Τα αγαπημένα παιχνίδια του 2019

Η συντακτική ομάδα του GameOver επιλέγει τις αγαπημένες gaming στιγμές της από το 2019.

Το φάγαμε και αυτό. Ένα ακόμα έτος αποτελεί παρελθόν. Ένα έτος παράξενο, με πολλές καλές στιγμές, αλλά και “μαγείρεμα” επικείμενων αλλαγών στη βιομηχανία του gaming. Μια χρονιά “προετοιμασίας” για αυτό που έρχεται, αλλά και ωρίμανσης αυτών που έχουμε ήδη στα χέρια μας. “Streaming”, “cloud services”, “νέο hardware” και ένα σωρό ακόμα έννοιες και λέξεις ακούσαμε και χρησιμοποιήσαμε φέτος, στην προσπάθειά μας να καταλάβουμε προς τα πού ακριβώς οδεύει αυτή η μορφή διασκέδασης. Προσπαθήσαμε να τα βάλουμε σε μια σειρά και να τα κατανοήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, αλλά το πώς θα πορευτεί η βιομηχανία και τι είδους εξελίξεις θα έρθουν, μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Και ελπίζουμε να είμαστε όλοι εδώ, παρέα, γεροί και με όρεξη, για να τα συζητάμε, να διαφωνούμε, να συμφωνούμε, να προβληματιζόμαστε, και από όλο αυτό να παίρνουμε πράγματα μαζί μας

Σε αυτό το άρθρο, όπως πράττουμε εδώ και πολλά χρόνια, τα περισσότερα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας του GameOver (ένα σε κάθε σελίδα) διαλέγουν τα παιχνίδια (ή τις στιγμές) που ξεχώρισαν από τη χρονιά που τελειώνει. Χωρίς αγαλματίδια, χωρίς “and the winner is...”. Απλά, τι αγαπήσαμε περισσότερο, τι μας έκανε, μόλις κλείσαμε την κονσόλα ή το PC μετά το κύλισμα των credits, να διαπιστώσουμε για μια ακόμα φορά τον λόγο για τον οποίο αγαπάμε τόσο πολύ αυτό το μέσο διασκέδασης.

Σε ό,τι αφορά στα παιχνίδια που διάλεξα για φέτος ως τα αγαπημένα μου, ως εκείνα που μετά τις πρώτες 1-2 ώρες που έπαιξα (μια διαδικασία συχνή και σχεδόν καθημερινή, κάτι που επιβάλλει η φύση της δουλειάς μας) με κράτησαν κοντά τους, πριν ξεκινήσω να γράφω και μιλώντας με τον Θάνο Τσομπάνη για το στήσιμο του υφιστάμενου άρθρου, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι δεν θα κατάφερνα να “έβγαζα” δεκάδα. Ωστόσο, πηγαίνοντας προς τα πίσω, η μνήμη άρχισε να φρεσκάρεται και συνειδητοποίησα ότι τα παιχνίδια που αγάπησα φέτος δεν ήταν λίγα. Μια ακόμα απόδειξη ότι το 2019 ήταν μια καλή χρονιά για τη βιομηχανία. Ίσως όχι η καλύτερη της γενιάς που διανύουμε, αλλά σίγουρα μια χρονιά με σημάδια ωρίμανσης από τους δημιουργούς και την ίδια τη βιομηχανία, που άργησε, αλλά μάλλον κατάλαβε ότι δεν πρέπει όλοι οι τίτλοι να είναι “open-world”, μηχανές τζόγου και “Games As a Service”.

10. Beat Saber – Τίποτα ιδιαίτερο σε πρώτη ανάγνωση. Εθισμός και φουλ διασκέδαση αν ασχοληθείς μαζί του για πάνω από 10 λεπτά. Απλή, κλασική συνταγή rhythm game, με VR twist και άφθονο γέλιο (σωστά Νίκο Πλωμαριτέλη;).

9. Erica – Ένας νέος τρόπος να παίζεις cinematic adventures. Πολλαπλά τέλη, εξαιρετικός μηχανισμός stop-motion, που παντρεύει ιδανικά το gameplay με την κινηματογραφική εξέλιξη, καλές ερμηνείες. Με άνεση μπορεί να ειπωθεί ότι εδώ είδαμε το μέλλον του genre.

8. Bloodstained: Ritual of the Night – Εύκολο, δεκάδες όπλα και ξόρκια για χρήση, όμορφα γραφικά, υπέροχη ατμόσφαιρα και, γενικά, πιο Castlevania από κάθε άλλο πρόσφατο Castlevania της Konami. Α, και σεβασμός στα χρήματα του crowdfunding...

7. Crash Team Racing: Nitro Fueled – Πώς θα μπορούσε κάποιος που έχει παίξει το κλασικό αυτό racer να αφήσει από έξω το τέλειο remake της Beenox; Εκτός του default άφθονου υλικού, το γεγονός πως η Activision το “συντηρεί” συνεχώς με νέα tournaments και events, απλά αυξάνει περαιτέρω την αντοχή του στο χρόνο.

6. Α Plague Tale: Innocence – Από το πουθενά, με δική του μηχανή γραφικών, που τρέλανε κόσμο, μια παράτολμη ιδέα για σενάριο και χωρίς κανένα σπουδαίο βιογραφικό, το Asobo Studio έκανε τη μεγάλη έκπληξη μέσα στο 2019. Η απίστευτη ομορφιά του και η κορυφαία ατμόσφαιρα καταφέρνουν να εξισορροπήσουν το κάπως επαναλαμβανόμενο gameplay.

5. Blood & Truth – H Sony επιμένει (και καλά κάνει) να στηρίζει, έστω με λίγα “ΑΑΑ” παιχνίδια το PSVR, και για φέτος το μεγάλο χαρτί της πλατφόρμας ήταν το Blood & Truth. Πρόκειται για το κορυφαίο δείγμα τίτλου στην κατηγορία, μια δημιουργία κινηματογραφικού επιπέδου που αναδεικνύει στο μέγιστο βαθμό τι μπορεί να κάνει η τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας (σε αυτό το πλαίσιο, βεβαίως). Όποιος έχει PSVR, απλά δεν πρέπει να το παραβλέψει.

4. Gears 5 – Μετά το κακογραμμένο Gears 4 και με ελάχιστες αναφορές -μέχρι την κυκλοφορία του- στο campaign, οι ελπίδες για κάτι αξιόλογο ήταν ελάχιστες. Μέγα λάθος. Πρώτον, γιατί η The Coalition δεν είναι τυχαία ομάδα, και δεύτερον, γιατί το αποτέλεσμα ήταν ένα φρεσκαρισμένο Gears of War, με ένα χορταστικό single player/ co-op campaign, με γραφικά ανώτερα από κάθε άλλο παιχνίδι που κάνει χρήση της Unreal Engine σε αυτή τη γενιά, και υλικό στα mp modes για εβδομάδες (ή μήνες). Ο “μπαμπάς” των 3rd person shooters. Απλά και ξεκάθαρα.

3. Star Wars Jedi: Fallen Order – Ναι, το παιχνίδι έχει πολλά προβλήματα. Ναι, αν κάτσουμε να τα πάμε ένα-προς-ένα, θα βγάλουμε σοβαρές ελλείψεις. Όμως... η σημασία του Fallen Order είναι τεράστια για τη βιομηχανία -πέρα από το ό,τι είναι ένα καλό παιχνίδι. Πήραμε αυτό που θέλαμε; Πήραμε ένα μεγάλο σε διάρκεια, single player, βασισμένο στην αφήγηση παιχνίδι Star Wars; Ναι, το πήραμε, και έχει μπόλικα στοιχεία metroidvania με απολαυστικό traverse, συμπαθητικό (canon) σενάριο, εντυπωσιακά set pieces και ενδιαφέρουσα μάχη (που σηκώνει πολλές βελτιώσεις). Και το πήραμε από μια εταιρεία που έχει ξεχάσει τις εποχές των Mass Effect, Dead Space, Burnout και Dragon Age (για να μην πάμε πιο πίσω, σε κάτι Kingdoms of Amalur, Metal Arms κ.ο.κ.). Το πήραμε από ένα στούντιο με μηδενική εμπειρία στο αντικείμενο, που στάθηκε αξιοπρεπώς. Τα θεμέλια μπήκαν. Ελπίζουμε η EA να νιώσει, και να δώσει ξανά πράσινο φως στη Respawn για συνέχεια.

2. Control – Μέχρι στιγμής, αυτό το στούντιο λάθος δεν έχει κάνει. Max Payne, Alan Wake, Quantum Break, και τώρα Control. Εξαιρετικό narrative, γραφή Sam Lake, μηχανισμοί σχεδόν άψογοι (με την εξαίρεση ορισμένων OP bosses) και set pieces που θα ζήλευε κάθε μεγάλη παραγωγή της “ΑΑΑ” βιομηχανίας. Το Control της Remedy είναι ίσως το παιχνίδι της χρονιάς κατά την άποψή μου αν δεν έμπαινε σφήνα στις σκέψεις μου η Capcom...

1. Resident Evil 2 Remake – Έχει ειπωθεί ότι ως remake δεν πρέπει να υπάρχει σε λίστες με τα καλύτερα του 2019, μια άποψη ακατανόητη για εμένα. Είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στο σενάριο, τους χαρακτήρες και το βασικό blueprint του τίτλου από το 1998, αλλά από εκεί και πέρα είναι ένα αυθύπαρκτο project, που στήθηκε από το μηδέν, και έδειξε ξεκάθαρα ότι το (επίσης σπουδαίο Resident Evil VII) δεν ήταν βεγγαλικό, αλλά ότι η Capcom έχει πλάνο και ζει μια αναγέννηση (η πορεία των Devil May Cry 5 και Monster Hunter World: Iceborne επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό αυτόν, απλά δεν μπήκαν στη δεκάδα διότι δεν κατάφερα να τα ολοκληρώσω ή δω φέτος). Με το remake του Resi 2 φέτος ένιωσα ξανά σαν (όχι και τόσο μικρό) παιδί, όπως είχα νιώσει το 1998, κάτι που λίγα παιχνίδια καταφέρνουν να με κάνουν να νιώσω. Και για αυτό του δίνω την πρώτη θέση για φέτος. Για κάτι τέτοιες περιπτώσεις αγαπάμε το gaming.

Εύχομαι το 2020 να φέρει υγεία και καλά νέα σε όλους. Είναι λίγο δύσκολο σε αυτήν την παλαβή εποχή που ζούμε να έχουμε καλά νέα, αλλά πάντα υπάρχει ελπίδα.

Γιώργος Καλλίφας

span { cursor:pointer ; } ul.pagination { display: inline-block; padding: 0; margin: 0; } ul.pagination li {display: inline;} ul.pagination li a { color: black; float: left; padding: 8px 16px; text-decoration: none; transition: background-color .3s; border: 1px solid black; } .pagination li:first-child a { border-top-left-radius: 5px; border-bottom-left-radius: 5px; } .pagination li:last-child a { border-top-right-radius: 5px; border-bottom-right-radius: 5px; } ul.pagination li a.active { background-color: #4CAF50; color: white; border-radius: 5px; } ul.pagination li a:hover:not(.active) {background-color: #2196F3;} div.center {text-align: center;} Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος Απόστολος Δρέζος Δημήτρης Αγγέλου Κώστας Παπαμήτρου Νικόλας Μαρκόγλου Χρήστος Ντίνος Οδυσσέας Γιαννιώτης Νίκος Πλωμαριτέλης Σάββας Καζαντζίδης Σταύρος Λιναρδάκος Άγγελος Ζλατινούδης Λάμπρος Δημακόπουλος Χρήστος Χιωτέλλης Θάνος Τσομπάνης

Σελίδα 1 - Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Αγαπημένο - Disco Elysium - Ένα αριστουργηματικό κράμα adventure/ RPG από το πουθενά. Όσο και αν ακουγόταν ο τίτλος μέσα στα hardcore RPG fora, τίποτα δε μπορούσε να μας είχε προετοιμάσει για την εμπειρία που μας επιφύλασσε αυτός ο τίτλος. Πατώντας επάνω στο πολύπλοκο questing των Fallout 1-2 και Divinity: OS 1-2 αλλά και στο στυλ εξιστόρισης του ορθόδοξου Planescape Torment αλλά και των πιο πολύπλοκων ιαπωνικών visual novels, το Disco Elysium παραδίδει μαθήματα εξιστόρησης και στησίματος κόσμου. Ένας τίτλος πολλών δεκάδων ορών που προσφέρει κάτι πραγματικά πρωτοποριακό για το gaming και είναι στα μάτια μου ίσως το μεγαλύτερο βήμα που έχουμε δει εδώ και αρκετά χρόνια.

Αγαπημένο - Control - Δεν είμαι fanboy του Sam Lake και ουδέποτε κάθισα να κάνω βαθιές φιλοσοφικές συζητήσεις γύρω από την παράνοια των κόσμων του. Ήμουν πάντοτε ικανοποιημένος με το πόσο ιδιαίτεροι ήταν, πόσο πλούσιο και ιδιαίτερο ήταν το lore τους αλλά και το πόσο καλοζυγισμένοι ήταν οι μηχανισμοί τους. Το Control μπορεί να είναι το πρώτο ανεξάρτητο παιχνίδι τους εδώ και αιώνες αλλά η σπίθα της τρέλας τους παραμένει και είναι διάχυτη παντού. Ίσως να ήθελα λίγο καλύτερο χάρτη και λίγο πιο εύκολα ορισμένα bosses, αλλά όλα συγχωρούνται σε αυτό το παιχνίδι που μεταφέρει τα X-Files σε κάτι ακόμα πιο περίεργο. Άσε που ο λαβύρινθος είναι από τις ομορφότερες στιγμές στη gaming καριέρας μου.

Αγαπημένο - Star Wars Jedi: Fallen Order - Ένας τίτλος που κανείς δεν είχε καμία προσδοκία. Με την EA να έχει κάνει σαλάτα τα SW που κυκλοφόρησε αλλά και να έχει ακυρώσει δύο μεγάλα single player παιχνίδια, οι ελπίδες για να βγει καλό αυτό το παιχνίδι ήταν πολύ χαμηλές, ειδικά με το launch window να έπρεπε να είναι δίπλα στη νέα ταινία. Ποιος το περίμενε λοιπόν ότι θα βλέπαμε το πιο αξιόλογο single player Star Wars παιχνίδι από την εποχή των Kotor και Jedi Knight; Το παιχνίδι πάσχει από βιαστικό launch, με μικροθέματα σε framerate, timing στο parry/block αλλά και ανύπαρκτο collectible/ loot (απαραίτητο για τέτοιους χάρτες) αλλά ακόμα και έτσι, παρέδωσε μια διασκεδαστικότατη περιπέτεια γεμάτη συγκινήσεις και αγνή, Star Wars χαρά.

Αγαπημένο - Resident Evil 2 Remake - Τώρα που καταλάγιασε λίγο το αρχικό hype και ο ενθουσιασμός, βλέπω με πιο καθαρό μάτι ορισμένα ελαττωματάκια που θα ήθελα να έχουν δουλέψει παραπάνω τα παιδιά στην Capcom. Αλλά ακόμα και έτσι, δε μπορώ παρά να βγάλω τον σκούφο μου και να τους παραδεχτώ για ένα από τα πιο καλά υποδείγματα για το πως γίνεται ένα remake. Εξαιρετικά βελτιωμένο σε όλους τους τομείς, κατάφεραν να φέρουν σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι στη νέα εποχή, δίχως να θυσιάσουν την παλιά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα προς όφελος μιας πιο action αισθητικής όπως στο RE4.

Απογοήτευση - Kingdom Hearts 3: Κάθομαι τώρα με τον μικρότερο αδερφό μου ο οποίος μεγάλωσε και αυτός με τη σειρά και ανάθεμα αν βγάζει κανείς μας άκρη! Η σειρά ήταν πάντα κακογραμμένη και φουσκωμένη με filler υλικό αλλά η προβληματική παραγωγή του 3 φωνάζει από πολύ μακριά. Ολόκληροι πλανήτες δε προσφέρουν απολύτως τίποτα στην ιστορία πέρα από το να φουσκώνουν τεχνηέντως τη διάρκεια ενώ έχουν μπει τόσοι πολλοί μικρομηχανισμοί δίχως λόγο, που το παιχνίδι φαντάζει σαν υπερφουσκωμένη γαλοπούλα έτοιμη να εκραγεί. Υπάρχουν διάφορα θετικά στοιχεία αλλά και καλοί μηχανισμοί αλλά ο τίτλος πάσχει από Ubisoft-ιτιδα, και μάλιστα βαριάς μορφής.

Σελίδα 2 - Απόστολος Δρέζος

Γέρε χρόνε φύγε τώρα, που λέει κι ο σοφός λαός, και το 2019 φεύγει, αφήνοντάς μας ακόμα πιο γέρους, αλλά με τη γλυκιά αίσθηση μιας ακόμα γεμάτης χρονιάς φορτωμένη στη μεγάλη καμπούρα μας. Μεγαλώνουμε, γερνάμε, ωριμάζουμε κι ανεξίτηλες μέσα μας μένουν οι gaming εμπειρίες που προσθέτουν αποχρώσεις κι επηρεάζουν την ολοένα μεταβαλλόμενη προσωπικότητα του παίκτη την οποία ο καθένας καλλιεργεί διαφορετικά μέσα του. Εθιμοτυπικά, τώρα, ας παραταχθούν εδώ - σε ό,τι αφορά τον γράφοντα - κι οι τίτλοι του 2019 που συνετέλεσαν περισσότερο στη παραπάνω διαδικασία.

Borderlands 3: Ναι, δίχως αμφιβολία, αυτός ο τίτλος αφήνει επίμονα κι ιδιαίτερα σημάδια. Σαν franchise, δηλαδή, μιας και από το πρώτο του κιόλας μέρος έδειξε ότι θέλει να σύρει τον χορό όπως αυτό νομίζει. Αντισυμβατικά γραφικά, “λοξό” gameplay κι ένα σεναριακό περιβάλλον που παίζει με ευαίσθητες χορδές όπως θα έπαιζε ένας βιρτουόζος του βιολιού τις χορδές μια ηλεκτρικής κιθάρας. Ενώ τον παρακολουθεί ο Yngwie Malmsteen. Σε μια συναυλία της Vanessa Mae. Με φθηνό εισιτήριο. Καταλαβαίνετε πιστεύω… Α, ναι! Και με άφθονο fun!

Dead or Alive 6: Αυτό κι αν αποτελεί βαρόμετρο της gaming διάθεσης του υποφαινομένου. Όσο κι αν πέρασαν τα χρόνια, όση “poltically correct” κόντρα κι αν έχει εισπράξει, το gameplay του παραμένει μνημειώδες. Αστραπιαία χτυπήματα, φρενήρης ροή, κινηματογραφική αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, ισορροπία, αντανακλαστικά, fun. Πολλά συστατικά μαζί που φτιάχνουν ένα άρτιο δημιούργημα, κάθε φορά όσο διαφορετικό χρειάζεται. Ας μην σταματήσει να κυκλοφορεί ποτέ.

Devil May Cry 5: Ετούτο εδώ ήρθε σαν αποκάλυψη για να γεμίσει δάκρυα χαράς διαβόλους - κι όχι μόνο. Μετά από πολλές περιπέτειες, σκαμπανεβάσματα, κακές στιγμές, καλές κριτικές και διαφωνίες μέχρι και για… τις τρίχες, ο τίτλος που για πολλούς έμοιαζε νεκρός (ή τουλάχιστον ζωντανός με μηχανική υποστήριξη) κατάφερε να επιστρέψει και να δημιουργήσει σεισμό. Το καλύτερο της σειράς, χωρίς πολλά-πολλά. Λεπτομέρειες στο review.

Sekiro: Shadows Die Twice: Για πολλούς το Game of The Year. Όχι κι άδικα. Αν θεωρούμε ότι ζυμωθήκαμε εμείς με το ένα game ή το άλλο, τότε τι να πει κανείς για την εξέλιξη και την ωριμότητα που παρουσιάζει η FromSoftware στη μετά-Souls εποχή; Η εταιρεία που είχε δεκάδες ευκαιρίες να αποτύχει, να επαναπαυθεί στις δάφνες της και να αυτο-αναλωθεί, κατάφερε να τις αποφύγει όλες με μαεστρία, αντανακλαστικά, χάρη και θανατηφόρα ακρίβεια. Και απαιτεί, λίγο ή πολύ, κάτι παρόμοιο κι από τους παίκτες στο τελευταίο της παιχνίδι. Ανταμοιβή; Παραμονή στους ουρανούς για την ίδια κι απόλυτη ικανοποίηση για τους παίκτες.

Bonus: Archero: Ναι, υπάρχουν κι αυτοί που παίζουν σε mobile. (Κακά τα ψέματα, είμαστε πολλοί, αλλά κρυβόμαστε εύκολα πίσω από ένα δάχτυλο). Στον… προβληματισμένο αυτό gaming περιβάλλον, με τις δεκάδες παθογένειες και τις εμετικές πρακτικές σχεδόν σε κάθε τομέα, υπάρχει ενίοτε κάτι που να ξεχωρίζει. Το Archero είναι ένα arcade παιχνιδάκι με πρωταγωνιστή ένα τοξότη που μάχεται σε μικρές, σύντομες και random αρένες. Το gameplay είναι απολαυστικό, γρήγορο κι εθιστικό. Αλλά αυτό δεν είναι το δύσκολο στον mobile κόσμο. Το δύσκολο είναι να κρατηθεί η εμπειρία φρέσκια για μήνες και μακριά από αισχροκέρδεια και pay-to-win καταστάσεις. Αυτό έχει επιτευχθεί, με αποτέλεσμα να μιλάμε για ένα διαμαντάκι του χώρου που απευθύνεται και σε άτομα που δεν έχουν τσέπες.

Με αυτά λοιπόν ολοκληρώνεται και το gaming αποτύπωμα του 2019 στον υπογράφοντα. Παίξετε, ευχαριστηθείτε και… Καλή Χρονιά. Ήρθε ο νέος με τα δώρα.

Σελίδα 3 - Δημήτρης Αγγέλου

To 2019 φεύγει… Μαζί του παίρνει, εκτός από μια σημαντική και γεμάτη δεκαετία, και την τρέχουσα γενιά κονσολών, που λίγο πολύ αποσύρεται διακριτικά από το προσκήνιο για να δώσει την σκηνή στους επερχόμενους απογόνους της. ‘Όσο και αν τέτοιου είδους αποτιμήσεις, ορθολογικά προσεγγιζόμενες, φαίνονται να μην έχουν ιδιαίτερο νόημα, ο συναισθηματισμός μου δεν μου επιτρέπει να αποφύγω αυτό το αίσθημα τέλους. Την αίσθηση αποχωρισμού, αλλαγής, προσαρμογής σε νέα δεδομένα. Η αδράνεια , η χαρακτηριστική ιδιότητα να αντιστεκόμαστε στην οποιαδήποτε μεταβολή της πρότερης κατάστασής μας, όταν διαταράσσεται ξενίζει, ξεβολεύει και ανησυχεί. Αλλά αυτό είναι καλό, γιατί είναι τροφή για στοχασμό και ανασκόπηση. Το τέλος αυτό, δεν παίρνει τελεία, αλλά κόμμα. Είναι το τέλος αυτό, που δεν ολοκληρώνει μια ιστορία, την ανακεφαλαιώνει και περνά στην επόμενη σελίδα της αφήγησής της. Η δεκαετία που φεύγει, τόσο στο gaming όσο και γενικότερα, αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. Προβλήματα και κακώς κείμενα που θα την ακολουθήσουν δίχως αμφιβολία και στην επόμενη αλλά και ελπίδες , όραμα και στόχους που θα συνεχίσει να κυνηγά και να πραγματώνει στην αέναη εξέλιξη της.

Δεν ξέρω, και ούτε πιστεύω ότι μπορεί κανείς να ξέρει, αν τα καταφέραμε καλά τη χρονιά (αλλά και τη δεκαετία) που μας πέρασε. Η απόδοση προσήμου, σε τέτοια θέματα, φαντάζει άλλωστε ειλικρινά ανούσια. Αυτό που σίγουρα όμως πιστεύω είναι ότι στο 2020 μπαίνουμε ωριμότεροι. Σαν βιομηχανία, σαν κοινότητα, σαν gamers. Μέσα από λάθη, τόσο των εταιριών όσο και δικά μας, κληρονομιά μας στην επόμενη δεκαετία κουβαλάμε, εκτός από αμέτρητες όμορφες gaming εμπειρίες,και λίγο σοφότερη, λίγο πιο έμπειρη, λίγο πιο κριτική ματιά στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε, αξιολογούμε και εκτιμάμε την αγαπημένη μας ασχολία. Και αυτό μόνο να στεγανοποιήσει και να ατσαλώσει μπορεί την αγάπη μας.

Αποχαιρετάμε λοιπόν τον χρόνο που μας αφήνει, ευχόμενοι υγεία, ευτυχία, αγάπη και δημιουργικότητα σε όλους, ανανεώνοντας το ραντεβού μας και σηκώνοντας το ποτήρι μας σε μια πρόποση:

Σε όλα τα dualshocks που φωτίζουν με τις lightbars τους σκοτεινά δωμάτια για ολόκληρες νύχτες, σε όλες τις μπάρες download που γεμίζουν μετά από τα τελευταία steam sales, σε όλα τα catridges και δισκάκια που μπήκαν στα συστήματα μας και μας χάρισαν όμορφες εικόνες, στιγμές ξεγνοιασιάς και δυνατές εμπειρίες. Να κάνετε πράγματα που αγαπάτε, να εκτιμάτε τις στιγμές για αυτό που είναι η κάθε μια ξεχωριστά και να ζείτε τη ζωή με αγάπη και όρεξη για αυτή. Χρόνια Πολλά

Sekiro: Shadows Die Twice Death Stranding Metro Exodus Apex Legends Days Gone Ashen Disco Elysium The Outer Worlds A plague Tale: Innocence Life Is Strange 2

Σελίδα 4 - Κώστας Παπαμήτρου

Ακόμα μια χρονιά φτάνει στο τέλος της, ακόμα μια ευκαιρία να αναλογιστώ τις καλύτερες στιγμές των gaming πεπραγμένων μου για το 2019. Και φυσικά, αυτό γίνεται πάντοτε την κατάλληλη περίοδο. Βλέπετε, όταν ξεκινάει μια χρονιά, οι περισσότεροι κάνουμε σχέδια και καταστρώνουμε πλάνα για το τι θέλουμε να επιδιώξουμε τις επόμενες ημέρες που έρχονται. Όταν, όμως, μια χρονιά τελειώνει, επιστρατεύουμε την όποια σοφία και πείρα καταφέραμε να αποκτήσουμε και να κάνουμε μια τελευταία ανασκόπηση των θετικών και των αρνητικών, των ωφέλιμων και των φυρών – και να γίνουμε, ίσως, πιο σωστοί στην κρίση μας και πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας. Οι επιλογές της ζωής, όμως, δεν συνάδουν με τις gaming επιλογές μας, για τον απλούστατο λόγο του ότι το gaming είναι μια επιλογή που κάνουμε οι ίδιοι συνειδητά, στοχεύοντας σε συγκεκριμένες εμπειρίες που θα κάνουν μοναδικές τις (ελάχιστες ή όχι) στιγμές της καθημερινότητάς μας, όταν μπορέσουμε να καθίσουμε αναπαυτικά στον καναπέ του σαλονιού μας, ή στο γραφείο, ακόμα και στο κρεβάτι μας και να ασχοληθούμε με αγαπημένα παιχνίδια. Αν και η φετινή χρονιά για εμένα ήταν λίγο δύσκολη από άποψης χρόνου, εν τούτοις μπόρεσα να παίξω παιχνίδια που μου έκαναν θετικότατη εντύπωση, ξεχώρισα, απόλαυσα και εξακολουθώ να απολαμβάνω, μέχρι τις επόμενες μεγάλες κυκλοφορίες της νέας χρονιάς.

Resident Evil 2: Που και που όλοι έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε το αίμα να παγώνει στις φλέβες μας. Να μην γνωρίζουμε αν είμαστε ασφαλείς τη δεδομένη στιγμή, ή αν μια άγνωστη απειλή ελλοχεύει στη γωνία. Να νιώθουμε τον κίνδυνο να πλησιάζει γοργά πίσω μας, δεξιά ή αριστερά μας και να ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε μια λύση, χωρίς να ξέρουμε που ακριβώς πηγαίνουμε. Όλα αυτά και άλλα τόσα μπόρεσα να ζήσω στο αγαπημένο remake του RE2, δίνοντας τα εύσημα στην Capcom και αναμένοντας το remake του αμέσως επόμενου τίτλου της σειράς την προσεχή χρονιά. Sekiro: Τι και αν ανακηρύχθηκε παιχνίδι της χρονιάς; Δεν είναι αυτό που με τράβηξε. Με τράβηξε το μοναδικό setting του παιχνιδιού. Με τράβηξε η ανάγκη να δω το άλικο αίμα να ξεπετάγεται από τις ανοιχτές πληγές και να βάφει τους λευκούς, χιονισμένους ανθούς των Ιαπωνικών heiya. Κυρίως, όμως, με τράβηξε η ανάγκη να ασχοληθώ με ένα gameplay που βασίζεται στην ακρίβεια, προσφέροντας μια απαράμιλλη αίσθηση swordplay. Χαίρομαι ιδιαίτερα που η From Software αποφάσισε να πειραματιστεί με κάτι διαφορετικό από το σύμπαν των Dark Souls και περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο εγχείρημά της. A Plague Tale Innocence: Κάπου μέσα στο Μάιο αποφάσισα να δώσω την ευκαιρία στο τρέχον πόνημα της Focus, με αποτέλεσμα να έρθω ενώπιος ενωπίω με έναν τίτλο που επενδύει και βασίζεται στο αφηγηματικό του κομμάτι. Το gameplay που παρουσίασε δεν ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Η ατμόσφαιρα, το voice acting αλλά και το setting όμως ήταν κάτι που με ενθουσίασε μέχρι το τέλος.

Το A Plague Tale Innocence μοιάζει με εκείνα τα καλά βιβλία που, όταν τα τελειώνουμε, τα βάζουμε στο ράφι και τα αναλογιζόμαστε με χαρά και αγάπη. Ποιος, όμως, μας εμποδίζει να ξαναδιαβάσουμε ένα καλό βιβλίο; Ή να ξαναπαίξουμε ένα καλό παιχνίδι; Fire Emblem: Three Houses: Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πούμε για το νέο μέλος της σειράς στο Nintendo Switch. Gameplay μοτίβα των παλιών, καλών Fire Emblem, σε μια προσπάθεια να αναμείξουν και άλλα στοιχεία επιτυχημένων σειρών (Persona κανείς;;) και με μια διάρκεια άκρως…χορταστική, οι Τρεις Οίκοι με έχουν κρατήσει αρκετά απασχολημένο, κάτι που θα συνεχίσει να υφίσταται στο μέλλον.

Astral Chain: Μια αποκλειστικότητα του Switch που ήρθε σχεδόν από το πουθενά, φέρνοντας όμως τη σφραγίδα ποιότητας της Platinum. Αρκεί αυτό; Η Platinum έχει καταφέρει να ικανοποιήσει αλλά και να απογοητεύσει το κοινό της – και ευτυχώς το Astral Chain δεν απογοητεύει. Αχαλίνωτη δράση, gameplay που μπορεί στην αρχή να είναι ικανοποιητικό, αλλά μετά μόνο να ικανοποιήσει μπορεί τον παίκτη και ένα ενδιαφέρον setting είναι τα χαρακτηριστικά μιας συνταγής που τελείωσε την καλοκαιρινή σεζόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τη Nintendo. The Legend of Zelda: Link’s Awakening: Το τελευταίο παιχνίδι που ξεχώρισα για φέτος, είναι ένα ταξίδι στο μακρύ μονοπάτι των αναμνήσεων. Η πρώτη μου επαφή με την περιπέτεια του Link στο Game Boy έγινε τόσο πολύ καιρό πριν, και η επιστροφή μου στο νησί Koholint ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Μπορεί να έπαιζα σχεδόν ασυναίσθητα, καθώς τα δάχτυλά μου κινούσαν τον χαρακτήρα από πείρα, αλλά το εν λόγω παιχνίδι μπορεί να είναι από τα καλά παραδείγματα των remakes, αλλά και μια gaming παρακαταθήκη από το παρελθόν στο μέλλον.

Αυτές οι λίγες σκέψεις και από μένα, πριν από την εκπνοή του 2019 και τον ερχομό του 2020. Μέχρι τότε, θα ήθελα να ευχηθώ τα καλύτερα σε όλους εσάς εκεί έξω. Καλή Χρονιά με υγεία, χαρά, αγάπη και πρόοδο σε εσάς και όλους όσους αγαπάτε. Η νέα χρονιά να φέρει μόνο όλα όσα λαχταράτε – και νέες gaming εμπειρίες για να κάνει συντροφιά σε εσάς και εμάς με τον τρόπο που επιθυμούμε.

Σελίδα 5 - Νικόλας Μαρκόγλου

Όπως όλα δείχνουν, το 2019 θα είναι και η τελευταία χρονιά όπου στην ανασκόπησή της τα PS4, Xbox One και Switch θα φιγουράρουν στο επίκεντρο των συζητήσεων. Ήδη τα ίχνη των PS5 και της νέας γενιάς Xbox (Series X; ή πλέον να το αναφέρουμε ως “νέα έκδοση Xbox”) αρχίζουν να είναι εντονότατα και η γιορτινή περίοδος του 2020 θα γεμίσει (άνευ απροόπτου) με χειροπιαστές εντυπώσεις.

Αν και το νέο έτος φαίνεται πως θα φέρει νέα δεδομένα, το 2019 από την άλλη δεν έκρυβε τελικά και ιδιαίτερες εκπλήξεις από πλευράς εξελίξεων, πέραν κάποιων –μάλλον προβλέψιμων- πληροφοριών για τις επερχόμενες κονσόλες. Δεν μπορώ να πω ότι μπορεί να έρθει στο μυαλό μου κάποιο γεγονός που να σημάδεψε το 2019.

Το Google Stadia αμφιβάλλω αν θα μπορούσε τελικά να μπει σε μία λίστα με τα σημαντικότερα θέματα της χρονιάς, ως ο νέος δυνατός “παίκτης” στο σκηνικό των gaming πλατφορμών που έλεγαν διάφορες προφητείες, εντούτοις, το 2019 δεν νομίζω πως είναι η χρονιά που αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Το (μακρινό;) μέλλον μπορεί να είναι ψηφιακό, το Stadia όμως για την ώρα δεν δείχνει σε καμία περίπτωση ικανό να γείρει την πλάστιγγα, έπειτα από το χλιαρό και άνευ τυμπανοκρουσιών λανσάρισμά του αλλά και τις άτονες συζητήσεις/αναφορές που ακούγονται γύρω από αυτό.

Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα αυτήν την ατέρμονη συζήτηση και ας περάσουμε στην ουσία του θέματος. Ακολουθούν οι καλύτερες εμπειρίες που είχα το 2019 με καθαρά χρονολογική σειρά.

Resident Evil 2: Η Capcom συνεχίζει την εκπληκτική ρέντα των τελευταίων τριών ετών, προσφέροντας ένα υποδειγματικό remake και μία εξαιρετική, μοντέρνα horror εμπειρία. Πραγματικά ελπίζω άλλες εταιρίες (γκουχ Konami) να το λάβουν ως παράδειγμα προς μίμηση και να εκμοντερνίσουν με παρόμοιο τρόπο κορυφαία τρισδιάστατα παιχνίδια ιστορικής αξίας. Η υψηλή ποιότητα της δουλειάς που έγινε εδώ καθιστά πλέον το remake του Resident Evil 3 ως μία από τις πλέον αναμενόμενες κυκλοφορίες.

Sekiro: Το σύστημα μάχης του με κέρδισε πέρα ως πέρα, “αναγκάζοντάς” με, να χτενίσω τον κόσμο του ξανά και ξανά προκειμένου να σβήσω, έστω και λίγο, τη δίψα μου για την εξαιρετική αίσθηση που αφήνει η χρήση της katana. Ευελπιστώ στην ανάπτυξη ενός sequel ή στην εμφάνιση στοιχείων αυτού του συστήματος μάχης στο πολυαναμένο Elden Ring.

Gears 5: Ένα sequel που με εξέπληξε ευχάριστα, επαναφέροντας δυναμικά το franchise στο προσκήνιο. Όχι μόνο τα Gears δεν είναι μία σειρά με σημάδια κόπωσης, όπως εμφάνισε το τέταρτο μέρος της σειράς, αλλά τελικά δείχνει εμφανέστατα ότι συνεχίζει να βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις του είδους (που άλλωστε καθιέρωσε). Το πέμπτο μέρος της σειράς παρέχει μία πληρέστατη και γεμάτη ποικιλία περιπέτεια, όντας παράλληλα ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια της γενιάς.

The Surge 2: Η Deck13 είναι μία από τις λίγες εταιρίες που βελτιώνονται σε τόσο αισθητό βαθμό μεταξύ κάθε νέας κυκλοφορίας τους. Το Surge 2 αποτελεί για μένα πλέον το καλύτερο ΑΑ soulsborne παιχνίδι, καταφέρνοντας το δύσκολο έργο να έχει εντελώς τη δική του ταυτότητα στον τομέα του gameplay αλλά και ιδιαίτερα δουλεμένο level design.

Death Stranding: Θεωρώ ότι ο Hideo Kojima παρέδωσε ένα από αυτά τα κορυφαία παιχνίδια ικανά να κερδίσουν μία από τις λιγοστές και περίοπτες θέσεις των σημαντικότερων τίτλων στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών. Το αργόσυρτο και ειρηνικής φύσης gameplay του (πείτε το walking simulator, δεν παύει να έχει δουλεμένους και έξυπνους μηχανισμούς), ο πανέμορφος, φυσικής ομορφιάς, κόσμος του, ταυτόχρονα άδειος αλλά και γεμάτος από ζωή (ελέω των έξυπνων μηχανισμών ασύγχρονου online) και το άκρως ενδιαφέρον και πρωτόγνωρο lore μου χάρισαν μία αξέχαστη και επικών διαστάσεων εμπειρία.

Όσον αφορά στις απογοητεύσεις της χρονιάς, δεν θα μπορούσε να λείπει το Anthem, που όσο κι αν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον με το διασκεδαστικότατο gameplay (αλλά κι λόγω γερής co-op ομάδας), άλλο τόσο κατάφερε να δώσει την εντύπωση μίας βαθύτατα χαμένης ευκαιρίας, μέσα από το υποτυπώδες περιεχόμενό του. Κάτι που είναι ακόμα πιο απογοητευτικό όταν λάβουμε υπόψη ότι είχε προωθηθεί ως το νέο βαρύ χαρτί της Bioware. Το βραβείο της μεγαλύτερης απογοήτευσης προσωπικά το “κερδίζει” το Shenmue 3, αποτυγχάνοντας παταγωδώς στην αναβίωση του ιστορικού franchise, μέσα από μία αφόρητα κουραστική και άνευ ουσίας εμπειρία.

Κοιτώντας το 2020 ελπίζω ότι η νέα γενιά κονσολών θα ταράξει με θετικό πρόσημο τα νερά και –όσον αφορά το αγαπημένο μας χόμπι του gaming- θα φέρει με το δεξί την αλλαγή της δεκαετίας.

Εύχομαι σε όλους ένα εξαιρετικό 2020 με υγεία και ευτυχία.

Σελίδα 6 - Χρήστος Ντίνος

Το 2019 προσωπικά δεν περίμενα ότι θα δω πολλούς καλούς τίτλους, πιθανότατα γιατί είχα παρασυρθεί από την περίεργη διάθεση που δημιουργεί το τέλος της γενιάς και η αναμονή για την έναρξη της καινούργιας σε μερικούς μήνες. Ως επακόλουθο, το πρώτο εξάμηνο ήταν υποτονικό αφού το Anthem, ο τίτλος που περίμενα κυρίως εκείνη την περίοδο, αποδείχτηκε δυστυχώς άνθρακας. Ευτυχώς όμως ήρθαν οι εξαιρετικές κυκλοφορίες του τελευταίου τετράμηνου, με αποτέλεσμα ο τελικός gaming απολογισμός της χρονιάς να είναι θετικός. Επίσης, μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης αποκλειστικά με κονσόλες επανήλθα στο PC gaming, ενώ το backlog μεγάλωσε και το 2019, αφού δεν κατάφερα μέχρι στιγμής να πιάσω στα χέρια μου τα Disco Elysium, Outer Wilds, Days Gone και Resident Evil 2 Remake. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικότερα τους αγαπημένους μου τίτλους για την χρονιά που φεύγει.

Death Stranding: Έχει χυθεί άπειρο διαδικτυακό μελάνι για το καινούργιο πόνημα του Hideo Kojima και απολύτως δικαιολογημένα. Προσωπικά, μόνο ως εμπειρία θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, αφού ξεφεύγει από τα στενά όρια του video game. Ναι, το gameplay δεν είναι και ό,τι καλύτερο, έχει πρωτοτυπία, αλλά μπορεί εύκολα να γίνει βαρετό. Όμως η ατμόσφαιρα, τα συναισθήματα που προκαλεί στον παίκτη το όλο concept, ο τρόπος που είναι στημένος ο κόσμος, καθώς και η ιστορία, νομίζω θα αποζημιώσουν όποιον μπορεί να βάλει λίγο στην άκρη τη «φασαρία» που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον τίτλο και να ασχοληθεί μαζί του με καθαρό μυαλό. Ο Kojima αποδεικνύει άλλη μια φορά γιατί θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της βιομηχανίας, και πιστεύω ότι έχουμε ανάγκη να συνεχίζει να πειραματίζεται με τέτοιο τρόπο.

Gears 5: Πρέπει να κάνω μια εξομολόγηση… παρόλο που τόσα χρόνια είχα επαφή με το franchise, δεν είχα κάτσει ποτέ να παίξω κανονικά από την αρχή έως το τέλος κάποιον από τους τίτλους. Με την ευκαιρία λοιπόν της κυκλοφορίας του Gears 5, ξεκίνησα φέτος το ταξίδι μου στον κόσμο των Gears, και συγκεκριμένα με το τέταρτο μέλος και ύστερα με το πέμπτο. Αν εξαιρέσουμε τα open world κομμάτια του τίτλου, τα οποία δεν θεωρώ ως επιτυχημένη υλοποίηση, περισσότερο filler εντύπωση μου έδωσαν και χαλάνε τον ρυθμό, το Gears 5 με τις προσθήκες στο gameplay του είναι must buy για τους fans της σειράς.

Control: Τι να γράψω για το Control που δεν έχει γραφτεί ήδη; Για μένα ένα από τα highlights της χρονιάς και όσοι δεν το έχετε δει, βάλτε το στο πρόγραμμα γιατί αξίζει να του αφιερώσετε τον χρόνο σας. Όσοι επίσης έχετε στη διάθεσή σας κάρτες της Nvidia που υποστηρίζουν ray-tracing, ενεργοποιήστε το, γιατί, παρά τα γνωστά μειονεκτήματα, αξίζει τον κόπο -το implementation που έχει γίνει είναι το λιγότερο εντυπωσιακό.

Star Wars Jedi: Fallen Order: Single player, Star Wars και EA είναι τρεις λέξεις που δεν θα μπορούσα να βάλω στην ίδια πρόταση πριν την κυκλοφορία του Fallen Order. Αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά θέματα στο gameplay, πρόκειται για τον καλύτερο τίτλο του franchise μετά από πολύ καιρό, και από ό,τι φαίνεται ήδη ετοιμάζεται η συνέχειά του. Η Respawn έγινε μέσα σε ένα έτος ίσως το σημαντικότερο στούντιο της EA, αφού και το Apex και το Fallen Order έγιναν τεράστιες επιτυχίες. Borderlands 3: Όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα στην first person shooter κατηγορία κατά το 2019, θα έλεγα ότι το Borderlands 3 είναι η καλύτερη κυκλοφορία για κονσόλες και PC του είδους για φέτος. Και κάνω την συγκεκριμένη διαφοροποίηση, γιατί υπάρχει και ένα Call of Duty: Mobile στα κινητά και tablets που, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, το θεωρώ την έκπληξη της χρονιάς στο είδος.

Ace Combat 7: Skies Unknown: Μετά από αρκετά χρόνια αναμονής παραλάβαμε άλλο ένα άξιο μέλος του franchise, με βελτιώσεις σε πολλούς τομείς, δίνοντας μια ανάσα στους οπαδούς του flight simulator genre, ειδικά στις κονσόλες. Το VR κομμάτι του, αν και μικρό, είναι απλά εξαιρετικό, νιώθεις κυριολεκτικά ότι πετάς στα σύννεφα, και άλλη μια απόδειξη ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία πρέπει να υποστηριχτεί περισσότερο.

Blood & Truth: Ο τίτλος που περίμεναν με ανυπομονησία όλοι οι κάτοχοι του PSVR. Μετά το εξαιρετικό London Heist, ένα concept demo που ήταν μέρος του PlayStation VR Worlds, το London Studio παρέδωσε μια PSVR εμπειρία που αποζημιώνει στο έπακρο όσους επένδυσαν στο σύστημα και συνεχίζουν να ποντάρουν στην VR τεχνολογία.

Call of Duty: Mobile: Όπως ανέφερα και πριν, θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο multiplayer FPS του 2019. Το Call of Duty: Mobile ακολουθεί πιστά όσα αγάπησαν οι fans της σειράς και όχι μόνο, με ένα gameplay απλό και γρήγορο, το οποίο κερδίζει ακόμα και άτομα της αντίπερα όχθης που ονομάζεται Battlefield, παρά το γεγονός ότι σαν τίτλοι διαθέτουν διαφορετική φιλοσοφία. Το τεράστιο μελανό σημείο είναι το monetisation, το οποίο όμως είναι αναμενόμενο αφού πρόκειται για Free to Play τίτλο.

Χρόνια πολλά σε όλους, καλή χρονιά, με υγεία, ευτυχία, και του χρόνου με το καλό τέτοια εποχή να βγάζουμε από τα κουτιά τις καινούργιες μας κονσόλες!

Σελίδα 7 - Οδυσσέας Γιαννιώτης

Κάνοντας μια μίνι ανασκόπηση, εκείνο που τελικά αντιλαμβάνομαι είναι ότι φέτος άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια γεροπαραξενιάς. Δηλαδή, αντικειμενικά κάποιοι τίτλοι θα μπορούσαν άνετα να μπουν σε μια λίστα «αγαπημένων 2019» που, όμως, επειδή στράβωσα μαζί τους για ψιλολεπτομέρειες, μπαίνουν μεν αλλά δεν κάνουν τη διαφορά. Βασικά έχω να αναφέρω μόνο δύο τίτλους που με ικανοποίησαν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Εννοείται πάντα από εκείνα που πρόλαβα και έπαιξα. Το ένα είναι το Final Fantasy XIV που με αφορμή το φρέσκο Shadowbringers το έπιασα από την αρχή και του ήπια το αίμα, και, το δεύτερο, το Death Stranding που απλούστατα γούσταρα όλη τη φάση που προσέφερε χωρίς «ναι μεν αλλά». Οπότενες:

Anthem – Λοιπόν, τον αγάπησα τον Colossus. Μπορεί τα μέρη που συχνάζαμε να ήταν χάλια μαύρα και αδιόρθωτα, μου χάρισε όμως ωραίες στιγμές όσο κάναμε παρέα. Μετά, ο καθένας πήρε το δρόμο του. Αυτά έχει η ζωή. Ελπίζω αυτόν και τη παρέα του να τους ξαναδώ κάποια στιγμή, ίσως σε κάποιο άλλο σκηνικό, ίσως ως τα alter ego τους.

Αstral Chain – Κουρλαμάρα. Platinum. Κουρλαμάρα. Platinum. Hub για κουβέντα και αναβαθμίσεις, βόλτα στη πόλη για investigations, πίστες για ξύλο. Over the top anime καταστάσεις. Απενεχοποιημένα, πολύχρωμα, σπιρτόζικα, στυλάτα. Του δε πόιντ.

The Surge 2 – Ξυλίκι soulslike και όχι από τα lidl. Σφιχτό. Ωραίο. Για την περίοδο που βγήκε ήταν καλό υποκατάστατο. Απλά να, είναι που πλακώσανε όλοι και δύσκολα κάνει κάποιος τη διαφορά. Θέλει λίγο τόλμη γιατί ήδη αρχίσαμε να βαριόμαστε. Εκτός κι αν περιμένουν όλοι τον νόμιμο πατέρα να φέρει το νέο του παιδί στον κόσμο. Γιατί όπως και να το κάνουμε δε φτάνει να είσαι τεχνικά εντάξει, θέλει και φαντασία. Θέλει ταλέντο.

Resident Evil 2 - Το remake. Όπου γελάω μόνος μου γιατί το χειρότερο σκηνικό του παιχνιδιού θα το δω πολλαπλασιασμένο στο επόμενο remake. Ή μπορεί και όχι με τον ίδιο τρόπο. Μακάρι δηλαδή. Ναι, για τα κυνηγητά με τον Κύριο Καπέλο λέω. Όπου ας πούμε δεν ήμουν ήδη αγχωμένος παίζοντας σε ένα σχεδόν metroidvania αστυνομικό τμήμα γεμάτο θανατηφόρα ζόμπι, να με έχει ο ήχος στη τσίτα και να καταριέμαι στα σημεία με το φακό… έπρεπε να με κυνηγάει μια ντουλάπα για να αγχωθώ. Τώρα που το πήρατε μολόημα πάντως, βάλτε στη μπετονιέρα και το Code Veronica. Aναμέτρηση με Tyrant στο αεροπλάνο με αυτά τα γραφικά. Yes, please.

Star Wars jedi Fallen Order – Μπλοκμπάστερ. Έτσι, με το Μπλόκ σε κεφαλαία. ΜΠΛΟΓΚ. Ναι γιατί είναι από εκείνες τις ταινίες που τα σπάνε αλλά κάτι τους λείπει γιατί μετά δεν τις πολυθυμάσαι. Χμ. Ψυχή; Δεν ξέρω. Όχι, πάντως για πρώτη προσπάθεια, πραγματικά μπράβο στα παιδιά και ειλικρινά μόνο εις ανώτερα. Σας χρειαζόμαστε κάτι τέτοιους. Πολύ. Sekiro Shadows Die Twice – «Και για πες μας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη Σέκιρο;» Ρωτάει ο φανταστικός μας φίλος για να απαντήσεις κάνοντας headbanging με τον δείκτη «L1-L1-L1-L1-L1-L1-L1-L1-L1-L1-L1»

The Outer Worlds – Λοιπόν, ορίστε μια πρόταση για την Obsidian: Στο επόμενο RPG κρατήστε αυτούς που ευφάνταστα πλάθουν το world building, εκείνους που κάθονται και σκέφτονται χαρακτήρες και κείμενο/διαλόγους και κάντε μια σύμπραξη με κάποιο άλλο studio για το υπόλοιπο παιχνίδι. Πού μάλλον το πήραν πρέφα και οι ίδιοι και το γύρισαν σε Σαρβάιβαλ. Υγιαίνεται.

Και επειδή ήδη το 2020 προβλέπεται ΠΟΛΥ καλύτερο από το ’19, να κλείσω με μερικές ευχές: Να σταματήσουν να τρομπάρουν και να μεταφέρουν κάνα Star Wars Old Republic ή κάνα World of Warcraft στις κονσόλες. Να βγει επιτέλους εκείνο το αναθεματισμένο Crosscode στο Switch που πήγαν και το γράψανε σε html κώδικα και τα έχουν βρει μπαστούνια. Να μην είναι το Demon’s Souls το remake της Bluepoint αλλά οτιδήποτε άλλο. Kατά προτίμηση, το Silent Hill. Aς δώσει φώτιση ο Μεγαλοδύναμος σε εκείνα τα ταλαίπωρα παιδιά της Bethesda ώστε όταν παρουσιάσουν το νέο Elder Scrolls και το Starfield να είναι σε νέα και όχι αναβαθμισμένη game engine. Δηλαδή, πόσο πια… Aς δώσει φώτιση και στα παιδιά της Amazon το νέο Lord of the Rings MMO να μην είναι μόνο για PC. Ας ξεκολλήσουμε λίγο. Και να δούμε κάτι σύντομα, ε; Δεν θα ευχηθώ για Metroid Prime 4. Βαρέθηκα. Αγάπη, Υγεία και Ευημερία σε όλες και όλους.

Σελίδα 8 - Νίκος Πλωμαριτέλης

Gears of War 5 Ίδια φόρμουλα, γνωστή πετυχημένη συνταγή και όμως καταφέρνει ακόμα μία φορά το franchise να λάμψει, βελτιώνοντας αυτό που ξέρει να κάνει. Σκηνές που καρφώνονται στο μυαλό, στιβαρό shooting και co-op gameplay που εκτινάσσει την εμπειρία στη στρατόσφαιρα.

Sekiro: Shadows Die Twice Το υποτιθέμενο πιο αδύναμο παιχνίδι της From, της τελευταίας δεκαετίας, γονατίζει το 99.99% των παραγόμενων τίτλων και θέτει νέα standards για τη melee μάχη. Το νεολογισμό «souls-like» παιχνίδια τον ξέρετε. Ετοιμαστείτε πλέον και για τη «sekiro-like» μάχη. Κάθε παιχνίδι τους είναι νέο κεφάλαιο για το gaming. Το κάθε «δυσκολία για κάλο» παίρνει καινούριο νόημα για εμάς του gamers, στους καμβάδες μαζοχισμού που ζωγραφίζουν αυτοί οι τρελοί. Metro Exodus

Metro Exodus Η χρυσή τομή. Οι όποιοι φόβοι μας για ένα ακόμα open-world της σειράς βομβαρδίστηκαν με «gamma ray», με τη 4A Games να μας δίνει αυτό που ακριβώς θέλαμε. Shooting, Stealth, εξερεύνηση χωρίς ανούσιες περιπλανήσεις για θελήματα. Βρήκαν τον τρόπο να ζυμώσουν τα καλύτερα στοιχεία από τα διαφορετικά ήδη gameplay και να προσθέσουν το τρίτο, και πιο φιλόδοξό, κομμάτι σε ένα franchise που αρχίζει και στέκεται πλέον με θάρρος δίπλα στο κορυφαία

Disco Elysium Πόσο συχνά έχουμε breakthrough στα RPGs; Πόσο συχνά γίνεται αυτό σε isometric RPG, θα υπερθεματίσω. Πολύ σπάνια είναι η απάντηση, άλλα όταν γίνεται, ακόμα και αν έχουμε να κάνουμε με μικρή παραγωγή και μικρά ψάρια της βιομηχανίας, τα κεφάλια γυρίζουν. Ένα παιχνίδι που βλέπει το role playing σα μία άσκηση στη διαλεκτική και στον εσωτερικό διάλογο, ένα noir ντετεκτιβίστικο ψυχόδραμα με αυτόφωτο κόσμο, όπου όλα ακούγονται και φαίνονται γνωστά, αλλά παρουσιάζονται διαφορετικά και πρωτότυπα. Το underdog αριστούργημα της χρονιάς.

Jedi Fallen Order Ο gaming κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν είχαμε περισσότερα παιχνίδια σα το Fallen Order. Αγνή, παρθένα single player εμπειρία με μπόλικες μοντέρνες νότες, βροντοφωνάζει την ανάγκη παρουσίας περισσότερων τέτοιων τίτλων. Χαϊδεύει τις gaming εκείνες αισθήσεις, παικτικά και οπτικά, που μας έκαναν να α