The Disney Afternoon Collection

“Γκασπ!”, “κλαψ”, “λυγμ” και άλλες ιστορίες νοσταλγίας.

Τη ρετρολαγνεία που ζούμε το τελευταίο διάστημα πιστεύουμε ότι, λίγο ως πολύ, οι περισσότεροι την έχετε αντιληφθεί. Είτε μιλάμε για επανακυκλοφορίες παλιών κλασικών παιχνιδιών, είτε για νέες προσπάθειες που βασίζονται σε παλιά, κλασικά παιχνίδια, είτε για “remakes” (ξανά) παλιών, κλασικών παιχνιδιών, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μια έκδηλη διάθεση επιστροφής στο παρελθόν του gaming. Πού οφείλεται αυτό; Οι αιτίες ενδεχομένως να είναι πολλές, όπως για παράδειγμα

η απογοήτευση που νιώθουμε από πολλά σύγχρονα παιχνίδια, όπου (σχεδόν) όλα τείνουν να γίνουν “σούπα” ή το γεγονός πως πολλοί gamers ζουν μια “κρίση” μέσης ηλικίας, που τους οδηγεί αναπόφευκτα σε αναζήτηση των παιδικών τους χρόνων, όταν “όλα ήταν πιο απλά και πιο αγνά”.

Την τάση αυτή η βιομηχανία του gaming την έχει αντιληφθεί και, έτσι, τροφοδοτεί συνεχώς την αγορά με τέτοια παιχνίδια είτε μιλάμε για αναβιώσεις παλιών επιτυχιών (π.χ. έχουμε το πολύ πρόσφατο Wonder Boy ή το περυσινό Shadow of the Beast) είτε για indies, που βασίζονται εξ ολοκλήρου στον παράγοντα “νοσταλγία” μέσα από τα πιξελωτά γραφικά τους και τους παρωχημένους gameplay μηχανισμούς τους. Σε αυτό το κείμενο θα εξετάσουμε κάτι από την πρώτη κατηγορία, την αναβίωση κλασικών, αγαπημένων τίτλων από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν το NES μεσουρανούσε σε Αμερική και Ιαπωνία και το Master System και η Amiga 500 (άντε, και ο Atari ST...) ζούσαν και βασίλευαν στην Ευρώπη.

Βέβαια, στη συγκεκριμένη εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε και μια ακόμα συνιστώσα, αυτήν των απογευματινών καρτούν της Disney (Duck Tales, Darkwing Duck κ.λπ.) που για τα παιδιά της Αμερικής εκείνη την εποχή ήταν κάτι σαν το... Game of Thrones για τους ενήλικες σήμερα. Έτσι, έχουμε ένα πακέτο που ξεχυλίζει από νοσταλγία, αφού περιλαμβάνει έξι platforming παιχνίδια από εκείνη την εποχή -σε όλο το pixelized μεγαλείο τους- τους αγαπημένους χαρακτήρες της Disney από μια εποχή απολύτως διαφορετική για το “entertainment juggernaut”, όταν το animation της ήταν ακόμα πιο “ζεστό” και λιγότερο βιομηχανοποιημένο, μια ικανοποιητική οπτική αναβάθμιση, κάμποσο επιπρόσθετο υλικό και μια λογική τιμή διάθεσης. Τι μπορεί να πάει στραβά;

Η αλήθεια είναι πως “στραβά” δεν έχει πάει τίποτα με το πακέτο που ετοίμασε η Digital Eclipse για την κυκλοφορία της Capcom. Τα έξι παιχνίδια που περιλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή (το πακέτο περιέχει τα Duck Tales, Duck Tales 2, Darkwing Duck, Chip 'n Dale: Rescue Rangers 1, Chip 'n Dale: Rescue Rangers 2 και Talespin) είναι αξιόλογα, με ορισμένα από αυτά να μπορούν να θεωρηθούν ακόμα και κλασικά (βλ. Duck Tales). Επίσης, προσθήκες όπως το πλήρες soundtrack όλων των τίτλων, εικαστικό από τη δημιουργία τους, φωτογραφίες από τα κουτιά τους και άλλα Disney/ Capcom “καλούδια” δίνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία στο σύνολο και έναν μουσειακό χαρακτήρα κατάλληλο για μια συλλογή αυτού του είδους.

Όμως, αρκούν αυτά; Θα λέγαμε ευθαρσώς όχι. Η The Disney Afternoon Collection, όση φιλότιμη προσπάθεια και αν έγινε από την Digital Eclipse για μια αξιοπρεπή μεταφορά “αρχαίων” παιχνιδιών στο σήμερα, δύσκολα μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή της για σκοπό πέρα της “συλλογής”. Σχεδόν όλα τα παιχνίδια του πακέτου είναι απολύτως παρωχημένα, ενώ η επιλογή να προστεθούν Time Attack και Boss Rush modes δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Αντιθέτως, ουσιαστική είναι η προσθήκη της δυνατότητας rewind, που επιτρέπει στον παίκτη, ανά πάσα στιγμή, να γυρίσει το χρόνο πίσω και να διορθώσει το όποιο λάθος έκανε.

Και πιστέψτε μας, θα το κάνει συχνά, διότι μιλάμε για παιχνίδια oldschool, με εξαιρετικά υψηλό βαθμό δυσκολίας, hit boxes διπλάσια από το μέγεθος των χαρακτήρων, απουσία hints και game design μιας άλλης εποχής, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποιον τελικά απευθύνεται αυτή η συλλογή. Τα νέα παιδιά μάλλον δεν θα ασχοληθούν με τέτοια παιχνίδια για περισσότερα από λίγα λεπτά (το δοκιμάσαμε και το διαπιστώσαμε), οι παλιότεροι, που θα νιώσουν τη νοσταλγία της νεότητάς τους, κατά πάσα πιθανότητα θα “λιώσουν” τα πολυαγαπημένα Duck Tales, με τον πρωτοποριακό, “open world” χαρακτήρα τους και.. τέλος. Οπότε, τι μας μένει; Προσωπική εκτίμηση του υπογράφοντος είναι ότι εδώ έπρεπε να γίνει ένα βήμα παραπάνω.

H Capcom έπρεπε να τολμήσει και να δώσει στην Digital Eclipse την εντολή αναδημιουργίας των παιχνιδιών, όπως είχε γίνει με το Duck Tales Remastered της ίδιας της Capcom πριν από 3,5 χρόνια ή με το Castle of Illusion της SEGA. Θα πούμε ξανά ότι η δουλειά που έχει γίνει από την Digital Eclipse δεν είναι κακή, η μεταφορά είναι άψογη, η εμφάνιση των "NES" γραφικών σε 1080p δεν “καταστρέφει” την απεικόνιση των παιχνιδιών, ενώ έξυπνες πινελιές, όπως το φίλτρο εμφάνισης των γραφικών σαν να τα βλέπουμε σε CRT οθόνη ή σε monitor της εποχής είναι επιτυχείς. Όμως θα προτιμούσαμε το πακέτο να δινόταν ακόμα και σε διπλάσια τιμή, αλλά περιλαμβάνοντας remastered εκδόσεις των παιχνιδιών (μαζί με τις αρχικές, όπως στο πρόσφατο Wonder Boy) ώστε να είχαμε ένα πλήρες πακέτο, δηλαδή ένα πακέτο με όλη τη νοσταλγία της εποχής που θα ερχόταν από τις πρωτότυπες εκδόσεις, αλλά και με εκμοντερνισμένα (και πιο playable) παιχνίδια και όχι απλώς emulated εκδοχές τους σε υψηλή ανάλυση.

Δεν θα πούμε ότι αποκτώντας τη The Disney Afternoon Collection θα βγείτε χαμένοι. Αντιθέτως, είναι μια ενδιαφέρουσα ματιά σε μια άλλη εποχή του gaming, που αξίζει και να θυμηθούν οι παλιοί και να γνωρίσουν οι νέοι. Λέμε, όμως, ότι η Capcom έπρεπε -ή όφειλε- να κάνει το κάτι παραπάνω και να διαχειριστεί αυτά τα κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας με περισσότερη αγάπη καθώς τα έβγαλε από το χρονοντούλαπο, τα γυάλισε και μας τα προσέφερε ξανά.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox one Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!