Hard Reset Review

Έχοντας χαρεί την preview έκδοση του Hard Reset, ομολογώ ότι περίμενα πως και πως το συγκεκριμένο παιχνίδι. Μολονότι όμως το καμάρι της Flying Wild Hog έδειχνε να έχε προοπτικές, κρυφά μέσα μου υπήρχε ο φόβος ότι θα έπασχε κάπου. «Δεν γίνεται να ανακοινωθεί και να κυκλοφορήσει τόσο σύντομα και να μην υπάρχει κάποια λαδιά» είπα και τελικά μάλλον είχα δίκιο, αφού το Hard Reset αμαυρώνεται από δύο σημαντικά προβλήματα: την διάρκειά του και την περιορισμένη γκάμα εχθρών.Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στο παιχνίδι αναλαμβάνετε τον ρόλο του ταγματάρχη Fletcher, ο οποίος μάχεται ενάντια στις μηχανές που έχουν επαναστατήσει (ala Matrix φάση). Η ιστορία ξεκινάει με ένα συμβάν σε μια περιοχή της πόλης σας, όπου εν συνεχεία κυνηγάτε έναν επιστήμονα που φέρεται να είναι υπεύθυνος της όλης φάσης. Όταν τον βρίσκετε, αυτός ψοφάει, εσείς παίρνετε την κάτω βόλτα και το παιχνίδι φτάνει σε ένα απρόσμενο τέλος που σας αφήνει στην κυριολεξία μακάκες (με την αρνητική έννοια). Είναι απλά τραγική η τροπή που παίρνει το παιχνίδι, αφού αφήνει ένα κάρο ερωτήματα αναπάντητα. Αν πιάσουμε δηλαδή την ιστορία, νιώθω σαν να έβλεπα την πέμπτη σεζόν του Supernatural, η οποία να τελείωσε χωρίς τα δύο “βαρβάτα” τελευταία επεισόδια. Μιλάμε για κωμικοτραγικό fail που δεν συμμαζεύεται με τίποτα. Και σας το εγγυώμαι ότι δεν θα πάρετε πρέφα ότι η Χ πίστα είναι κι η τελευταία. Fail to the king, baby.Τον τεχνικό τομέα λίγο πολύ, τον είχαμε αναλύσει στο preview. Η μηχανή του Hard Reset είναι εξαιρετική. Η αλληλεπίδραση κι η καταστροφή που μπορείτε να προκαλέσετε ανταγωνίζονται άνετα τις αντίστοιχες των PhysX τίτλων. Υψηλές υφές επιφάνειας, εκπληκτικός φωτισμός, όμορφα post-process effects και χαμηλές απαιτήσεις -για τα όσα προσφέρει- είναι μερικά από τα στοιχεία που χτυπάνε άμεσα στο μάτι. Μέσα σε όλα αυτά, αξίζει να αναφερθεί ότι το παιχνίδι εκμεταλλεύεται τους τετραπύρηνους επεξεργαστές. Εμφανές επίσης είναι από τις εικόνες ότι έχει επηρεαστεί από το Blade Runner, πράγμα που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα FPS. Οι πίστες είναι όμορφα σχεδιασμένες, αν και υπάρχουν αόρατοι τοίχοι οι οποίοι μερικές φορές κάνουν μπαμ. Βέβαια, πώς να τις θαυμάσεις αφού σου κάνουν ντου από παντού τις περισσότερες φορές οι αντίπαλοι και γίνεται το έλα να δεις… Σε αυτό συμβάλλει και το ότι η Flying Wild Hog τοποθέτησε έξυπνα τα αντικείμενα που επιδέχονται ζημιές, με αποτέλεσμα οι μάχες να είναι άκρως διασκεδαστικές και εντυπωσιακές.Πανικός... πάλι καλά που πρόλαβα και πάτησα το Print Screen.Στα του gameplay, τα πράγματα είναι πολύ απλά. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με έναν old-school τίτλο όπου ορδές αντιπάλων ρίχνονται στο πέρασμά σας κι εσείς καλείστε να τους μετατρέψετε σε… κονσερβοκούτια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σκοτώνετε ότι κινείται με λίγα λόγια και διαλύετε ότι τραβάει η όρεξή σας. Αυτό έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του όμως. Διότι είναι ωραία φάση να βλέπεις να πετάγονται τα ελατήρια των αντιπάλων, αλλά λίγη ποικιλία στους εχθρούς δεν θα έβλαπτε ώστε να μην βλέπουμε τα ίδια και τα ί