Down the Rabbit Hole review

Tο Moss, που κυκλοφόρησε το 2018, αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες ευχάριστες εκπλήξεις του PlayStation VR, καθώς συνδύαζε τα καλά του VR gaming με τα θετικά ενός μη-VR παιχνιδιού. Όπως αναμενόταν, αρκετά VR παιχνίδια προσπαθούν να ακολουθήσουν τα βήματά του, αντιγράφοντας κάποια μέρη του gameplay. Ένα από αυτά είναι το Down the Rabbit Hole, που αν και διαφέρει αρκετά, δίνει έντονα την εντύπωση ενός κακοφτιαγμένου Moss.

Το

Down the rabbit hole βασίζεται στο διάσημο βιβλίο Alice's Adventures in Wonderland του Lewis Carroll. Παρουσιάζει, βέβαια, πολλές διαφορές αλλά καταπιάνεται με τον γνωστο κόσμο του the Hatter και του τρελού λαγού. Η ιστορία ξεκινάει σαν ένα παραμύθι που αφηγείται ένας παππούς στην εγγονή του. Το παραμύθι αφορά μία κοπέλα -την ηρωίδα του παιχνιδιού- η οποία αναζητώντας την γάτα της που χάθηκε, πέφτει μέσα σε μία βαθιά τρύπα καταλήγοντας στον κόσμο της Wonderland. Εκεί συναντάει τον γνωστό βιαστικό λαγό, ο οποίος και της αναθέτει να βρεί τις χαμένες προσκλήσεις για το πάρτι που διοργανώνει η βασίλισσα, η ξακουστή Queen of Hearts. Στη διάρκεια της περιπέτειάς συναντάτε χαρακτήρες από το μυθιστόρημα, όπως την κάμπια, τον γάτο, τον λαγό και την ντάμα κούπα.

Το σενάριο είναι ιδιαίτερα αφελές και φαίνεται σαν απλή αφορμή για την ύπαρξη του παιχνιδιού. Μοναδικός σας στόχος είναι η εύρεση των προσκλήσεων ώστε να έχετε πρόσβαση σε επόμενες περιοχές, ενώ βέβαια αναζητάτε την Patches, την χαμένη σας γάτα. Δεν υπάρχει τίποτα από το ριζοσπαστικό και σουρεάλ ύφος του κλασικού βιβλίου. Ενώ κάπου στην αρχή διαφαίνεται ότι ίσως το παιχνίδι γίνει ενδιαφέρον (με την διαμάχη των halves που σιχαίνεται η Queen of Hearts), εντούτοις αυτό δεν καταλήγει πουθενά και τελειώνει εντελώς απότομα. Η δε διάρκεια νομίζω πως δεν ξεπερνάει τις καθαρές τρεις ώρες, καθιστώντας το μία σύντομη και ανούσια περιπέτεια. Η ηρωίδα (της οποίας το όνομα επιλέγετε εσείς κατά την διάρκεια του παιχνιδιού) δεν διατηρεί τίποτα από τη ρομαντικότητα και την αθωότητα της Αλίκης. Δεν αισθάνεται ότι βρίσκεται σε έναν εντελώς παράξενο τόπο όπου όλα όσα συμβαίνουν είναι περίεργα. Αντιθέτως, είναι σα να ψάχνει κάπου στα τουρκοβούνια την γάτα της που χάθηκε. Παράλληλα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν απογυμνωθεί από τα βασικά τους χαρακτηριστικά όπως αυτά περιγράφονται στο βιβλίο, δηλαδή κάτι μεταξύ υπερρεαλιστικού, κωμικού και τρομαχτικού και καταλήγουν απλά κωμικοτραγικοί με την κακή έννοια.

Ο βιαστικός λαγός, που βέβαια στο παιχνίδι δεν έχει πάθει ακόμα παράκρουση βιασύνης.

Το Down the Rabbit Hole αποτελεί ένα μίγμα narrative και puzzle-based adventure, όπου δυστυχώς κανένα από τα δύο δεν είναι σε καλό επίπεδο. Ναι μεν έχει κάποιες καλές ιδέες, αλλά οι περισσότεροι γρίφοι του είναι απλοϊκοί, ενώ άλλοι (πχ το άνοιγμα των σεντουκιών) είναι εντελώς προαιρετικοί και μπορούν να επιλυθούν με trial and error. Στα θετικά του gameplay είναι οι κρυμμένες προσκλήσεις, που σας βάζουν σε μία διαδικασία να ελέγχετε με την κεφαλή σας σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε σκηνή, ακόμα και κάτω από σκάλες μπας και εντοπίσετε ακόμα μία. Επιπλέον, ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι η χρήση δεύτερου ήρωα για την επίλυση συγκεκριμένων γρίφων. Βέβαια με εξαίρεση κάποια κεφάλαια, η όλη ιδέα αναλώνεται γρήγορα και χωρίς καμία έκπληξη. Το μεγάλο πρόβλημα, όπως προαναφέρθηκε, είναι αυτή η αίσθηση ότι φτιάξανε μία ιστορία για να δικαιολογήσουν ένα παιχνίδι. Δεν υπάρχει καμία συνοχή μεταξύ gameplay και σεναρίου. Το ίδιο το σενάριο χωλαίνει χωρίς καν να προσπαθεί να μαζευτεί, ενώ η αυθαίρετη χρήση των ηρώων του βιβλίου φαντάζει απλά ανόητη. Πχ ο Hatter περιορίζεται μόνο στο να σας δώσει έγκριση να πάτε στο tea party της βασίλισσας και τίποτα παραπάνω.

Ο χειρισμός είναι αρκετά απλός και συνάμα εύκολος. Το παιχνίδι εκτυλίσσεται σαν diorama, δηλαδή μία τρισδιάστατη μικροσκηνή όπου παρακολουθείτε όλους τους χαρακτήρες και τα δρώμενα. Το αποτέλεσμα είναι μία συμπαθητική μινιατούρα του κόσμου της Wonderland, την οποία μπορείτε να εξερευνήσετε απ' άκρον σ' άκρον κοιτάζοντας από κοντά τα όσα διαδραματίζονται. Ταυτόχρονα μπορείτε να μετακινήσετε την όποια σκηνή θέλετε γύρω από τους άξονες χρησιμοποιώντας ειδικά άγκριστα που υπάρχουν σε κάθε κεφάλαιο. Με τον τρόπο αυτό πλησιάζετε σκηνές που μπορεί να σας φαίνονται απομακρυσμένες ή τακτοποιείτε τον τρισδιάστατο χώρο μπροστά σας όπως σας βολεύει. Οι χαρακτήρες εμφανίζονται μικροί, αλλά σχετικά συμπαθητικοί, ενώ ζουμ σε πρώτο πρόσωπο γίνεται κάθε φορά που συνδιαλέγεστε με κάποιο χαρακτήρα ή όταν προσπαθείτε να ανοίξετε κλειδωμένα σεντούκια. Η ηρωίδα (ή ο ήρωας) κινούνται με τον μοχλό του χειριστηρίου, ενώ κλασικά με το Χ εκτελείτε όλες τις σκηνές δράσης.

Ως προς το VR, το παιχνίδι δυστυχώς δεν υποστηρίζει καμία comfort επιλογή, έχοντας σα default το snap turn, δηλαδή εάν ο χαρακτήρας χαθεί από το οπτικό σας πεδίο εσείς μπορείτε να στρίψετε τη σκηνή για να τον φέρετε στο κέντρο. Αυτό γίνεται μόνο με σπασμωδικό στρίψιμο, το οποίο αν και δεν είναι απογοητευτικό αφού μιλάμε για diorama τρίτου προσώπου, εντούτοις πάντα είναι επιθυμητές όλες οι επιλογές. Το βασικό, όμως, ερώτημα για ένα τέτοιο παιχνίδι είναι το κατά πόσο χρειάζεται το VR γενικότερα. Το Down the Rabbit Hole δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το να βρίσκεται στον εικονικό χώρο. Θα μπορούσε άνετα να μην είναι VR και ο παίκτης να παίζει αραχτός στον καναπέ του. Άλλωστε πλέον τα καλά παιχνίδια για το PSVR είναι τόσα πολλά που δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανεκτικότητα ή επιείκεια για μετριότητες. Αυτά τα κάναμε το 2017.

Το παιχνίδι δεν εκμεταλλεύεται καθόλου την μυστικιστική και γοητευτικά φανταστική προσωπικότητα που έχει η κάμπια στο βιβλίο.

Στο εικαστικό, τo Down the Rabbit Hole δείχνει το ερασιτεχνικό του ύφος. Ενώ σε κάποια σημεία η μινιατούρα του κόσμου της Αλίκης φαντάζει ευχάριστα πολύχρωμη, σε κάποια άλλα είναι τόσο άδεια όσο και το στομάχι μου τη στιγμή που γράφω (πολύ δηλαδή). Αποκορύφωμα είναι η σκηνή με τα τέσσερα κάστρα, όπου είναι να αναρωτιέσαι εάν οι δημιουργοί ξέμειναν από budget ή απλά ήθελαν να ολοκληρώσουν την ανάπτυξη του παιχνιδιού όπως όπως. Οι χαρακτήρες κυμαίνονται από αρκετά συμπαθητικοί οπως η ηρωίδα, μέχρι και ερασιτεχνικοί όπως το πρόσωπο στα τραπουλόχαρτα. Τα γραφικά, γενικά, θυμίζουν έντονα το Mervils, ένα μετριότατο indie που επειδή ήταν από τα πρώτα παιχνίδια του PSVR του είχαμε δείξει μία (σχετική) επιείκεια. Ο ήχος από την άλλη δεν ειναι κακός. Ευχάριστη έκπληξη οι ερμηνείες, οι οποίες με εξαίρεση ίσως τον Hatter είναι αρκετά προσεγμένες και επαγγελματικές. Η μουσική συνοδεύει ευχάριστα την περιπέτεια, χωρίς βέβαια να είναι αξιομνημόνευτη, ενώ τα ηχητικά εφέ είναι αποδεκτά.

Το Down the Rabbit Hole είναι πραγματικά μία (ακόμα) ερασιτεχνική δουλειά που ελπίζει στο φανατικό κοινό του PSVR. Δυστυχώς το ανούσιο σενάριό του, το παιδιάστικο και απότομο τέλος του και τα μέτρια γραφικά του εμποδίζουν πολύ την ενασχόληση μαζί του. Αν κάτι αγαπήσαμε στο Moss είναι ακριβώς το ανάποδο: εκπληκτικό gameplay, άψογα γραφικά και μία ενσωμάτωση του θεατή στο παιχνίδι. Η συνταγή αυτή, όμως, δεν είναι απλή υπόθεση και παιχνίδια σαν τον Down the Rabbit Hole πέφτουν στην παγίδα της εύκολης λύσης. Δε θα πω να το ρίξετε down the rabbit hole γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Αλλά αν δεν πέσει η τιμή του στα 5 ευρώ δεν έχει νόημα να ασχοληθείτε.

Συμπαθητικά γραφικά σε συγκεκριμένα σημείαΙκανοποιητικές ερμηνείεςΕντελώς ανούσιο σενάριοΜετριότατο gameplay που δεν εκμετεαλλεύτεαι το VRΕρασιτεχνικό εικαστικό στα περισσότερα σημείαΜηδενική εκμετάλλευση του πλούτου του βιβλίου και του κόσμου τουΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS VR, PC VRΑΝΑΠΤΥΞΗ:Cortopia StudiosΕΚΔΟΣΗ:Cortopia Studios

Game20.gr, το Άσυλο των gamers