L.A. Noire Remastered

Άντε βρε, και το GTA σε κονσόλα της Nintendo.

Καλά θα ήταν να είναι remaster το L.A. Noire που κυκλοφορεί, αλλά δεν είναι. Είναι ένα καθαρό port στα PS4/ One/ Switch, και όπως πάντα μία καλή εμπορική κίνηση για την Rockstar. Τι κι αν η Team Bondi είναι παρελθόν; Τι κι αν το να κάθεσαι να περιγράφεις το hype που είχε δημιουργηθεί για το παιχνίδι (ξέρετε... αποκλειστικότητα

του PS3, πολλά δισκάκια στο 360, πρωτοποριακό facial animation κ.λπ.) δεν βγάζει κανένα νόημα για έναν «φρέσκο» gamer εν έτει 2017; Η Rockstar εκμεταλλεύεται (με την καλή έννοια) τις συγκυρίες και κάνει άλλη μια κίνηση που δεν της κοστίζει τίποτα και πιθανά θα της αποφέρει εκατομμύρια.

Το Switch πάει... να μην πούμε πώς πάει εμπορικά, και ένα νέο κοινό είναι εκεί να δεχτεί παιχνίδια που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έκαναν αισθητή την παρουσία τους στο κοντινό παρελθόν. Τι κι αν το Skyrim το έχουν παίξει εκατομμύρια κόσμος; Ας το παίξουν και οι νεότεροι που γοητεύτηκαν από το Switch ή από τον μαγικό κόσμο του VR. Τι κι αν το L.A. Noire είναι απλό port από την προηγούμενη (και κάτι) γενιά; Γιατί, είχε την ευκαιρία ο κόσμος να παίξει κάτι αντίστοιχο όλο αυτό το μεσοδιάστημα; Φυσικά και όχι. Το L.A. Noire, παρά τις αδυναμίες του, παραμένει μοναδικό στο είδος του, κυρίως για το κοινό των κονσολών. Τις αδυναμίες του εν τάχει θα τις ξαναπεριγράψουμε διότι τίποτα δεν αλλάζει στη νέα έκδοση. Αλλά ας μην ξεχνάμε κι όλα τα καλά του παιχνιδιού.

Το L.A. Noire είναι ένα καθαρό crime adventure όπου η λύση των υποθέσεων μπορεί να μην απαιτεί τη σουρεαλιστική λογική του Schizm, αλλά ζητά την παρατηρητικότητα του παίκτη, την ενδελεχή έρευνα του χώρου του κάθε εγκλήματος, το ζύγισμα των ευρημάτων και την προσοχή κατά τις ανακρίσεις, όπου συντονισμένα πρέπει να σταθμίζεται η γνώση για το τι έχει βρεθεί και η εικόνα του ανακρινόμενου.

Τα facial expressions του παιχνιδιού, αν και ορισμένες φορές δημιουργούν αρνητική εντύπωση σε ό,τι αφορά το polygon count και τις υφές των προσώπων, ακόμα και σήμερα είναι εντυπωσιακά. Σίγουρα από ένα σημείο και μετά ο παίκτης μπορεί να τα κατηγοριοποιήσει (ειλικρινά, θα είναι ψέμα να πούμε ότι θυμόμαστε ακριβώς τους μηχανισμούς της αρχικής έκδοσης ώστε να εντοπίσουμε τις διαφορές που υποτίθεται ότι υπάρχουν, αλλά για παράδειγμα, έχουμε την εντύπωση ότι τα μικρά πλάνα στο πρόσωπο του Phelps όταν εκείνος εκφράζει με το βλέμμα του τη δυσπιστία, πιθανά να είναι κάτι καινούργιο και βοηθητικό για τον παίκτη) τις αντιδράσεις, τα βλέμματα, τις ματιές και τις εκφράσεις του προσώπου, αλλά οι υποθέσεις είναι πολλές, οι μάρτυρες ακόμα περισσότεροι, τα στοιχεία και τα ευρήματα δεκάδες, οπότε οι συνδυασμοί είναι αρκούντως ικανοποιητικοί αριθμητικά για ένα χορταστικό playthrough.

Ένα εύρημα που δε βρέθηκε, ένας ενδιάμεσος μάρτυρας που δεν εξετάστηκε (ή εξετάστηκε σε λάθος σειρά), μία περιοχή-τόπος ενδιαφέροντος την οποία οι detectives δεν ξανα-επισκέφτηκαν για να δούν αν κάτι άλλαξε, μία λάθος αντίδραση του Phelps, και μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω σε μία υπόθεση. Δε λείπουν οι στιγμές όπου ενώ ο παίκτης είναι απολύτως σίγουρος για μία επιλογή του, το παιχνίδι τον διαψεύδει, και αυτό το στοιχείο παραμένει και σήμερα εκνευριστικό, αλλά σε ένα παιχνίδι 26 μεγάλων υποθέσεων, αναμενόμενα είναι κι αυτά τα πράγματα.

Οι υποθέσεις, αν και συνδέονται από καθόλου έως ελάχιστα μεταξύ τους, μεταφέρουν εντυπωσιακά το κλίμα της μεταπολεμικής Αμερικής, και στις περιπτώσεις που δημιουργείται ένα στοιχειώδες κεντρικό story ο παίκτης γοητεύεται από την ιδέα του πώς θα ήταν το παιχνίδι αν είχε δουλευτεί επάνω σε μία κεντρική ιστορία και δεν ήταν μία λίγο ατάκτως ειρημένη πλοκή, που τελικά δεν κρατάει γερά μέχρι το τέλος. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού, που σε τομείς όπως η αφήγηση δείχνει το ότι έχει γίνει αποσπασματική δουλειά.

Αλλά αυτό το ξέραμε, και στο “remaster” δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Όπως δεν μπορεί να αλλάξει ο κρυόκωλος Phelps, όπως δε μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι το L.A. είναι ένας εντυπωσιακός τόπος με αποκλειστικά μουσειακό χαρακτήρα (ο ανοικτός κόσμος του L.A. υπάρχει επειδή η Rockastar μπορούσε. Άλλοι θα είχαν μετακίνηση από τόπο σε τόπο απευθείας), όπως δε μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι τα 40 Street Crimes και οι σκηνές δράσεις στις 26 υποθέσεις είναι από μέτριες εώς κακές, αλλά επιλέχθηκε να υπάρχουν στο παιχνίδι μάλλον για να δώσουν «ζωντάνια» στον ενδιάμεσο κόσμο του τίτλου που απλά υπάρχει.

Από την άλλη, για την ατμόσφαιρα, τη διήγηση και τη συνολική αίσθηση της εποχής, τι να πούμε; Rockstar. Καμία κριτική δε σηκώνει το παιχνίδι ακόμα και 6-7 χρόνια μετά. Δουλειά για σεμινάριο σε όσους ονειρεύονται μία gaming βιομηχανία χωρίς σενάρια, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς πλοκές, χωρίς αποτύπωση εποχών, χωρίς ψυχή. Τα γραφικά είναι, απλά, πιο καθαρά στη νέα έκδοση και εννοείται ότι από άποψη απόδοσης το L.A. Noire τρέχει νεράκι (όταν την ίδια στιγμή θυμόμαστε τις δυσκολίες του τίτλου σε PS3/ 360 με τα πολυτραγουδισμένα patch). Αλλά μην περιμένετε πολλά περισσότερα. Ούτε ενδιάμεσα save έχουν προστεθεί (ο παντοδύναμος να μας βοηθάει με τα unskippable cutscenes), o ήχος στους διαλόγους (ιδίως στις ambient σκηνές) ακούγεται με κάποια παράσιτα (μάλλον η συμπίεση του αρχικού παιχνιδιού) και ο ορίζοντας είναι λίγο... κυβιστικός. Pop up υπάρχει (του αρχικού παιχνιδιού, που μάλλον σημαίνει ότι για τόσο υπολόγιζαν τις δυνατότητες της τεχνολογίας κατά την ανάπτυξη του τίτλου) και σε ορισμένα σημεία όπως το shooting και η οδήγηση είναι ελαφρώς εμφανής η ηλικία του παιχνιδιού. Αλλά σε ένα adventure παιχνίδι αυτά παραμένουν λεπτομέρειες.

Θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες προσθήκες (να αποφεύγαμε αυτήν την επανάληψη των cutscenes βρε παιδιά) αλλά εφόσον μιλάμε για port κι όχι για remaster, αυτό προφανώς και δεν ήταν εφικτό. Θα έπρεπε, γιατί η Rockstar θέλει ένα θησαυροφυλάκιο σαν του Σκρουτζ για να βάλει τα εκατομμύρια, αλλά δεν έγινε. Ακόμα κι έτσι όμως, με τις έξτρα υποθέσεις των τότε DLC, το L.A. Noire παραμένει value for money και για όσους δεν πολυασχολούνται με adventures, παραμένει μοναδική εμπειρία στο χώρο των κονσολών. Αν περιμένετε και μία πτώση τιμούλας (διότι 40 για port του ’11 είναι πολλά) ακόμα καλύτερα.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

Το αρχικό, αναλυτικό review μας για το L.A. Noire θα το βρείτε σε αυτό το σύνδεσμο.

ps4xbox oneswitch