GO Talks: "Το αγαπημένο μου (ή μισητό) design κονσόλας"

Beauty is in the Eye of the Beholder...

Την Πέμπτη 11 Ιουνίου η Sony έκανε το βήμα που η αγορά περίμενε εδω και καιρό, και, μαζί με αρκετά παιχνίδια, παρουσίασε το PlayStation 5, τον σχεδιασμό της κονσόλας, τα δύο διαφορετικά μοντέλα και τα περιφερειακά του. Με την ευκαιρία αυτή (είπαμε, η στήλη "GO Talks" -όταν θα το επιτρέπουν οι συνθήκες- θα αντλεί έμπνευση από την επικαιρότητα) αποφασίσαμε

Και όταν καταπιάνεσαι με ένα τόσο υποκειμενικό θέμα, είναι βέβαιο ότι θα διαβάσεις πολλά και θα θέλεις να γράψεις ακόμα περισσότερα. Ο κάθε ένας έχει ταυτίσει το "κουτί" με διαφορετικές εμπειρίες και παραστάσεις, και του βγαίνει διαφορετικά, αλλά αυτή είναι και η ουσία της κατάθεσης μιας άποψης. Εγώ ως ομορφότερη κονσόλα, με σχεδιασμό και αισθητική που ήταν (κατά την άποψή μου) μπροστά από την εποχή της, θα πάω με το PlayStation 2. Έχετε δει την ταινία 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος; Θυμάστε τη σκηνή με τους προϊστορικούς ανθρώπους και πώς αντέδρασαν όταν είδαν τον μονόλιθο; Ε, κάπως έτσι είχε αντιδράσει το κοινό στην εμφάνιση του μονόλιθου της Sony. Ο σχεδιασμός του ήταν μπροστά από οτιδήποτε άλλο μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι τότε ως "κονσόλα". Φύγαμε από το "παιδικό κουτί" που μπαίνει κάτω από την 14 ιντσών τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο, και πήγαμε σε ένα "lifestyle" σύστημα για το σαλόνι. Και η κάθετη τοποθέτηση έθεσε τα δεδομένα για όλες τις κονσόλες από εκεί και πέρα (Xbox 360, PS3, Wii, PS4, Xbox One S/X, PS5, Series X).

Ως πιο άσχημη κονσόλα, θα πω -με βαριά καρδιά, γιατί ήταν φοβερό μηχάνημα- το πρώτο Xbox. Προσκολημμένη σε ένα "larger than life"/ "bigger is better" -ξεκάθαρα αμερικάνικης λογικής- σχεδιαστικό ύφος, η MS έφτιαξε ένα κτήνος, με εξίσου κτηνώδες controller, που αποτέλεσε αντικείμενο χλευασμού από πολλούς. Ήταν ένα μηχάνημα που ξεπήδησε (σχεδιαστικά) από τα 90s, δεν χωράει αμφιβολία για αυτό, αλλά το αγαπάμε ακόμα και έτσι.

Γράψτε μας στα σχόλια τα δικά σας αγαπημένα ή μισητά designs κονσολών.

Γιώργος Καλλίφας

Τώρα θα μιλήσουμε για εμφάνιση. Ούτε specs, ούτε παιχνίδια, ούτε αποδόσεις, ούτε τίποτα. Καθαρά και μόνο εμφάνιση. Όχι επειδή είμαστε ρηχοί σαν άνθρωποι, ούτε επειδή με σκέτα specs δεν βγάζεις άκρη, αλλά σε αυτό το μούντ είναι όλη η gaming κοινότητα τις τελευταίες ημέρες, σε αυτό μας ήρθε να πάμε και εμείς. Μέχρι λοιπόν να κυκλοφορήσουν οι νέες κονσόλες για να μπορούμε να τις δουλέψουμε, και έχοντας δει πλέον τον σχεδιασμό και των δύο ανταγωνιστών, αυτό έχουμε, με αυτό θα ασχοληθούμε.

Προσωπικά θα ξεκινήσω ανάποδα, από την πιο άσχημη, έτσι για να το βγάλω από μέσα μου, και επειδή είναι και λίγο ιντριγκαδόρικη επιλογή. Εδώ θα πάω με το PS5 λοιπόν. Το ξέρω, δεν μπορείς να ανακηρύξεις ασχημότερη κονσόλα όλων των εποχών κάποια που ακόμα δεν έχεις δει ιδίοις όμμασι και δεν έχεις πιάσει καν στα χέρια σου, αλλά θα το πάρω το ρίσκο. Καθώς αυτό το λευκό εξάμβλωμα τεραστίων διαστάσεων μόνο πόνο στα μάτια μου κατάφερε να προκαλέσει προς το παρόν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να είναι και άσπρη, ένα χρώμα που πρέπει να συνηγορήσουν πολλές παράμετροί για να μην είναι κιτς αυτό που το φέρει (αυτοκίνητα, παπούτσια, παντελόνια, για εσάς το λέω). Όλες οι θεωρίες γύρω από τον σχεδιασμό και το μέγεθός του έχουν να κάνουν με την ψύξη και τον εξαερισμό, και είναι απόλυτα λογικές, αλλά είπαμε, τώρα θα σχολιάσουμε μόνο εμφάνιση, και όσο το φαντάζομαι στο σαλόνι μου σε λίγο καιρό, με πιάνει μια αναγούλα, δεν θα το κρύψω.

Στην ομορφότερη τώρα, θα πάμε σε κάτι κλασικό και αξεπέραστο, δηλαδή το Woody. Tο “ξύλινο” Atari 2600, που προφανώς δεν ήταν ποτέ πραγματικό ξύλο στην πρόσοψη, αλλά πλαστικό σε χρώμα ξύλου. Συνεχίζοντας την τάση των προηγούμενων δεκαετιών, όπου οι συσκευές είναι μασκαρεμένς σε έπιπλα για να τις δεχτεί ο κόσμος στα σαλόνια του, αφήνοντας πίσω του, όμως, τα ξύλινα μπαούλα υχοσυστήματα και τις τηλεοράσεις ντουλάπια, έφερε ένα σχεδιασμό που ήταν ταυτόχρονα κλασικό και φουτουριστικό. Σε απόλυτη αισθητική ισορροπία. Τόσο στα υλικά, τα χρώματα και τις γραμμές του, μέχρι την ταξινόμηση αυτών. Με το ξύλο και τις μαύρες πλαστικές αυλακώσεις στο μεγαλύτερο του μέρος, και στην μέση της κορυφής, στο υψηλότερο και εμφανέστερο σημείο, σαν τόπος λατρείας, η υποδοχή του cartridge να δεσπόζει. Μοναδική παρασπονδία, ότι το αυτοκόλλητο της κασσέτας με τα υπέροχα τότε artworks κοίταζε προς την αντίθετη πλευρά από εμάς. Αλλά θα της το συγχωρέσουμε.

Λάμπρος Δημακόπουλος

Χωρίς να έχω συζητήσει με κανέναν από την συντακτική ομάδα για την επιλογή της σχεδιαστικά αγαπημένης κονσόλας, θα τολμήσω μια πρόβλεψη. Κανείς, όχι μόνο από την ομάδα αλλά και από τους αναγνώστες μας, δεν πρόκειται να μοιραστεί το στιλιστικό ιδεώδες που έφερε η Nintendo με την τελευταία οικιακή κονσόλα της, το Nintendo Switch. Ο έξυπνος σχεδιασμός των αποσπώμενων joy-cons, της άμεσης μετάβασης από και προς την τηλεόραση και της δια δραστικότητας του tablet με τον χρήστη, αποτέλεσαν την ευχάριστη, φρέσκια και εναλλακτική καινοτομία που συνάντησε τον κομψό σχεδιασμό, με τις όμορφες καμπύλες της κονσόλας να συνδυάζονται αρμονικά με το τετράγωνο dock.

Παράλληλα, οι διάφοροι χρωματικοί συνδυασμοί joy-cons, και 1st-party περιφερειακών γενικότερα, που κυκλοφόρησαν , προσέφεραν ένα αρκετά μεγάλο εύρος ποικιλίας στον κάτοχο της κονσόλας, σχετικά με την διαμόρφωση της αισθητικής της. Υπήρχαν ατέλειες (και) στον σχεδιασμό, ούτε λόγος περί αυτού. Ειδικά τα μικρά και άβολα face-buttons και τα τραγελαφικά triggers ήταν λόγος για κάποιον να απαξιώσει πλήρως την ίδια την ύπαρξη της κονσόλας. Αλλά κακά τα ψέματα, την εποχή που τα σύγχρονα παραδείγματα της βιομηχανίας προσεγγίζουν σχεδιαστικά περισσότερο την έννοια του router ( γκουχ-xbox-γκουχ) παρά της παιχνιδομηχανής, το Switch ήταν ένα όμορφο και αρκετά φουτουριστικό gadget-άκι να έχει κανείς κάτω/πλάγια από την οθόνη του.

Σχετικά με την χειρότερη αισθητικά κονσόλα που έχω δει μέχρι τώρα, αυτή είναι το PS5 (!!!!!).Τελεία.Αυτή είναι η άποψή μου, αυτήν εκφράζω! Βέβαια, ο λόγος που δεν θέλω να επεκταθώ ιδιαίτερα στο θέμα είναι, κατά κύριο λόγο, η προστασία της σωματικής μου ακεραιότητας. Μόνο να αναφέρω ότι, προ ολίγου, στην έκφραση της αρχικής μου πρόθεσης σχετικά με την επιλογή μου αυτή, δέχθηκα άμεση απειλή από τον κύριο Χιωτέλη. Θα πω μόνο το εξής και θα αφήσω τα υπόλοιπα στην κρίση σας. Πηγαίνετε στην/στον σύντροφο σας και πείτε της ότι στην επόμενη βραδινή επίσημη έξοδο σας θα φορέσετε μαύρη μπλούζα, λευκό παλτό και μπλέ παντελόνι. Α! Μην ξεχάσετε να αναφέρετε ότι το λευκό παλτό θα έχει και τεράστιους γιακάδες που θα προεξέχουν κατά πολύ από τους ώμους σας. Παρατηρήστε την έκφραση της/του. Ορίστε η απάντηση της.

Δημήτρης Αγγέλου

Κατά την διάρκεια της ιστορίας της βιομηχανίας, όλοι οι platform holders έχουν επιλέξουν να κυκλοφορήσει τα μηχανήματα τους σε διάφορα σχήματα προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τα θέλω των fans τους και τις τάσεις της μόδας, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε σημειώνοντας παταγώδη αποτυχία. Ανάμεσα στα παραδείγματα πραγματικά άσχημων κονσόλων μπορούμε να βάλουμε τα Apple Pippin, Atari Jaguar CD, Sega Nomad και Wii U. Προσωπικά για εμένα, βάζοντας τα τρία μεγάλα ονόματα της βιομηχανίας σε σύγκριση, η Sony είναι αυτή που τα έκανε μάνταρα με όλα τα μοντέλα του PlayStation 3 , της πιο ακριβής κονσόλας όλων των εποχών –το οποίο μπορεί να αλλάξει εάν έχουν ισχύ οι τελευταίες αναφορές σχετικά με την τιμή του νέου PlayStation 5.

Όταν έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες εικόνες του τέτοιου νέου μηχανήματος, αρκετοί προσκόλλησαν σε αυτό το αυτοκόλλητο του πιο άσχημου συστήματος που έχει βγει από γραμμή παραγωγής. Το αρχικό μοντέλο ήταν ένα γιγαντιαίο, στρογγυλεμένο τέρας που κάποιοι παρομοίαζαν με ένα μπάρμπεκιου παρά ένα σύγχρονο κομμάτι τεχνολογίας. Η δεύτερη έκδοση του μηχανήματος μετά από ένα facelift, ήταν πολύ καλύτερη μετά την απαλλαγή του γυαλιστερού φινιρίσματος και του αδυνατίσματος του μηχανήματος, αλλά συνέχισε να είναι ακόμα ο “άσχημος της παρέας” σε σύγκριση με τα πιο κομψά Xbox 360 και Wii. Το τελευταίο μοντέλο, ωστόσο, επέστρεψε στο μοτίβο της ψησταριάς BBQ με ένα μοτίβο «γκριλιέρας» στο εξωτερικό περίβλημα.

Άγγελος Ζλατινούδης

Πωωω δύσκολη ερώτηση αυτή την εβδομάδα! Ουδέποτε είχα σκεφτεί πια μπορεί να θεωρούσα ως την ασχημότερη κονσόλα και μόλις κατάλαβα το γιατί. Είναι τόσες μα τόσες πολλές οι κακάσχημες που πραγματικά δε βγάζεις άκρη! Intelivision, Astrocade, Master System, Magnavox, Lynx, Virtual Boy, Ouya, Jaguar, Philips CDi, Gizmondo, Nomad, N-gage, Xbox, Wii Mini, PS4 Pro, 2DS… Πω πω τραγωδίες! Προσοχή, δε μιλάω για θέματα εργονομίας (αλλιώς θα έκραζα το Wii u), ούτε για προβλήματα αυτονομίας (γκουχ Gamegear) και φυσικά δε μιλάω για ποιότητα κατασκευής ή παιχνίδια. Μιλάω απλά και μόνο για εμφάνιση και απορώ με το θάρρος αλλά και την παντελή έλλειψη γούστου που κάποιος CEO είχε το θάρρος να επιλέξει αυτό το σχέδιο ως «το νέο χιτάκι για τα Χριστούγεννα»! Θα είναι μάλλον από αυτούς που μοστράρουν λευκή καλτσούλα Nike και καφέ πέδιλο το καλοκαίρι.

Χειρότερη; Ειλικρινά δε μπορώ να πω ποια με ζαλίζει περισσότερο! Αλλά θα πω το 2DS γιατι για εμένα είναι απλά ο ορισμός του πως καταστρέφεις μια πανέμορφη κονσόλα! Είχες το σικάτο 3DS, που μετά από τόσες εκδόσεις του απλού DS κατάφερες και έδωσες κάτι πραγματικά όμορφο και στυλάτο και πήγες και το σκότωσες κάνοντας μία βάφλα από πλαστικό! Ναι βάφλα. Χειρότερη και από το Τάκο το N-Gage!

Για ομορφιά τώρα, πάλι δύσκολη ερώτηση γιατί πρέπει να δω την καθεμία ως προϊόν της εποχής της και όχι με γυαλιά νοσταλγίας, ούτε με έπαρση μοντέρνου design. Wii; Υπόδειγμα μινιμαλισμού που ακόμα και τώρα δείχνει σαν να κυκλοφόρησε χθες στην αγορά; Dreamcast; Ένας διαστημικός σχεδιασμός σε όλα τα επίπεδα που το κοιτάς και βλέπεις την τελευταία πραγματικά παραδοσιακή κονσόλα σε σχέδιο; GB/GB SP/3DS/PS Vita που όλα τους ήταν ένα και ένα για το handheld design τους, το ένα πιο όμορφο από το άλλο; Mega Drive με το στιλάτο μαύρο σασί, την μεταλλική λεπτομέρεια και το πρώτο controller με ψήγματα εργονομίας; Διάφορα παραδείγματα περνάνε μπροστά από το μυαλό μου αλλά μάλλον θα δώσω το βραβείο στο Atari 2600. Αυτό το ξύλινο casing δίνει ένα κύρος, ποιότητα και μεράκι που ακόμα ξεχωρίζει και καμία γραμμή παραγωγής δε δείχνει να ξεπερνάει.

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Μπορεί η εμφάνιση μίας κονσόλας να έχει ελάχιστη πρακτική σημασία, φυσικά εκτός του θέματος της ψύξης, ωστόσο η εικόνα μίας κονσόλας είναι αυτό που μας έρχεται στο μυαλό όταν την ακούμε. Ακούγοντας Xbox το παλιό, το original, σαν τον Ronaldo τον χοντρό, ποιος είναι αυτός που δεν φέρνει ακόμη και σήμερα το κτήνος της MS στο μυαλό του; Αντίστοιχα για όλες τις υπόλοιπες κονσόλες, η εμφάνιση καταλήγει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς τους και των αναμνήσεών μας από αυτές.

Τώρα πρέπει να διαλέξω πιο όμορφη… μάλλον θα πω το PlayStation 2 Slim. Το μηχάνημα της Sony δεν έχει την παραμικρή υπερβολή πάνω του και για εμένα είναι η πιο sleek κονσόλα που έχει υπάρξει ποτέ. Μέγεθος μικρού τετραδίου, ύψος όσο περίπου το πάχος ενός retail παιχνιδιού, το PS2 Slim είναι μία κονσόλα που δεν φωνάζει με την όμορφη εμφάνισή της, είναι ένας σιωπηλός και δυνατός εργάτης. Ποιος θα το λέγε ότι αυτό το πράγμα θα καταφέρει να σηκώσει τόσους τεχνολογικά εντυπωσιακούς τίτλους στην πλάτη του. Στο ίδιο ύφος, αν και πιο ογκώδες, είναι το Xbox Series X, άλλη μία κονσόλα που μου κάνει κλικ, ενώ την ίδια γραμμή -αν και λίγο πιο edgy- ακολουθεί και το, επίσης όμορφο, original PS4.

Για την πιο άσχημη κονσόλα δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Το PS3 Super Slim είναι ένα PolyStation από την ίδια την Sony. Πλαστικά της πλάκας, συρταρωτός μηχανισμός που τρίζει, καμπύλες και γραμμές όλα σε ένα. Μετά το “κοστίζω 600€” επιβλητικό OG PS3 και το τίμιο Slim, η Sony κυκλοφόρησε το ανεκδιήγητο μόρφωμα, που μπορούσε να γίνει ακόμη πιο άσχημο αν διαλέγαμε μπλε ή κόκκινη έκδοση. Αυτό, μαζί φυσικά με εξαίσιες κυκλοφορίες όπως το 2DS, πρέπει να μείνουν για πάντα κρυμμένα και ξεχασμένα, εκεί δίπλα στο Fiat Multipla και το κούρεμα του Ronaldo το καλοκαίρι του 2002.

Χρήστος Χιωτέλλης

Με συγχωρείτε, αλλά το PS2 slim ΔΕΝ είναι κονσόλα. Ίσως είναι βιβλιοστάτης που του λείπει η βάση. Ίσως είναι θήκη CD από κάποια ειδική έκδοση που δεν ήθελε να είναι απλό jewel case. Ίσως είναι η Hasbro εκδοχή του κανονικού PS2 για να το βάζουν τα παιδάκια της εποχής δίπλα στις ψεύτικες ηλεκτρικές κουζίνες και στα παιδικά σετ τσαγιού. Το πιο πιθανό είναι να τους έφυγε κάποια πρέσα στο εργοστάσιο και όταν είδαν ότι το hardware δουλεύει να το άφησαν έτσι. Άλλωστε αν λάβει κανείς υπόψη το μέγεθος των σπιτιών των Ιαπώνων στα αστικά κέντρα, βόλεψε και κάπως. Αλλά εδώ η φάση «Σάββα, συμμάζεψα τα περιοδικά και τις εφημερίδες από το τραπεζάκι» μπορεί να σήμαινε ότι κάπου στο «συμμαζεμένο» πάκο κρυβόταν και το PS2. Του οποίου το πορτάκι, δε δούλευε από τον πρώτο μήνα. Δεν έχω ξαναπιάσει στα χέρια μου χειρότερη κατασκευή σε κονσόλα από ποιοτική άποψη. Εμφανισιακά, τι να κρίνεις; Ένα PS2 που πιάστηκε στη Στιρέλα;

Έξτρα υποσημείωση, για ιδεοψυχαναγκαστικούς, PS3 fat και Wii με την αδιανόητα ενοχλητική κλίση του, αποτελούν χαλαρά εφιάλτη. Δε θέλω να πω ακόμα κάτι για την οριζοντιομένη θέση του PS5, αλλά κι εκεί, κάπου κοντά πάει η δουλειά.

Αγαπημένη κονσόλα εμφανισιακά το κλασικό πρώτο, μαύρο 360. 465 τίτλοι παιγμένοι ή δοκιμασμένοι απλά, την καθιστούν αντανακλαστικά όμορφη γιατί συνηθίζει το μάτι. Πάντα σε όρθια θέση και το πράσινο δαχτυλίδι να κλείνει το μάτι. Έπος το boot, καλή ποιότητα μετά τα πρώτα «εσωτερικά» καψίματα, και εκατοντάδες ανοιγοκλεισίματα του tray. H κονσόλα έχει προσωπικότητα και ουσία (όπως και το πρώτο Xbox αλλά στο πιο brutal). Δεν έχω επιχειρήματα. Η εικόνα του μαύρου Elite να μπουτάρει όρθιο με το controller από δίπλα, είναι αγαπημένη.

Σάββας Καζαντζίδης

Όταν έρχονται τέτοια θέματα προς συζήτηση το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στον νου είναι η κλασική έκφραση «beauty is in the eye of the beholder» ή όπως λέμε και στα μέρη μας «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Ο καθένας έχει διαφορετική άποψη για το τι είναι ωραίο - ελκυστικό και τι όχι. Και αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει πιο φανερό όταν μιλάμε για κονσόλες, με τους τόσο διαφορετικούς σχεδιασμούς που έχουμε δει ανά τα χρόνια.

Ξεκινώντας λοιπόν με την επιλογή μου για πιο όμορφη κονσόλα, δεν θα μπορούσα να μην είμαι πιο controversial, αφού θα επιλέξω το PlayStation 5. Ναι, οποιαδήποτε κριτική στην προκειμένη περίπτωση έχει βάση, αφού είναι τεράστιο σε μέγεθος φαινομενικά, ο σχεδιασμός του είναι τόσο φουτουριστικός που αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την δημιουργία πολλών διασκεδαστικών memes, ενώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος να ξενίζει στο μέλλον. Ο λόγος όμως που επέλεξα το PlayStation 5 είναι γιατί επιτέλους ξεφεύγουμε λίγο από το κλασικό design του set top box video player που έχουμε κολλήσει τα τελευταία χρόνια, και η Sony τολμά κάτι το διαφορετικό. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσα να πω και για το Xbox Series X, που αν και δεν ακολουθεί τόσο bold σχεδιαστική γραμμή, ξεφεύγει και αυτό με τον τρόπο του από τα συνηθισμένα.

Η επιλογή για την πιο άσχημη κονσόλα μου ήταν πιο δύσκολη, αφού αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν δύο – τρία μηχανήματα. Εκείνο όμως το οποίο πήρε το βραβείο, είναι το Sega Mega Drive με όλα τα addons, ένα μηχάνημα που όποτε το πετυχαίνω στο internet, ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόντουσαν ακριβώς οι Ιάπωνες.

Χρήστος Ντίνος

Για αρχή, μιας και η σημερινή θεματολογία είναι τέτοια, να πω κάπου εδώ ότι μου άρεσε ο σχεδιασμός του Playstation 5. Οκ, στην αρχή ξαφνιάστηκα, δεν ήταν κάτι που περίμενα, δεν ξέρω ακριβώς τι περίμενα. Ίσως το μαύρο που κυριαρχεί, λίγο τα πιο κοφτά, μινιμαλιστικά σχέδια που έχουμε συνηθίσει… Δεν ξέρω. Για παράδειγμα στην αποκάλυψη του Series X θυμάμαι δεν μου έκανε ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Ήταν σαν να το περίμενα. Ένα ορθογώνιο κουτί είναι. Κοιτάζοντας καλύτερα, μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ το κυρτό φινίρισμα στην κορυφή, με εκείνο το απόκοσμο, πράσινο φως να βγαίνει από τα σωθικά του. Σκέφτομαι την αντανάκλαση που θα κάνει στο πάνω μέρος του επίπλου και μου αρέσει ακόμα περισσότερο σαν ιδέα.

Το PS5 είναι λες και έσκασε μύτη από επιστημονική φαντασία. Τεράστιο σε μέγεθος αλλά πολύ στυλιζαρισμένο, με θηλυκές καμπύλες στη περιφέρεια και επιθετικό ύφος στις γωνίες. Έκανα κάμποση ώρα να το χωνέψω αλλά τελικά κατάλαβα γιατί μου αρέσει: Μοιάζει με κονσόλα. Δείχνει ένα ακριβό, αλλά μοιάζει με κονσόλα. Σε κάθε περίπτωση, και για τις δύο, θέλω πρώτα πολύ να τις δω και από κοντά πριν διεκδικήσουν μια θέση στο παρόν άρθρο.

Ως ομορφότερο σχεδιασμό κονσόλας θα επιλέξω χωρίς πολύ σκέψη το Dreamcast της Sega. Είναι μια κονσόλα που τη βλέπεις και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι “fun”. Λατρεύω το μέγεθος της, τις γωνίες της, το μπλε logo της, το τρίγωνο, επιθετικό φως όταν είναι ενεργή, τις τέσσερις τεράστιες θύρες αλά N64 μπροστά, το λευκό της χρώμα. Είναι το τέλειο απόσταγμα μετά από ζύμωση των PlayStation, Saturn και N64. Ως ασχημότερο, πάλι εύκολα, κονταροχτυπιούνται το πρώτο XBOX με το πρώτο PS3. Αρτσούμπαλα, μπαμπάτσικα, υπέρ του δέοντος τεράστια, χοντροκομμένα, άσχημα. Καθόλου τυχαίο τελικά ότι προέβηκα σε αγορά PS3 όταν είχε βγει η “Slim” έκδοση. Έστω η σαφώς πιο υποφερτή έκδοση. Το XBOX θυμάμαι το είχα δανειστεί από το τοπικό κονσολάδικο για να παίξω κάποια παιχνίδια και το κουβάλησα παραμάσχαλα σπίτι σαν να ήταν καρπούζι.

Οδυσσέας Γιαννιώτης