Nexomon: Extinction - Review

Pokémon στη θέση των Pokémon.

Ένα παλιό γνωμικό λέει τα εξής: «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς». Αυτό ακριβώς θα είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι της VEWO Interactive όταν άρχισαν να χτίζουν κομμάτι-κομμάτι τον κόσμο των Nexomon. Γιατί, αν δεν πατήσουν γερά επάνω στη σωστά θεμελιωμένη και δοκιμασμένη συνταγή των Pokémon, πώς ακριβώς θα καταφέρουν να κάνουν το στούντιό τους γνωστό και τη δημιουργία τους όσο πιο πολύ κερδοφόρα και αποτελεσματική γίνεται; Με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να ανοιχτούν στο ευρύ κοινό, και ειδικά στους παίκτες εκείνους που κυριολεκτικά «διψούν»

για την επόμενη περιπέτεια Pokémon; Το Nexomon: Extinction θα μπορούσε να αποτελεί ένα γράμμα αγάπης στη σειρά επάνω στην οποία βασίζεται, αλλά και στους οπαδούς της σειράς που την έχουν στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια. Τελικά, καταλήγει να αποτελεί ένα κακέκτυπο αυτής ακριβώς της σειράς, παρά τις φανφάρες εντυπωσιασμού και ομοιότητας με το πρωτογενές υλικό, που μάλλον θα οδηγήσει τους παίκτες στο να το αρνηθούν ευγενικά, παρά να μείνουν μαζί του μέχρι και την οθόνη τίτλων τέλους.

«Ο κόσμος μας κατοικείται από μυστηριώδη πλάσματα που αποκαλούνται Pokémon». Γνώριμη ατάκα για όλους όσους ασχολούνται με τα βασικά παιχνίδια της σειράς, αλλά και με την τηλεοπτική σειρά και τις ταινίες. Ε, λοιπόν, θα μπορούσε το Nexomon: Extinction να κάνει τη διαφορά; Φυσικά και όχι. Παρόμοια εισαγωγή, σχεδόν παρόμοια εναρκτήρια σκηνή…αλλά, όχι, υπάρχει μια διαφορά. Στον κόσμο του Nexomon: Extinction δεν υπάρχουν «εκπαιδευτές», αλλά «θηριοδαμαστές». Η αρχή της περιπέτειας βάζει τον παίκτη να επιλέξει πώς ακριβώς θα εμφανίζεται το avatar του στο παιχνίδι. Αν και τα sprites των χαρακτήρων εμφανίζονται σε διαφορετικά χρώματα, σχήμα και σχεδίαση, εν τούτοις δεν υπάρχει το στοιχείο του customization.

Χωρίς βέβαια αυτό να μας απασχολήσει και ιδιαίτερα, ξεκινήσαμε τη περιπέτειά μας, επιλέγοντας το starter Nexomon μας. Deja vu; Περίπου, μιας και αυτή τη φορά μπορούσαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 9 αρχικά Nexomon, όσα είναι και τα elements του τίτλου. Επιλέγοντας τον σύντροφο Nexomon -και με την υπόσχεση ότι τα υπόλοιπα θα τα συναντήσουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού- αντιμετωπίζουμε την πρώτη in-game απειλή, που θα μας πείσει (;) ότι η γαλήνη και η ηρεμία του κόσμου αυτού απειλείται από κάτι τρομακτικό, και που εν τέλει (μόνο) εμείς θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε. Αν μη τι άλλο, η εισαγωγή του παιχνιδιού είναι αρκετά πιο ενδιαφέρουσα από τις περισσότερες εισαγωγές των αντίστοιχων τίτλων Pokemon, αλλά η σημασία της αρχίζει και χάνεται σημαντικά καθώς προχωράμε παρακάτω στην ιστορία.

Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε πως η φόρμουλα που έχουμε μάθει τόσα χρόνια, έρχεται αυτούσια, αλλά με διαφορετική ονομασία. Προχωράμε μέσα στα χορτάρια, αντιμετωπίζουμε τα αντίπαλα Nexomon, τα αιχμαλωτίζουμε με ειδικά αντικείμενα, τις Παγίδες (Nexomon Traps) και τα εξημερώνουμε (και όχι «εκπαιδεύουμε»), κάνοντάς τα όσο πιο ισχυρά γίνεται. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με άλλους εκπαιδευτές (λάθος, εξημερωτές!) που περιμένουν να κάνουν οπτική επαφή μαζί μας για να ξεκινήσει η μάχη, ενώ η νίκη στη κάθε μας μάχη επιβραβεύει τα Nexomon που πολέμησαν, με τους απαραίτητους πόντους εμπειρίας που απαιτείται για να ανέβουν επίπεδο και να γίνουν δυνατότερα.

Αυτομάτως, η αλλαγή επιπέδου συνεπάγεται δύο πράγματα: την εκμάθηση ισχυρότερων επιθέσεων, αλλά και την εξέλιξη του Nexomon σε μια άλλη, ισχυρότερη μορφή. Τα χρήματα που κερδίζουμε σε κάθε (και τονίζουμε αυτή τη λέξη) μάχη, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να προμηθευτούμε ειδικά αντικείμενα που θα χρησιμοποιηθούν για να αυξήσουμε τους Πόντους Υγείας (Health Points / ΗΡ), ή την ενέργεια αντοχής τους (Stamina). Και εντελώς τυχαία (ξανατονίζουμε τη λέξη αυτή) μιλάμε πάντα για Potions (Φίλτρα) και Elixirs (Ελιξίρια). Ένα αρκετά ικανοποιητικό στοκ από αυτά τα αντικείμενα λειτουργεί πάντα υπέρ μας κατά τη διάρκεια της περιπέτειας (μαζί με τα Revives και τις πιο αναβαθμισμένες εκδόσεις των αντικειμένων – λ.χ. τα Super Potions), αλλά δεν είναι πάντοτε αναγκαία, καθώς ανά πάσα στιγμή μπορούμε να καταφύγουμε στο πλησιέστερο Κέντρο Θεραπείας (Healing Centre), όπου μπορούμε να θεραπεύσουμε τα Nexomon μας εντελώς δωρεάν, ή να χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή του κέντρου για να αλλάξουμε τη διαμόρφωση της ομάδας, προσθέτοντας και αφαιρώντας από την εξάδα μας όποια Nexomon επιθυμούμε ανά πάσα στιγμή.

Πράγματι, ακόμα μια ομοιότητα. Ακόμα και ο εξοπλισμός των Nexomon με αντικείμενα θυμίζει αρκετά τον εμπνευστή του, με τη διαφορά πως αντί για αντικείμενα, πλέον έχουμε Σφαίρες (orbs), οι οποίες προσφέρουν συγκεκριμένες ικανότητες και ενισχύουν το Nexomon μας στη μάχη. Δεν ξέρουμε αν οι άνθρωποι της VEWO Interactive το έπραξαν εσκεμμένα, ή απλώς υποφέρουν από έλλειψη πρωτοτυπίας και ποικιλίας ονομασιών, αλλά αυτή η πολυεπίπεδη ομοιότητα με τη σειρά Pokémon τείνει να ακροβατεί συχνά ανάμεσα στην αστεία αλλά και την εκνευριστική πλευρά της διελκυστίνδας, γέρνοντας περισσότερο στη δεύτερη.

Προχωρώντας ακόμα περισσότερο στην ιστορία και στην περιπέτεια, ανακαλύπτουμε μερικές πτυχές του Nexomon: Extinction που καταφέρνουν να κάνουν κάποια πράγματα καλύτερα από τη σειρά που αποτέλεσε την έμπνευσή του. Για αρχή, να αναφέρουμε πως, από αφηγηματικής άποψης, το παιχνίδι καταφέρνει καλά να μας τοποθετήσει στον κόσμο του, να προβάλλει πληροφορίες για την ιστορία και τη μυθολογία στις σωστές δόσεις, αλλά και να αισθανθούμε από πολύ νωρίς την απειλή καθώς αντιμετωπίζουμε ισχυρούς Τυράννους (Tyrants), Nexomon δηλαδή με θρυλικές, εξωπραγματικές ικανότητες. Δεν μπορούμε να δεχτούμε το σενάριο του τίτλου ως κάτι εξαιρετικό, αλλά τουλάχιστον κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον μας μέχρι και τους τίτλους τέλους.

Δεν λέμε πως δεν θα έρθουμε αντιμέτωποι με μη απαραίτητα cutscenes και με μια πληθώρα ανούσιων διαλόγων, αλλά σαφέστατα η μετάβαση από το ένα σημείο της πλοκής στο επόμενο γίνεται φυσιολογικά, σχεδόν αβίαστα. Επίσης, ανά πάσα στιγμή γνωρίζουμε και που στεκόμαστε στην ιστορία και τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια, χάρη σε ένα σύστημα καταγραφής των αποστολών (Journal), το οποίο παρουσιάζει ανά πάσα στιγμή το κομμάτι της ιστορίας που έχουμε ολοκληρώσει, το που ακριβώς βρισκόμαστε, αλλά και όλες τις δευτερεύουσες αποστολές που έχουμε σε αναμονή. Αλλάζοντας εδώ τη συνταγή σε σχέση με τη σειρά Pokemon, το Nexomon: Extinction εισάγει ένα σύστημα πρόσθετων αποστολών. Δεν πρόκειται για αποστολές που θα αποσπάσουν πολύτιμο χρόνο, ούτε θα δυσκολέψουν αρκετά τον παίκτη. Ο πυρήνας τους έχει να κάνει με ανταλλαγή αντικειμένων, ή με ένα ελαφρό item fetching μηχανισμό. Αν και οι αμοιβές κάποιες φορές δεν φαντάζουν χρήσιμες και απαραίτητες, ειδικά όπου απαιτείται να δώσουμε χρήματα ή σπάνια αντικείμενα, εν τούτοις η ολοκλήρωσή τους προσφέρει αντικείμενα τα οποία θα μας χρειαστούν αργά ή γρήγορα – και αυτό είναι κάτι που οφείλει να γνωρίζει ο παίκτης, ακόμα και αν βρίσκεται στην αρχή της περιπέτειας.

Ένα ακόμα σημείο που μας ικανοποίησε ελαφρά είναι η διαδικασία της θεραπείας των Nexomon. Εκτός από τους ανεξάρτητους θεραπευτές, τους οποίους μπορούμε να εντοπίσουμε επάνω στο χάρτη, η διαδικασία θεραπείας των Nexomon στα Κέντρα Θεραπείας γίνεται αρκετά γρήγορα. Μπορεί η σειρά Pokémon να θέλει (σε όλα τα παιχνίδια μέχρι στιγμής) να προβάλει ένα μικρό cutscene, όπου απεικονίζεται βήμα-βήμα η θεραπεία των πλασμάτων μας, εντούτοις, εδώ η θεραπεία ολοκληρώνεται σχεδόν αυτόματα από τη στιγμή που μιλάμε στον αντίστοιχο NPC, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να επικεντρωθούμε εκεί που πραγματικά χρειάζεται – στην εξημέρωση των Nexomon.

Το σύστημα μάχης του Nexomon: Extinction κατάφερε να κάνει το ακατόρθωτο: να μας ξαφνιάσει ευχάριστα, αλλά και να μας απογοητεύσει όσο τίποτα άλλο εκεί έξω. Για να κάνουμε τη σύγκριση με το σύστημα μάχης των Pokemon, θα θέλαμε να πούμε πως η μάχη με τα Nexomon μας είναι πολύ πιο σύνθετη, και πολύ πιο ικανοποιητική από εκείνη των Pokemon. Δεν αμφισβητούμε πως οι τίτλοι Pokémon από την τρίτη γενιά και ύστερα, έχοντας εισάγει τις ικανότητες, έχουν γίνει αρκετά πιο ανταγωνιστικοί στο θέμα της μάχης, με το σύστημα να απαιτεί περισσότερη στρατηγική προσέγγιση. To Nexomon: Extinction, όμως, καταφέρνει να βάλει στο τραπέζι μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά στο σύστημα μάχης. Αντί να εφαρμόσει ένα σύστημα Πόντων Δύναμης (Power Points), το οποίο και καθορίζει πόσες φορές μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάποια επίθεση, το παιχνίδι εισάγει μια μπάρα αντοχής (stamina bar), η οποία αδειάζει με κάθε κίνηση που εκτελεί το Nexomon που μάχεται την εκάστοτε στιγμή. Έτσι, η στρατηγική μας καθορίζεται από το πόσο περισσότερο μπορεί να παραμείνει στην αρένα ένα Nexomon, προτού του αλλάξουμε θέση με ένα άλλο από την ομάδα.

Παράλληλα, κάθε φορά που ένα Nexomon αλλάζει επίπεδο, ανεβάζει τα stats, όπως το έχουμε δει να συμβαίνει τόσες και τόσες φορές σε μια πληθώρα JRPGs. Μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση πως ενώ η επίθεση και η άμυνα καθορίζουν την αποτελεσματικότητα της επίθεσης, το ίδιο συμβαίνει και με την ταχύτητα. Ο παίκτης δεν πρέπει να ξαφνιαστεί αν ένα Nexomon χαμηλού επιπέδου εκτελέσει μια επίθεση πολύ πιο νωρίς από εμάς: κάθε επίθεση έχει και το δικό της μετρητή ταχύτητας, ο οποίος (σε συνεργασία με την base speed του Nexomon) καθορίζει αν ένα Nexomon μπορεί να κινηθεί πρώτο, ή δεύτερο. Πρόκειται για μια περίεργη τακτική, την οποία όμως οφείλει να κατανοήσει ο παίκτης, ειδικά από τη στιγμή που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε μια δύσκολη και απαιτητική μάχη. Παράλληλα, το παιχνίδι μάς δίνει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζουμε αντίπαλους εξημερωτές πολύ συχνά κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας, ακόμα και αν τους έχουμε αντιμετωπίσει ήδη με επιτυχία πολλάκις στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται ούτε να χρησιμοποιήσουμε κάποιο αντικείμενο, ούτε κάποιον in-game μηχανισμό. Λίγος χρόνος παιχνιδιού χρειάζεται μόνο, και έχουμε αμέσως την ευκαιρία να εμπλακούμε σε μάχες με δυνατότερα Nexomon και με πολλαπλάσια οφέλη.

Σε καμία περίπτωση όμως, και παρά τον ενθουσιασμό μας, δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι το σύστημα μάχης του Nexomon: Extinction είναι και άψογο. Αναφέραμε προηγουμένως τη χρήση της μπάρας αντοχής, η οποία μπορεί να αποτελέσει και το χειρότερο μειονέκτημα του συστήματος μάχης, ειδικά στα πρώτα στάδια του παιχνιδιού, όπου και το level grinding θεωρείται σχεδόν απαραίτητο. Ο χρόνος που αφιερώσαμε στο να πάμε στον πλησιέστερο θεραπευτή και να ξαναγυρίσουμε στο πεδίο της μάχης ήταν μεγαλύτερος από το χρόνο που χρειαστήκαμε για να πολεμήσουμε απλώς ενάντια σε ένα άλλο Nexomon. Αν και σε μεγαλύτερα επίπεδα τα πράγματα ομαλοποιούνται, εντούτοις ο χρόνος που χρειαστήκαμε για να πάμε και να γυρίσουμε από τη θεραπεία δεν παύει να είναι χαμένος.

Το επόμενο μεγάλο ζήτημα αναφορικά με τη μάχη έχει να κάνει με το ποιοι τύποι επιθέσεων είναι περισσότερο (ή λιγότερο) αποτελεσματικοί και απέναντι σε ποιους. Δυστυχώς, το παιχνίδι δεν δίνει καμία σαφή οδηγία για το πώς λειτουργούν οι ισορροπίες δυνάμεων. Με βάση την εμπειρία μας με τη σειρά Pokemon, μπορέσαμε να διαπιστώσουμε τα προφανή: η φωτιά κερδίζει το χόρτο, το χόρτο το νερό και το νερό τη φωτιά. Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως τα ξέρουμε, καθώς στο Nexomon: Extinction η φωτιά νικάει τον άνεμο, όπως και ο άνεμος νικά το χόρτο, και διάφοροι άλλοι συνδυασμοί που δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Θα θέλαμε να παραδεχτούμε πως είναι θέμα χρόνου για τον παίκτη να καταφέρει να βρει τις απαντήσεις αυτού του γρίφου, αλλά δεν είναι απόλυτα εφικτό. Θα θέλαμε, επίσης, το ίδιο το παιχνίδι να προσφέρει έναν QoL μηχανισμό που να μπορεί να βοηθήσει τον παίκτη, έστω και κατά τη διάρκεια της μάχης, αλλά ούτε αυτό συμβαίνει εδώ.

Εν τέλει καταλήξαμε να χρησιμοποιήσουμε την ιστοσελίδα του παιχνιδιού, η οποία προσέφερε έναν πλήρη χάρτη με την αποτελεσματικότητα των elements. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια έλλειψη για το παιχνίδι, έλλειψη η οποία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση. Τέλος, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πόσο αργή μπορεί να γίνει η μάχη. Αν και τα animations των κινήσεων είναι αρκετά σύντομα και γοργά, το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε για το πόσο αργά ελαττώνεται η μπάρα, ή για το πόσο μεγάλη ζημιά καταφέρνει ένα «αποτελεσματικό» χτύπημα. Δυστυχώς, η ροή της μάχης θυμίζει μια κακή εκδοχή της ροής της πρώτης γενιάς Pokemon, ταξιδεύοντάς μας πολλά χρόνια πίσω, χωρίς καν να το θέλουμε.

Η μεγαλύτερη, ίσως, παράλειψη αφορά στην παντελή απουσία multiplayer οποιασδήποτε μορφής. Θεωρούμε πως με τη δυνατότητα multiplayer μαχών (καθώς το ίδιο το παιχνίδι αναιρεί την πιθανότητα ύπαρξης ενός συστήματος ανταλλαγών με άλλο παίκτη, όχι με NPCs), θα μπορούσε να επεκτείνει ακόμα περισσότερο τη ζωή του. Δυστυχώς, όμως, όλα όσα λαμβάνουν χώρα εντός του παιχνιδιού αφορούν αποκλειστικά σε περιεχόμενο ενός παίκτη και έχουν σχεδιαστεί με γνώμονα τη δυνατότητα ένας μόνο παίκτης να μπορεί να ανακαλύψει όλα όσα προσφέρονται. Αναπόφευκτα, όμως, η κεντρική ιστορία θα ολοκληρωθεί, η εγκυκλοπαίδεια των Nexomon θα συμπληρωθεί και η επανάληψη των μαχών με τους NPCs θα έχει ήδη κουράσει. Έτσι, το παιχνίδι θα ξεχαστεί πολύ γρήγορα και δεν θα έχουμε λόγο επιστροφής σε αυτό, όταν άλλοι τίτλοι εκεί έξω παίζουν το replayability στα δάχτυλα του ενός χεριού και καταφέρνουν να το ανανεώνουν ακόμα και με τους πιο βασικούς τρόπους. Αστοχία, έλλειψη προγραμματιστικών ικανοτήτων ή απουσία κεφαλαίου; Όποιος και να είναι ο λόγος, το multiplayer έρχεται και αυτό με τη σειρά του να τοποθετήσει το τελευταίο εμπόδιο σε έναν δρόμο ζωής που ήταν αρκετά δύσκολος από την αρχή.

Εκεί που αποζημιωνόμαστε αρκετά είναι στην αναπαράσταση του κόσμου των Nexomon. Αν και το παιχνίδι επιλέγει μια 2D προσέγγιση, εντούτοις η εμπειρία μετάβασης στον κόσμο είναι εξαιρετική. Χωρίς loading screens, με πολλές ευκαιρίες για fast travel από πολύ νωρίς και με μηδενικούς χρόνους μετάβασης, αλλά και με πολλά όμορφα και ζεστά χρώματα να έχουν χρησιμοποιηθεί όσο το δυνατόν πιο σωστά γίνεται, καταφέρνουμε να κάνουμε νοερά ένα ταξίδι και να γίνουμε τμήμα αυτής της περιοχής. Δεν μας πειράζει που δεν έχουμε μοντέλα, αλλά sprites. Δεν μας πειράζει ακόμα και που ορισμένα στοιχεία του overworld έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που κάποιοι παίκτες ίσως μπερδευτούν κατά την πλοήγησή τους. Το κομμάτι της περιπλάνησης κερδίζει τα εύσημα.

Τα assets του περιβάλλοντος, αλλά και τα sprites χαρακτήρων και των περισσότερων Nexomon είναι ζωγραφισμένα στο χέρι και επιδεικνύουν το μεράκι και το ταλέντο των σχεδιαστών. Στα θετικά προσθέτουμε επίσης και τους διαλόγους. Πολλές φορές οι συνομιλίες τείνουν να χάνουν μέρος από το politically correctness που έχει επιβληθεί σε (J)RPGs, αλλά εδώ έχουμε χαρακτήρες που εκνευρίζονται, "βρίζουν", ακόμα και (αυτό)σαρκάζονται, δίνοντας στους διαλόγους μας και με τον τελευταίο NPC μια σπιρτάδα, μια ζωντάνια και ένα χαμόγελο. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο και για το soundtrack του τίτλου, το οποίο πολλές φορές δεν καταλήγει να είναι ούτε καν διεκπεραιωτικό και θα μπορούσε να συμβαδίζει με τον ρυθμό της περιπέτειας, αλλά και της εξέλιξης της ιστορίας, πολύ πιο όμορφα και αρμονικά.

Εν τέλει, το Nexomon: Extinction ανήκει σε εκείνες τις προσπάθειες που επιχειρούν να δημιουργήσουν τη δική τους ταυτότητα στο είδος, αλλά δυστυχώς αποτυγχάνουν λόγω άλλων αστοχιών, και κυρίως επειδή στηρίζονται πολύ σε κάτι άλλο εκεί έξω που έχει αποκτήσει τη δική του υπόσταση και φήμη στα τεκταινόμενα της βιομηχανίας. To Nexomon: Extinction δεν έρχεται για να ανακαλύψει τον τροχό. Έρχεται για να προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση στη φόρμουλα των JRPGs, που συνδυάζει το στοιχείο της συλλογής μαζί με όλους εκείνους τους μηχανισμούς που έχουν κρατήσει το είδος ακμαιότατο εδώ και πολλά χρόνια. Η εναλλακτική αυτή πρόταση, όμως, δεν μπορεί να ξεφύγει από το βάρος του ονόματος "Pokémon", κάτι που είναι παραπάνω από εμφανές σε όλο το εύρος των χαρακτηριστικών του Nexomon: Extinction. Και ακριβώς επειδή δεν πρωτοπορεί, αλλά φαινομενικά βασίζεται σε μια άλλη σειρά, θα ολοκληρώσει πολύ γρήγορα τον κύκλο ζωής του και θα αποσυρθεί ήσυχα-ήσυχα σε μια γωνιά, περιμένοντας την επιστροφή των «γνήσιων» παιχνιδιών του είδους, ή μια νέα ευκαιρία αντιγραφής και επικόλλησης ιδεών.

Το Nexomon: Extinction κυκλοφορεί για PS4, PC, Switch και Xbox One από τις 28/8/20 (στο Xbox One θα γίνει διαθέσιμο στις 25/9). Το review βασίστηκε στην έκδοσή του για το Switch, με review code που λάβαμε από τον εκδότη.

pcps4xbox oneswitch