Echo Generation review

Είναι αξιοσημείωτος ο τρόπος που κάνει κύκλους η νοσταλγία, κυρίως των προηγούμενων δεκαετιών. Το Echo Generation είναι μια ακόμα ενσάρκωση των αμερικάνικων 80s μέσα από την κυρίαρχη κουλτούρα και κυρίως αυτή που την αποθεώνουν τα παιδιά του τότε που σήμερα είναι ενήλικες. Με μπόλικες σειρές, παιχνίδια και ταινίες να παράγουν μια τέτοια ιδεατή έκδοση της εν λόγω δεκαετίας. Το Echo Generation είναι... ακριβώς

αυτό. Μια περιπέτεια με ήρωες παιδιά στην δεκαετία του '80 στην Αμερική. Με λίγους εξωγήινους, animatronics, μεταφυσικά φαινόμενα, διευθυντές σχολείου που κάνουν ημιαπασχόληση σαν serial killers, τύπους που φτιάχνουν την τεχνολογία του μέλλοντος στο γκαράζ του σπιτιού τους. Ότι έχει γράψει ο Stephen King, ή ο R.L. Stine, υπάρχει σε κάποια μορφή στο παιχνίδι.

Αναλαμβάνετε τον ρόλο ενός παιδιού μέσης τάξης που ζει στα προάστια μιας αμερικάνικης πόλης, μαζί με την μητέρα του, την αδελφή του και τον γάτο της οικογένειας. Ο πατέρας είναι άφαντος αλλά δεν είναι ξεκάθαρο αν έχει αφήσει την οικογένεια ή έχει πάει για κάποια δουλειά. Στην ουσία ψάχνετε να τον βρείτε, να δείτε ποια είναι η σύνδεσή του με περίεργα φαινόμενα όπως ένα διαστημόπλοιο που έχει πέσει στο στο λιβάδι με τα καλαμπόκια, αλλά και να γυρίσετε με τους φίλους σας την πρώτη ταινία τρόμου με μηδενικό budget. Η ιστορία δεν είναι το δυνατό σημείο του παιχνιδιού. Εκτός του ότι υπάρχουν συνέχεια νέα παράλληλα γεγονότα, ταυτόχρονα αποδίδεται με τέτοιο τρόπο που δεν είναι απόλυτα κατανοητό αν ακολουθείτε το κεντρικό σενάριο ή κάποιο side-quest.

Το παιχνίδι είναι κλασικό turn-based RPG. Όχι πολύ διαφορετικό από το Paper Mario. Το gameplay χωρίζεται σε δύο μέρη: αυτό όπου μετακινείστε στον κόσμο, μιλάτε με άλλους χαρακτήρες και αλληλεπιδράτε με αντικείμενα, και την μάχη. Όταν δεν είστε σε μάχη, ο κόσμος είναι γεμάτος χαρακτήρες για να αλληλεπιδράσετε και να ανταλλάξετε αντικείμενα, καθώς και πολλά σημεία για να ψάξετε για αντικείμενα που βοηθάνε στην μάχη όπως φρούτα, σάντουιτς, κουτάκια πορτοκαλάδας και άλλα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός πως όλες οι ειδικές κινήσεις προέρχονται από περιοδικά και comics που βρίσκονται διάσπαρτα στον κόσμο. Διάφορα comics δίνουν διαφορετικές ειδικές κινήσεις σε διαφορετικούς χαρακτήρες, με τα πιο αστεία να είναι συνήθως τα γατοπεριοδικά που δίνουν δυνατότητες στον γάτο (o οποίος σας ακολουθεί και κάνει τα πιο αιχμηρά σχόλια). Το παιχνίδι χωλαίνει πολύ όταν αρχίζουν τα αχρείαστα πέρα-δώθε με διάφορους χαρακτήρες που θυμίζουν πολύ παλιά –και όχι τόσο καλά– adventure games. Πχ για να πάρετε έναν κόφτη σύρματος πρέπει να πάτε ένα βιβλίο φυσικής σε έναν περίεργο τύπο που κάνει πειράματα με άγνωστες τεχνολογίες στο γκαράζ του σπιτιού του.

Η μάχη θυμίζει αρκετά Paper Mario ως στάνταρ turn-based RPG. Έχετε μέχρι τρεις χαρακτήρες που ελέγχετε, ο καθένας παίρνει την σειρά του για να επιτεθεί και φυσικά οι εχθροί παίρνουν και αυτοί μέρος στις σειρές. Στις βασικές επιθέσεις χρειάζεται να πατήσετε το σχετικό κουμπί την κατάλληλη στιγμή για πιο δυνατό χτύπημα και critical hits. Η άμυνα δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Αν πατήσετε το κουμπί την κατάλληλη στιγμή, έχετε λιγότερη ή καθόλου φθορά. Οι ειδικές κινήσεις έχουν διαφορετικό τρόπο που λειτουργούν. Πχ σας ζητηθεί να μετακινήσετε έναν σταυρό επί της οθόνης σε έναν κινούμενο στόχο ή να πατήσετε τα σωστά κουμπιά στο d-pad πριν τελειώσει ο χρόνος. Αν αποτύχετε η ειδική κίνηση γίνεται κανονικά αλλά κάνοντας πολύ λιγότερη ζημιά. Το leveling είναι πολύ απλό: όταν κάποιος χαρακτήρας σας πάει υψηλότερο level μπορείτε να επιλέξετε να ανεβάσετε το health που αυξάνει το HP, το strength που κάνει τις επιθέσεις πιο δυνατές, και το skill που δίνει περισσότερα skill points για να ξοδέψετε σε ειδικές κινήσεις.

Οι εχθροί μπορεί να είναι πολλοί και διαφορετικοί, από ρακούν που ψαχουλεύουν τα σκουπίδια στους ντενεκέδες της γειτονιάς, μέχρι πράκτορες του FBI και τεράστια ρομπότ από σκουπίδια, ανατριχιαστικά animatronics και άλλα. Γενικώς, δεν πρόκειται για κάποιο δύσκολο παιχνίδι, πέρα από το γεγονός πως στην αρχή χρειάζεται λίγο grinding. Και είναι ίσως το χειρότερο grinding που μπορεί να υπάρξει σε παιχνίδι του είδους. Στην ουσία κάνετε πάνω-κάτω τις ίδιες τρεις αρχικές τοποθεσίες και πολεμάτε όσους περισσότερους εχθρούς μπορείτε και μόλις τελειώσετε με κάποιες από τις μάχες πρέπει να γυρίσετε στο σπίτι του χαρακτήρα για ύπνο (που σας δίνει πλήρη HP και skill points) για να συνεχίσετε τις μάχες. Αφού μάθετε κάποιες κινήσεις και έχετε αρκετά αντικείμενα, τότε τα πράγματα γίνονται αρκετά εύκολα. Πρόβλημα επίσης είναι το ότι δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να κρατάτε λογαριασμό για τα διάφορα quests. Ο κάθε χαρακτήρας σας ζητάει κάτι που πρέπει να το πάρετε από κάπου αλλού και να κάνετε κάτι άλλο. Δεν υπάρχει οποιουδήποτε είδους quest tracking και με μια ιστορία που μερικές φορές είναι σπαρμένη δεξιά και αριστερά, αυτό δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση.

Όπως αντιλαμβάνεστε, η επιλογή αισθητικής με voxels τύπου Minecraft ή The Touryst δεν είναι τυχαία. Και σε μια εποχή που το συγκεκριμένο στιλ έχει κουράσει, αφού αρκετά μέτρια παιχνίδια την επιλέγουν για να κρύψουν την έλλειψη σωστού art direction, είναι λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί με αυτό το στιλ. Ευτυχώς το παιχνίδι έχει ωραίο κόσμο, σχεδιασμένο με προσοχή και λεπτομέρεια. Από τις γειτονιές και την πολιτεία μέχρι το μυστηριώδες σκάφος που έχει προσκρούσει στα χωράφια και το vaporwave ηλιοβασίλεμα στις όχθες της κοντινότερης λίμνης. Οι χαρακτήρες είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους για να μπορείτε να τους ξεχωρίσετε με μια ματιά, κάτι που βοηθάει στις περιπτώσεις που οι διάλογοι δεν συμβάλλουν στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Ίσως το μοναδικό αρνητικό της όλης παρουσίασης είναι η θολούρα. Συνήθως αυτή η τεχνική έχει σκοπό να κάνει τον κόσμο να φαίνεται σαν μικρογραφία, αφού υπήρξε ολόκληρη σχολή φωτογραφίας. Δυστυχώς το παιχνίδι δεν πετυχαίνει πάντα αυτό το εφέ, και συχνά γίνεται αρκετά ενοχλητικό.

Ο ήχος επίσης έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Στις πιο ατμοσφαιρικές φάσεις υπάρχουν εκπληκτικά μουσικά θέματα, ενώ άλλες φορές απλά ακούγεται... κάτι στο παρασκήνιο για να μην πέσετε σε κάποια υπαρξιακή αγωνία. Δυστυχώς ούτε τα ηχητικά εφέ είναι απόλυτα προσεγμένα. Δεν είναι πως λείπει κάποιος ήχος βυθίζοντας το παιχνίδι σε άβολη σιωπή. Απλά δεν έχουν αυτό το κάτι που θα έδινε στο παιχνίδι ένα μοναδικό ηχητικό στίγμα. Πολλά εφέ επαναλαμβάνονται όπως πχ όταν κάποιος χαρακτήρας δέχεται επίθεση. Πάντως υπάρχουν μερικές ηχητικές πινελιές δεξιά και αριστερά που είναι αξιόλογες, όπως οι ρομποτικοί εχθροί.

Αντίθετα με ένα σωρό indie RPG με περίπλοκους και πειραματικούς μηχανισμούς, το Echo Generation δεν προσπαθεί να είναι οτιδήποτε παραπάνω ή κάτι περίπλοκο. Αποτελεί μια εμπειρία χαλαρή και απολαυστική μέσα στην απλότητά της. Αν σας αρέσει το είδος του και ψάχνετε ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις μεγάλες κυκλοφορίες, αξίζει την προσοχή σας.

Νοσταγλική αισθητική 80sΌμορφοι χαρακτήρες και περιβάλλονταΗ μουσική όταν η ατμόσφαιρα κορυφώνεταιΠοιοτικό gameplay......αλλά ίσως φανεί υπερβολικά απλοϊκό σε κάποιουςΈλλειψη quest trackerΣκόρπια ιστορία, με πολλά πράγματα να γίνονται ταυτόχροναΜέτρια ηχητικά εφέΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:Xbox Series X/S, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:CococucumberΕΚΔΟΣΗ:Cococucumber

Game20.gr, το Άσυλο των gamers