Dead Island: Riptide

Έλα να πάμε στο νησί, τα ζόμπι σου εγώ και εσύ!

Το 2011 μεταφερθήκαμε για πρώτη φορά στο εξωτικό νησί Banoi, όπου αντί για χαλαρές και ονειρεμένες διακοπές τεμαχίσαμε ολόκληρο το πληθυσμό του νησιού...μαζί με τους τουρίστες. Ο λόγος ήταν μια επιδημία που είχε μετατρέψει τους ανθρώπους σε αδηφάγα ζόμπι και αντί για μπάνια και πάρτι, η διαμονή μας εκεί συνδυάστηκε με έναν αιματηρό αγώνα επιβίωσης. Το Dead Island ήταν ένα υπερβολικά βίαιο και μακάβρια διασκεδαστικό First-Person Survival Horror με RPG

στοιχεία και αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη για όλους τους φίλους της ζόμπι θεματολογίας.

Δύο χρόνια μετά, η εταιρεία ανάπτυξης Techland (δημιουργός επίσης του Call of Juarez) φροντίζει ξανά εν όψει καλοκαιριού να μας μεταφέρει σε μια …ηλιόλουστη και εναλλακτική zombie apocalypse πραγματικότητα. Οι απέθαντοι φίλοι μας έχουν την τιμητική τους τον τελευταίο καιρό, εν μέρει χάρις στο hype που έχει δημιουργήσει το The Walking Dead. Αναφερόμαστε βεβαίως τόσο στη γνωστή αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά, όσο και στο επιτυχημένο video game της Telltale Games. Επειδή λοιπόν όσα ζόμπι κι αν σκοτώσουμε ποτέ δεν είναι αρκετό, ας πάμε ξανά κάπου στον Ειρηνικό για να συνεχίσουμε το «θεάρεστο» έργο μας!

Postcard from Zombieland
Το Dead Island: Riptide συνεχίζει την ιστορία ακριβώς εκεί που την άφησε ο προκάτοχός του. Πρωταγωνιστές είναι και πάλι οι τέσσερις badass τύποι που γνωρίσατε στο πρώτο Dead Island. Ο πρώην παίκτης του αμερικάνικου football Logan, η σωματοφύλακας Purna, η αστυνόμος Xian Mei και ο rapper Sam B. Όπως ίσως να θυμάστε, οι τέσσερις ήρωές μας για κάποιο λόγο δεν μπορούν να προσβληθούν από τον ιό των ζόμπι. Στο ρόστερ αυτή τη φορά προστίθεται και ο στρατιωτικός John Morgan, ένας σκληροτράχηλος τύπος που μοιάζει αρκετά με τον Wolverine (ηθελημένα όπως θα διαπιστώσετε) και ο οποίος είναι επίσης ανεπηρέαστος απ' τον ιό.

Μετά τη διαφυγή τους από το νησί Banoi, οι τέσσερις επιζήσαντες προσγειώνονται αναγκαστικά σε ένα αεροπλανοφόρο πλοίο. Εκεί τους συλλαμβάνει ο συνταγματάρχης Sam Hardy, ο οποίος φαίνεται να ακολουθεί τις εντολές ενός μυστηριώδους και σημαντικού τύπου, του Frank Serpo. Στο ίδιο μέρος οι φίλοι μας θα γνωρίσουν και τον επίσης αιχμάλωτο Morgan, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο Sepro έχει σχέδια και κίνητρα αμφιβόλου ηθικής. Μετά από μια ισχυρή δόση ηρεμιστικών που σας δόθηκε για να γίνουν εξετάσεις στον απρόσβλητο από τον ιό οργανισμό σας, ξυπνάτε σε μια καμπίνα του πλοίου το οποίο έχει φυσικά κυριευθεί από zombies και κάπου εκεί ξεκινάει η περιπέτειά σας.

Μετά από το απαραίτητο «εισαγωγικό» gameplay, γρήγορα το ανεξέλεγκτο πλοίο θα χτυπήσει σε βράχια και θα προσαράξει σε ένα εξίσου κατάφυτο και ειδυλλιακό κατά τα άλλα νησί, το Palanai. Σιγά-σιγά θα ξυπνήσετε στην αμμουδιά μετά την ταλαιπωρία σας, όπου σας εντοπίζει μια γυναίκα με το όνομα Harlow και σας ενημερώνει πως ο τρομερός ιός έχει μεταφερθεί και σε αυτό το νησί. Κοινώς, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, αφού από εκεί και πέρα γυρνάτε πέρα-δώθε σε όλο το μέρος σκοτώνοντας ζόμπι και αναλαμβάνοντας αποστολές. Να σημειώσουμε πως και πάλι όλα αυτά τα κάνετε είτε μόνοι, είτε με παρέα, αν αποφασίσετε να το γυρίσετε στο Co-Op.

Καλοκαιρινές διακοπές …με ζόμπι!
Από τη στιγμή που θα πατήσετε το πόδι σας στο νησί, θα διαπιστώσετε πως το gameplay ακολουθεί πολύ στενά το ύφος του προκατόχου του. Υπάρχουν και πάλι ένα σωρό quests για να ολοκληρώσετε, με κάποια να ακολουθούν το κύριο story ενώ πολλά άλλα είναι δευτερεύοντα και προαιρετικά. Θετικό κρίνεται το γεγονός ότι ξανά όλα τους σας δείχνουν τον βαθμό δυσκολίας τους καθώς και τα «καλούδια» που θα σας αποφέρουν, ενώ μπορείτε όποια θέλετε να τα αρνηθείτε ευγενικά, λέγοντας «όχι τώρα».

Όμως, όπως και στο πρώτο Dead Island όπου υπήρχαν ορισμένα quests που φαινόντουσαν χαζά, έτσι εδώ αυτά επιστρέφουν και δυστυχώς σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό. Γενικώς υπάρχουν πάρα πολλές αποστολές που θα σας βάλουν στη βαρετή θέση να φέρετε κάτι σε κάποιον χαρακτήρα, αναγκάζοντάς σας να διανύσετε μεγάλες αποστάσεις μόνο και μόνο για να βρείτε ένα αντικείμενο και να το ξαναγυρίσετε πίσω. Επίσης, ορισμένα quests φαίνονται γελοία και δεν συμβάλλουν στο ζοφερό zombie apocalypse σκηνικό, παρουσιάζοντας παράλληλα ορισμένους NPC εκτός τόπου και χρόνου.

Λαμπρό παράδειγμα των δύο προβλημάτων που μόλις αναφέραμε αποτελεί ένα side-quest που αναλαμβάνετε στην αρχή κιόλας της περιπέτειάς σας. Σας ζητάει να σώσετε έναν τύπο από ζόμπι που τον έχουν παγιδεύσει στο κατάστημά του. Αυτός στη συνέχεια, για να καταφέρει να ανοίξει το μαγαζί και να σας πουλήσει πράγματα, σας ζητάει να πάτε με ένα μπιτόνι να του φέρετε βενζίνη για να λειτουργήσει η γεννήτρια. Έτσι αναγκάζεστε να διανύσετε εκατοντάδες μέτρα κουβαλώντας μάλιστα το μπιτόνι, το οποίο πρέπει να το πετάτε κάτω κάθε φορά που σας την «πέφτουν» τα ζόμπι, προκειμένου να πολεμήσετε! Εκτός του ότι η συγκεκριμένη αποστολή είναι ενδεικτικό της «Άντε φέρε μου» λογικής δεν βοηθάει στην ατμόσφαιρα καθώς μας παρουσιάζει έναν μαγαζάτορα που προφανώς δεν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Άλλο χαρακτηριστικό είδος αποστολών είναι αυτό στο οποίο πρέπει να υπερασπιστείτε κάποια βάση (τύπου hub) στήνοντας περιμετρικά διάφορα αμυντικά βοηθήματα (φράχτες, νάρκες ή turrets) και σφάζοντας στη συνέχεια τις «ανίερες» ορδές μαζί με τους υπόλοιπους επιζήσαντες. Οι αποστολές αυτές δεν είναι κακοφτιαγμένες, αλλά η όποια καινοτομία τους εξαντλείται αν εκτελέσετε 2-3 τέτοιες. Σε γενικές γραμμές, ακόμη και η κύρια ιστορία είναι αρκετά αδιάφορη χωρίς να ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν σας κερδίζει το ενδιαφέρον σε καμία περίπτωση και απλά υπάρχει για να δικαιολογεί υποτυπωδώς το ατελείωτο «μακέλεμα».

Brain Dead
Ένα πρόβλημα που συνδυάζεται με τα παραπάνω είναι οι χαρακτήρες που συναντάτε. Οι NPC ώρες-ώρες δείχνουν πιο αποχαυνωμένοι από τα ίδια τα ζόμπι, με εκφραστικότητα κέρινου ομοιώματος και χωρίς να παρουσιάζουν κανένα συναισθηματικό υπόβαθρο. Φυσικά σε αυτό βοηθούν το μετριότατο lip-sync και οι διάλογοι με το επίσης μέτριο voice-acting που στερούνται έμπνευσης.

Μην περιμένετε να συμπαθήσετε ή έστω να θυμάστε κάποιον από αυτούς, απλά υπάρχουν εκεί σαν συμπλήρωμα της ιστορίας ή για να σας αναθέτουν αποστολές που οι ίδιοι οι NPC για κάποιο λόγο δεν έχουν όρεξη να αναλάβουν. Τουλάχιστον το παιχνίδι σε μια έκλαμψη αυτοσαρκασμού βάζει το πρωταγωνιστή να απορεί μονολογώντας σε διάφορες φάσεις γιατί είναι ο μόνος που κάνει δουλειά σε αυτό το νησί.

Κάπου εκεί κρύβεται το μεγαλύτερο πρόβλημα του Dead Island: Riptide καθώς πολλές φορές θα αναρωτηθείτε για ποιο λόγο μοχθείτε με όλα αυτά τα θελήματα, υπό την έννοια ότι στο πρώτο παιχνίδι κάνατε περίπου...τα ίδια. Η αίσθηση που θα αποκομίσετε είναι περισσότερο αυτή ενός DLC παρά ενός ολοκληρωμένου sequel, αφού σε γενικές γραμμές δεν έχουν αλλάξει και πολλά στον τομέα του gameplay. Αντιθέτως, μερικοί τομείς φαίνονται κάπως υποδεέστεροι, ενώ τα 2/3 του παρόντος review θα μπορούσαν να αποτελούν copy-paste από το review του αρχικού Dead Island.

Ιδού το Palanai, ιδού και το σφάξιμο
Ένα ακόμη «θεματάκι» υπάρχει με το τροπικό νησί που διαδραματίζεται η καινούρια δημιουργία της Techland. To Palanai είναι ομολογουμένως ένα πολύ ωραίο μέρος, άρτια σχεδιασμένο, κατάφυτο, με πλούσια τροπική βλάστηση και πολλούς όμορφους και γραφικούς οικισμούς. Παρόλα αυτά, για κάποιο λόγο αποτυγχάνει να γίνει πιο ενδιαφέρον από το Banoi. Αν και το νησί του πρώτου Dead Island δεν ήταν τόσο πολυσύνθετο και είχε πολλές τοποθεσίες που επαναλαμβάνονταν, είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που εδώ δεν τον συναντάμε.

Ο αριθμός των ζόμπι που θα έχετε σκοτώσει όσοι ολοκληρώσετε και τα δύο Dead Island μάλλον αποτελεί ρεκόρ!

Ίσως και να φταίει το γεγονός της επανάληψης, ίσως το Palanai δε μας πιάνει τόσο «απροετοίμαστους» όσο ο προκάτοχός του. Από τις αρχικές σκηνές του πρώτου παιχνιδιού η εικόνα του ερειπωμένου τουριστικού θέρετρου δημιουργούσε άψογα την αίσθηση της φαινομενικά «βολεμένης» κοινωνίας μας που καταλύεται μέσα σε λίγες ώρες όταν βρεθεί αντιμέτωπη με τους αρχετυπικούς τις φόβους, που στη συγκεκριμένη περίπτωση συμβολίζουν οι νεκροί που σηκώθηκαν από τους τάφους. Η «ψυχή» που είχε αυτό το μέρος εδώ είναι εν μέρει απούσα, καθώς το Palanai είναι απλά ένα πολύ όμορφο σκηνικό σε σχέση με το χωρίς οίκτο αιματοκύλισμα που διαδραματίζεται στις οθόνες σας.

Η άμμος βάφτηκε κόκκινη
Έχοντας πει όλα αυτά για το Dead Island: Riptide, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως παρόλα αυτά δεν αποτελεί ένα κακό video game. Μπορεί να μοιάζει -σε βαθμό κακουργήματος- στον προκάτοχό του, αλλά τουλάχιστον μοιάζει. Αυτό σημαίνει πως όλα τα στοιχεία που το έκαναν να ξεχωρίσει είναι και εδώ παρόντα, με πρώτο και καλύτερο -τι άλλο- το ανελέητο, «κάφρικο» και υπερβολικής βαρβαρότητας σφάξιμο των αμέτρητων ζόμπι. Έχουμε δηλαδή από αυτή την άποψη άλλον έναν πολύ διασκεδαστικό Survival/Horror τίτλο.

Η ιστορία ωστόσο επαναλαμβάνεται, καθώς θα περάσετε ξανά πολλές ώρες χτυπώντας, διαμελίζοντας, σπάζοντας κρανία και κόβοντας κεφάλια σε ένα λουτρό αίματος άνευ προηγουμένου. Οι βασικές αρχές της μάχης είναι παρόμοιες. Βρίσκεστε σε προοπτική πρώτου προσώπου και βαράτε τα ζόμπι με κάθε λογής όπλα και αντικείμενα. Θα πρέπει να ελέγχετε τόσο το range κάθε όπλου, όσο και τη μπάρα stamina, καθώς αν αδειάσει δεν μπορείτε να εκτελέσετε χτύπημα για λίγα δευτερόλεπτα. Ο τελευταίος είναι ένας μηχανισμός που αποτρέπει το απλό button mashing. Η λογική είναι και πάλι "επίθεση από την κατάλληλη απόσταση, αποφυγή του χτυπήματος που προσπαθούν οι αντίπαλοι κάνοντας λίγο πίσω και ξανά επίθεση", σημαδεύοντας όσο είναι δυνατόν τα κεφάλια.

Η Α.Ι. των εχθρών είναι αυτή που περιμένετε από ανεγκέφαλα ζόμπι, καθώς έρχονται απλά προς το μέρος σας με καθόλου φιλικές διαθέσεις. Τα κυριότερα προβλήματα προκύπτουν από τον αριθμό τους παρά από τη δυσκολία τους. Όταν κάποιο από αυτά φτάσει πολύ κοντά και καταφέρει να σας αρπάξει θα πρέπει να πατήσετε μια σύντομη ακολουθία κουμπιών για να ξεφύγετε. Μετά από μερικά χτυπήματα τα ζόμπι πέφτουν στο έδαφος, οπότε και σας δίνεται η ευκαιρία να τα σακατέψετε μέχρι τέλους και να τα αποτελειώσετε. Να αναφέρουμε φυσικά τη μεγάλη χρησιμότητα της κλωτσιάς, καθώς είναι η melee-επίθεση «εγγύηση» που δεν μπορεί να σταματηθεί και κάνει stun τον εχθρό ώστε να μπορέσετε μετά να τον χτυπήσετε αμέσως.

Oppa Undead style
Τα είδη των zombies είναι και πάλι αρκετά, καθώς εκτός από τα «βασικά» επιστρέφουν και κάποια πιο ιδιαίτερα όπως οι «χοντρομπαλάδες» spitter και τα αηδιαστικά boomer. Είναι ελαφρώς ανανεωμένα στις κινήσεις τους αλλά ακολουθούν ίδια λογική και απαιτούν παρόμοια προσέγγιση αντιμετώπισης. Υπάρχουν ορισμένα νέα είδη για να προσθέσουν ποικιλία όπως τα θορυβώδη screamer και τα «υποβρύχια» drowner, όλα τους σχεδιασμένα και πάλι αηδιαστικά με έναν γλαφυρό τρόπο.

Όπως αναφέραμε το αίμα ρέει άφθονο και η μεγαλύτερη απόλαυση του παιχνιδιού έγκειται στο ασταμάτητο «μακέλεμα», καθώς πραγματικά πειραματίζεστε με την ανατομία των αντιπάλων κόβοντας χέρια και πόδια ή σπάζοντας κόκκαλα και συνθλίβοντας κρανία. Βέβαια και πάλι το όλο σκηνικό γίνεται αρκετά επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και ύστερα και ο αρχικός ενθουσιασμός φθίνει όσο προχωράτε, αλλά όσους δεν σας είχε πειράξει αυτό στο προηγούμενο video game τότε είναι πολύ πιθανό να μην το βαρεθείτε ούτε εδώ. Να σημειώσουμε ότι το Dead Island Riptide διαθέτει το σύστημα respawn του προκατόχου του, επομένως πρακτικά δεν χάνετε ποτέ καθώς εάν σκοτωθείτε συνεχίζετε από κάποιο κοντινό σημείο.

Και λίγο από RPG
To Dead Island: Riptide διαθέτει και τα απαραίτητα RPG στοιχεία που ξέρετε, με την έννοια ότι κερδίζετε xp και ανεβαίνετε level. Κάθε φορά που συμβαίνει το τελευταίο σας δίνεται η δυνατότητα να ξεκλειδώσετε μια νέα ιδιότητα στο skill tree σας, ενισχύοντας σταδιακά τον χαρακτήρα και τις επιθέσεις σας. Τα skills χωρίζονται και εδώ σε τρεις κατηγορίες: Fury, Combat και Survival. Η πρώτη εστιάζει περισσότερο στις ικανότητες των ranged όπλων, η δεύτερη έχει να κάνει με την αντοχή στη μάχη (τόσο τη δική σας όσο και των όπλων), ενώ η κατηγορία Survival αυξάνει όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά σας.

Τα όπλα ακολουθούν ξανά τη φιλοσοφία του πρώτου Dead Island. Κοινώς, όλα τα αιχμηρά, μακρόστενα, μεταλλικά ή συμπαγή αντικείμενα μπορούν να γίνουν φονικά εργαλεία στα χέρια σας και αδυσώπητοι «πελεκητές» του σώματος των ζόμπι. Ρόπαλα του μπέιζμπολ, κουζινομάχαιρα, μασέτες, σφυριά, κοντάρια και ένα σωρό ακόμη εργαλεία πόνου επιστρατεύονται για χάρη σας, όλα με τα δικά τους στατιστικά. Αυτό που πρέπει να προσέχετε είναι το Durability, καθώς όταν αδειάσει η αντίστοιχη μπάρα το εκάστοτε όπλο καθίσταται άχρηστο, αν και αυτή τη φορά η διάρκεια ζωής είναι κάπως μεγαλύτερη.

Για να αντιμετωπίσετε το παραπάνω πρόβλημα υπάρχουν στον κόσμο διάσπαρτα workbenches. Εκεί μπορείτε να επισκευάσετε τον εξοπλισμό σας και να τον αναβαθμίσετε ή ακόμα και να φτιάξετε τα δικά σας customized όπλα χρησιμοποιώντας τα blueprints που βρίσκετε. Τα τελευταία είναι ένα από τα highlights του παιχνιδιού και μια πολύ διασκεδαστική προσθήκη με ευφάνταστα και θανατηφόρα (για τα ζόμπι) αποτελέσματα.

Επίσης υπάρχουν και οι κατά τόπους πωλητές από τους οποίους αγοράζετε διάφορα «καλούδια». Όσο εξελίσσεται το σενάριο αποκτάτε πρόσβαση σε πιο «βαρέων βαρών» εξοπλισμό όπως πιστόλια και αυτόματα. Μάλιστα, στο Dead Island: Riptide όλα αυτά αρχίζουν να είναι διαθέσιμα αρκετά πιο σύντομα απ' ότι στον προκάτοχό του, όπου έπρεπε να προχωρήσετε αρκετά στην ιστορία για να βρείτε κάποιο «σιδερικό».

Με θυμάστε ρε …ζόμπι;
Μια ενδιαφέρουσα δυνατότητα στο Dead Island: Riptide είναι αυτή που σας επιτρέπει να κάνετε import τον χαρακτήρα που είχατε στο πρώτο παιχνίδι. Να σημειώσουμε βεβαίως πως μόνο τα skills και το level σας μεταφέρονται και όχι τα διάφορα όπλα, αντικείμενα ή blueprints που είχατε αποκτήσει. Το «κόλπο» δηλαδή είναι πως κάνοντας import έναν χαρακτήρα μεγάλου level, αντίστοιχα οι εχθροί από την αρχή θα είναι ανάλογου επιπέδου, με τη διαφορά όμως ότι δεν θα έχετε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να τους αντιμετωπίσετε. Έτσι, θα λέγαμε πως αυτή η επιλογή είναι ένα «δίκοπο μαχαίρι», αν και ενισχύει την αίσθηση της συνέχειας.

Οι χαρακτήρες κατά τα άλλα είναι όπως τους θυμάστε, με τα γνωστά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά τους. Η Xia Mei ειδικεύεται στα κοφτερά όπλα, ο Logan στη ρίψη μαχαιριών, η Purna στα πιστόλια και ο Sam B στο melee «ξυλίκι». Ο νέος «σύντροφος» John Morgan είναι ένας εκπαιδευμένος στρατιώτης και ειδικός στη μάχη σώμα με σώμα. Διαθέτει ισχυρές special επιθέσεις ενώ είναι πολύ ικανός και με τα όπλα, κοινώς είναι ένας πολύ αποτελεσματικός all-around χαρακτήρας.

Αν νιώθετε πως χρειάζεστε βοήθεια, υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα Co-Op 2-4 παικτών. Μια σημαντική βελτίωση που υλοποίησε η Techland είναι πως αυτή τη φορά η δυσκολία των εχθρών ουσιαστικά αυτό-ρυθμίζεται. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως εάν οι συνεργαζόμενοι παίκτες είναι διαφορετικού level, καθένας θα αντιμετωπίζει ζόμπι αντίστοιχης δυσκολίας. Σε γενικές γραμμές ο τρόπος σύνδεσης μεταξύ των παικτών και η διαχείριση των disconnections από πλευράς παιχνιδιού έχουν βελτιωθεί. Όλα αυτά αυξάνουν τη διάρκεια ή οποία και πάλι είναι χορταστική. Μιλάμε ξανά για 16-20 ώρες gameplay μόνο για να ασχοληθείτε με το βασικό story, μαζί με κάποιες δευτερεύουσες αποστολές.

Drive-over
Ένα ακόμη από τα -όχι και τόσα πολλά- βελτιωμένα στοιχεία του Dead Island: Riptide είναι η χρήση των οχημάτων. Ασφαλώς όσοι είχατε παίξει το προηγούμενο θα θυμάστε την αναγκαιότητα των αυτοκινήτων, τόσο για τις μετακινήσεις σας στο νησί, όσο και για να εξολοθρεύετε «οδικώς» τις ορδές των ζόμπι. Επίσης σίγουρα θα θυμάστε τον κάπως «άτσαλο» χειρισμό τους, ο οποίος όμως εδώ ευτυχώς έχει βελτιωθεί αισθητά. Πλέον τα οχήματα έχουν πιο σωστή ανταπόκριση στις εντολές σας, καθιστώντας έτσι τις μανούβρες σας πιο εύκολες και δίνοντάς σας καλύτερη αίσθηση του χώρου.

Κάτι ακόμα που θα ήταν καλό να επισημάνουμε είναι πως θα πρέπει να συνηθίσετε τις βόλτες με βάρκες, καθώς υπάρχουν πολλά σημεία όπου θα τις χρησιμοποιείτε για τις μετακινήσεις σας. Πρόκειται για ένα νέο στοιχείο που είναι ευπρόσδεκτο ως κάτι καινούριο, αλλά δεν προσθέτει κάποια τρομερή συγκίνηση.

Αν μοιάζει με ζόμπι, είναι
Για τον σχεδιασμό του νησιού Palanai τα είπαμε και παραπάνω. Είναι ένα ειδυλλιακό και πανέμορφο μέρος, χωρίς όμως την ιδιαιτερότητα του προκατόχου του. Τα γραφικά μοιάζουν με μια βελτιωμένη έκδοση του πρώτου Dead Island καθώς έχει χρησιμοποιηθεί και πάλι η Chrome Engine 5, η οποία είναι η μηχανή της ίδιας της Techland. Αυτά που ξεχωρίζουν είναι η αρκετά μεγάλη ποικιλία στοιχείων στο περιβάλλον, τα λεπτομερή textures των αντικειμένων και για ακόμη μια φορά ο ανατριχιαστικός σχεδιασμός των ζόμπι.

Τα physics επίσης είναι και πάλι «ταγμένα» στον… ιερό σκοπό του αιματοκυλίσματος, επιτρέποντάς σας να διαμελίσετε τα σώματα των καταραμένων εχθρών σας. Ωστόσο υπάρχουν στιγμές που ο χαρακτήρας σας φαίνεται κάπως «βαρύς», ενώ μπορεί να «σκαλώσει» χωρίς λόγο κατά την κίνησή του πάνω σε κάποια αντικείμενα στο περιβάλλον. Στα αρνητικά έρχονται να προστεθούν κάποια φαινόμενα tearing και texture-popping.

Στον τομέα του ήχου ξεχωρίζουν τα ανατριχιαστικά απολαυστικά ηχητικά εφέ, τόσο από τα όπλα όσο κι από τις κραυγές των ζόμπι, όποτε ορμάνε πάνω σας ή όποτε δέχονται τα χτυπήματά σας. Τα voice-overs όπως σας είπαμε είναι κάπως αδιάφορα, ενώ η μουσική είναι περιορισμένη, γεγονός που όμως συμβάλλει στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας.

Τα ζόμπι σας εύχονται καλές διακοπές
Το Dead Island ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό First-Person Survival Horror όπου πραγματικά χορτάσαμε σφάξιμο ζόμπι και με το παραπάνω. Μάλιστα τόσο παραπάνω, που ίσως από ένα σημείο και ύστερα γινόταν κάπως μονότονο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα λοιπόν του Dead Island: Riptide είναι πως συνεχίζει στο ίδιο πάνω-κάτω μοτίβο, σαν να αποτελεί απλά ένα expansion του προκατόχου του. Δεν υπάρχουν ουσιώδεις προσθήκες στο gameplay κάτι που αναμφίβολα δίνει μια αίσθηση επανάληψης.

Βέβαια, από την άλλη, το παιχνίδι περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που θα αναζητούσατε στο άκουσμα του τίτλου του. Απευθύνεται και πάλι σε όσους θέλουν να χτυπούν ζόμπι αλύπητα και να βγάλουν όλα τα απωθημένα τους και αποτελεί ένα κρεσέντο βίας και αίματος. Όμως είναι φανερό πως η Techland κάπως …βαρέθηκε να ασχοληθεί και πάρα πολύ για να βελτιώσει το προϊόν της, παραδίδοντάς μας ένα διασκεδαστικό μεν, αλλά όχι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο sequel.

Θετικά:
- Βία και «καφρίλα» στο κόκκινο
- Μεγάλη διάρκεια
- Ποικιλία όπλων
- Βελτιωμένο Co-Op με δυνατότητα import του χαρακτήρα σας

Αρνητικά:
- Μια από τα ίδια
- Μέτριο έως κακό σενάριο
- Πολλές βαρετές αποστολές
- Δεν έχει διορθωθεί κανένα από τα προβλήματα του προκατόχου του
- Αδιάφοροι χαρακτήρες, χαζοί διάλογοι
- Κάπως πιο αδιάφορο σκηνικό

Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 7
Gameplay: 6
Αντοχή: 8
Γενικά: 7

Μάλλον έχουμε το «δίδυμο» αδελφάκι του Dead Island, αφού όλα φαίνονται τόσο ίδια! Όσοι βαρεθήκατε το πρώτο μείνετε μακριά. Όσοι το βρήκατε άκρως διασκεδαστικό, ακονίστε τα μαχαίρια σας!

Γρηγόρης Βούλγαρης