Agony Review

“Lasciate ogne speranza voi ch’ intrate”, δηλαδή “αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε”, προειδοποιεί η επιγραφή κατά την είσοδο στην κόλαση στο γνωστό ποίημα Θεία Κωμωδία του Δάντη. Παραφράζοντας λοιπόν αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, θα συμπληρώσω “αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που παίζετε” για το Agony. Το παιχνίδι της Madmind ξεκίνησε με crowdfunding πριν λίγα χρόνια και τελικά κυκλοφόρησε Μάιο 2018. Λόγω της ιδιαίτερης θεματολογίας του, είχε ιντριγκάρει εξαρχής και αναμενόταν ως κάτι ξεχωριστό στα παιχνίδια τρόμου. Είναι όντως κάτι τέτοιο ή τελικά πέφτει σαν έκπτωτος άγγελος

στην κόλαση που έφτιαξαν οι ίδιοι οι δημιουργοί του;

Έτσι ακριβώς ξεκινάει και η ιστορία του Agony. Με μια πτώση. Την πτώση της καταραμένης ψυχής του πρωταγωνιστή. Χωρίς αναμνήσεις, χαμένος και μόνος, περιτριγυρισμένος μόνο από σκοτάδι και οδυρμό, γρήγορα καταλαβαίνετε ότι η μοναδική διέξοδός σας από την κόλαση είναι η Red Goddess, μια μυστηριώδης παρουσία που έχει τεράστια επιρροή σε αυτό τον μαρτυρικό κόσμο. Ξεκινώντας την αναζήτηση σας για την Red Goddess περιηγείστε σε διάφορα επίπεδα της κόλασης και γίνεστε μάρτυρας ίσως των πιο μακάβριων σκηνικών που έχετε δει σε παιχνίδι. Και αν νομίζετε ότι είστε ήδη νεκρός και ήδη στην κόλαση οπότε τί χειρότερο μπορεί να σας συμβεί, ξανασκεφτείτε το. Υπάρχουν χειρότερες μοίρες και από τον θάνατο και τις βλέπετε μπροστά σας. Είναι ο ενδόμυχος φόβος του καθενός μας, ίσως ο μεγαλύτερος από όλους. Ο φόβος του αναπόφευκτου, η ώρα της κρίσης μας, ο τόπος της αιώνιας ανάπαυσης της ψυχής. Τί θα μας συμβεί μετά την επίγεια ζωή;

Με σύμμαχο σας μόνο την ικανότητα να κινείστε αθόρυβα στις σκιές και να κρατάτε την αναπνοή σας (τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού) και τους δαυλούς φωτιάς που βρίσκετε για να φωτίζουν τον δρόμο σας και να σας ξεκλειδώνουν νέα μονοπάτια, το παιχνίδι ξεδιπλώνεται μπροστά σας σαν ένα τεράστιο θεματικό πάρκο τρόμου. Συναντάτε διάφορα είδη δαιμόνων που πρέπει να αποφύγετε, αλλά όχι πάσει θυσία, γεγονός που προσθέτει στρατηγική στο σχέδιο δράσης σας. Σε κάθε θάνατο, η ψυχή σας αφήνει το σώμα και ενώ είστε σε αιθέρια μορφή, έχετε ανοικτό ένα μικρό παράθυρο χρόνου μέχρι να βρείτε τον επόμενο ξενιστή και να προχωρήσετε. Οι ξενιστές έρχονται με την μορφή των μαρτύρων, βασανισμένων ψυχών καταδικασμένων να υποφέρουν αιώνια κρύβοντας την ντροπή τους και την εξαθλίωση της γύμνιας τους κάτω από κουκούλες. Μόνο αν πρώτα τις αφαιρέσετε από αυτούς μπορείτε να καταλάβετε το σώμα τους και να συνεχίσετε χωρίς game over. Είναι ουσιαστικά η δεύτερη ευκαιρία που σας δίνει το παιχνίδι γιατί αν χάσετε πρέπει να ξεκινήσετε από το προηγούμενο checkpoint. Εξερευνώντας τον χάρτη μπορείτε να απομνημονεύσετε στρατηγικές θέσεις των μαρτύρων και να σκοτωθείτε επίτηδες προχωρώντας γοργά σαν ψυχή στον επόμενο μάρτυρα, αποφεύγοντας έτσι δύσκολα μέρη του επιπέδου που απαιτούν ικανότητες και προσεκτικές κινήσεις. Ακόμα και σαν ψύχη όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος (μικρότερος είναι η αλήθεια) οπότε χρειάζεται προσοχή.

Τα σχόλια είναι περιττά.

Αργότερα στο παιχνίδι σας δίνεται η δυνατότητα να καταλάβετε ακόμα και δαίμονες. Το κάθε είδος δαίμονα έχει τις δικές του μοναδικές ικανότητες που είναι και καίριες για την πρόοδο σας, πχ να σπάσετε μια πόρτα που σαν μάρτυρας δεν έχετε την δύναμη να το κάνετε. Το stealth σε γενικές γραμμές δουλεύει καλά αν και υπάρχουν στιγμές όπου αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν να πέρασα ανενόχλητος ή πως έγινα αντιληπτός από τόσο μακρινή απόσταση. Επίσης οι εχθροί έχουν την τάση να κολλάνε σε διάφορα σημεία-μονόδρομους τα οποία αναγκαστικά πρέπει να διασχίσετε, κάνοντας τον θάνατο αναπόφευκτο. Έτυχε να περιμένω μέχρι και 20 λεπτά ακίνητος περιμένοντας ένα τέρας να φύγει μπροστά από την μοναδική έξοδο. Ακόμα και τώρα που το αναφέρω πρέπει να βρίσκεται εκεί πέρα.

Οι γρίφοι περιορίζονται κυρίως στο να βρείτε κάποια αντικείμενα (καρδιές, νεκροκεφαλές κτλ) και να τα τοποθετήσετε στην κατάλληλη θέση ή να σχηματίσετε ειδικά σύμβολα (τα οποία απομνημονεύετε) σε πόρτες για να ανοίξουν. Η απουσία οποιουδήποτε χάρτη και ο χαοτικός σχεδιασμός των επιπέδων κάνει την περιπλάνησή σας ιδιαίτερα μπερδεμένη και, σε συνδυασμό με τους δαίμονες που περιπολούν και το ενδεχόμενο πισωγύρισμα σε προηγούμενο checkpoint, αγχωτική. Μοναδική σας πυξίδα είναι μια ακτίνα φωτός που πετάτε από τα χέρια σας και σας καθοδήγει για μικρό χρονικό διάστημα προς τη σωστή κατεύθυνση μέχρι να σβήσει τελείως. Η ακτίνα δεν είναι μόνιμη, χρειάζεται συνεχή ανανέωση μέσω ειδικών αγαλματιδίων που βρίσκετε και καλό είναι να την χρησιμοποιείτε με φειδώ γιατί ποτέ δεν ξέρετε πού και πότε θα την χρειαστείτε. Ο χαρακτήρας σας επίσης αναβαθμίζεται σε κάποιο βαθμό βρίσκοντας σάπια μήλα (συμβολισμός για το μήλο της Εδέμ;) με διάφορες δεξιότητες που τον βοηθούν κυρίως στο stealth μέρος του παιχνιδιού. Προσωπικά βρήκα το tutorial σχετικά ελλειπές και λιτό και σε συνδυασμό με την -αρχικά τουλάχιστον- άνιση δυσκολία μπορεί εύκολα να σας αποθαρρύνει.

Κολασμένα όργια.

Με βάση τα παραπάνω, το Agony δεν διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από άλλα παιχνίδια τρόμου. Τουναντίον μάλιστα, χωλαίνει σε αρκετούς τομείς, λόγω τεχνικών προβλημάτων (περισσότερα παρακάτω). Η “ζυγαριά” όμως πάντα είναι υπέρ της απόλαυσης. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό παίζει ο κόσμος του παιχνιδιού. Αυτά που βλέπετε πραγματικά είναι για γερά στομάχια. Κορμιά σφαγμένα με μωρά να κρέμονται από ομφάλιους λώρους, παραμορφωμένα βρέφη που χρησιμεύουν σαν στόκος (!!) για το χτίσιμο τοιχών, ψαλμοί για το μεγαλείο του σκότους, άπειρα βασανιστήρια, κραυγές μαρτυρίου, όργια, δεήσεις στον σατανά και τόσα πολλά άλλα που συνθέτουν έναν ανίερο καμβά σε κάθε μήκος και πλάτος του κόσμου.

Είχα διαβάσει ότι το χειρότερο είδος φόβου είναι αυτό που δεν βλέπεις αλλά αυτό που νοιώθεις, που ακούς, να ψιθυρίζει και να αναπνέει, σαν μαύρη σκιά, κρύο αέρα και απειλητικές κουβέντες στο αυτί σου. Το Agony κάνει το ακριβώς αντίθετο. Σερβίρεται ωμό, βίαιο, χωρίς αργό στήσιμο του σκηνικού, χωρίς χτίσιμο των χαρακτήρων. Οι εικόνες εναλλάσσονται τόσο γρήγορα μπροστά στα μάτια σας, κάθε περιοχή εμπνευσμένη από τα πάθη και τις αμαρτίες του κόσμου, που αν είστε έστω και λίγο θρησκευόμενος, σας διαταράσσει ψυχολογικά. Είναι σαν να ξύνει τον πάτο της ψυχή σας, εκεί που βρίσκεται ο φόβος για τον θάνατο, η επικείμενη κρίση της δικής σας ψυχής στο χειρότερο καθαρτήριο και το κάνει προσωπικό. Οπτικοποιεί τους χειρότερους φόβους σας σαν ανθρώπινο πλάσμα και σας τους επιστρέφει στο μέγιστο με την υπόνοια ότι μπορεί να είστε εσείς ο ίδιος κάποτε στην ίδια θέση. Μάλιστα σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού, όπου πραγματικά πάγωσα, η πριγκίπισσα του σκότους αναφέρεται σε εσάς προσωπικά με φωνή βγαλμένη από το ίδιο το έρεβος απειλώντας σας ότι παίζοντας από την άνεση του καναπέ σας δεν είναι συνετό να τα βάζετε με δαίμονες.

Αξίζει να αναφερθεί η ύπαρξη δύο ακόμα modes, πέραν του story, που πλέον είναι διαθέσιμα εξαρχής. Το πρώτο είναι το agony mode στο οποίο δοκιμάζετε τις ικανότητες επιβίωσής σας σε τυχαίους χάρτες σταδιακά αυξανόμενης δυσκολίας, με στόχο το υψηλό σκορ στο παγκόσμιο leaderboard. To δεύτερο είναι το εξαιρετικά ενδιαφέρον succubus mode, που σας επιτρέπει να παίζετε ως δαίμονας σφάζοντας και παίρνοντας εκδίκηση από κάθε εχθρό του παιχνιδιού με τον οποίο ήρθατε αντιμέτωπος στο story σαν απλή καταδικασμένη ψυχή.

Στον βωμό του αιώνιου μαρτυρίου.

Από τις παγωμένες κολάσεις, στα δωμάτια της λαγνείας και τα σκοτεινά δάση, κάθε περιοχή είναι σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να σας ταρακουνήσει. Σε κάθε σας βήμα και σε κάθε σας πρόοδο, υπάρχει η αγωνία για το τί μπορεί να συναντήσετε στο επόμενο βήμα σας. Τα μοντέλα των δαιμόνων και των τεράτων είναι ιδιαίτερα ευφάνταστα. Αντίθετα, των μαρτύρων είναι επιεικώς απαράδεκτα, πραγματικά τόσο χάλια και ισχνά σε λεπτομέρεια που είναι λες και το παιχνίδι είναι η κόλαση των... crash dummies. Στον ηχητικό τομέα τα πράγματα είναι αναμενόμενα, με τους απαραίτητους θρήνους, κραυγές και ψαλμωδίες και γενικά την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που χρειάζεται ένα τέτοιο παιχνίδι. Πρέπει να σημειωθεί ότι το παιχνίδι πριν το τελευταίο patch ήταν ουσιαστικά unplayable, με δεκάδες bugs, κολλήματα, σπασμένα saves και απίστευτα κακό gamma correction. Ακόμα και με την ρύθμισή του στο φουλ ήταν απίστευτα σκοτεινό σε σημείο να μην μπορείτε να προχωρήσετε, πόσο μάλλον να βρείτε τα απαραίτητα αντικείμενα. Με το patch η εμπειρία βελτιώθηκε κατακόρυφα και είναι απορίας άξιο γιατί το παιχνίδι δεν βγήκε λίγο αργότερα, γλιτώνοντας τους παίκτες από το να ζήσουν την δική τους προσωπική (ουσιαστική και όχι μεταφορική) κόλαση. Το μοναδικό μεγάλο παράπονο που έχω ακόμα είναι η διαδικασία του autosave, που, ενώ τουλάχιστον δεν δημιουργεί πια corrupted saves, παγώνει την δράση για τουλάχιστον δύο-τρία δευτερόλεπτα κάθε φορά. Ιδιαίτερα ενοχλητικό αλλά όχι game-breaking όπως τα αρχικά προβλήματα.

Το Agony, όντας βελτιωμένο πλέον σε σχέση με την κατάσταση που ήταν όταν κυκλοφόρησε, αποτελεί μια αξιόλογη εμπειρία τρόμου. Βέβαια, δεν είναι για όλους εξαιτίας του διεστραμμένου και άρρωστου χαρακτήρα του. Σαν παιχνίδι, πάντως, προσφέρει αυτό ακριβώς που διαφημίζει, παρά τις αδυναμίες του. Δεν είναι το κλασικό horror game που αναζητά τρόπους και φθηνά τρικ για να σας κάνει να νιώσετε τρόμο και δυσφορία. Έχει διάρκεια (περίπου 13 ώρες), με επτά διαφορετικά φινάλε και έχει προσωπικότητα. Σας ταξιδεύει σε μια σκοτεινή και θεόρατη κόλαση, μην αφήνοντας τίποτα στη φαντασία σας. Αν σας αρέσουν τα παιχνίδια τρόμου, το Agony είναι καλή επιλογή.

Άρρωστος κόσμος και σκηνικά βγαλμένα από την πιο νοσηρή φαντασίαΕφιαλτικά ακούσματαΙκανοποιητική διάρκεια για τα δεδομένα του είδουςΔιαφορετικά φινάλεΠροβληματικό stealth κατά περιπτώσειςΑπαράδεκτα μοντέλα κάποιων χαρακτήρωνBugs και τεχνικά θέματαΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7.5

ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ:PS4, Xbox One, PCΑΝΑΠΤΥΞΗ:MadmindΕΚΔΟΣΗ:RavenscourtΔΙΑΘΕΣΗ:EnarxisΕΙΔΟΣ:Survival horrorΠΑΙΚΤΕΣ:Single-playerΕΠΙΣΗΜΟ SITE:https://agonygame.com/HM. ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ:29/5/2018

Game20.gr, το Άσυλο των gamers