Metroid Dread review

Προτού ξεκινήσω αυτό το review, θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι: το Metroid είναι η σειρά στην οποία σαν gamer νιώθω ότι “ανήκω”. Λατρεύω την ατμόσφαιρα απόλυτης απομόνωσης και μυστηρίου που αποπνέουν οι λαβυρινθώδεις κόσμοι της σειράς αλλά και η ίδια η Samus. Η πρωταγωνίστρια είναι πάντα σιωπηλή. Δεν είναι το ίδιο με την σιωπή του Mario ή του Link που έχει ως σκοπό την ταύτιση του παίκτη μαζί τους. Η Samus δεν μιλάει γιατί πολύ απλά δεν έχει λόγο να μιλήσει. Δεν υπάρχει κάποιος ή κάτι που είναι εκεί για να μιλήσει με την Samus ή που χρειάζεται

λόγο για να καταλάβει τις προθέσεις της. Ταυτόχρονα, μέσω του μανιερισμού αλλά και των επιλογών της, καταλαβαίνουμε πως μέσα από τον εξωσκελετό υπάρχει ένας πραγματικός πόλεμος. Ο εσωτερικός διάλογος είναι πάντα εκεί απλά δεν τον βλέπουμε. Είναι επίσης κάτι που δεν μας το χρωστάει (εσένα κοιτάω Other M).

Κάτι που επίσης ξεχωρίζει την Samus από τους άλλους χαρακτήρες της Nintendo είναι το γεγονός πως δεν είναι το μέσο για έναν ανώτερο σκοπό. Δεν είναι ο Link που μέσω αυτού μαθαίνουμε τις ιστορίες της Zelda και άλλων χαρακτήρων ή της Hyrule. Το Metroid είναι η ιστορία της Samus και πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις (κοιτάω προς το μέρος σου, Federation Force) οι πληροφορίες για τον κόσμο έρχονται στον παίκτη μέσω της περιπέτειας της ηρωίδας και έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον χαρακτήρα της. Γι αυτό διαχρονικά, οι πιο σημαντικές στιγμές στα Metroid έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τις αποφάσεις που παίρνει η ίδια. Μετά από αυτήν την τεράστια εισαγωγή, ας περάσουμε στο review του Metroid Dread που είναι το πρώτο κύριο και 2D παιχνίδι της σειράς εδώ και 19 ολόκληρα χρόνια και μας έρχεται από την Mercury Steam (Castlevania: Lords of Shadow, Metroid: Samus Returns).

Η ιστορία ξεκινάει αμέσως μετά από Metroid Fusion του Game Boy Advance. Η Samus λαμβάνει ένα μυστηριώδες μήνυμα που δείχνει ένα Χ Parasite στον πλανήτη ZDR. Ταυτόχρονα, το ίδιο μήνυμα είχε λάβει και η Galactic Federation έστειλε τα EMMI για να ερευνήσουν την κατάσταση, αλλά έχασε την επαφή με αυτά. Με τα πολύτιμα ρομπότ να αγνοούνται και την ύπαρξη του παράσιτου να είναι απειλή για μια διαγαλαξιακή μόλυνση, η Samus αποτελεί την μόνη επιλογή για τη λύση του μυστηρίου. Ακόμα και με το γεγονός πως η AΙ ADAM την προειδοποιεί πως ο κίνδυνος είναι πολύ δυσανάλογος σε σχέση με την πληρωμή για την αποστολή. Παρόλα αυτά το ένστικτο της Samus στο παρελθόν έχει αποδειχθεί αλάνθαστο. Στην συγκεκριμένη περίπτωση και πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, βλέπετε την μάχη της Samus με ένα ολοζώντανο πολεμιστή Chozo! Πρόκειται για την φυλή που την μεγάλωσε μετά την καταστροφή της ανθρώπινης αποικίας και της έδωσε τον εξωσκελετό, και η οποία θεωρούταν εξαφανισμένη. Προφανώς η Samus δεν τα καταφέρνει ενάντια στον πολεμιστή αλλά αυτός περιέργως την αφήνει να ζήσει – αφού την έχει δείρει τόσο πολύ, που έχει χάσει όλα τα όπλα της. Η ιστορία είναι γενικά αρκετά καλή και κλείνει ένα κεφάλαιο στην ιστορία της Samus. Αν και τα Metroid έχουν σχετικά απλά σενάρια, αν έχετε παίξει τα παλιά παιχνίδια θα ευχαριστηθείτε και με το παραπάνω.

"Εσείς πήρατε την δόση σας απο laser σήμερα;"

Και έτσι ξεκινάτε την περιπλάνηση στον πλανήτη ZDR. To Metroid Dread ουσιαστικά είναι 2D metroidvania (duh!) platformer. Ανακαλύπτετε/αποκαλύπτετε τον χάρτη σταδιακά, αποκτώντας νέα αντικείμενα και δυνατότητες για την Samus. Βρίσκετε μονοπάτια που μπορείτε να πάρετε μόλις αποκτήσετε το morphball, στοιχεία του περιβάλλοντος που μπορείτε να σπάσετε μόνο με συγκεκριμένα power-ups, άλματα που φαίνονται αδύνατα. Συνήθως το παιχνίδι σας δίνει μικρές ενδείξεις όπως κάποιο power-up ή κάποια πόρτα ή κάποιον σταθμό επαναφόρτισης πυρομαχικών και ενέργειας.

Όλα αυτά φαίνονται σαν κλασικό metroidvania, όμως εδώ έχουμε τα EMMI τα οποία περιπολούν σε συγκεκριμένες περιοχές του χάρτη. Τα περισσότερα metroidvania, όπως πχ τα Ori, παρέχουν ένα συγκεκριμένο zen από την στιγμή που έχετε αρκετές αναβαθμίσεις. Οι εχθροί σε γενικές γραμμές παίρνουν δευτερεύοντα ρόλο και συνήθως, αν δεν είναι κάποιο κρυφό boss, οι ο παίκτης έχει όλα τα εργαλεία να τους σφαγιάσει στο δευτερόλεπτο για να αποκαλύψει τον υπόλοιπο χάρτη. Μια πολυτέλεια που λόγω των EMM. δεν υπάρχει στο Dread μέχρι πολύ αργότερα στο παιχνίδι. Με το που μπαίνετε στα χωράφια των EMMI έχετε να κάνετε με μηχανές-δολοφόνους που σας σκοτώνουν ακαριαία, ενώ μπορούν να σας καταλάβουν από τον ήχο και την κίνηση. Για να τα νικήσετε πρέπει να βρείτε το τερματικό που είναι υπεύθυνο για την λειτουργία τους, να το καταστρέψετε για να πάρετε το omega cannon και να το χρησιμοποιήσετε στο ανάλογο EMMI της περιοχής και μόνο μια φορά. Υπάρχει περίπτωση να κάνετε κάποιο counter την στιγμή που σας πιάνουν αυτά τα φρικιαστικά ρομπότ, αλλά πρέπει να έχετε φοβερά αντανακλαστικά και, φυσικά, ο συγχρονισμός μπορεί να είναι κάθε φορά λίγο διαφορετικός για να σας κάνει να χάσετε. Γενικώς, καλό είναι να τα αποφεύγετε όσο μπορείτε.

Φυσικά, δεν είστε ανυπεράσπιστος απέναντί τους. Τα aeon powers επιστρέφουν και είναι τρία στο σύνολό τους. Το phantom cloak σας κάνει αόρατους στα EMMI, το flash shift σας βοηθάει στην αποφυγή τους, και το pulse radar αποκαλύπτει τα κρυφά σημεία του περιβάλλοντος που μπορείτε να καταστρέψετε. Τα υπόλοιπα upgrades και power ups είναι σχετικά στάνταρ για Metroid, όπως το morphball και τα morph bombs, οι διάφορες στολές όπως varia και gravity suit, οι διάφοροι πύραυλοι όπως το ice missile, οι διάφορες αναβαθμίσεις του απλού όπλου όπως το diffusion beam και άλλα. Η σειρά που λαμβάνετε τις διάφορες αναβαθμίσεις είναι σχετικά αλλαγμένη. Πχ το morphball το παίρνετε αρκετά αργότερα απ' ότι συνήθως. Παρόλα αυτά το παιχνίδι σας δίνει νέες δυνατότητες σχετικά συχνά, ώστε να μην καταλήγει μονότονο.

Τρέχεις, κρύβεσαι, κάνεις άλματα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Τα EMMI σε στρώνουν στο κυνήγι για τα καλά!

Μεγάλο ατού αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο πρόβλημα του παιχνιδιού, είναι ότι από την μία σας καθοδηγεί αρκετά καλά στον επόμενο προορισμό χωρίς να σας πιάνει από το χεράκι, όμως από την άλλη το κάνει με αρκετά εμφανείς τρόπους όπως η τοποθεσία των fast-travel διακτινιστών ή των ασανσέρ σε κοντινά μέρη ή περιορίζοντάς σας για λίγο. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετοί τρόποι να “σπάσετε” την ακολουθία του παιχνιδιού και φαίνεται πως οι δημιουργοί έχουν πάρει υπόψιν τους τους πιθανούς τρόπους και αυτό έχει αντίκτυπο στα boss. Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που χάνεστε μέσα στον τεράστιο χάρτη. Δυστυχώς ο κόσμος του παιχνιδιού δεν έχει συνοχή ανάλογη του Super Metroid. Οι περιοχές δεν συνδέονται οργανικά μεταξύ τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανοίξετε κάποια πόρτα και να βρεθείτε σε άλλη περιοχή ή να δείτε κάποια ενδιάμεση περιοχή που τις συνδέει. Μεταφέρεστε μεταξύ των εννιά περιοχών με ασανσέρ, σταθμούς διακτινισμού ή monorails που σημαίνει... loading. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος φαίνεται πιο κατακερματισμένος σε σχέση με άλλα σύγχρονα metroidvania.

Ο χειρισμός έχει μερικά πράγματα που λειτουργούν και κάποια που είναι ελαφρώς ακατανόητα. Το βασικό και το πιο περίεργο είναι το γεγονός πως ο δεξιός αναλογικός μοχλός δεν χρησιμοποιείται καθόλου. Δουλεύει ως κουμπί με κλικάρισμα προς τα μέσα για το phantom cloak, αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιείται απλοποιώντας το free aim, μεταφέροντας το βασικό blaster, τους πυραύλους και τα διάφορα modes τους στις σκανδάλες, αντί να χρειάζεται να πατάτε το L για το free aim ενώ είστε εντελώς ακινητοποιημένος. Ναι το λέω ευθέως: ο χειρισμός του Metroid Dread μπορούσε να ωφεληθεί από τον χειρισμό του Shadow Complex. Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ, ο χειρισμός γενικώς είναι αρκετά καλός. Έχει εξαιρετική απόκριση και μαζί με το προσεγμένο animation μεταξύ των κινήσεων σας κάνει να νιώθετε σα να κάνετε παρκούρ, προσφέροντας αίσθηση φοβερά ικανοποιητική. Ειδικά προς στο τέλος του παιχνιδιού όπου οι μάχες είναι πιο δύσκολες ενώ εσείς καλείστε να χρησιμοποιήσετε όλες τις δυνατότητες και έχετε συνηθίσει τον χειρισμό.

Αμα έχεις κάνει στίβο μάχης στα ΛΟΚ, τί να σου πει και ο ZDR;

Όπως σε όλα τα Metroid, στα boss fights πρέπει να οικειοποιηθείτε τις επιθέσεις και τον τρόπο που τηλεγραφούνται. Το melee counter attack, που επιστρέφει από το Samus Returns του 3DS, πέρα από το επιτρέπει να αποφύγετε χτυπήματα από βασικούς εχθρούς, χρησιμοποιείται πολύ στο να κάνετε μεγάλη ζημιά στα boss και να ξεκινάνε θεαματικές σεκάνς όπου απολαμβάνετε την Samus να ρίχνει άφθονους πυραύλους και charge shots. Το παιχνίδι θα σας πάρει κοντά στις 14 με 15 ώρες για 100% αντικείμενα, κάτι που μπορείτε να καταφέρετε από το πρώτο κιόλας playthrough. Πάντως έχετε υπόψη πως δεν πρόκειται να δείτε στο ρολόι του παιχνιδιού την σωστή ώρα γιατί ο χρόνος σταματάει όταν είστε στον χάρτη και στα cinematics. Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι μέχρι κάποιο χρόνο και με συγκεκριμένο ποσοστό αντικειμένων αποκτάτε διάφορα unlockables στο gallery, ενώ το hard mode ξεκλειδώνεται μετά το πρώτο παίξιμο.

Η αλήθεια είναι πως το Dread στα διάφορα trailer δεν μου γέμιζε το μάτι ιδιαίτερα. Μου φαινόταν κάπως απλοϊκό σε σχέση με τα λεπτομερή περιβάλλοντα του Metroid Prime. Με μεγάλη μου χαρά όμως διαπίστωσα πως το παιχνίδι είναι πανέμορφο. Οι κόσμοι του, παρά την έλλειψη συνοχής που ανέφερα παραπάνω, ξεχωρίζουν μεταξύ τους αρκετά. Βέβαια το παιχνίδι φροντίζει να θυμίσει ότι ο συγκεκριμένος πλανήτης δεν έχει μείνει απείραχτος, οπότε βρίσκεστε να εξερευνάτε μέρη από βάσεις, εργαστήρια και άλλα κτίρια με παρόμοια αισθητική. Συναντάτε πολλά μεταλλικά περιβάλλοντα σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι ακόμα κι αν βρίσκεστε σε μια υπόγεια ζούγκλα. Βέβαια πρόκειται για ένα παιχνίδι αρκετά πιο σκοτεινό από τους προκατόχους του, οπότε τα κλειστά χρώματα κάνουν τρομερή αντίθεση με τα πιο φανταχτερά όπως της στολής της Samus. Οι μικρές λεπτομέρειες όμως κάνουν την διαφορά. Μπαίνετε σε ένα δωμάτιο χωρίς ενέργεια και βλέπετε την στολή και το visor της Samus να φωτίζουν με έναν πολύ ωραίο τρόπο. Βλέπετε την άγρια ζωή να κάνει τα δικά της στο παρασκήνιο, συν καταρράκτες, σπίθες, λάβα κτλ. Ακόμα και σε σημεία όπου οι θερμοκρασίες είναι υψηλές, ο τρόπος που η σιλουέτα της Samus γίνεται πιο σκοτεινή και φαίνονται μόνο τα φώτα της στολής της σε ένα περιβάλλον που είναι κατακόκκινο λόγω της θερμοκρασίας είναι μία από τις πιο ωραίες πινελιές.

Τα melee counters είναι σκέτη απόλαυση.

Εχουμε επίσης cutscenes με απίστευτο animation, θεαματικές σεκάνς δράσης, και την κάμερα να κάνει κοντινό πλάνο στο visor της Samus αλλά να κρατάει μυστική την έκφρασή της και το τί συμβαίνει μέσα σε εκείνη την στολή. Ακόμα και τα loading screens μεταξύ περιοχών, είτε είναι κάποιος διακτινιστής, είτε monorail, είτε ασανσέρ, είναι όλα έτοιμα να αποτελέσουν φόντο της επιφάνειας εργασίας σας. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο καλά λόγια για την μουσική. Οι περισσότερες συνθέσεις είναι αρκετά ατμοσφαιρικές αλλά όχι τόσο αξιομνημόνευτες όσο αυτές προηγούμενων Metroid. Βέβαια επιστρέφουν κάποιες από τις αγαπημένες μελωδίες, είτε αυτούσιες είτε σαν μικρές αναφορές. Ειδικά σε κάποια cutscenes που επιστρέφουν μουσικές από το Super Metroid ως ηχητικά θέματα χαρακτήρων, είναι απλά ότι καλύτερο.

Το Metroid Dread είναι μια περιπέτεια αντάξια της κληρονομιάς της Samus και ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του Switch. H Mercury Steam σιγά-σιγά εξελίσσεται σε μάστορα του είδους και δικαιώνει τη Nintendo που της ανέθεσε την ανάπτυξη του τίτλου. Αν είστε φαν της σειράς Metroid, το Dread αποτελεί απαραίτητη αγορά.

Καλοσχεδιασμένα επίπεδαTα αντικείμενα δίνονται στον παίκτη συχνάΕξαιρετικά γραφικάΩραία ιστορίαΟ χειρισμός θα μπορούσε να είναι καλύτεροςΚατακερματισμένος κόσμοςΗ μουσική στις πίστες δεν είναι τόσο αξιομνημόνευτηΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 9.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:SwitchΑΝΑΠΤΥΞΗ:Mercury SteamΕΚΔΟΣΗ:NintendoΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers