Η Iστορία πίσω από το Ghost of Tsushima

Κοιτώντας τα πραγματικά γεγονότα πίσω από την πτώση του ιαπωνικού νησιού.

Η Sucker Punch, για πρώτη φορά στη μακρόχρονη πορεία της, αφήνει πίσω τα υπερφυσικά και φανταστικά πλαίσια που έντυναν τους τίτλους της προκειμένου να μας μεταφέρει στα πιο προσγειωμένα πλαίσια μίας ιστορικής περιόδου. Συγκεκριμένα, με το Ghost of Tsushima (το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 17 Ιουλίου, για το PS4) η αμερικάνικη εταιρία επιχειρεί να αποδώσει την πρώτη εισβολή της Μογγολικής αυτοκρατορίας στην Ιαπωνία,

που έλαβε χώρα το 1274 και είχε ως εφαλτήριο την καταστροφή της ιαπωνικής φρουράς στο νησί Tsushima. Σύμφωνα με το Cambridge History of Japan, η εισβολή των Μογγόλων παρέμεινε η μεγαλύτερη επιθετική επέμβαση ξένης δύναμης στην Ιαπωνία έως και τη σύγχρονη εποχή. Με το παρόν άρθρο θα προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε το ιστορικό υπόβαθρο του Ghost of Tsushima.

Ως πηγές χρησιμοποιήσαμε τις εξής:

The Cambridge History of Japan: Volume 3. Medieval Japan (εκδόσεις Cambridge University Press)
The Mongol Invasions of Japan 1274 and 1281 (εκδόσεις Bloomsbury Publishing PLC)
Ιστοσελίδα του Encyclopaedia Britannica (https://www.britannica.com/)

Η Ιαπωνία πριν την εισβολή των Μογγόλων

Πριν την πρώτη Μογγολική εισβολή που πραγματοποιήθηκε το 1274, η Ιαπωνία είχε ακόμα σχετικά νωπές τις αλλαγές στις ισορροπίες των εσωτερικών της δυνάμεων. Η εξουσία στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου είχε περάσει από τον αυτοκράτορα στον στρατιωτικό δικτάτορα (shogun) που έδρευε στην πόλη Kamakura της κεντρικής Ιαπωνίας. Ο θεσμός του αυτοκράτορα συνέχισε να υφίσταται, με έδρα το Kyoto, έχοντας όμως πλέον κυρίως θρησκευτικό χαρακτήρα παρά διοικητικό. Η παραπάνω αλλαγή εξουσίας συνέβη με το τέλος του λεγόμενου πολέμου Gempei, ο οποίος ξεκίνησε το 1180 και έληξε το 1185 με την επικράτηση της φατρίας του Yoritomo Minamoto έναντι του οίκου των Taira.

Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στην εγκαθίδρυση του λεγόμενου Kamakura bakufu, τουτέστιν δικτατορία που περνούσε με κληρονομικό τρόπο στα μέλη της οικογένειας Minamoto. Επεξηγηματικά, "bakufu" κυριολεκτικά σημαίνει “κυβέρνηση του αντίσκηνου” και είναι συνώνυμο με τη λέξη shogunate. Το Kamakura bakufu ήταν το πρώτο bakufu στην ιστορία της Ιαπωνίας, ένας τρόπος διακυβέρνησης που διατηρήθηκε για αρκετούς αιώνες.

Το 1219 ο Minamoto no Sanetomo, τρίτος διάδοχος της φατρίας, δολοφονήθηκε, βάζοντας ένα τέλος στη δυναστεία των Minamoto. Το κενό εξουσίας που δημιουργήθηκε για τη θέση του shogun έφερε στο προσκήνιο τη φατρία των Hojo, ένα ισχυρό όνομα (είχε βοηθήσει τους Minamoto στην επικράτησή τους ενάντια στους Taira), που ανέλαβε χρέη αναπληρωτή shogun μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος διάδοχος. Ήταν μία θέση που η φατρία Hojo διατήρησε έως το 1333 και η οποία πρακτικά σήμαινε ότι κατείχαν όλες τις εξουσίες του shogun χωρίς όμως να έχουν επίσημα τον τίτλο.

Με την εναλλαγή της εξουσίας από τον αυτοκράτορα στον shogun, δημιουργήθηκαν δύο σημαντικά αξιώματα, αυτά των shugo και jito. Ο shugo αφορούσε στον στρατιωτικό κυβερνήτη μίας περιοχής, που είχε ως καθήκον να στρατολογεί τη φρουρά και να διατηρεί την ειρήνη μέσω της αστυνόμευσης, έχοντας επίσης την ευθύνη της διερεύνησης διαφόρων εγκληματικών υποθέσεων. Σε καιρό πολέμου αναλαμβάνανε επιπλέον το ρόλο του στρατηγού. Ο jito αποτελούσε ένα είδος κυβερνητικού εκπροσώπου, με καθήκον του τη συλλογή φόρων, τη διαχείριση των γεωργών της περιοχής και της τοπικής έπαυλης, καθώς επίσης εκτελούσε χρέη δικαστή.

Η Μογγολική δύναμη γιγαντώνεται

Πριν την εισβολή στην Ιαπωνία, η Μογγολική δύναμη βρισκόταν σε ισχυρότατη θέση. Η αυτοκρατορία των Μογγόλων ήταν ακόμα ιδιαίτερα νεαρή και χρωστούσε πολλά στον Genghis Khan (1162-1227), έναν από τους διασημότερους κατακτητές της παγκόσμιας ιστορίας. Ο Genghis Khan είχε καταφέρει το ακατόρθωτο, να ενοποιήσει τις πολυάριθμες νομαδικές μογγολικές φυλές υπό την ηγεσία του, και με τους μεγάλους αριθμούς των ορδών του να φέρει στην υποτέλειά του μεγάλο μέρος της Κίνας, της Περσίας και της Ρωσίας.

Στα γεγονότα του Ghost of Tsushima τα ηνία της αυτοκρατορίας έχει ήδη αναλάβει ο Kublai Khan (1215-1294), εγγονός του Genghis Khan. Κατά την ηγεσία του ο Μογγολικός στρατός κυρίευσε ολοκληρωτικά την Κίνα. Το 1271 ο Kublai Khan άλλαξε το όνομα της δυναστείας του από δυναστεία των Μογγόλων σε δυναστεία της Yuan, ακολουθώντας τα Κινεζικά πρότυπα ονομασίας. Παράλληλα, μετέφερε την πρωτεύουσα από το Karakorum της Μογγολίας στο Πεκίνο. Με αυτές τις πράξεις επισημοποίησε πλήρως την κυριαρχία του στην Κίνα, ως νόμιμος αυτοκράτοράς της, αλλά και την υιοθέτηση του τρόπου διακυβέρνησης της χώρας και –κυρίως- της κουλτούρας της.

Ακόμα όμως δεν είχε την πλήρη κυριαρχία της Κίνας καθώς η δυναστεία της Southern Song (που είχε στην κατοχή της το νοτιοδυτικό τμήμα της Κίνας) αποτελούσε έναν ισχυρό αντίπαλο, ιδίως λόγω της υπεροχής του στη θάλασσα, ένα πεδίο μάχης όπου πρακτικά ο Μογγολικός στρατός δεν γνώριζε στο ελάχιστο. Προκειμένου να ανταπεξέλθει στην έλλειψη ναυτικής δύναμης, ο Kublai Khan στράφηκε προς την κατάκτηση της Κορέας ώστε να αποκτήσει τον στόλο της, κάτι που θα αποδεικνυόταν κομβικό σημείο για τα σχέδια της εισβολής στην Ιαπωνία και τα τεκταινόμενα που θα παρακολουθήσουμε στο Ghost of Tsushima.

Η πλήρης ανεπάρκεια της Yuan στη θάλασσα φαίνεται χαρακτηριστικά στο πόσο δυσκολεύτηκε να επικρατήσει στην Κορέα. Παρόλο που κατάφεραν να επιβληθούν με ευκολία στη χερσαία σύρραξη, τελικά βρέθηκαν μπροστά από ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο όταν η κορεάτικη αντίσταση βρήκε καταφύγιο στο νησί Ganghwa. Μία θαλάσσια λωρίδα μήκους μόλις ενός χιλιομέτρου χώριζε το νησί Ganghwa από την ηπειρωτική Κορέα, κάτι που αποδείχθηκε ως το μέγιστο εμπόδιο για τη μογγολική στρατιωτική δύναμη. Η εκστρατεία είχε ξεκινήσει το 1231, η Κορέα ηττήθηκε ουσιαστικά το 1254 αλλά το Ganghwa παρέμεινε απόρθητο.

Εν τέλει, το 1258 η δολοφονία του αρχηγού της κορεάτικης αντίστασης στο νησί Ganghwa επανέφερε τον Κορεάτη βασιλιά Goryeo στην εξουσία, βάζοντας σε κίνηση τα σχέδια για συνθηκολόγηση και ειρήνη με τους Μογγόλους. Το 1270 ο Goryeo ζήτησε τη βοήθεια του Kublai Khan για την καταστολή των επανεμφανιζόμενων αντιστασιακών κορεάτικων θυλάκων (που απειλούσαν την εξουσία και του ίδιου), που αποτελούσαν τη λεγόμενη "Rebellion of the Three Patrols|. Τελικά αυτή η απειλή συνετρίβη οριστικά το 1272, χρονιά που σήμανε και την πλήρη υποτέλεια του Goryeo και της Κορέας στον Kublai Khan.

Η κωλυσιεργία των Ιαπώνων σε αυτές τις εξελίξεις θα είχε μεγάλο κόστος στη συνέχεια, καθώς δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ στο κάλεσμα βοήθειας που είχαν στείλει οι αντιστασιακές κορεάτικες δυνάμεις, χάνοντας πιθανότατα την ευκαιρία να αναστείλουν τις επιθετικές ενέργειες των Μογγόλων αλλά και να αποκτήσουν εμπειρία στις διαφορετικές στρατιωτικές τακτικές τους.

Στο μεταξύ, μετά την καταστολή της αντίστασης, οι σχέσεις μεταξύ των δυνάμεων της Μογγολίας και της Κορέας παγιώθηκαν με τον γάμο του Κορεάτη πρίγκιπα με την κόρη του Kublai Khan το 1273. Ήταν μία εξέλιξη ιδιάζουσας σημασίας για την ισχύ της Μογγολικής δύναμης, καθώς έφερνε την πολυπόθητη τεχνογνωσία για ναυσιπλοΐα μαζί με τους πεπειραμένους Κορεάτες ναυτικούς.

Οι πιθανοί λόγοι πίσω από την εισβολή στην Ιαπωνία

Αν και αρχικά φαίνεται πως η Yuan ίσως να μην σκόπευε να εισβάλει στην Ιαπωνία, προτιμώντας μία ειρηνική συνύπαρξη, κάποιες πηγές αναφέρουν ορισμένους από τους λόγους που τελικά την ώθησαν στην εισβολή, έπειτα από την αποτυχία των διπλωματικών προσπαθειών. Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Ιταλού Marco Polo (ο οποίος απέκτησε στενές φιλικές σχέσεις με τον Kublai Khan και έδρασε και ως πρεσβευτής του στην Ευρώπη), ο Kublai Khan προέβη στην εισβολή της Ιαπωνίας επειδή εποφθαλμιούσε τον πλούτο της σε χρυσό. Όπως ανέφερε στα γραφόμενά του: “όταν ο Μεγάλος Khan έμαθε για τον αμύθητο πλούτο, ανακήρυξε την απόφασή του να κατακτήσει το νησί”.

Από την άλλη πλευρά, ο Ιάπωνας ιερέας Togen Eian, το 1270, θεώρησε ότι ο Kublai Khan θέλησε να κατακτήσει την Ιαπωνία ώστε να προσθέσει τις στρατιωτική της ισχύ και τους πολεμιστές της στην μετέπειτα προσπάθειά του να εξουδετερώσει τη δυναστεία της Southern Song (με την οποία συγκρουόταν επί δεκαετίες) ώστε να συνεχίσει έπειτα με την κατάκτηση της Ινδίας.

Πέραν των παραπάνω, ο Kublai Khan γνώριζε για τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ιαπωνίας και της Southern Song, κάτι στο οποίο ήθελε να βάλει τέλος, προκειμένου να διευκολυνθεί η πλήρης κατάκτηση της Κίνας. Η ολοκληρωτική ήττα της Southern Song θα ερχόταν αρκετά αργότερα, το 1279, και μάλιστα με την τελική σύγκρουση να κρίνεται στη θάλασσα. Αλλά ας επιστρέψουμε στην επικείμενη σύγκρουση με την Ιαπωνία.

Οι αποτυχημένες διπλωματικές απόπειρες

Πριν την εισβολή είχαν προηγηθεί προσπάθειες από τον Kublai Khan να έρθει σε επαφή με τον αυτοκράτορα της Ιαπωνίας με σκοπό τη δημιουργία φιλικών σχέσεων. Η αρχή έγινε το 1268 με επιστολή που εστάλη από τον βασιλιά της Κορέας, Goryeo, έπειτα από εντολή του Kublai Khan. Η αποστολή με το γράμμα έφτασε στο Dazaifu της Νότιας Ιαπωνίας, από όπου προωθήθηκε στην Kamakura (έδρα του shogun) και στο Kyoto (έδρα του αυτοκράτορα). Το περιεχόμενο του γράμματος κυμαινόταν σε φιλικούς τόνους, τονίζοντας πόσο ευεργετική ήταν για τους Κορεάτες η υποτέλειά τους στους Μογγόλους, κλείνοντας με την επιθυμία να αναπτυχθούν φιλικές σχέσεις μεταξύ Yuan και Ιαπωνίας, αναφέροντας επίσης πως “κανένας δεν θα ήθελε να καταλήξουμε σε ένοπλη διαμάχη”.

Παρά την –έστω φαινομενική- πρόθεση του Kublai Khan να πετύχουν μία ειρηνική συνύπαρξη ή να τους πείσει να διακόψουν τις εμπορικές συνδιαλλαγές με τη Southern Song, την ίδια στιγμή φαίνεται ότι ήδη προετοιμαζόταν για μία πιθανή επέμβαση. Την ίδια χρονιά που εστάλη η προαναφερθείσα επιστολή, το 1268, ο Kublai Khan είχε δώσει εντολή στον Goryeo να προετοιμαστεί για την πιθανότητα πολέμου είτε με τη Southern Song είτε με τους Ιάπωνες, ζητώντας του να στρατολογήσει 10.000 στρατιώτες και να κατασκευάσει 1.000 πλοία, ικανά να μεταφέρουν τον στρατό και μεγάλες ποσότητες ρυζιού.

Η απόφαση για αυτήν την προετοιμασία τελικά αποδείχθηκε ορθή, δεδομένης της... μη απάντησης από πλευράς Ιαπωνίας. Σύμφωνα με το Cambridge History of Japan, το Kamakura bakufu πιθανότατα να ήταν αρνητικά προσκείμενο στη δημιουργία φιλικής σχέσης με τους Μογγόλους. Διπλωματικά είχαν μηδαμινή επαφή με τη Μογγολική αυτοκρατορία και τους υποτελείς τους, και οι μόνες εμπορικές σχέσεις που διατηρούσαν για χρόνια στην περιοχή ήταν με τη δυναστεία της Southern Song, έχοντας παράλληλα στενές επαφές με βουδιστές μοναχούς της Κίνας που υπέφεραν από τους Μογγόλους. Ως εκ τούτου, οι πληροφορίες που θα είχαν για τη Yuan δεν θα μπορούσαν παρά να οδηγήσουν σε προκατάληψη για τις πραγματικές της προθέσεις.

Το γράμμα τελικά δεν απαντήθηκε, τόσο από την Kamakura όσο και από το Kyoto. Εντούτοις, δεν πέρασε απαρατήρητο από τις ηγετικές μορφές της Ιαπωνίας, καθώς το bakufu έδωσε εντολές στους shugo της δυτικής Ιαπωνίας να καλέσουν τους gokenin (υποτελείς του shogunate που είχαν εξέχουσα θέση μέσω της θητείας τους στον εμφύλιο πόλεμο του Gempei) στα όπλα και να προετοιμαστούν αμυντικά για την ενδεχόμενη εισβολή των Μογγόλων.

Το 1269 και 1270 πραγματοποιήθηκαν περαιτέρω διπλωματικές ενέργειες από τη Μογγολία, δια μέσου του αυτοκράτορα Goryeo, όμως καμία από αυτές δεν βρήκε ανταπόκριση. Στα τέλη του 1271 και κατά την επικράτηση επί των αντιστασιακών στην Κορέα (η Rebellion of the Three Patrols που αναφέρθηκε παραπάνω), η Yuan έστειλε μία ακόμα διπλωματική αποστολή στην Ιαπωνία, αυτήν τη φορά όμως με την ξεκάθαρη απειλή πως εάν δεν απαντηθεί ως τον Νοέμβριο του έτους, τότε ο μογγολικός στρατός θα ετοιμαζόταν για εισβολή. Για άλλη μία φορά η διπλωματική ενέργεια της Μογγολίας αγνοήθηκε από τους Ιάπωνες.

Η εισβολή προετοιμάζεται

Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και μετά από αυτό το τελεσίγραφο, η Μογγολία προσπάθησε μάταια άλλες εννιά φορές να πάρει απάντηση από τους Ιάπωνες, μεταξύ του 1272 και 1273. Εν τέλει, η Yuan αντιλήφθηκε ότι η εισβολή είναι η μόνη λύση. Σύμφωνα με το Cambridge History of Japan μία εξήγηση για αυτήν τη στάση των Ιαπώνων ήταν η εκούσια πρόκληση του πολέμου ώστε να έρθει ως αντιστάθμιση των εσωτερικών κυβερνητικών τους προβλημάτων μεταξύ ισχυρών οικογενειών.

To 1273 αποδείχθηκε μία κρίσιμη χρονιά για τα σχέδια εισβολής στην Ιαπωνία. Στις αρχές του έτους μία σημαντική αμυντική γραμμή της Southern Song κατέρρευσε, ανοίγοντας το δρόμο για την ολοκληρωτική τους ήττα, ενώ επίσης τα τελευταία αντιστασιακά στοιχεία της Κορέας καταπνίγηκαν. Ως εκ τούτου, το πεδίο ήταν ελεύθερο για την πλήρη προετοιμασία της εισβολής στην Ιαπωνία. Η Yuan έδωσε εντολή στον βασιλιά Goryeo να κατασκευάσει 900 πολεμικά πλοία έως τα μέσα του 1274 και να στρατολογήσει πολεμιστές. Αν και τελικά πετύχαν τον στόχο της ναυπήγησης αυτού του υπέρογκου αριθμού πλοίων, το περιορισμένο χρονικό διάστημα οδήγησε στην κατασκευή κακής ποιότητας καραβιών. Από την πλευρά των Ιαπώνων οι προετοιμασίες για την άμυνα είχαν ξεκινήσει, δίνοντας την εντολή στους gokenin να κινητοποιηθούν στη δυτική πλευρά της χώρας και να τεθούν υπό τις διαταγές των shugo.

Τελικά, στις 2 Νοεμβρίου του 1274 η εκστρατεία ξεκίνησε, απαρτιζόμενη από 15.000 πολεμιστές της Yuan, 8.000 Κορεάτες πολεμιστές και 6.700 ναύτες. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Kublai Khan δεν πήρε ενεργό μέρος στην εισβολή, όπως ούτε και οι ισχυρότεροι στρατηγοί, δεδομένου ότι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στις επιχειρήσεις εναντίον της Southern Song. Από την πλευρά των Ιαπώνων ο επικεφαλής της άμυνας ήταν ο Hojo Tokimune (αναπληρωτής shogun, αλλά πρακτικά είχε όλες τις εξουσίες του shogun, όπως αναφέρθηκε στην εισαγωγή), αν και διοίκησε από απόσταση χωρίς να εμφανιστεί ποτέ στο πεδίο της μάχης. Στο πλευρό του ως σύμβουλο και πνευματικό δάσκαλο είχε τον μοναχό Mugaku του βουδιστικού παρακλαδιού Ζεν, ο οποίος ήταν πρόσφυγας από την Κίνα. Σύμφωνα με τον θρύλο, ο Mugaku κατάφερε να γλυτώσει από την επιδρομή των Μογγόλων στο μοναστήρι του καθώς άφησε έκπληκτους τους Μογγόλους από την απαράμιλλη ηρεμία που επέδειξε κατά τη διάρκεια της καταστροφής.

Η εισβολή ξεκινάει με την πτώση της φρουράς του Tsushima

Δύο μέρες μετά τον απόπλου, στις 5 Νοεμβρίου, οι δυνάμεις των Yuan και Κορεατών αποβιβάστηκαν και επιτέθηκαν στο νησί Tsushima. Επικεφαλής του νησιού ήταν ο So Sukekuni (εκτελούσε χρέη αναπληρωτή shugo και jito), με μία ισχνή δύναμη 80 ιππέων. Έχοντας αντιληφθεί την επικείμενη εισβολή μόλις μία μέρα πριν, δεν είχε παρά ελάχιστο χρόνο να προετοιμάσει την άμυνα. Πριν τη σύγκρουση έγινε μία απέλπιδα προσπάθεια από την πλευρά των Ιαπώνων για επικοινωνία, η οποία όμως απαντήθηκε από μία ομοβροντία από βέλη. Η κύρια αποβίβαση των εισβολέων έγινε στην παραλία Komoda τις πρώτες πρωινές ώρες, και η μάχη δεν άργησε να ξεκινήσει. Πριν τελειώσει η μέρα, η τεράστια αριθμητική υπεροχή των εισβολέων δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει στη συντριπτική ήττα των Ιαπώνων, με τον θάνατο του So Sukekuni αλλά και του γιου του, Umajiro, και του θετού γιου του, Yajiro, που πήραν μέρος στη μάχη.

Παρά τον αποδεκατισμό της τοπικής δύναμης, δύο Ιάπωνες πολεμιστές κατάφεραν να αποφύγουν τις εχθρικές δυνάμεις ώστε να μεταφέρουν το μήνυμα της μογγολικής εισβολής στο Dazaifu. Η ολοκληρωτική επικράτηση των εισβολέων συνοδεύτηκε από τον εμπρησμό των κατοικιών στην περιοχή του Komoda, συνοδευόμενη από την εκτέλεση των περισσότερων κατοίκων.

Στις 13 Νοεμβρίου ο στόλος έφυγε από το Tsushima, και την ίδια μέρα επιτέθηκε το νησί Iki, όπου η δύναμη των 100 ιππέων του shugo Taira Kagetaka ηττήθηκε. Ο Kagetaka υποχώρησε στο κάστρο του, το οποίο μέχρι την επόμενη μέρα είχε πολιορκηθεί από υπεράριθμες δυνάμεις της Yuan. Με την επικείμενη ήττα να είναι αναπόφευκτη, ο Kagetaka αυτοκτόνησε μαζί με την οικογένειά του.

Πέντε μέρες μετά, στις 19 Νοεμβρίου, οι δυνάμεις των Yuan και Goryeo στρατοπέδευσαν στον κόλπο του Hakata της δυτικής ηπειρωτικής Ιαπωνίας. Απέναντί τους βρήκαν τους shugo Shoni Kagesuke και Shimazu Hisatsune, που είχαν υπό τις διαταγές τους δύναμη που τοποθετείται μεταξύ 4.000 και 6.000 ανδρών, σύμφωνα με σύγχρονους υπολογισμούς, αναμφίβολα αρκετά μικρότερη σε αριθμό από τις συμμαχικές δυνάμεις των εισβολέων.

Οι διαφορές στις τακτικές και εξοπλισμό των δύο στρατών

Οι δύο στρατοί διέφεραν σημαντικά σε εξοπλισμό και στρατηγική, με την πλάστιγγα να γέρνει προς το μέρος των δυνάμεων της Yuan και Κορέας. Ο επιτιθέμενος συμμαχικός στρατός παρατασσόταν σε σχηματισμό φάλαγγας με δόρατα. Η πειθαρχία και η εκπαίδευση που είχαν, τους επέτρεπε να πραγματοποιούν διάφορους ελιγμούς, συντεταγμένα, μέσω της παρακολούθησης σημάτων, κρατώντας παράλληλα τον ρυθμό της επέλασης με το άκουσμα τυμπανοκρουσιών.

Από την άλλη πλευρά, οι Ιάπωνες πολεμιστές ήταν συνηθισμένοι σε μάχες ενός εναντίον ενός. Ήταν οργανωμένοι σε μικρές ομάδες πολεμιστών (περίπου 30-50 κατά μέσο όρο, αν και υπήρχαν περιπτώσεις με πέντε ή εκατό πολεμιστές) κάθε μία εκ των οποίων είχε από έναν samurai επικεφαλής, μία τακτική που τους έφερνε σε σαφέστατη μειονεκτική θέση στην κατά μέτωπο σύγκρουση απέναντι από μία παρατεταγμένη και συμπαγή δύναμη εκατοντάδων πολεμιστών. Επιπλέον, οι τοξοβόλοι των συμμαχικών δυνάμεων εκτόξευαν βέλη μαζικά προς την πλευρά των αντιπάλων, σε αντίθεση με την ιαπωνική τακτική, όπου κάθε τοξότης επέλεγε και σημάδευε ατομικά τον στόχο του.

Διαφορά μεταξύ των δύο στρατών υπήρχε και στη χρήση της ασπίδας. Οι Ιάπωνες χρησιμοποιούσαν συμπαγείς, ξύλινες τάβλες, που ουσιαστικά τοποθετούνταν ως στατικός τοίχος. Το βάρος και ο όγκος των ασπίδων δεν τους επέτρεπαν να μετακινηθούν με ευκολία και -πολύ περισσότερο- να κρατηθούν στο ένα χέρι, με τον συμβατικό τρόπο που γνωρίζουμε. Αντιθέτως, ο στρατός των Μογγόλων χρησιμοποιούσε ατομικές στρόγγυλες ασπίδες από ξύλο και δερμάτινη επένδυση, που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα με τη χρήση του ξίφους.

Επιπροσθέτως, οι εισβολείς χρησιμοποιούσαν και δηλητηριώδη βέλη εκτός από τα συμβατικά, καθώς και ένα είδος χειροβομβίδων με πυρίτιδα, που εκτόξευαν με καταπέλτες, μία τεχνολογία που οι Ιάπωνες αντιμετώπιζαν για πρώτη φορά, φέρνοντάς τους σε σύγχυση και δημιουργώντας τρόμο στις τάξεις τους. Από την πλευρά τους, οι Ιάπωνες είχαν σημαντικό προτέρημα όσον αφορά στο ξίφος, μεγαλύτερου μήκους από αυτό που είχαν οι δυνάμεις της Yuan, και με λάμα ικανή να διαπεράσει τη δερμάτινη πανοπλία του απλού πεζικού με σχετική ευκολία.

Η τελική σύγκρουση και η “θεϊκή” παρέμβαση

Η μάχη στον κόλπο του Hakata διήρκησε περίπου μία μέρα, με τους εισβολείς να καταφέρνουν να κερδίσουν έδαφος, υποχρεώνοντας την ιαπωνική δύναμη να υποχωρήσει για αρκετά χιλιόμετρα. Οι Ιάπωνες τελικά οπισθοχώρησαν στο κάστρο Mizuki, μία ισχυρή αμυντική κατασκευή. Όταν η μογγολική δύναμη πλησίασε, ο διοικητής του κάστρου, Shoni Kagesuke, άδραξε μία μοναδική ευκαιρία απέναντι σε έναν ακάλυπτο υψηλόβαθμο διοικητή των Μογγόλων, τον Liu Fuxiang, καταφέρνοντας να τον τραυματίσει βαριά με ένα βέλος. Παράλληλα με αυτό το συμβάν, οι εισβολείς είχαν ήδη υποστεί σημαντικές απώλειες στις τάξεις τους, αποφασίζοντας να υποχωρήσουν στα πλοία τους ώστε να ανασυνταχθούν.

Αυτή η υποχώρηση θα ήταν και η τελευταία, καθώς στις 20 Νοεμβρίου, μόλις μία μέρα μετά την αποβίβαση στην ηπειρωτική Ιαπωνία και λιγότερο από ένα μήνα από την αρχή της εκστρατείας, ένας καταστροφικός τυφώνας διέλυσε μεγάλο μέρος του στόλου. Το τεράστιο πλήγμα εξανάγκασε τον συμμαχικό στρατό να παρατήσει τα σχέδια της εισβολής και να υποχωρήσει στην Κορέα. Η συνολική μετακίνηση του στρατού από την Ιαπωνία προς την Κορέα διήρκησε έναν μήνα (κάτι που μάλλον μαρτυρά τον μεγάλο βαθμό της καταστροφής του στόλου), ενώ υπολογίζεται ότι συνολικά περίπου 13.500 πολεμιστές των εισβολέων έχασαν τη ζωή τους στην εκστρατεία. Αξιοσημείωτο είναι ότι μερικά χρόνια αργότερα αυτός ο τυφώνας ονομάστηκε ως "kamikaze", σύντμηση των kami (θεός) και kaze (άνεμος).

Η εισβολή των δυνάμεων της Yuan του 1274 μπορεί να ήρθε σε ένα απότομο τέλος, όμως δεν θα ήταν η τελευταία τους απόπειρα για εισβολή στην Ιαπωνία. Επτά χρόνια αργότερα, έχοντας πλέον και τους πόρους της κατεκτημένης –πλέον- δυναστείας της Southern Song, μία νέα εισβολή θα ξεκινούσε, με σχεδόν τριπλάσια στρατιωτική δύναμη. Στις 9 Ιουνίου του 1281 το νησί του Tsushima θα δεχόταν για άλλη μία φορά το πρώτο συντριπτικό χτύπημα των υπεράριθμων εισβολέων. Αυτή είναι όμως μία άλλη ιστορία (και μία πιθανή επιστροφή στον κόσμο του Ghost of Tsushima).