Rollerdrome | Review

Μερικές φορές υπάρχουν παραγωγές στα τρισδιάστατα χωράφια που δεν χρειάζονται φιοριτούρες, ισχυρές μηχανές γραφικών ή γενικότερα μία υπερπροσπάθεια που πολύ συχνά μπορεί να ξεπερνά τις δυνατότητες των indie (και όχι μόνο) δημιουργών. Ορισμένες φορές αρκεί απλά μία gameplay ιδέα που από μόνη της να μπορεί να σηκώσει ολόκληρο το παιχνίδι, σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να μην προκύπτει κάποιο ιδιαίτερο θέμα όταν οι υπόλοιποι τομείς έχουν τα απολύτως απαραίτητα.

Το Rollerdrome αποτελεί ένα ιδανικότατο δείγμα μίας ομάδας ανάπτυξης που εμπνεύσθηκε έναν μοναδικό συγκερασμό δύο gameplay ιδεών, έχοντας

παράλληλα το ταλέντο να φέρει το πόνημα εις πέρας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τουλάχιστον σε όρους gameplay. Η φαινομενικά απλή ιδέα πίσω από το Rollerdrome έχει να κάνει με το πάντρεμα της εκτέλεσης τρικ με rollers σε κατάλληλα διαμορφωμένες αρένες, με αυτήν της δράσης με πυροβόλα όπλα.

Το συγκεκριμένο σπορ ή αθλητική ασχολία (όπως θέλει να το χαρακτηρίσει κανείς) είχε βέβαια ξεφύγει και παλιότερα από τις πιο προσγειωμένες μεταφορές (τύπου Tony Hawk’s Pro Skater) σε περιπτώσεις όπως το μοναδικό Jet Set Radio ή πιο obscure/ξεχασμένες καταστάσεις όπως το Skate or Die του Game Boy. Εντούτοις, στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για μία διαφορετική και πιο σύνθετη εμπειρία, που παράλληλα -και με ιδιοφυή τρόπο- παραμένει πλήρως προσβάσιμη στο θέμα του χειρισμού.

Η Roll7 μάς μεταφέρει στο όχι και τόσο μακρινό 2030, σε ένα μάλλον οργουελικό Λονδίνο, όπου έχει λάβει μεγάλη τηλεθέαση το λεγόμενο σπορ του “Rollerdrome”, μία ιδιαίτερα βίαιη αναμέτρηση μεταξύ αθλητών που, χρησιμοποιούν rollers, και δεκάδων αντιπάλων που φέρουν εξοπλισμό διαφόρων ειδών. Η δράση φυσικά εξελίσσεται σε αρένες (κλειστές ή ανοιχτές), ειδικά διαμορφωμένες ώστε να αξιοποιούνται πλήρως από τα άτομα που έχουν rollers, περιέχοντας συνεχείς ευκαιρίες για άλματα, ισορρόπηση (grind) πάνω σε δοκούς ή ακόμα και κίνηση πάνω σε κάθετους τοίχους.

Σε λιγοστά ιντερλούδια παίρνουμε τον έλεγχο της αμίλητης πρωταγωνίστριας, Kara Hassan, στα διαλείμματα μεταξύ των αγώνων, ελέγχοντάς την με κάμερα πρώτου προσώπου. Σε αυτά τα τμήματα περιφερόμαστε στα αποδυτήρια, στο βαγόνι ενός τρένου και λίγους ακόμα περιορισμένους χώρους όπου έμμεσα μαθαίνουμε ορισμένες πληροφορίες για τα τεκταινόμενα αυτού του δυστοπικού Λονδίνου. Αυτού του ύφους η εξιστόρηση επιτυγχάνεται μέσα από περιβαλλοντικά αφηγηματικά εργαλεία (περιγραφές αντικειμένων, εφημερίδες κ.λπ.), καθώς και τα emails που λαμβάνει η Hassan μέσα από υπολογιστές της πάντα ελκυστικής retro-futuristic αισθητικής.

Το Rollerdrome, όπως και η ταινία Rollerball (1975), που αναμφίβολα αποτέλεσε έναν βασικό εμπνευστή της, επιχειρεί να ασκήσει την κριτική της σε συγκεκριμένες πρακτικές ισχυρών θεσμών, που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους με βίαιο και απολυταρχικό τρόπο στην κοινωνία. Είναι κάτι που το καταφέρνει μέσω της στρατηγικής “άρτος και θεάματα”, όπου οι εφημερίδες προβάλλουν υπέρ του δέοντος το σπορ του Rollerdrome, επιχειρώντας να μεταθέσουν την προσοχή του κόσμου από ουσιαστικά θέματα όπως η ιδιωτικοποίηση της αστυνομικής δύναμης από τη μεγαλοεταιρία Matterhorn (που συμπτωματικά είναι και η διοργανώτρια του Rollerdrome).

Η σεναριακή ιδέα πίσω από τον λόγο ύπαρξης του Rollerdrome είχε τα εχέγγυα να προσφέρει μία ενδιαφέρουσα και επίκαιρη κριτική πίσω από ανάλογες τακτικές, αλλά δυστυχώς παραμένει ως μια χαμένη ευκαιρία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα και στην πλήρη απουσία οποιουδήποτε σεναρίου, θα υποστηρίζαμε ότι το ιδιοφυές gameplay του Rollerdrome είναι υπεραρκετό για να διατηρήσει από μόνο του ψηλά την εμπειρία. Στην προκειμένη όμως, η ενδιαφέρουσα σεναριακή βάση -που σχεδόν καταλήγει αναξιοποίητη- δεν γίνεται παρά να δώσει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να εμπλουτίσει σημαντικά και με ταιριαστό τρόπο την εμπειρία.

Ως έχει, τουλάχιστον θέτει ένα ταιριαστό υπόβαθρο για τη δράση. Και στο θέμα της δράσης η Roll7 φαίνεται ότι εκμεταλλεύεται πλήρως την έως τώρα εμπειρία της στο θέμα των τρικ, που είχε αποκτήσει μέσω του ασταμάτητου momentum που έφερναν τα OlliOlli. Πραγματικά, η βρετανική ομάδα ανάπτυξης αξίζει τα εύσημα για τη σχεδόν άπταιστη υλοποίηση του gameplay και του συνδυασμού shooting μηχανισμών με τον χειρισμό ενός αθλητή με rollers.

Σε κάθε μία αρένα ερχόμαστε αντιμέτωποι με δεκάδες εχθρούς, έχοντας ως βασικό στόχο να τους εξοντώσουμε. Με ευφυή τρόπο τα πυρομαχικά μας είναι ελάχιστα (μόλις 12 σφαίρες για τα διπλά πιστόλια, 6 για την καραμπίνα κ.ο.κ.), απαιτώντας από εμάς να εκτελούμε διαφόρων ειδών τρικ ώστε να επανακτήσουμε άμεσα σφαίρες. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί εξαιρετικά ώστε να μας ωθεί συνεχώς σε ευκαιρίες για εκτέλεση τρικ σε οποιοδήποτε σημείο της πίστας και αν βρισκόμαστε.

Επιπλέον, η εκτέλεση των τρικ με έξυπνο τρόπο αποτελεί μία ιδιαίτερα απλή υπόθεση, δίχως ιδιαίτερο ρίσκο. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση για την Hassan να αποτύχει σε κάποιο τρικ, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα τη δείτε ποτέ να χάνει την ισορροπία της ή να πέφτει στο έδαφος. Είναι κάτι που λειτουργεί θετικά στην εμπειρία, καθώς η προσοχή μας μετατοπίζεται πλήρως προς την αποφυγή των αντίπαλων επιθέσεων αλλά και στον ασταμάτητο εντοπισμό ευκαιριών για τρικ.

Με ένα ιδιαίτερα εύχρηστο και απλοϊκό σύστημα, μπορούμε να εκτελούμε μία ποικιλία ξεχωριστών τρικ, που εν συνεχεία μας αποφέρει ακόμα περισσότερα πυρομαχικά, ενώ με το απλό πάτημα ενός κουμπιού η Hassan μπορεί να ισορροπήσει και να συρθεί με τα rollers της πάνω σε δοκούς και τοίχους. Ξανατονίζουμε ότι δεν χρειάζεται κάποιος απαιτητικός συγχρονισμός για όλες αυτές τις ακροβατικές κινήσεις, κάτι που επιτρέπει να τις εκτελούμε με χαρακτηριστική ευκολία από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Σε κάθε άλλο παιχνίδι που θα είχε ως επίκεντρο και μόνο την εκτέλεση τρικ, αυτή η ευκολία θα σήμαινε ότι η όποια πρόκληση θα ακυρωνόταν. Εδώ όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τη δεύτερη συνιστώσα, αυτή της δράσης, η οποία πλαισιώνεται ιδανικά από την απλότητα της πραγματοποίησης των ακροβατικών ικανοτήτων.

Με έξυπνο τρόπο η στόχευση των δύο αρχικών όπλων, πιστολιών και καραμπίνας, γίνεται αυτόματα, εφόσον φτάσουμε σε σχετικά κοντινή απόσταση από τους εχθρούς. Η ευκολία της στόχευσης δουλεύει θετικά προς την ασταμάτητη κινητικότητα και συνεχή εναλλαγή μεταξύ διαφορετικών στόχων, επιτρέποντας παράλληλα στην ευχάριστα διαρκή ανάγκη του ανεβάσματος του μετρητή των combos (ο οποίος αυξάνεται και διατηρείται πρωτίστως όποτε εξοντώνουμε αντιπάλους).

Ιδιαίτερα ταιριαστό και χρηστικό, εκτός από το θέμα του εντυπωσιασμού, είναι και το slow-motion όποτε πατάμε την αριστερή σκανδάλη για να σημαδέψουμε. Είναι μία λειτουργία που θα χρησιμοποιείτε διαρκώς, καθώς πολύ συχνά κατά τη διάρκεια αλμάτων θα είναι απαραίτητο να πραγματοποιείτε συνεχώς περιστροφές 90, αλλά και ακόμα 360 μοιρών, πυροβολώντας εναλλάξ διάφορους στόχους. Γενικότερα, το στοιχείο του εντυπωσιασμού συμπλέει μοναδικά με τη λειτουργικότητα όλων των ξεχωριστών μηχανισμών, οδηγώντας σχεδόν ασταμάτητα σε σκηνικά που δείχνουν σαν να βγήκαν από το Matrix (εάν ο Neo φορούσε rollers…).

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα μηχανισμού, που λειτουργεί ταυτόχρονα προς τη δημιουργία εντυπωσιασμού αλλά και ως ουσιαστικό βοήθημα αφορά στην κατάλληλη αποφυγή αντίπαλων βλημάτων. Όποτε οι snipers μάς σημαδεύουν, τότε μία κόκκινη γραμμή λέιζερ “κλειδώνει” στη χαρακτήρα μας. Όταν το χρώμα αλλάξει σε λευκό, σημαίνει ότι έχουμε μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου προκειμένου να κάνουμε dodge ή να μας πετύχει η σφαίρα. Το επιτυχές dodge συνοδεύεται από το κέρδος σε σφαίρες καθώς και τη δυνατότητα να πυροβολήσουμε με πιο ισχυρές σφαίρες.

Υπάρχουν διάφορες άλλες λεπτομέρειες που φέρνουν βάθος στο σύστημα μάχης και ωθούν στην εκτέλεση πιο περίτεχνων ελιγμών, που παράλληλα διατηρούν την απλότητα του συστήματος χειρισμού. Η ποικιλία από διάφορες ικανότητες παρέχουν τα κατάλληλα εργαλεία για να πετύχουμε υψηλότερα σκορ και να ανέλθουμε στα online leaderboards, τα οποία σε συνδυασμό με το εθιστικό gameplay μπορούν να εκτινάξουν στα ύψη το replayability. Η ποικιλία των εχθρών μπορεί να μην είναι τεράστια καθαρά σε αριθμούς, αλλά από την άλλη κάθε ένας από αυτούς έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και ουσιαστικά διαφορετικό τρόπο προσέγγισης αλλά και μέθοδο γρήγορης εξόντωσής τους.

Τα τέσσερα μόλις διαφορετικά όπλα επίσης μπορεί να φαντάζουν λίγα, αλλά είναι τόσο ξεχωριστά στη χρήση τους, που η διαρκής εναλλαγή μεταξύ τους είναι ιδιάζουσας σημασίας για όποιον θέλει να εκπληρώσει όλα τα επιμέρους objectives κάθε αρένας αλλά και να σημειώσει υψηλό σκορ. Ακόμα και τα φαινομενικά αδύναμα πιστόλια έχουν τα δικά τους προτερήματα έναντι του πιο ισχυρού οβιδοβόλου ή sniper, ανάλογα πάντα με την περίπτωση. Γενικά, αν και το Rollerdrome είναι σπαρτιατικό σε διάφορα κομμάτια του περιεχομένου του, από την άλλη δεν υπάρχει το παραμικρό παράταιρο στοιχείο. Κάθε κομμάτι εξοπλισμού, κάθε τύπος εχθρού και κάθε τμήμα των επιπέδων έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης για τον εμπλουτισμό του gameplay, το οποίο παραμένει από την αρχή έως το τέλος άμεσα προσβάσιμο.

Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι, πέρα από τα leaderboards, άλλη μία συνιστώσα που οδηγεί στο υψηλό replayability έχει να κάνει με τα 10 objectives που περιέχει κάθε ένα επίπεδο, περιλαμβάνοντας από την επίτευξη υψηλού σκορ, μέχρι τη χρήση συγκεκριμένων όπλων καθ’ όλη τη διάρκεια του επιπέδου, την εξόντωση κάποιου εχθρού ενώ εκτελούμε συγκεκριμένο τρικ και διάφορα άλλα. Αυτά τα ζητούμενα προσθέτουν ενδιαφέρουσες επιμέρους προκλήσεις, ωθώντας μας οργανικά να πειραματιστούμε ή να μάθουμε νέους συνδυαστικούς ελιγμούς, χωρίς ποτέ να εκνευρίζουν με τυχόν εξωφρενικές απαιτήσεις.

Εκεί που θα θέλαμε το κάτι παραπάνω από την Roll7 είναι στην ποικιλία των ίδιων των αρένων. Συνολικά υπάρχουν μόλις τρεις θεματικές που, στα περίπου 10 επίπεδα, ανακυκλώνονται, ανεξάρτητα αν παρουσιάζουν διάφορες ουσιαστικές μετατροπές στη δομή τους. Επιπλέον, το μόλις ένα αξιοπρεπές boss fight ανοίγει την όρεξη για πολλά περισσότερα, που θα μπορούσαν να αξιοποιούν το ιδιαίτερο gameplay. Αναμφίβολα το replayability αποτελεί ένα βασικό κομμάτι του τίτλου, που σε καμία περίπτωση δεν έρχεται ως μία ζορισμένη προσπάθεια για την επιμήκυνση της διάρκειας, αλλά αυτό δεν αντισταθμίζει πλήρως την εικόνα περιεχομένου που θα μπορούσε και ίσως θα έπρεπε να ήταν πιο εμπλουτισμένο.

Όσον αφορά στον οπτικό τομέα, η cel-shaded αισθητική και τα εντόνως διακριτά χρώματα, όπου οι καφέ και πορτοκαλοκόκκινες αποχρώσεις κυριαρχούν, συνθέτουν μία ιδιαίτερα όμορφη εικόνα. Άλλη μία απόδειξη πως ένα όμορφο αποτέλεσμα δεν χρειάζεται πάντα κατ’ ανάγκη να στοχεύει στην τελευταία τεχνολογία των μηχανών γραφικώνε -εάν και εφόσον υπάρχει ταλέντο και συγκεκριμένο όραμα στο εικαστικό ντύσιμο και την τεχνοτροπία.

Η φρενήρης δράση αναμφίβολα επωφελείται στα μέγιστα από την ξεκάθαρη γεωμετρία των περιβαλλόντων, και η αμυδρά 70s αισθητική υπερτονίζεται ευχάριστα μέσα από την καλογραμμένη μουσική που έχει ως βάση -τι άλλο- το synthesizer. Πέρα από το θέμα της ποικιλίας σε επίπεδα, το Rollerdrome καταφέρνει έναν ιδιαίτερο και απόλυτα επιτυχημένο συγκερασμό δύο διαφορετικών ειδών, σε μία action πρόταση που εντυπωσιάζει μέσα από την απλότητα του χειρισμού και το έντονο θεαματικό στοιχείο στον τομέα της δράσης, προσφέροντας τελικά μία λιτή αλλά μοναδικά διασκεδαστική εμπειρία.

Το Rollerdrome κυκλοφορεί από τις 14/8/22 για PS5, PS4 και PC. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από την Private Division.

The post Rollerdrome | Review appeared first on GameOver.