Call of Duty: WW2 Review

Επί 14 συναπτά έτη, το Call of Duty, η μητέρα του λόχου της Activision, υπηρετεί με σεβαστή συχνότητα και συνέπεια τους φαν των shooters. Όμως η φουτουριστική sci-fi θεματολογία και το κάθετο gameplay που είχαν τα τελευταία παιχνίδια της σειράς κούρασε μεγάλη μερίδα του κοινού, το οποίο ζητούσε επίμονα επιστροφή σε γνώριμα λημέρια. Ο κλήρος έπεσε στη Sledgehammer Games, η οποία

με το Call of Duty: WW2 καλείται να σύρει το άρμα στον ίσιο δρόμο.

Ως παιχνίδι Β΄ Παγκόσμίου Πολέμου, το Call of Duty: WW2 επιδιώκει να διηγηθεί εκ νέου μια ιστορία εμπνευσμένη από την πιο αιματοβαμμένη περίοδο που βίωσε ποτέ η ανθρωπότητα. Ξεκινώντας, το παιχνίδι σας μεταφέρει στην περίφημη απόβαση της Νορμανδίας, όπου ελέγχετε τον στρατιώτη Ronald “Red” Daniels και γνωρίζετε μερικά μέλη της 1ης Μεραρχίας Πεζικού (1st Infantry Division). Την ομάδα του Daniels καθοδηγούν οι λοχίες Pierson (στο ρόλο ο Josh Duhamel) και Turner (Jeffrey Pierce), ενώ οπλίτες της είναι οι Zussman (Jonathan Tucker), Stiles (Kevin Coubal) και Aiello (Jeff Schine). Μολονότι, το εν λόγω κομβικό γεγονός (απόβαση της Νορμανδίας) έχει αποδοθεί πολλάκις σε ταινίες (με το Saving Private Ryan του Steven Spielberg να κατέχει τα πρωτεία) και παιχνίδια, στο Call of Duty: WW2 αναπαρίσταται φτωχά και χωρίς ίχνος ρεαλισμού, έχοντας μια λογική tutorial. Μέγα σφάλμα! Ακολούθως, η ομάδα σας οδηγείται από μάχη σε μάχη, συμμαχώντας με τις αντιστασιακές γαλλικές δυνάμεις και τη βρετανική αντικατασκοπεία, μέχρι να επικρατήσουν έναντι των ναζιστικών δυνάμεων. Παρά τις οκτώ-εννιά ώρες που διαρκεί το campaign, το πράγμα κυλάει μάλλον υποτονικά. Δυστυχώς, το παιχνίδι δεν εμβαθύνει ούτε στο ελάχιστο στα δεινά του πολέμου και στηρίζεται αποκλειστικά στις επιφανιακές διαπροσωπικές σχέσεις της ομάδας του ήρωα. Νιώθετε ότι βιώνετε τη... Συντροφιά του Δαχτυλιδιού και όχι τη σκληρή πραγματικότητα του Β΄ΠΠ.

Σενάριο γραμμένο κυριολεκτικά στο πόδι, πρωταγωνιστής ένα ginger χωριατόπαιδο από το Texas, χαρακτήρες το λιγότερο αδιάφοροι και προβλέψιμοι (το γενναίο εβραιόπουλο, ο ανθρωπιστής λοχίας, ο αντιπαθητικός λοχίας, ο nerd γυαλάκιας και ο χαβαλές Ιταλός), με εξαίρεση τον Pierson του Duhamel και τον Ζussman του Tucker που κάτι λένε αλλά δεν καταφέρνουν να επιτύχουν κάποιο είδος δεσίματος με εσάς. Με απλά λόγια, μην περιμένετε καρτερικά για νέους Reznov, Ghost, Soap, Price και Mason. Θα απογοητευτείτε οικτρά. Προκαταβολικά, θα ήταν πρέπον να απεμπλακείτε γρήγορα από την ιδέα περί κεντρικού “κακού” τύπου Makarov, Irons, Zakhaev, Menendez, Dragovich και αυτό διότι το παιχνίδι αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξη κάποιου. Κατά το παρελθόν, η σειρά CoD μας έχει χαρίσει τρομερές σεναριακές στιγμές. Ακόμα και τα φουτουριστικά παιχνίδια παρουσίαζαν σεναριακό ενδιαφέρον. Αντιθέτως, το WW2, ενώ είχε χρυσή ευκαιρία να κάνει παπάδες με την εξιστόρηση μιας κεντρικής και συνάμα ρεαλιστικής ιστορίας, μας δίνει ένα αποτέλεσμα το λιγότερο θλιβερό.

Όλοι για έναν και ένας για όλους.

Ως προς το gameplay, υπάρχουν κάποιες αλλαγές/προσθήκες, ορισμένες εκ των οποίων λειτουργούν ικανοποιητικά. Οι σημαντικότερες εξ αυτών είναι η εξάλειψη του health regeneration και η αλληλεπίδραση με τους συντρόφους σας κατά την διάρκεια της μάχης. Αρχικά, στην κάτω πλευρά της οθόνης βλέπετε την πράσινη μπάρα ζωής η οποία αυξάνεται με τα medkits που χρησιμοποιείτε και μειώνεται σύμφωνα με το damage που δέχεστε. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει πλέον ανανέωση της ζωής σας μένοντας πίσω από την κάλυψη. Δίπλα από την μπάρα ζωής, εμφανίζονται τα εικονίδια των συντρόφων σας. Με το πάτημα ενός κουμπιού, τους ζητάτε σφαίρες, χειροβομβίδες, medkits και κιάλια τα οποία φανερώνουν τα είδωλα των εχθρών σε περίπτωση που δεν είναι ευδιάκριτοι στο πεδίο της μάχης. Φυσικά, δεν μπορείτε επ’ αόριστον να σπαμάρετε για προμήθειες και πυρομαχικά, καθώς πρέπει να περιμένετε να φορτώσει το ανάλογο εικονίδιο προκειμένου να το επιλέξετε ξανά (cooldown).

Κατά τα άλλα και ως γνωστόν, ακολουθείτε το τυπικό σημάδι στην οθόνη προκειμένου να φτάσετε στο στόχο σας, βαδίζοντας παράλληλα σε ένα προκαθορισμένο και γραμμικό μονοπάτι, πυροβολάτε ότι κινείται, επιδίδεστε σε melee QTE encounters όταν χρειαστούν και οδηγείτε τανκς/αεροπλάνα/τζιπ. Όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από το αναπόσπαστο και κινηματογραφικό ύφος που έχουμε συνηθίσει στα CoD. Το πιστολίδι δεν παρουσιάζει διαφοροποιήσεις. Αν είστε λάτρεις των CoD δεν συναντάτε δυσκολίες με τον χειρισμό όπλων, παρότι δεν έχετε να κάνετε πλέον με μοντέρνο και φουτουριστικό οπλισμό. Παραδόξως, περίμενα ότι με τις “γκουμούτσες” της συγκεκριμένης πολεμικής περιόδου θα υπάρχει δυσκολία στην στόχευση. Τουναντίον, η Sledgehammer υιοθετεί στους aim/shooting μηχανισμούς το γνωστό, causal, ανάλαφρο και arcade πιστολίδι της σειράς. Με άλλα λόγια, μην περιμένετε ρεαλιστικό shooting με bulletdrops τύπου Battlefield. Dropshots, quickshots, jumpshots, trickshots βρίσκονται όλα εκεί, χωρίς να έχουν υποστεί καμία μετατροπή.

Τα κακώς κείμενα του campaign συνοψίζονται στην προσθήκη stealth μηχανισμών και στη νοημοσύνη των εχθρών η οποία θυμίζει κακόγουστο αστείο. Σε αρκετά σημεία του campaign, το objective σας υποδεικνύει να ολοκληρώσετε στα μουλωχτά την εκάστοτε αποστολή. Κινείστε γονατιστοί, είτε αποφεύγοντας περιοχές γεμάτες με εχθρούς, είτε μαχαιρώνετε σκιάχτρα και όχι Ναζί. Τώρα, αν το εικονίδιο ενός εχθρού “φωτίσει” επειδή σας εντόπισε, τότε σημαίνει ότι μάλλον δεν το “έχετε” γενικότερα με το stealth. Δεν κατηγορώ κάποιον που δεν γουστάρει stealth mechanics στα παιχνίδια. Μην το εκλάβετε έτσι. Θέλει πραγματικά όμως, τόνους εσκεμμένων προσπαθειών για να αποτύχετε να ολοκληρώσετε μια stealth αποστολή στο WW2. Ρε Sledgehammer, σου είπε κανείς να γεμίσεις με stealth levels το campaign; Σου είπε κανείς ότι σε ένα CoD Β΄ Παγκοσμίου θέλει ο άλλος να προχωράει σκυφτός, μαχαιρώνοντας Ναζί από πίσω; Πρώτα απ όλα, η νοημοσύνη είναι τόσο αδούλευτη που και όρθιοι να τρέξετε, σε σημεία που το stealth υποθετικά προαπαιτείται, μόνοι σας διαπιστώνετε ότι οι εχθροί αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Στην αρχή, μπήκα στο τρυπάκι να το παίξω stealth τακτικιστής, έτσι για το γαμώτο. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι μόνο γέλιο προκαλεί η όλη φάση, οπότε το γύρισα στο guns blazing. Για όποιον θέλει stealth, υπάρχει και το Dishonored σε τελική ανάλυση.

To φλογοβόλο μοιράζει πόνο.

Δεν περίμενα από CoD κώδικες ΑΙ επί κωδίκων AI, αλλά για το Θεό, shooter παιχνίδι είναι. Αν σε shooter θεωρείται πλεονεξία η γραφή ενός στοιχειώδους κώδικα εχθρικής νοημοσύνης, ώστε να κάνει τα βασικά, τότε δεν υπάρχει γιατρειά. Αν οι εχθροί στέκονται ακίνητοι δίχως να καλύπτονται και πυροβολούν όλοι μαζί στο ίδιο σημείο, χωρίς να φυλάνε τα νώτα τους, τότε τί ακριβώς παριστάνει το ίδιο το παιχνίδι; Κουράστηκα και βαρέθηκα να βλέπω ΑΑΑ δημιουργίες να φορούν τον χιτώνα της ακριβής παραγωγής και στο πυρήνα τους να φαντάζουν το ίδιο αδύναμες με ένα indie της κακιάς ώρας. Στο campaign του WW2, υπάρχουν άπειρες στιγμές όπου εχθροί σας ρίχνουν στην ευθεία και εσείς ανταπαντάτε στα πυρά, θερίζοντας στρατιές από μπάστακες Ναζί. Όταν βαρεθείτε την κατά μέτωπο (λέμε τώρα) επίθεση, βγαίνετε πανεύκολα πίσω από την εχθρική γραμμή και καθαρίζετε τους εναπομείναντες εχθρούς. Τόσα άκοπα multikills σε campaign ενός FPS δυσκολεύομαι να θυμηθώ.

Περνώντας στο multiplayer, το social hub ονόματι Headquarters είναι το νέο κέντρο επιχειρήσεών σας. Στο Headquarters μπορείτε να συλλέγετε τα λεγόμενα orders και contracts από τους διάφορους ΑΙ χαρακτήρες που υπάρχουν εκεί. Κοινώς, αποτελούν challenges τα οποία φέρνετε εις πέρας στα διάφορα multiplayer modes. Tα contracts είναι αποστολές ορισμένου χρόνου και το περιεχόμενό τους σχετίζεται με τον αριθμό των kills ή headshots που πρέπει να πραγματοποιήσετε σε συγκεκριμένα modes, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα όπλα, χειροβομβίδες, scorestreaks. Αυτά σας ανταμείβουν με armory credits (το νόμισμα του παιχνιδιού) με τα οποία αγοράζετε μέρη του εξοπλισμού για τα όπλα σας, στολές, emotes ή skins. Τα orders χωρίζονται σε ημερήσιες και εβδομαδιαίες αποστολές και επίσης τα αγοράζετε με armory credits, προκειμένου να “κερδίσετε” XP, supply drops (ναι, δυστυχώς υπάρχουν και αυτά) και αυξάνετε το social rank σας, αποκομίζοντας έτσι calling cards, skins, armory credits κλπ. Γενικά πολύ customization και κατά την γνώμη μου πάντα, αχρείαστο και ανούσιο. Τα microtransactions και loot boxes (supply drops) βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Μπορείτε να επενδύσετε πραγματικό χρήμα για την συγκομιδή CoD Points, με την πιθανότητα να σας κάτσει κάποιο supply drop με μια legendary έκδοση ενός όπλου. Εννοείται ότι δεν ασχολήθηκα, ούτε υπάρχει περίπτωση να ασχοληθώ. Απλά το αναφέρω προς γνώση και συμμόρφωση.

Say hello to my little friend.

Πέραν των contracts και orders, στο Headquarters μπορείτε να επιθεωρήσετε τον εξοπλισμό των συμπαικτών σας, να εξασκηθείτε με τα όπλα σας στο σκοπευτήριο, να δοκιμάσετε τα 15 συνολικά scorestreaks σε μια αχανή έκταση, να οργανώσετε και να συμμετάσχετε σε μερικά 1vs1 τουρνουά με φίλους και συμπαίκτες, να κάνετε prestige στον χαρακτήρα αλλά και στα όπλα σας και να χαζέψετε βίντεο στον “κινηματογράφο” του στρατοπέδου. Τέλος, μέσω του Headquarters μαζεύεστε με τους φίλους σας, προκειμένου να μεταπηδήσετε στις κύριες online δραστηριότητες του multiplayer.

Το σύστημα create a class δεν υφίσταται όπως το γνωρίζουμε. Δηλαδή, δεν υπάρχει το γνωστό για τους CoD-άδες pick 10 system. Ουσιαστικά, καλείστε να επιλέξετε ανάμεσα σε πέντε προσχεδιασμένα μοντέλα στρατιωτών, με το καθένα να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δυνατότητες. Τα divisions χωρίζονται σε: infantry (assault riffles), airborne (sub machine guns), mountain (snipers), expeditionary (καραμπίνες) και armored (light machine guns). Λόγου χάρη, το airborne division δίνει την δυνατότητα τοποθέτησης/αφαίρεσης σιγαστήρα ανά πάσα στιγμή στο όπλο και περισσότερο sprinting, ενώ το expeditionary division παρέχει εκρηκτικές σφαίρες στις καραμπίνες σας για επιπλέον damage. Στο κάθε division, η μόνη παραμετροποίηση που σας επιτρέπεται είναι η προσθαφαίρεση “perks” από το basic training. Άτυπα, το basic training αποτελεί το perk list του multiplayer, από το οποίο επιλέγετε μόνο ένα “perk” για το κάθε division, πχ. reload του γεμιστήρα πάνω στο τρέξιμο, δυνατότητα κουβαλήματος δύο κύριων όπλων, χρήση akimbo πιστολιών, το να μην ταλαντεύεται το όπλο όσο σημαδεύετε κλπ.

Τα multiplayer modes απαρτίζονται από τα γνωστά Team Deathmatch, Domination, Search and Destroy, Kill Confirmed, Gridiron (φανταστείτε ένα είδος Capture the Flag αλλά με μπάλα αντί για σημαία), Capture the Flag, Free for All, Hardpoint και το νέο War. Κάπου εδώ, πρέπει να τονίσω τον πραγματικά περιορισμένο αριθμό χαρτών του παιχνιδιού, μόνο εννιά (οι οποίοι γίνονται 10 με το Carentan που επιστρέφει ανανεωμένο, αν έχετε αγοράσει το season pass). Στο σύνολό τους, οι χάρτες είναι ναι μεν καλοσχεδιασμένοι και παραστατικοί, επιτυγχάνουν να διοχετεύσουν την ατμόσφαιρα του πολέμου στους παίκτες, ωστόσο περισσότερο παραπέμπουν σε αρένες μερικών τετραγωνικών μέτρων και λιγότερο σε πολεμικά μέτωπα. Ξεχάστε τις σχετικά μεγάλες εκτάσεις των MW, Black Ops και Ghosts. Η Sledgehammer, παρότι εφαρμόζει εκ νέου την φιλοσοφία των χαρτών τριών λωρίδων, δεν καταφέρνει να σχεδιάσει μεγάλους και αχανείς χάρτες (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), όπως θα άρμοζε σε ένα παιχνίδι Β΄ Παγκοσμίου. Πολύ γρήγορα μπορείτε να πάτε από την μία άκρη του χάρτη στην άλλη, ενώ τα spawn εναλλάσσονται υπερβολικά γρήγορα. Αν είστε rushers θα υποφέρετε από το spawn camping, ενώ αν είστε εκ φύσεως καμπέρια δεν θα καταφέρετε να κρατήσετε για μεγάλο χρονικό διάστημα το αγαπημένο σας σημείο ανέπαφο, εξαιτίας του φρενήρη ρυθμού του παιχνιδιού. Προσωπικά θα ήθελα μεγαλύτερους χάρτες και όχι χάρτες για cage matches.

Μια πανοραμική άποψη του Headquarters.

Μαζί με το Headquarters, το νέο War mode επίσης εντυπωσιάζει, στηριζόμενο στη στρατηγική και την οργάνωση. Δύο ομάδες των έξι έρχονται αντιμέτωπες σε τρεις ξεχωριστούς χάρτες σχεδιασμένους αποκλειστικά για το War. Η κάθε ομάδα αναλαμβάνει τον ρόλο του επιτιθέμενου ή του αμυνόμενου, με ενδιάμεσους στόχους το σαμποτάρισμα των εχθρικών οπλικών συστημάτων και την καταστροφή συγκεκριμένων objectives. Οι επιτιθέμενοι πρέπει να καταλάβουν τα εδάφη των αμυνόμενων, ενώ οι αμυνόμενοι ουσιαστικά πρέπει να καθυστερήσουν την επιθετική ορμή των αντιπάλων τους, στήνοντας οδοφράγματα και τοιχία. Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω, το War παραπέμπει στο Operations του Battlefield 1 (σε μικρότερη κλίμακα φυσικά). Ωστόσο, δεν το τέσταρα σε βάθος, αφού με την παρέα μου είμαστε περισσότερο παραδοσιακοί, εμμένοντας σε Team Deathmatch και Search and Destroy. Το War πάντως μου έδωσε την εντύπωση ότι απαιτεί καλή εξάδα, επικοινωνία και συνεργασία. Αν μπείτε με τακτικές τύπου one man army, δεν θα επιβιώσετε. Ομολογουμένως ενδιαφέρουσα προσθήκη που δίνει άλλον αέρα στον multiplayer άξονα της σειράς.

Κλείνοντας με τα του versus multiplayer, πρέπει να αναφέρω το προβληματικό matchmaking, τουλάχιστον στις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του παιχνιδιού. Επί μια εβδομάδα επικρατούσε αστάθεια στο σήμα, πότε τρεις μπάρες, πότε δύο, ξανά peer-to-peer, στο pre-game lobby έμενα κάνα μισάωρο μέχρι να βρεθεί ματς, αποσυνδέσεις. Για τα άγρια θηρία. Ευτυχώς η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Άντε να δούμε.

Φυσικά, το Zombies mode επιστρέφει δριμύτερο. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από μυστικιστικά πειράματα των Ναζί πάνω σε άψυχα σώματα, με σκοπό να επανδρώσουν το στρατό τους από ζόμπι. Μια επιστήμονας μαζί με μια τριμελή ομάδα, πρέπει να κλέψουν τη φόρμουλα που ανασταίνει τους νεκρούς, ώσπου κάτι πάει στραβά κλπ. Μέσω τετραπλού co-op, συγκεντρώνεστε με φίλους για να ξεπαστρέψετε ορδές και ατελείωτα κύματα από απέθαντους Ναζί, προσπαθώντας να επιβιώσετε. Όσο προχωράτε από πίστα σε πίστα, οι εχθροί αυξάνονται και δυσκολεύουν το έργο σας. Από τηn μεριά σας, συγκεντρώνετε χρήματα από τα kills που κάνετε, για να αγοράσετε όπλα, σφαίρες και attachments. Το Zombies mode έχει τέσσερις διαφορετικές classes (medic, control, offence και support) με ξεχωριστές ικανότητες, κάποιες σεβαστές σε αριθμό επιλογές παραμετροποίησης στα όπλα/attachments και διάφορα perks που ονομάζονται raven mods.

Previously on CoD’s Walking Dead.

Ο οπτικός τομέας του WW2 παρουσιάζεται παρωχημένος, σχεδόν σε όλες τις πτυχές και εκφάνσεις του. Ξεκινώντας με την μηχανή γραφικών, της οποίας η ηλικία θυμίζει τις νότες της λατέρνας που παίζει το “Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι”, Σάββατο πρωί στην Ερμού. Φτάνει πια. Κούρασε. Εντάξει, παραδέχομαι ότι οι developers των CoD την ξέρουν και την χειρίζονται απ’ έξω και ανακατωτά. Δεν φτάνει πλέον αυτό. Δεν αρκεί, πώς το λένε. Είναι ντροπή της Activision και κατ’ επέκταση των στούντιό της που δεν παραδειγματίζονται από την αριστοτεχνική δουλειά της DICE στα Battlefield. Τί να τα κάνω τα εκπληκτικά χολιγουντιανά cutscenes και τα καλοδουλεμένα facial animations, όταν τα in-game γραφικά μοιάζουν ξεπερασμένα; Ηχητικά σας μένουν οι πειστικές ερμηνείες των ηθοποιών, οι ρεαλιστικοί ήχοι των όπλων, οι θορυβώδεις και εκκωφαντικές εκρήξεις. Η μουσική είναι συμπαθητική, αλλά δεν πλησιάζει το αριστουργηματικό/ονειρικό/επιβλητικό soundtrack του Modern Warfare 2, το οποίο θεωρώ ότι είναι το κορυφαίο στην ιστορία των FPS.

Ύστερα από μια ανώμαλη φουτουριστική διαδρομή, η σειρά Call of Duty επιστρέφει στις ρίζες της. Η θεματολογία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα μπορούσε να αποτυπωθεί με πιο εμφατικό τρόπο, αλλά ακόμα και έτσι θα χαροποιήσει τη μεγαλύτερη μερίδα των φανατικών CoD-άδων. Το campaign προσφέρει μπόλικη δράση για τις ώρες που διαρκεί, αλλά στερείται πρέπουσας σεναριακής εξιστόρησης. Το multiplayer, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι τίμιο, ειλικρινές, αποτελώντας τον πολιορκητικό κριό του brand, ικανό να γεμίσει τις gaming ώρες με την παρέα σας. Μεγάλα αγκάθια αποδεικνύονται για πολλοστή φορά, ο ξεπερασμένος οπτικός τομέας, το προβληματικό matchmaking (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και η εχθρική νοημοσύνη. Το Call of Duty: WW2 δεν καταφέρνει να κοιτάξει κατάματα τα μεγάλα CoD του παρελθόντος. Παρόλα αυτά, αν είστε σκληροπυρηνικοί φαν της σειράς, σίγουρα θα περάσετε καλά μαζί του.

Παικτική επιστροφή στις ρίζεςΞέφρενη δράσηΤο Headquarters ως social hubΤο War modeΑναιμική αναπαράσταση των γεγονότων του Β΄ ΠαγκοσμίουΑδιάφοροι χαρακτήρεςΑδύναμη νοημοσύνηΛίγοι και μικροί χάρτεςΓραφικάΑσταθές matchmakingΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4 (review στο Pro), Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Sledgehammer GamesΕΚΔΟΣΗ:ActivisionΔΙΑΘΕΣΗ:IGEΕΙΔΟΣ:FPSΠΑΙΚΤΕΣ:Single-player, multiplayerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://www.callofduty.com/wwiiHM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:3/11/2017PEGI:18

Game20.gr, το Άσυλο των gamers

Keywords
call of duty, call of duty, josh duhamel, εν λόγω, a class, walking dead, xbox one, activision, games, josh, duhamel, jeffrey, pierce, ryan, ginger, texas, nerd, ghost, soap, cod, health, battlefield, σημαίνει, guns, fps, hub, skins, online, class, υφίσταται, system, armored, light, list, reload, team, free, black, ops, ghosts, camping, cage, army, versus, lobby, zombies, support, raven, dice, δραση, ps4, pro, xbox, site, https, τελη κυκλοφοριας, ομαδα διας, στρατος, τελος ακινητων, Καλή Χρονιά, αλλαγη ωρας 2012, τελος του κοσμου, τελη κυκλοφοριας 2014, τελη κυκλοφοριας 2015, τελη κυκλοφοριας 2016, ξανα, armored, walking dead, βιντεο, reload, γνωμη, γνωση, δουλεια, ιχνος, μεγα, μητερα, μουσικη, παιχνιδια, ταινιες, υψος, χαρτες, χρυση ευκαιρια, army, fps, games, game, ghost, ghosts, ryan, versus, απλα, ασυλο, ατμοσφαιρα, γεγονος, γελιο, γινονται, διαστημα, δυνατοτητα, δυστυχως, ευκαιρια, ειπε, υπαρχει, εβδομαδα, εν λόγω, εξι, επικοινωνια, ερμου, ερχονται, ετη, εχθροι, ζωης, ζομπι, ιδεα, ιδιο, ειδος, ηλικια, υφίσταται, υφος, ηχητικα, ηχοι, θυμιζει, κυματα, κιαλια, κλιμακα, λογια, λοχιας, μοντελα, μπορειτε, ναζι, νοημοσυνη, νοτες, ντροπη, νωτα, ομαδα, παντα, οθονη, οκτω, ορμη, ουσιαστικα, πεδιο, πρασινη, πρωι, ρολο, σαββατο, σιγουρα, συγκεκριμενα, σειρα, συχνοτητα, τρεξιμο, φυσικα, φτανει, φορμουλα, φτανει πια, φορα, χρημα, χρυση, ωρες, activision, battlefield, a class, health, black, cage, camping, class, cod, free, dice, duhamel, ευθεια, guns, ginger, hub, josh, κειμενα, κωδικες, list, lobby, nerd, ομαδες, ops, peer, παιχνιδι, player, raven, σημαίνει, σημα, site, skins, soap, system, σωματα, team, texas, online, zombies
Τυχαία Θέματα