που να βοηθάει τον παίκτη, είτε τον δρόμο του horror αφαιρώντας τους τόσους γρίφους και τα αίματα προς όφελος της ατμόσφαιρας και της αγωνίας. Στις περιπτώσεις αυτές θα μιλούσαμε για κάτι πολύ διαφορετικό και ενδεχομένως αξιόλογο. Όμως έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή το παιχνίδι δεν αξίζει. Ασχοληθείτε μόνο αν είστε φαν γλίτσας, αίματος και τέτοιων λοιπών σκηνικών ή αν τέλοσπάντων παίζετε ό,τι σχετικό κυκλοφορεί.

Γραφικά εμπνευσμένα από τον H.R. GigerΤο πρώτο μέρος του παιχνιδιού με κάποιους αξιόλογους γρίφουςΗ δυσκολία των εχθρώνΥπερβολικό σπλάτερΆγευστα, βαρετά γραφικάΑνύπαρκτη ιστορίαΔεν καταφέρνει να προσδιορίσει τον εαυτό του ως προς το είδοςΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox Series X/S, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Ebb SoftwareΕΚΔΟΣΗ:Kepler Interactive

Game20.gr, το Άσυλο των gamers