Balan Wonderworld review

Οι δημιουργοί του Sonic (και του Nights), Naoto Ohshima και Yuji Naka, συνεργάζονται ξανά και μας δίνουν το Balan Wonderworld, με στόχο να προσφέρουν έστω λίγη από την μαγεία των θρυλικών platformer τους. Αντ’ αυτού, φαίνεται πως όλα έχουν ένα τέλος και ίσως ήρθε η ώρα να πάρουν σύνταξη.

Καλωσορίσατε στον κόσμο του Balan Wonderworld – έναν κόσμο που δεν βγάζει κανένα νόημα. Οι ήρωές μας είναι ο Leo Craig και η Emma Cole. Ο καθένας τους

με διαφορετικά προβλήματα. Ο Leo έχει αποξενωθεί μετά από μια διαφωνία με τον καλύτερο του φίλο και η Emma έχει μόνιμο άγχος με το τί λένε οι άλλοι πίσω απο την πλάτη της. Αυτό τους φέρνει στο Balan Theater, ένα θέατρο που εμφανίζεται όταν η καρδιά κάποιου χάνει την ισορροπία της και επιτρέπει σε όσους μπαίνουν σε αυτό να ταξιδέψουν σε κόσμους φτιαγμένους απο μνήμες, ενώ βρίσκεται υπό την προστασία του Maestro Balan. O Leo και η Emma ταξιδεύουν στον κόσμο για να σώσουν τις καρδιές άλλων ανθρώπων και να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους στην πραγματικότητα, με απώτερο σκοπό να νικήσουν τον Lance, το αντίπαλο δέος του Balan, και να τον στείλουν πίσω στον κόσμο των Negati. Φαντάζομαι εκεί είναι η διάσταση που κατοικούν όλες οι Negative Nancies. Αν σας φαίνεται σαν την ιστορία του Nights αλλά με μερικές αλλαγές εδώ κι εκεί, έχετε απόλυτο δίκιο.

Η ιστορία είναι απλοϊκή και επιπλέον δεν έχει εξηγήσεις για τα πράγματα που συμβαίνουν στο παιχνίδι. Ξεκινώντας απλά εισέρχεστε στον πρώτο κόσμο και δεν υπάρχει η παραμικρή εξήγηση για το τί συμβαίνει πέρα από τον τίτλο στην αρχή της κάθε πίστας. Είναι πολύ δύσκολο να συνδεθείτε με τους χαρακτήρες που υποτίθεται σώζετε από τις δυσκολίες από την στιγμή που τους βλέπετε μόνο να εμφανίζονται μέσα στις πίστες σαν οπτασίες και να εξαφανίζονται με το που πλησιάζετε, χωρίς να κάνουν κάτι συγκεκριμένο ή να υπάρχει κάποιο στοιχείο που να προχωρά την ιστορία. Το τί συμβαίνει πραγματικά με αυτούς τους χαρακτήρες το μαθαίνετε με ένα cinematic πριν το boss και ένα αφού το νικήσετε και δείτε το πολύ πολύ άβολο μουσικό θεατρικό νούμερο.

Μπορείτε να παίξετε σαν ηλεκτρική σκούπα, αν αυτό είναι το όνειρό σας.

Οι ιστορίες είναι απλές και έχουν να κάνουν με απώλεια, καταστροφή ή απλά επιθυμία. Υπάρχει ένας αγρότης του οποίο τα σπαρτά καταστράφηκαν από έναν ανεμοστρόβιλο. Μια κοπέλα της οποίας το αγαπημένο δελφίνι παραλίγο να την σκοτώσει. Μια άλλη κοπέλα που έχασε τους γονείς της και βρίσκει δύσκολο να χαρεί τον γάμο της λόγω πένθους, ένα κορίτσι που η αγάπη της για τα έντομα την κάνει να φαίνεται περίεργη στους άλλους. Μικρές ιστορίες που μόνες τους ξεχωριστά έχουν τα δικά τους προβλήματα όπως ότι πολλές φορές η λύση που δίνεται τελικά είναι τουλάχιστον περίεργη. Πχ στην περίπτωση της νεκρής γάτας, όπου ο χρόνος απλά γυρνάει προς τα πίσω αντί να υπάρξει κάποια πιο ρεαλιστική λύση στο θέμα της απώλειας και του θρήνου. Ένα θέμα με το οποίο το παιχνίδι καταπιάνεται σε παραπάνω από μία ιστορία. Παρόλα αυτά, αν περιμένατε κάποια συνοχή στις ιστορίες ή έστω κάποιο τρόπο που αυτές μπλέκονται μεταξύ τους, τότε προς μεγάλη απογοήτευση σας αναφέρω πως δεν έχουν απολύτως καμιά σχέση μεταξύ τους, εκτός του ότι οι χαρακτήρες βρέθηκαν σε μεγάλες ψυχολογικές δυσκολίες. Επιπλέον, τα όμορφα cinematics αλλά και οι λίγες καλές στιγμές με αυτούς τους χαρακτήρες φαίνονται απλά σαν εμβόλιμες προσθήκες, αφού ξεκάθαρα δεν βοηθάνε να καταλάβετε τί στο καλό συμβαίνει κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.

Το πρώτο πράγμα που βλέπετε μετά το ενδιαφέρον αν και λίγο παρανοϊκό intro είναι το Island of Tims, το κεντρικό hub του παιχνιδιού. Εκεί ζούνε κάτι μικρά μαλλιαρά πλάσματα που μοιάζουν να έχουν βγει από διασταύρωση του Kirby με ένα Furby. Αυτές τις μαλλιαρές τσιχλόφουσκες τις μαζεύετε από τους διάφορους κόσμους και τις φέρνετε στο Island of Tims για να χτίσουν το Tower of Tims. Μπορείτε να τα ταΐσετε διάφορους κρυστάλλους για να μεγαλώσουν ή να τα συνδυάσετε για να πετύχετε διασταύρωσεις που σας βοηθούν να ξεκλειδώσετε διάφορα καλούδια. Όμως αυτός είναι ένας δευτερεύον μηχανισμός του παιχνιδιού που θυμίζει το Chao Garden του Sonic Adventure, αν και σαφώς πιο απλοποιημένο.

Τα επίπεδα είναι τέρμα βαρετά.

Στο κυρίως gameplay χειρίζεστε την Emma ή τον Leo μέσα στους χρωματιστούς κόσμους και μπορείτε να φοράτε διάφορες στολές που σας δίνουν ή σας αφαιρούν δυνάμεις. Το πρώτο και βασικό που πρέπει να αναφερθεί είναι ότι η κίνηση του χαρακτήρα είναι απαίσια. Το animation της κίνησης δεν ταιριάζει με την ταχύτητα και τα άλματα των χαρακτήρων χωρίς στολή είναι περίεργα. Ακόμα και στην εποχή του Dreamcast δεν είχαμε τόσο άσχημη κίνηση. Επίσης όλο το παιχνίδι παίζεται ουσιαστικά με μόλις ένα κουμπί. Ναι, τέσσερα κουμπιά και δύο σκανδάλες του χειριστηρίου κάνουν όλα το ίδιο πράγμα. Ακόμα και στο μενού δεν μπορείτε να επιστρέψετε πατώντας κάποιο κουμπί, αλλά πρέπει να πάτε στη σχετική επιλογή. Τα μόνα κουμπιά που διαφοροποιούνται είναι τα L και τα R, με τα οποία εναλλάσσετε τις στολές που έχετε μαζί σας.

Οι στολές σας δίνουν διάφορες δυνατότητες. Κάποιες σας επιτρέπουν να επιτίθεστε αλλά χάνετε πλήρως την δυνατότητα άλματος. Άλλες σας δίνουν μεγαλύτερα άλματα. Άλλες απλά υπάρχουν για την μία φορά που τις χρειάζεστε, ενώ άλλες είναι απλά αψυχολόγητες. Παραπάνω διαβάσατε σωστά: έχουμε να κάνουμε με 3D platformer στο οποίο με συγκεκριμένες δυνατότητες μπορείτε να πηδήξετε. Μπορείτε πχ να πάρετε κάποιο δρακάκι που πετάει φωτιές αλλά για μερικές μπάλες φωτιάς χάνετε την δυνατότητα να παίξετε το παιχνίδι με τον τρόπο που απαιτεί το είδος του. Κάτι που στην ουσία αντιβαίνει τον ίδιο του τον σχεδιασμό. Και δεν είναι πως όταν έχετε άλλες στολές που διαθέτουν άλμα είστε ανυπεράσπιστος. Όταν εμφανίζονται εχθροί -κάτι που συνήθως υποδηλώνεται από μικρές αρένες- μπορείτε απλά να τους τσαλαπατήσετε σε κάτι που θυμίζει μάχη, αλλά στην πραγματικότητα είναι μερικές εύκολες ενοχλήσεις για να δώσουν λίγη ποικιλία. Οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να χρησιμοποιήσετε κάποια στολή που σας αφαιρεί το άλμα αν δεν το απαιτεί κάποιο μέρος της πίστας.

Τα boss fights ευτυχώς έχουν κάποιο ενδιαφέρον.

Γενικώς οι περισσότερες στολές έχουν τις ίδιες σχεδόν λειτουργίες. Κάποιες είναι τόσο άχρηστες που θα αρχίσετε να φωνάζετε στην οθόνη. Υπάρχει να φανταστείτε μια “καταπληκτική” ιδέα για στολή που λέγεται Box Fox. Φορώντας την, ο χαρακτήρας σας γίνεται ένα μεταλλικό κουτί σε άκυρες στιγμές και χάνετε τον έλεγχο του πού πηγαίνετε. Αν έχετε ήδη φόρα ή βρίσκεστε σε κάποια κατηφόρα, το κουτί βρίσκεται στο κενό σε μηδενικό χρόνο μετά από μια τρελή πορεία. Δεν έχετε κανέναν έλεγχο του πότε μεταμορφώνεστε σε κουτί και πού πηγαίνετε εφόσον είστε σε αυτή την κατάσταση. Υπάρχουν μερικές καλές ιδέες δεξιά και αριστερά στις στολές αλλά είναι τίποτα μπρος στο γεγονός ότι πολλές κάνουν το ίδιο πράγμα. Ακόμα και ο τρόπος που λειτουργούν είναι προβληματικός. Πρέπει να εναλλάσσετε τις στολές και να βλέπετε όλο το animation, κάθε φορά. Υπάρχει βεστιάριο, το οποίο ανακαλύπτετε πιθανότατα μέσω αυτού του review, αφού στο παιχνίδι δεν αναφέρεται πουθενά πως στα checkpoints αν κάτσετε ακίνητος μπορείτε να αλλάξετε τις τρεις στολές με άλλες τρεις που βρήκατε σε άλλες πίστες.

Εδώ έρχεται να παίξει ρόλο ο σκοπός σας στις πίστες. Κατά βάθος, το παιχνίδι θέλει να είναι ένα κλασικό 3D platformer στο οποίο μαζεύετε διάφορα πράγματα. Το βασικό collectable είναι αγαλματάκια Balan, τα οποία σας επιτρέπουν να ξεκλειδώσετε τις επόμενες πίστες. Το αστείο είναι πως όταν έχετε μαζέψει αρκετά αγαλματάκια, ο Balan σας φορτώνει σε ένα τρένο που μοιάζει ύποπτα με το Polar Express μόνο και μόνο για να σας κάνει μια γύρα και να επιστρέψει τον χαρακτήρα σας στο Island of Tims όπου βρίσκετε νέους κόσμους ξεκλειδωμένους. Τα αγαλματίδια Balan είναι στην ουσία η πηγή της όποιας πρόκλησης υπάρχει στο παιχνίδι. Κάποια χρειάζονται στολές από άλλες πίστες, άλλα χρειάζονται άλματα στο άγνωστο ή ψάξιμο και παρατηρητικότητα. Ο σχεδιασμός των επιπέδων αντικατοπτρίζει αυτήν την λογική του collectathon με πολλά μυστικά και περιοχές που είναι διαθέσιμες με συγκεκριμένες στολές. Πράγμα που είναι πάντα καλό για ένα παιχνίδι. Τα άλλα collectables που βρίσκετε είναι τα κρυσταλλωμένα δάκρυα που ταΐζετε τα tims και οι στολές που για να τις πάρετε πρέπει πρώτα να βρείτε ένα κλειδί που συνήθως είναι ακριβώς δίπλα οπότε δεν έχει καν νόημα.

Το τρίτο μέρος του παιχνιδιού είναι το Balan’s Bout, στο οποίο αποκτάτε πρόσβαση βρίσκοντας χρυσά καπέλα μέσα στις πίστες. Η στιγμή που παίζετε τον χαρακτήρα που δίνει το όνομά του στο παιχνίδι, τα μούτρα του είναι στο εξώφυλλο και στην προώθηση. Αυτόν που όλοι περιμέναμε να παίξουμε, κάτι που θα είναι cool και ταυτόχρονα θα αναδεικνύει την δημιουργικότητα και τις καινούριες δυνατότητες του σύγχρονου gameplay. Αντ’ αυτού, πρόκειται για ένα quick time event. Στο Balan’s Βout, ο Balan τα βάζει με μολυσμένους βράχους, περίεργα γεωμετρικά σχήματα, ενώ μερικές φορές παίζει μερικά χαστούκια με τον αντίπαλό του τον Lance. Κάτι στο οποίο δεν έχετε κανένα λόγο γιατί όλη η διαδικασία είναι ένα τεράστιο QTE. Απλά πατάτε αυτό το ένα κουμπί που πατάτε σε όλο το παιχνίδι όταν η πόζα του Balan συγχρονίζεται με ένα ημιδιάφανο είδωλό του ή το πατάτε επανειλημμένα όταν το παιχνίδι σας το ζητάει. Πέρα από το γεγονός πως ο Balan, του οποίου τα μούτρα είναι παντού, καταλήγει να είναι ένα υπο-παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι, μπορείτε να κερδίσετε ένα αγαλματίδιο μόνο αν κάνετε όλα τα QTE σωστά. Αν χάσετε ένα input, προφανώς δεν παίρνετε τίποτα και το καπέλο απλά εξαφανίζεται, αναγκάζοντάς σας να βγείτε από την πίστα και να την ξαναπαίξετε μέχρι να το ξαναβρείτε. Το πρόβλημα με το ότι πρέπει να είστε τέλειος αλλιώς δεν έχει αγαλματάκι, είναι τα μικρά mini-games που είναι διάσπαρτα στο παιχνίδι και πραγματικά δεν προσθέτουν τίποτα. Παίζετε πχ λίγο golf ή λίγο ποδόσφαιρο, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μικρά διαλείμματα που ούτε προσθέτουν κάτι, ούτε έχουν συγκεκριμένο νόημα.

Φιλική συμμετοχή από το 15μελές μπαλέτο του Πάνου Μεταξόπουλου.

Και φτάνουμε στο τελευταίο σημαντικό μέρος του παιχνιδιού, τα boss. Σε κάθε κόσμο, υπάρχει ένα μεγάλο boss το οποίο είναι οι φόβοι, τα άγχη και η λύπη των άλλων χαρακτήρων σε τερατώδη μορφή. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο παιχνίδι, τα boss fights εκτυλίσσονται σε αρένες. Επίσης σε αντίθεση με το υπόλοιπο παιχνίδι, έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Μπορείτε να κερδίσετε μέχρι τρία αγαλματίδια νικώντας τα boss με διαφορετικούς τρόπους. Είτε με εναλλακτικές στολές, πολλές φορές με κάποιες που δεν προσφέρονται στις πίστες όπου βρίσκονται, είτε χρησιμοποιώντας στοιχεία της αρένας όπως το να ρίχνετε κολώνες στο κεφάλι τους. Στο τέλος κάθε μάχης υπάρχει ένα τρομερά άβολο κομμάτι musical, κάτι που μου δίνει αφορμή να περάσω στον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού.

Το Balan Wonderworld βρίσκεται σε μια περίεργη θέση όπου έχει καλά στοιχεία αλλά και στοιχεία που σας κάνουν να σφίγγετε τα δόντια σας νιώθοντας κάτι που μπορώ να περιγράψω ως ντροπή από δεύτερο χέρι. Τα pre-rendered στοιχεία της παρουσίασης είναι εκπληκτικά, γεμάτα στιλ και με ενδιαφέρον animation. Όμως οτιδήποτε άλλο είναι τουλάχιστον άβολο στη θέαση. Οι πίστες είναι πολύχρωμες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά όχι ιδιαίτερα όμορφες και καλοσχεδιασμένες.

Αυτό όμως που θα σας την δώσει είναι το animation. Οι Leo και Emma κινούνται περίεργα και πολλές φορές θυμίζουν χαρακτήρες του Sonic Adventure. Ένας χρυσός κανόνας είναι πως όταν σχεδιάζεις χαρακτήρες σε στιλ καρτούν, συνήθως αποφεύγεις το λάθος να κάνεις motion capture με ηθοποιούς. Αν χρησιμοποιηθεί αυτή η μέθοδος, τότε το αποτέλεσμα πρέπει να περάσει από τα χέρια κάποιου animator ώστε να το διαμορφώσει σε σημείο που που η κίνηση των χαρακτήρων να μην θυμίζει τους κακόμοιρους υπαλλήλους της Eurodisney που φοράνε βαριές στολές ντυμένοι μασκότ, να μην υπάρχει clipping των άκρων μέσα από το σώμα και το τεράστιο κεφάλι, και να υπάρχει καλύτερη λεπτομέρεια στις κινήσεις. To παιχνίδι δεν κάνει τίποτα από αυτά, παρά μόνο βάζει motion capture σε όλους τους χαρακτήρες ανεξαιρέτως. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικό. Δεδομένου του γεγονότος πως το θέμα είναι το θεατρικό μιούζικαλ και υπάρχει μπόλικος χορός, οι δημιουργοί δεν έκαναν καν τον κόπο να παραμετροποιήσουν το animation. Όλοι και όλα κινούνται περίεργα, τα διάφορα πλάσματα που βρίσκετε στις πίστες χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής της πίστας για κάποιον ανεξήγητο λόγο και βλέπετε πόδια και χέρια να περνάνε μέσα από τα σώματα ενώ προσπαθούν να κάνουν χορευτικές φιγούρες. Όλο αυτό κορυφώνεται σε ένα μουσικοχορευτικό “υπερθέαμα” με τον χαρακτήρα σας, τον χαρακτήρα που σώζετε και τα πλάσματα της εκάστοτε πίστας. Ενα θέαμα τόσο αμήχανο που θα το παρακάμψετε όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Τα mini-games είναι απλά ανούσια.

Και δεν χάνετε και τίποτα, αφού οι δημιουργοί δεν έκαναν καν τον κόπο να ηχογραφήσουν αρκετά τραγούδια για όλους τους χαρακτήρες, παρά μόνο τρία που ανακυκλώνονται και έχουν ίδιο ρυθμό ώστε να μπορούν να ανακυκλωθούν και οι χορευτικές ρουτίνες. Ο ακρογωνιαίος λίθος λοιπόν, τα μεγάλα χορευτικά κομμάτια, είναι ένα asset flip μεταξύ τραγουδιών και animation. Υπέροχα. Τουλάχιστον η μουσική είναι από τα θετικά του παιχνιδιού. Σε μια έξυπνη κίνηση από πλευράς Square Enix, οι διάλογοι είναι περιορισμένοι και τα λόγια στα τραγούδια είναι σε μια πλασματική γλώσσα που αποτελείται από αντεστραμμένες αγγλικές και ιαπωνικές λέξεις. Αυτό αφενός κάνει εύκολη την μετάφραση του παιχνιδιού, ακόμα και στα ελληνικά, αφετέρου βοηθάει και στη συναισθηματική σύνδεση της μουσικής με τον παίκτη και τα όποια μυνήματα θέλει να περάσει το παιχνίδι.

Όμως ο ήχος και κάποιες καλές ιδέες δεν αρκούν για να σώσουν το Balan Wonderworld. To παιχνίδι αγνοεί την πρόοδο που έχει γίνει στα video games τα τελευταία 25 χρόνια και πετάει ιδέες στον τοίχο περιμένοντας κάτι να κολλήσει. Τικάρει την λίστα από πράγματα που έχουν παιχνίδια όπως το Super Mario Odyssey ή το A Hat in Time, αλλά δεν κάνει τίποτα για να κρατήσει την συνοχή στις ιδέες του. Μείνετε μακριά του, τουλάχιστον μέχρι να το βρείτε σε πολύ πιο χαμηλή τιμή.

Ωραία μουσικήΠολύχρωμος κόσμοςΕνδιαφέρων σχεδιασμός χαρακτήρωνΎπαρξη co-opΚακός χειρισμόςΤο gameplay με ουσιαστικά ένα κουμπί προκαλεί τεράστια προβλήματαΟι ιστορίες δεν είναι ούτε πολύ καλές, ούτε συνδεδεμένεςΚακό animationΟ Balan περιορίζεται σε QTEΒαρετόΣε καμία περίπτωση δεν αξίζει 60 ευρώΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 4.0

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS5, Xbox Series X, PS4, Xbox One, Switch, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:Square EnixΕΚΔΟΣΗ:Square EnixΔΙΑΘΕΣΗ:CD Media

Game20.gr, το Άσυλο των gamers