Night Trap 25th Anniversary Edition

(Όχι και) τόσο κακό που γίνεται καλό.

Το Night Trap είναι ένα παιχνίδι που αποτελεί κομμάτι της gaming ιστορίας για όλους του λάθος λόγους. Οι περισσότεροι το γνωρίζουν σαν τίτλο, κάποιοι έχουν ακούσει παραπάνω πράγματα για το περιεχόμενό του, ελάχιστοι, όμως, είναι αυτοί που πραγματικά έχουν παίξει το ίδιο το παιχνίδι. Γιατί κακά τα ψέματα, πόσοι είχαν αγοράσει Sega CD άλλωστε; Στην ιστορία έμεινε για δύο λόγους. Αρχικά, για τις αντιδράσεις που προκάλεσε το “ακραίο” για την εποχή

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1992, μέλη της Αμερικανικής Γερουσίας θεώρησαν το περιεχόμενό του ακραίο και κατάπτυστο, καθώς -σύμφωνα με τα λεγόμενά τους- προωθούσε τη βία εναντίων των γυναικών. Αποτέλεσμα αυτού, σε συνδυασμό με το Mortal Kombat, ήταν να δημιουργηθεί το ηλικιακό σύστημα βαθμονόμησης των video games, γνωστό σε όλους μας σήμερα ως ESRB. Μια ιστορία, όμως, που δεν γνωρίζουν πολλοί, είναι ότι το Night Trap παραλίγο να αλλάξει ακόμα περισσότερο την gaming ιστορία. Καθώς, παρότι είχε δημιουργηθεί σαν παιχνίδι, δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ αν η μοίρα δεν του επιφύλασσε ένα ακόμη περίεργο τερτίπι.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η γνωστή εταιρεία παιχνιδιών Hasbro, θέλοντας να συμμετάσχει κι αυτή με τον τρόπο της στον gaming οίστρο που είχαν προκαλέσει Nintendo και Sega στη μέτα-Atari εποχή, χρηματοδότησε μία, τρόπον τινά, κονσόλα, που δεν ήταν κάτι περισσότερο από ένα περιφερειακό που προσαρτόταν πάνω στην συσκευή του βίντεο και θα λειτουργούσε με Full Motion Video παιχνίδια σε format βιντεοκασέτας. Η κονσόλα ονομάστηκε Control-Vision και δεν κυκλοφόρησε ποτέ στο εμπόριο γιατί το κόστος της θα υπερέβαινε κατά πολύ τις ήδη υπάρχουσες, με αποτέλεσμα η Hasbro να αποσύρει όσο πιο γρήγορα μπορούσε το ενδιαφέρον της, για να περιορίσει τη ζημιά.

Συνοπτικά λοιπόν, και για να μην πλατειάζουμε πολύ, δύο παιχνίδια που προορίζονταν για το Control-Vision, τα Night Trap και Sewer Shark, άνηκαν στην Sony, που έκανε τότε τα πρώτα της αναγνωριστικά βήματα στο gaming, ασχολούμενη στη παρούσα φάση μόνο με software. Μετά την αποτυχημένη συνεργασία μεταξύ Sony και Nintendo, η πρώτη έστρεψε το ενδιαφέρον σε μία πιθανή συνεργασία με την Sega. Παρότι, λοιπόν, ούτε αυτό το πάντρεμα τελικά καρποφόρησε, ήταν μία κίνηση που και τα δύο αμερικανικά τμήματα των εταιριών επιθυμούσαν. Έτσι, λοιπόν, η Sega of America αποφασίζει να αγοράσει τα δικαιώματα ενός από τα δύο παιχνίδια, σε ένδειξη καλής συνεργασίας, αποφορτίζοντας έτσι μερικώς την Sony από μία ακριβή επένδυση που είχε ουσιαστικά βουλιάξει. Και εγένετο Night Trap.

Κάτι μεταξύ video game και διαδραστικής ταινίας. Ένα FMV παιχνίδι που προσπαθεί να δώσει gaming υπόσταση στην κινηματογραφική κατηγορία του B-movie/Slasher-Horror. Ακολουθώντας την κλασική συνταγή ταινιών όπως τα Slumber Party Massacre, Prowler, Black Christmas, Nail Gun Massacre και δεκάδες ακόμη, δεν θα μπορούσε να απέχει πολύ από τα βασικά στοιχεία που ορίζουν το είδος. Πέραν δηλαδή της γενικότερης υπόθεσης, υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά. Από τη φθηνή παράγωγη και τους κακούς ηθοποιούς, μέχρι τους cheesy διάλογους, το ασύνδετο σενάριο και τα κινηματογραφικά λάθη επί της οθόνης, που δεν κόπηκαν ποτέ στο τελικό αποτέλεσμα.

Η υπόθεσή μας ξεκινά σε ένα σπίτι στην εξοχή, το οποίο και θα επισκεφτούν πέντε νεαρές κοπέλες για να περάσουν το Σαββατοκύριακο τους. Οι ιδιοκτήτες του σπιτιού είναι ένα αινιγματικό ζευγάρι, ενώ λίγο καιρό πριν, στην ίδια περιοχή, έχει εξαφανιστεί άλλη μία παρέα κοριτσιών. Υπεύθυνη να ερευνήσει την υπόθεση είναι η πιο 80’s ομάδα που θα μπορούσε, με το όνομα S.C.A.T. (Special Control Attack Team). Εκτός από την ομάδα κρούσης της S.C.A.T., όμως, υπάρχουν και δύο μέλη της σε διαφορετικούς ρόλους. Η μία είναι η Kelly, μυστική πράκτορας νεαρής ηλικίας που έχει καταφέρει να παρεισφρήσει στην παρέα των κοριτσιών και αποτελεί την μία από τις πέντε κοπέλες, και ένα ακόμη άτομο που έχει χακάρει το δίκτυο παρακολούθησης του σπιτιού, δηλαδή εμείς. Και κάπως έτσι, δίνοντάς μας αυτό το ρόλο, δημιουργείται gameplay σε κάτι που κανείς ποτέ δεν φαντάστηκε ότι θα χωρούσε.

Εκτός, λοιπόν, από τις οκτώ κάμερες του σπιτιού που θα παρακολουθούμε, έχουμε και τον πλήρη έλεγχο των παγίδων που είναι τοποθετημένες μέσα στο σπίτι. Κάποιος τώρα εύλογα θα αναρωτηθεί γιατί να υπάρχουν παγίδες μέσα σε ένα σπίτι, αλλά, παραδόξως, το ερώτημα απαντάται σεναριακά. Όταν λοιπόν η παρέα φτάνει στο σπίτι, εμείς παρακολουθούμε στα μόνιτορ τους εχθρούς του παιχνιδιού που ακούν στο όνομα Augers, και την εμφάνισή τους συναγωνίζεται σε αστειότητα μόνο η κίνησή τους. Το αρχικό πλάνο του παιχνιδιού ήταν οι εχθροί να είναι Βαμπίρ, αλλά για να αποφύγουν τις αντιδράσεις (που τελικά δεν απέφυγαν), δημιούργησαν τους Augers. Πλάσματα ντυμένα με κάτι ανάμεσα σε στολές ραδιοβιοχημικού πολέμου και σακούλες σκουπιδιών, που κινούνται σαν χαρακτήρες του Benny Hill.

Όσο λοιπόν θα εκτυλίσσεται η ιστορία του παιχνιδιού, εμείς πρέπει να εντοπίζουμε του Augers που εισέρχονται στο σπίτι και να ενεργοποιούμε τις παγίδες ώστε να τους εξολοθρεύουμε. Οι παγίδες μπορεί να είναι καταπακτές στο έδαφος, περιστρεφόμενες βιβλιοθήκες ή αναδιπλούμενα κρεβάτια. Αν μας ξεφύγουν παραπάνω από κάποιον αριθμό Augers, αυτομάτως χάνουμε, και ξεκινάμε από την αρχή. Σε όλο το παιχνίδι υπάρχει μόνο ένα checkpoint, στην μέση της ιστορίας, η οποία στο σύνολό της δεν ξεπερνάει τη μισή ώρα. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται κάποιος να το ολοκληρώσει σε αυτό τον χρόνο καθώς όλο το gameplay στηρίζεται στο trial and error.

Για να μάθουμε πως ακριβώς λειτουργεί όλο το σύστημα, πότε πρέπει να πατήσουμε τι, αλλά και σε ποια σημεία είναι τοποθετημένες οι παγίδες, θα χρειαστούν πάρα πολλές προσπάθειες. Και η νέα έκδοση (με το ευρηματικό όνομα revamped), έχει κρατήσει την αρχική φόρμα και δεν υπάρχει κανένα είδος tutorial. Ο παίκτης θα πρέπει να καταλάβει από μόνος του τι πρέπει να κάνει και πότε, καθώς και τι ρόλο εξυπηρετεί η κάθε πιθανή ενέργεια που μας δίνεται. Σωστή και σεβαστή κατά την άποψή μας η επιλογή, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πιστεύουμε πως αξίζει κάποιος, σήμερα, να ταλαιπωρηθεί τόσο μέχρι να ανακαλύψει τι πρέπει να κάνει για να παίξει. Παρόλα αυτά, δεν θα αναφέρουμε κάτι, κι όποιος χρειαστεί οδηγίες, με χαρά μας να του τις δώσουμε στα σχόλια.

Μία από αυτές τις περαιτέρω λειτουργίες λοιπόν, είναι κι ένα πολύ έξυπνο τρικ για να οδηγήσει τον παίκτη στο να παρακολουθεί και την εξιστόρηση στα διάφορα δωμάτια. Δεν μπορεί δηλαδή να ελέγχει μόνο τις κάμερες όπου παρουσιάζονται οι Augers και να τελειώσει εύκολα το παιχνίδι, αλλά θα πρέπει να παρακολουθεί και την ιστορία γιατί τα λεγόμενα των χαρακτήρων κρύβουν πράγματα που είναι ζωτικά για εμάς, ενώ κάθε φορά που παίζουμε, αλλάζουν τυχαία, οπότε ούτε να τα απομνημονεύσει κάποιος μπορεί. Το πρόβλημα που προκύπτει βέβαια, είναι ότι με τη διαρκή εναλλαγή των καμερών και τη χρονική πίεση του παίκτη να προλάβει τα πάντα, χάνει μεγάλο μέρος της ιστορίας.

Μπορεί δηλαδή να παρακολουθούμε έναν διάλογο που έχει ενδιαφέρον για την ιστορία, και εκείνη την στιγμή να αντιληφθούμε έναν Auger να εισέρχεται σε κάποιον άλλο χώρο του σπιτιού. Αυτομάτως, θα παρατήσουμε τη συνομιλία και θα μεταφερθούμε στο άλλο δωμάτιο. Με αποτέλεσμα, τελειώνοντας το παιχνίδι να έχουμε παρακολουθήσει διάφορα κομμάτια της ιστορίας, αλλά όχι όλα εξ αυτών, και σίγουρα, όχι ολόκληρα. Η παρούσα επετειακή έκδοση, όμως, που κυκλοφορεί με αφορμή τα 25 χρόνια του τίτλου, περιλαμβάνει στα έξτρα της και όλα τα μέρη της ιστορίας μεμονωμένα για να ενώσει όποιος επιθυμεί όλα τα κομμάτια του συνολικού παζλ.

Εκτός αυτού, όμως, υπάρχουν και κάποιες ακόμα ενδιαφέρουσες προσθήκες. Όπως ένα σπάνιο αρχειακό υλικό για τη δημιουργία του παιχνιδιού από τον James Riley, σκηνοθέτη και συν-δημιουργό του Night Trap, ένα survival mode χωρίς υπόθεση, όπου απλά εξολοθρεύουμε Augers, οι προηγούμενες εκδόσεις του τίτλου (Sega CD, 3DO, PC), καθώς και το Scene of a Crime, η αρχική ιδέα πάνω στην οποία βασίστηκε το Night Trap, και αξίζει σίγουρα μια ματιά, από ιστορικής άποψης. Για να το ξεκλειδώσετε βέβαια, θα πρέπει πρώτα να ολοκληρώσετε το παιχνίδια με μηδενικές απώλειες. Να εξουδετερώσετε δηλαδή και τους εκατό εχθρούς χωρίς να σας ξεφύγει ούτε ένας. Κάτι που απαιτεί τεράστια υπομονή και επανάληψη.

Όλα αυτά δεν παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο, βέβαια, όσο το ίδιο το παιχνίδι, αλλά είναι ευχάριστες προσθήκες για μία επανέκδοση που επιμελήθηκε ένα μόνο άτομο. Αυτό είναι άλλωστε εμφανές σε κάποια σημεία που το παιχνίδι θα ήθελε λίγο ακόμα γυάλισμα. Όχι οπτικά, τι θα μπορούσες να διορθώσεις εκεί άλλωστε, πέραν από την καλύτερη εικόνα που έχει ούτως ή άλλως σχέση με την υπέρ-συμπιεσμένη έκδοση του τότε. Αλλά κάποιες λεπτομέρειες στο πώς λειτουργεί το menu, που αρχικά δεν μπορούσες να κινηθείς εύκολα στις επιλογές του (τώρα διορθώθηκε) ή την απουσία υποτίτλων για παράδειγμα.

Και κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα ακόμα μεγάλο ερώτημα. Πέραν του κλασικού δηλαδή, το πώς βαθμολογείς σήμερα ένα παιχνίδι 25ετίας, εδώ προκύπτει και το αν προτείνεις ή όχι ένα τόσο ιδιαίτερο παιχνίδι που οι αδυναμίες του είναι κάποιες φορές και προτερήματά του. Από καθαρά δομικούς gaming όρους, προφανώς και δεν το προτείνεις. Ξεκάθαρα. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο κακό παιχνίδι και τη φάρσα είναι πολύ δυσδιάκριτη στο Night Trap. Αλλά, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι έχει και μια αίγλη που σε μαγνητίζει. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι οι ώρες που περάσαμε στο Night Trap ήταν άκρως απολαυστικές.

Επομένως, το αποτέλεσμα εναπόκειται αποκλειστικά στον κάθε ενδιαφερόμενο. Αν κάποιος δεν θέλει να ξεφεύγει από τις κλασικές νόρμες του gaming, καλά θα κάνει να προσπεράσει. Αν από την άλλη αρέσκεται στο B-movie και το cult (προσοχή, cult, όχι trash, ένας όρος που συχνά συγχέεται λανθασμένα), σίγουρα θα περάσει καλά με το Night Trap, καθώς με έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι, τελικά, δεν ήταν τόσο κακό όσο φανταζόμασταν. Υπάρχει βέβαια και η άλλη περίπτωση, να το δει κάποιος αποκλειστικά και μόνο στο πλαίσιο της ιστορικής μελέτης. Ώστε να καταλάβει πώς ένα παιχνίδι που αναστατώνει την Αμερικανική Γερουσία το 1992, σήμερα βαθμονομείται ως Teen, και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τις κοινωνικές δομές.

Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.