Hearthstone: Journey to Un'Goro

Πολλά σωστά βήματα προς τη λάθος κατεύθυνση.

Είναι μάλλον απίθανο για κάποιον που δεν έχει ποτέ του ασχοληθεί με το παιχνίδι του τίτλου να βρει ενδιαφέρον στην ανάλυση του Journey to Un' Goro και μάλλον θα προσπεράσει το κείμενο, εκτός κι αν αυτό συνοδεύεται από καμιά πιασάρικη φωτό στο κεντρικό καρουζέλ του site. Παρ’ όλα αυτά μια εισαγωγή με παρατιθέμενο το… βιογραφικό του παιχνιδιού ίσως είναι απαραίτητη. Στο κάτω - κάτω της γραφής, η συμβατικότητα του μοντέλου ανάγνωσης

καλό είναι να τηρείται, ώστε ο εκάστοτε νους να ακολουθεί μια βατή πεπατημένη στο ρου των εννοιών. Το Hearthstone, λοιπόν, είναι ένα παιχνίδι με κάρτες και δη της Blizzard. Αυτό συνεπάγεται πολλών ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, μεταξύ των οποίων είναι το εκτενές game testing, τα standards παραγωγής και πολύ περισσότερο ο… μαγικός παράγοντας Χ, που καθιστά κάθε παιχνίδι της εταιρίας αυτής ικανό να προσελκύσει ανθρώπους σε gaming μέχρι θανάτου (σε ορισμένες περιπτώσεις κυριολεκτικά). Έχει κάμποσα χρόνια στην αγορά - δεν έχει σημασία πόσα - κι απέκτησε διαστάσεις μεγαθηρίου, με δεκάδες εκατομμύρια δυνητικούς παίκτες.

Όσοι όμως έχουν παίξει παιχνίδια με κάρτες ή, αγγλιστί, “trading card games” αναγνωρίζουν την ανάγκη ανανέωσης του μοτίβου και του τρόπου αλληλεπίδρασης μεταξύ των καρτών. Υπακούοντας αυτόν τον κανόνα, οι δημιουργοί του τίτλου έχουν επιφέρει κάμποσες μεταλλάξεις στο παιχνίδι σε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του. Όμως, κάθε μετάλλαξη ή ανανέωση ή όπως θέλει ο καθένας να το ονοματίσει, δεν απέφερε τις προσδοκούμενες (από τους παίκτες) βελτιώσεις. Ο overpowered χαρακτήρας των νέων πακέτων καθιστούσε τα παλαιότερα άχρηστα με άμεσο κι αμετάκλητο τρόπο.

Κάτι τέτοιο οδήγησε στην απώλεια της ισορροπίας. Το παιχνίδι σύντομα έγινε un-balanced, με την έννοια ότι ποτέ των ποτών όλοι οι χαρακτήρες που εκεί περιλαμβάνονται δεν ήταν ισοδύναμοι ο ένας με τον άλλο. Με άτακτη χρονική σειρά, ο ένας μετά τον άλλον από τους εννιά διατιθέμενους ήρωες ζούσε την αίγλη του overpowered για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Από τις δεκάδες εκατομμύρια εγεγγραμμένους, πολλοί αντέδρασαν με αρνητικό τρόπο, ενώ άλλοι τόσοι εξέφραζαν τη λατρεία τους προς τον τίτλο, διατυμπανίζοντας με καμάρι ότι “ξόδεψαν 400 ευρώ στο παιχνίδι και δεν το μετάνιωσαν”. Τα δε e-sports υπό την αιγίδα της μαμάς εταιρίας παγιώθηκαν σε συχνό ρυθμό και τα κέρδη έρεαν άφθονα.

Όμως η γκρίνια συνέχιζε αυξανόμενη και κάποια στιγμή δεν μπορούσε να αγνοηθεί, μαζί με την επιβεβλημένη ανάγκη για συχνή ανανέωση. Έτσι, οι ανανεώσεις διαδέχτηκαν η μια την άλλη με ολοένα κι αυξανόμενο ρυθμό, πάντα όμως άδειες από ισορροπία και σεβασμό προς τις παλαιότερες κάρτες. Το gameplay σύντομα μπήκε σε σπιράλ θανάτου που έσφιγγε επικίνδυνα. Οι δεκάδες δεκάδων διαθέσιμων καρτών γρήγορα κατέστησαν άκυρες κι η συλλογική νοημοσύνη εκατομμυρίων παικτών, οπλισμένη με την αμεσότητα του internet, ήρθε να διαλύσει τα όποια ποιοτικά standards παραγωγής.

Τι θα πει αυτό; Ότι από τις χιλιάδες διαθέσιμες κάρτες, οι στατιστικά επιβεβαιωμένες ύψιστες νοημοσύνες μεταξύ των παικτών βρήκαν τα “killer decks” και η δύναμη του internet τα κοινοποίησε παντού. Το αποτέλεσμα; Γνωστό στους ασχολούμενους και χρέον να αναφερθεί προς πάντα ενδιαφερόμενο: μερικά, μετρημένα στα δάχτυλα decks κυριάρχησαν στο meta, με αποτέλεσμα όλοι να τα κατασκευάσουν, όλοι να τα παίξουν και στο τέλος οποιαδήποτε άλλη έμπνευση να φάει τα μούτρα της σε νηπιακό στάδιο. Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν τον face Shaman, που έπαιρνε τρία παιχνίδια στο δεκάλεπτο, τον secret Paladin με τον αισχρά OP Mysterious Challenger, τον Zoo Warlock με τις ατέλειωτες ορδές από minions, τον Pirate Warrior που αποκαλέστηκε νέος καρκίνος - κι όχι άδικα.

Φανταστείτε ένα οικοσύστημα από… βατράχια, όπου ένα ή δύο είδη είναι συντριπτικά ισχυρότερα έναντι των υπολοίπων. Τόσο δυνατά, ώστε κάθε άλλο είδος να αφανίζεται από τη μορφή του γυρίνου ακόμα. Τι μέλλον θα είχε αυτό έχοντας μόνο δύο ή τρεις αντιπροσώπους; Πόση ποικιλομορφία θα είχε το είδος των βατράχων; Κατ’ επέκταση, ποιο είναι το αύριο ενός παιχνιδιού που δεν υπακούει στις απλές αρχές της φύσης και τι προσδόκιμο επιβίωσης έχει; Πέρα από τη γραφικότητα του παραδείγματος, τα ερωτήματα είναι καυτά κι επίκαιρα.

Ευτυχώς τα κατάλαβαν κι οι δημιουργοί και ξεκίνησαν με μια σωρεία βημάτων βελτίωσης. Αρχικά καταπιάστηκαν με την απόσυρση των παλιών και παρωχημένων καρτών από το “επίσημο” mode του παιχνιδιού (βλέπε και πρoηγούμενο review). Πλέον απέρριψαν και τον παραδοσιακό, money-hatting μανδύα της εταιρίας. Ναι, καλά διαβάσατε, η Blizzard άρχισε να δίνει περισσότερο in-game currency, κόβοντας, προφανώς, από τα κέρδη της. Ξεκίνησαν με daily quests και συνέχισαν με πλήρη επιστροφή σε dust από κάρτες που πέρασαν στην αφάνεια. Πρόσφεραν πολλά δωρεάν πακέτα μέσω quests, ώστε όλοι να έχουν μια αξιόμαχη συλλογή στο launch του expansion, καθιστώντας τους early buyers ελάχιστα ισχυρότερους (κι αποδυναμώνοντας το κίνητρο για pre-purchase). Ανακοίνωσαν τρία single player adventures για κάθε χρόνο, με τις κάρτες επιβράβευσης διαθέσιμες σε όλους τους συμμετέχοντες, αντί να βγάζουν expansion packs επί πληρωμή. Όλα αυτά αν μη τι άλλο εντυπωσιάζουν -πόσο μάλλον προερχόμενα από την Blizzard.

Από πλευράς gameplay εισήγαγαν legendary spells, με τη μορφή optional quests, κάτι ριζοσπαστικό για το παιχνίδι. Μια legendary κάρτα για κάθε ήρωα που εμφανίζεται υποχρεωτικά στο αρχικό “χέρι” (αν την έχετε στο deck σας φυσικά) και που θέτει ένα quest για τον παίκτη. Αν αυτό επιτευχθεί, το spell επιστρέφει στο χέρι με κόστος 5 κι ενεργοποιεί ένα πανίσχυρο effect που συνήθως συνδυάζεται με ένα παντοδύναμο minion. Επίσης εισήχθησαν τα elementals, με μπόλικο synergy μεταξύ τους και ο μηχανισμός του adapt.

Tα elementals ήρθαν για να προσδώσουν μπόλικο forward planning στο παιχνίδι και να αλλάξουν τον τρόπο που μέχρι τώρα παίζατε. Πολλές ενδιαφέρουσες κάρτες υπόσχονται φανταστικούς συνδυασμούς και τρελές ανταμοιβές, με τον χρήστη των εν λόγω minions να γυρνάει και να κοιτάει προκλητικά τους Hunter και Druid που επωφελούνται περισσότερο από το adapt. Το χαρακτηριστικό αυτό, δε, λειτουργεί ως battlecry κι επιτρέπει στον παίκτη να προσδώσει ένα buff στο target minion που είναι από τη μία ισχυρότατο, ενώ από την άλλη προσφέρει απλόχερα ελευθερία στη διαχείριση του κάθε παιχνιδιού, ανταποκρινόμενο στην κυριολεκτική έννοια του όρου.

Από μία “δεξαμενή” των δέκα buffs, ο παίκτης βλέπει τρεις διαθέσιμες μπροστά του. Επιλέγει μία από αυτές και το εκάστοτε beast μπορεί να τροποποιηθεί με (μεταξύ άλλων) +1/+1, divine shield, taunt, stealth, poisonous, wind fury κλπ. Όλα αυτά υπόσχονται ποικίλο gameplay και η Blizzard τα προσφέρει γενναιόδωρα με consumer friendly πολιτική. Ο πικραμένος, γκρινιάρης παίκτης, ο προερχόμενος από την beta και τη χρυσή εποχή του παιχνιδιού έχει την ανάγκη να αναφωνήσει “ΝΑΙ, επιτέλους” μπροστά σε όλην αυτήν τη μεταμόρφωση του τίτλου.

Όμως ΟΧΙ. Με κεφαλαία γράμματα και ξεκάθαρα αρνητική χροιά. Γιατί, όσο καλά κι αν φαίνονται όλα τα παραπάνω, η ισορροπία και πάλι πήγε περίπατο - κι αυτό είναι καταστροφικό. Δε γίνεται να δίνει quests του τύπου “play 7 1-cost minions”, ή “play 7 deathrattle minions” με μάλλον χλιαρές ανταμοιβές σε hunter και priest αντίστοιχα και από την άλλη να δίνει quest στον Rogue που μετατρέπει μόνιμα όλα του τα minions σε 5/5. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ευθύς αμέσως η εξήγηση ακολουθεί: Μέσα σε όλα αυτά τα προαναφερθέντα και λαχταριστά καλούδια, ο παίκτης του Rogue αρκεί να παίξει ένα minion του ίδιου ονόματος 4 φορές, για να μετατραπούν όλα τα υπόλοιπα από εκεί και πέρα σε 5/5. Ο παίκτης αυτός αρκεί να αντιγράψει το rogue deck που ανέβασε ο X, Ψ deck builder στους γνωστούς ιστότοπους, να ξοδέψει περίπου 7000 dust, που απλόχερα του πρόσφερε η εταιρία, και να παίξει το ίδιο ακριβώς πράγμα όπως εκατομμύρια άλλοι. Όλες οι ενδιαφέρουσες κάρτες αποτελούν παρελθόν εν τη γενέσει τους, γυρίνοι χωρίς καμία τύχη σε μια αμείλικτη αλυσίδα εξέλιξης.

Απλά πάρτε Rogue και κερδίστε - να, έτσι απλά. Ο Hunter δεν έχει νόημα ύπαρξης, ο Druid δεν έχει ελπίδα και ο Paladin δεν υπάρχει καν στο παιχνίδι. Το meta έχει κατακλυστεί από κλώνους του Rogue deck που παίζει χαρωπά τα one-cost-charge που έχουν γίνει 5/5 και που τα κατεβάζει με τις χούφτες. Υπάρχουν μερικοί Warriors και κάποιοι Priests. Τι ωραία, τι καλά, το meta κλείδωσε και πάλι, με τον κάθε παίκτη να είναι υποχρεωμένος να περιμένει το επόμενο single player adventure για να ελπίσει στην ανατροπή του Rogue και στην βέβαιη, πλέον, άνοδο κάποιου άλλου.

Έτσι, ακόμα δεν άρχισε, το Journey to Un' Goro φαντάζει πιο βαρετό από ποτέ. Όλοι οι νέοι μηχανισμοί καθίστανται άκυροι, δεκάδες κάρτες δε θα δουν ποτέ το “φως” της αξιοποίησής τους και το doom spiral φαίνεται να σφίγγει ακόμα περισσότερο γύρω από το παιχνίδι κι αναπόφευκτα γύρω από τον παίκτη. Αυτό το σφίξιμο όμως αρχίζει και πετάει κόσμο έξω από την πάλαι ποτέ συναρπαστική εμπειρία του Hearthstone κρατώντας ολοένα και λιγότερους φίλους του.

pcmobile