Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate Review

To Mirror of Fate δεν είναι ένα βήμα μπροστά ή έστω ένα βήμα σε μια άλλη κατεύθυνση για το Castlevania. Αντ’αυτού, παρουσιάζεται με μια δοση νοσταλγίας, κλείνοντας το μάτι σε αυτούς που μεγάλωσαν με το Symphony of The Night και τους τίτλους του Game Boy Advance και Nintendo DS. Ταυτόχρονα, διατηρεί τα στοιχεία του Lords of Shadow

Το Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate είναι δηλαδή ένα 2.5D παιχνίδι που πάσχει από κρίση ταυτότητας. Από την μία η προσπάθεια δημιουργίας μιας metroidvania εμπειρίας με πολλά μονοπάτια και επιστροφή σε πρηγούμενα μέρη, ώστε να τα εξερευνήσετε ξανά με νέες δυνατότητες και να αποκτήσετε πρόσβαση σε νέες περιοχές. Από την άλλη, οι μάχες μοιάζουν περισσότερο με του Lords of Shadow στα Xbox 360 και PS3, με τους χαρακτήρες να αναβαθμίζονται όσο λαμβάνουν XP και να αποκτούν περισσότερες κινήσεις αλά God of War.

Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού παίζετε με τρεις χαρακτήρες: τον Simon Belmont, τον Alucard και τον Trevor Belmont. Η ιστορία εξελίσσεται με μη γραμμικό τρόπο και παίζετε τους διάφορους χαρακτήρες ως “chapters” μέχρι την τελική αναμέτρηση με τον Dracula. Το πρόβλημα με την ιστορία, είναι ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με αυτούς που γνωρίζουμε από τα παλιά Castlevania. Ειδικά ο Simon και ο Alucard είναι εντελώς διαφορετικοί. Ο Simon είναι πλέον ένας μουσκουλιάρης που θυμίζει πολύ στην συμπεριφορά τον Kratos, ενώ ο Alucard, από τον υπερμάγκα τύπο του Symphony of The Night, έχει γίνει αρκετά πιο κλαψιάρης. Επίσης, η ιστορία, με τον “σπονδυλωτό” τρόπο που εκτυλίσσεται, φτάνει τρεις φορές σε κορύφωση, με αποτέλεσμα η τελική μάχη να επισκιάζεται από ότι συμβαίνει κατά την διάρκεια των κεφαλαίων. Ολοκληρώνω με τα σεναριακά, γιατί θα μπούμε σε βαριά spoilers και προβλέπω να με κυνηγάτε με μαστίγια και πυρσούς.

Παρόλο που τον έκαναν ελαφρώς κλαψιάρη emo, ο Alucard εξακολουθεί να είναι μάγκας.

Στο Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate εξερευνείτε το κάστρο, το οποίο αποτελείται από πολλές και διάφορες τοποθεσίες. Η ποικιλία είναι των περιβαλλόντων είναι τεράστια και, όπως προανέφερα, υπάρχει το metroidvania στοιχείο στο level design που το κάνει πιο περίπλοκο. Αυτό που με χάλασε είναι ότι το εν λόγω στοιχείο εν τέλει δεν ενσωματώνεται στον ανάλογο βαθμό, όντας περισσότερο ένα κυνήγι για επιπρόσθετα καλούδια όπως αναβαθμίσεις υγείας και μαγείας, σελίδες από το bestiary (που σας εξηγεί τι είναι το κάθε τέρας) και scrolls από νεκρούς στρατιώτες, που όλως περιέργως την ώρα που πέθαιναν (με πολύ βίαιο τρόπο) έγραφαν τα απομνημονεύματά τους. Επιπλέον, οι μάχες εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, κάνοντας έτσι το κάστρο να μοιάζει γενικά άδειο από εχθρούς.

Εφόσον δεν έχετε τόσο πολύ κόσμο να δείρετε, κάνετε platforming. Κι αυτό υπόκειται στην 3D λογική, με περβάζια που γυαλίζουν και στα οποία ο χαρακτήρας γαντζώνεται αυτόματα, δυσπρόσιτα σημεία που όταν αναβαθμίσετε το battle cross σε γαντζο μπορείτε να φτάσετε, περιβαλλοντικοί γρίφοι και άλλα πλατφορμοειδή πράγματα. Η λογική όμως αυτή είναι και μια προσβολή στο 2D platforming. Σίγουρα σε 3D παιχνίδια όπως το Tomb Raider και το Uncharted, ο παίκτης χρειάζεται να έχει οπτική ανάδραση για να καταλάβει από ποιο περβάζι μπορεί να πιαστεί. Στο 2D όμως δεν χρειάζεται κανένας να εφεύρει εκ νέου τον τροχό. Από τα 80s ξέρουν όλοι πολύ καλά πώς γίνεται και δεν ήταν ανάγκη να φτιαχτεί ένα ολόκληρο παιχνίδι σε αυτή την λογική. Το platforming δυστυχώς παραείναι εύκολο, αφού μπορείτε να δείτε ακριβώς πού θα πάτε μετά, καθώς και τί ειδικές ικανότητες πρέπει να χρησιμοποιήσετε με τον εκάστοτε χαρακτήρα.

Γιατί τίποτα δεν φωνάζει «Belmont» περισσότερο από ένα πνεύμα πάνω από το κεφάλι σου λες και είναι turret.

Ο κάθε χαρακτήρας, πέρα από το κοινό σετ κινήσεων μάχης, έχει και κάποιες έξτρα δυνατότητες που του δίνονται κατά την διάρκεια της ιστορίας. Αυτές οι δυνατότητες είτε έρχονται ως αντικείμενα που πετάει ο χαρακτήρας, όπως τα κλασικά τσεκούρια, είτε ως κάποια βοήθεια στην μάχη, όπως η πολύ χαρακτηριστική μορφή λύκου του Alucard, που του επιτρέπει να επιτίθεται πιο γρήγορα και δυνατά. Δυστυχώς, ο κάθε χαρακτήρας έχει μόνο δύο από το κάθε είδος, μοναδικές σε αυτόν, και δεν υπάρχει η εναλλαγή που υπήρχε σε παλαιότερα Castlevania.

Οι μάχες εμπίπτουν και αυτές στην ιδιομορφία του “είμαι 3D αλλά το κάνω σε 2D”. Θυμίζουν αυτές του Lords of Shadow και λειτουργούν με την ίδια λογική. Έχετε τις επιθέσεις που πιάνουν μια μεγαλύτερη περιοχή και χτυπάνε περισσότερους εχθρούς με λιγότερη δύναμη, και τις κανονικές που ξυλοφορτώνουν κοντινούς εχθρούς. Με διάφορους συνδυασμούς κουμπιών, μπορείτε να κάνετε θεαματικότερα combo. Πρέπει και να διαβάζετε τις λάμψεις που εκπέμπουν οι εχθροί για να αποκρούσετε ή να αποφύγετε μια επίθεση. Οι διαθέσιμες κινήσεις σας αναβαθμίζονται όσο ο χαρακτήρας σας ανεβαίνει επίπεδα, ενώ δεν λείπουν τα quick time events, κυρίως στις μάχες με αφεντικά. Τα τελευταία τα θεωρώ αρκετά άχρηστη προσθήκη, αφού έχω την εντύπωση ότι αν τα μετέφραζαν σε gameplay, το αποτελείωμα των bosses θα απέφερε πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Τώρα δεν χαίρεστε ούτε την υπερβίαιη σκηνή, ούτε το ότι αποτελειώσατε με τις δυνάμεις σας το αφεντικό.

Πραγματικό κρίμα, γιατί τα bosses είναι αρκετά ευρηματικά και έχουν μοτίβα που πρέπει να μάθετε και να δράσετε αναλόγως, όπως τα κλασικά της σειράς. Δυστυχώς όμως είναι και εύκολα και συγχωρούν πάρα πολλά λάθη, σε σημείο που νιώθετε οτι η νίκη σας χαρίζεται. Ειδικά όταν χάνετε σε κάποιο προχωρημένο σημείο, επανέρχεστε σε σημείο όπου ο εχθρός σας έχει ήδη μειωμένη υγεία, κάτι που κάνει τη δουλειά σας ευκολότερη. Πολλές φορές βέβαια η νίκη σας προκύπτει από την ωμή δύναμη και αυτό γίνεται ιδιαιτέρα αντιληπτό όταν σε κάποιο προχωρημένο boss, αρκεί να του σπάσετε την άμυνα και να τον πλακώσετε στης γρήγορες για να προχωρήσετε παρακάτω.

Γουστάρεις μαστίγωμα και τέτοια κόλπα κούκλα μου, ε;

Ας περάσουμε στην παρουσίαση του Mirror of Fate, που είναι από τα δυνατά του σημεία. Πρώτα απ’όλα, βλέπετε μπροστά σας την ιστορία να εκτυλίσσεται με μια πολύ στιλάτη μορφή, που πλέκει την παραστατικότητα ενός comic με την δυναμική των πλήρως rendered τρισδιάστατων μοντέλων που χρησιμοποιούνται για τους χαρακτήρες. Τα πάντα έχουν μια νότα cel shading, που τα κάνει να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο. Μέσα στο παιχνίδι, το κάστρο είναι καταπληκτικά σχεδιασμένο, με την ατμόσφαιρα και τα γοτθικού ρυθμού δωμάτια να είναι πολύ καλά δοσμένα. Ταυτόχρονα, το 3D του τίτλου λειτουργεί απρόσκοπτα και μπορείτε να το βάλετε στο τέρμα χωρίς να κουράζεστε ή να χάνετε κάτι από την ποιότητα των γραφικών. Γενικά, το Mirror of Fate στο θέμα του 3D και των γραφικών μάλλον θα είναι σημείο αναφοράς για πολύ καιρό.

Πριν περάσω στον ήχο, να τονίσω ότι λατρεύω την μουσική κληρονομιά των Castlevania. Μια κληρονομιά με απίστευτα μουσικά θέματα, δυναμικές μελωδίες που συνοδεύουν τις επικές μάχες. Τί δεν μου άρεσε στο Mirror of Fate; Η απουσία τους. Όχι παντελής, αφού υπάρχουν μερικά θέματα δεξιά κι αριστερά, αλλά μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και πολλές φορές δεν είναι καν ολόκληρη η μελωδία. Δυστυχώς, παίζετε ως Simon χωρίς το theme του από το Super Castlevania IV, και ως Alucard χωρίς το Requiem Of The Gods. Κρίμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η μουσική του παιχνιδιού είναι κακή. Απεναντίας, η μουσική χαρακτηρίζεται από καλή ποιότητα, εφάμιλλη του Lords Of Shadow. Τα επικά θέματα που ακούγονται είναι ωραία. Απλά, έχοντας περάσει ΧΡΟΝΙΑ με τα παλιά Castlevania και λατρεύοντας τα μέχρι την τελευταία τους σταγόνα, που λένε, η μουσική επένδυση μου κάνει περισσότερο vanilla epic.

Ασχήμια. Το κάστρο και οι κάτοικοί του είναι τρε μπανάλ.

Εν τέλει, το Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate πέφτει θύμα μιας άσχημης κατάστασης. Είναι κοινή παραδοχή ότι η μηχανική που διέπει το gameplay σε 3D παιχνίδια σπανίως δουλεύει σε 2D, και αν το κάνει, δεν έχει και τα καλύτερα αποτελέσματα. Το Mirror of Fate πέφτει σε αυτήν την παγίδα και θέλοντας να προσφέρει και λίγη νοσταλγία στους παλιούς, κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Τίποτε σε αυτό το παιχνίδι δεν υλοποιείται σε απόλυτα ικανοποιητικό βαθμό. Οι μάχες δεν έχουν μεγάλο βάθος και βασίζονται σε ωμή δύναμη τις περισσότερες φορές, το κάστρο είναι άδειο γιατί οι εχθροί εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, το metroidvania στοιχείο είναι περιορισμένο, εύκολο και μόνο για extras. Δυστυχώς, το Mirror of Fate δεν είναι αυτό που περιμέναμε με τόσο hype. Ούτε όμως είναι κακό παιχνίδι. Με διασκέδασε αρκετά και με κράτησε όσο η ιστορία του εξελισσόταν μεταξύ των δύο χαρακτήρων. Γι αυτό, αν μου ζητούσατε να σας προτείνω ένα action παιχνίδι στο 3DS, αυτό θα ήταν η πρώτη μου πρόταση.

+ Ωραία γραφικά και ικανοποιητικό 3D
+ Μη γραμμικό σενάριο με τρεις κλασικούς χαρακτήρες
+ Θεαματικές μάχες και δράση
+ “Epic” μουσική…

- …η οποία όμως δανείζεται ελάχιστα από την πλούσια κληρονομιά της σειράς
- Το κάστρο δίνει την εντύπωση ότι είναι άδειο
- Λογική 3D platforming σε 2D
- Mάχες πραγματικό βάθος και εύκολα bosses
- Το metroidvania στοιχείο είναι σχεδόν διακοσμητικό

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

Πλατφόρμα: 3DS
Ανάπτυξη: MercurySteam
Έκδοση: Konami, Nintendo
Διάθεση: Nortec
Είδος: Action adventure
Παίκτες: Single-player
Επίσημο Site: http://www.konami-castlevania.com/mof/
Ημερομηνία Kυκλοφορίας: 8/3/2013
PEGI: 16

Game20.gr