GO Talks: "Η στιγμή που παράτησα ένα franchise"

Απογοήτευση και το τέλος της διαδρομής...

Αν και αρχικά είχαμε συμφωνήσει αυτήν την εβδομάδα να ασχοληθούμε με το φλέγον ζήτημα της τιμολόγησης των παιχνιδιών νέας γενιάς (που, όπως προκύπτει από την επικαιρότητα, οι τιμές τους θα είναι αυξημένες), αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο, να συλλέξουμε περισσότερα δεδομένα και να το δούμε σε δεύτερο χρόνο. Έτσι, για το GO Talks αυτής της εβδομάδας διαλέξαμε ένα θέμα που, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο, μας έχει απασχολήσει όλους. Μιλάμε για παιχνίδια που ανήκουν σε μια μεγάλη σε διάρκεια χρόνων και αριθμό τίτλων σειρά, τα οποία μας οδήγησαν

Σε ό,τι αφορά εμένα, η πρώτη επιλογή, που έρχεται αβίαστα, άκοπα και χωρίς δεύτερη σκέψη στο μυαλό, είναι το Final Fantasy XIII. Υπήρξα λάτρης της σειράς αυτής, αφιέρωσα εκατοντάδες ώρες από τη ζωή μου σε όλα τα αριθμημένα παιχνίδια, και αποκόμισα σπουδαίες εμπειρίες από αυτά. Εν ολίγοις, τα θεωρώ κάποια από τα καλύτερα πράγματα που έχει προσφέρει αυτή η μορφή διασκέδασης. Και ήρθε το XIII και το "Moms are tough", με το ρηχό σενάριο (για το δικό μου γούστο) τους αδιάφορους (ακόμα και απαράδεκτους) χαρακτήρες και το μέτριο σύστημα μάχης για να "σπάσει" κάτι μέσα μου, και να με απομακρύνει από τη μεγάλη μου αγάπη. Από τότε, ίσα που άγγιξα ό,τι άλλο έδωσε η Square στη σειρά αυτή (XIII -2, Lightning Returns) και ούτε καν ασχολήθηκα με το XV. Δεν θέλω να ξέρω...

Τώρα, με την κυκλοφορία του Final Fantasy VII Remake, το ζιζάνιο βρήκε πάλι καλό χώμα και υγρασία, και άρχισε να αναπτύσσεται. Το έχω στα χέρια μου, και ο σκληρός δίσκος του PS4 περιμένει την εγκατάσταση. Ίσως μέσα στο καλοκαίρι...

Γράψτε μας στα σχόλια τα παιχνίδια που οδήγησαν εσάς στην απογοήτευση και στην εγκατάλειψη μιας αγαπημένης σας σειράς.

Γιώργος Καλλίφας

Ανά τα χρόνια είναι αρκετά τα franchises που μου άρεσαν και τιμούσα κάθε νέα κυκλοφορία τους ευλαβικά, ειδικά αν το καινούργιο μέλος ήταν καλύτερο από τo προηγούμενο. Μια από τις αγαπημένες μου σειρές δεν ήταν άλλη από τα γνωστά σε όλους μας Fallout. Η ανακοίνωση που έκανε η Bethesda ότι αναβιώνει το franchise μετά από χρόνια αδράνειας, μόνο χαμόγελο θα μπορούσε να σχηματίσει στα χείλη μου, αφού θα μπορούσα να επισκεφτώ ξανά το post-apocalyptic σύμπαν που τόσο αριστοτεχνικά είχε δημιουργήσει η Black Isle Studios, και που είχα αγαπήσει από τους δύο πρώτους τίτλους.

Tα Fallout 3 και New Vegas επανέφεραν δυνατά τη σειρά στο προσκήνιο, και περίμενα με ανυπομονησία το επόμενο βήμα, που δεν ήταν άλλο από το Fallout 4. Ο τίτλος κυκλοφόρησε, τον αγόρασα day one, έπαιξα μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους, με το ζόρι, και κάπου εκεί έτσι απότομα σταμάτησε η σχέση μου με τα Fallout. Βελτιώσεις ναι μεν υπήρχαν, αλλά έλειπε η «ψυχή» που είχαν τα προηγούμενα, η όλη εμπειρία μού άφησε μια γεύση παιδικής χαράς, με μειωμένα κατά πολύ τα role playing στοιχεία, σενάριο αδιάφορο, και επαναλαμβανόμενες ανούσιες αποστολές. Με το Fallout 76 δεν ασχολήθηκα καν, πόσο μάλλον μετά και τις αρνητικές κριτικές που δέχτηκε, ενώ ακόμα και μια μελλοντική ανακοίνωση ενός Fallout 5 δεν θα με ενθουσιάσει, εκτός και αν η Bethesda αποφασίσει να αλλάξει ρότα.

Χρήστος Ντίνος

Μετά από πολύωρη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε μεταξύ της συντακτικής ομάδας του GameOver, αποφασίσαμε να γράψουμε για τον τίτλο που μας έκανε να αφήσουμε- παρατήσουμε κάποιο video game franchise. Η αλήθεια είναι ότι γενικά δίνω δεύτερες ευκαιρίες σε τίτλους μετά από κάποιο διάστημα "τιμωρίας" τους, στο πάνω ράφι με τα retail κουτάκια που έχω στο γραφείο. Άλλα με το Resident Evil 6 είπα "τέλος", η σειρά είναι "νεκρή" για μένα και δεν θα ασχοληθώ ξανα μαζί της.

Το κύριο πρόβλημα με το Resident Evil 6 ήταν ότι η AI των έχθρων δεν ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε. Για να καταλάβετε, στο RE6 υπήρχαν πολλές περιπτώσεις όπου η εχθρική AI συνέχιζε να επιτίθεται ακόμη και όταν ο χαρακτήρας μας είχε ανατινάξει το κεφάλι του εχθρού. Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που είχε ο τίτλος, ήταν ότι η Capcom δεν ήξερε τι ήθελε και επέλεξε να φτιάξει ένα υβρίδιο τεσσάρων διαφορετικών gameplay styles, χωρίς να τα έχει υλοποιήσει σωστά. Συγκεκριμένα, η βασική ιστορία του αποτελούνταν από τέσσερα διαφορετικά campaigns, με το καθένα να ακολουθεί το δικό του gameplay στυλ - το ένα με μια φιλοσοφία που έφερνε στα RE4 και RΕ5, το άλλο έφερνε σε ένα σύγχρονο military shooter, το άλλα σε ένα "Uncharted adventure", και το τελευταίο να δίνει έμφαση στην επίλυση γρίφων και επιβίωση.

Βεβαία, μετά την κυκλοφορία των Resident Evil 7 και των δυο remake του 2 και Nemesis, η σειρά ξανακέρδισε μια θέση στην καρδιά μου και στα κάτω ράφια του γραφείου.

Άγγελος Ζλατινούδης

Τα Uncharted ήταν τίτλοι που πάντα αγαπούσα και ευχαριστιόμουν να παίζω. Παρά τη θεματική τους, που ποτέ δεν υπήρξε η αγαπημένη μου, παρά το είδος gameplay που παρέδιδαν, το οποίο κατά τόπους έβρισκα κουραστικό, η συνολική ισορροπία των τίτλων της ταλαντούχας Naughty Dog και του συνολικού quality που συνοδεύει κάθε τίτλο της, ήταν υπερβολικά ελκυστική για να προσπεράσω τις περιπέτειες του κυρίου Drake. Οι εύκολοι και βαρετοί για τα γούστα μου μηχανισμοί μάχης, το τετριμμένο platforming και οι άνευροι γρίφοι της σειράς ήταν στοιχεία τα οποία προσπερνούσα μπροστά στο μείγμα καλής γραφής, έξυπνου level design και επιβλητικών set pieces που η ομάδα ήξερε με τόση μαεστρία να γεμίζει τα παιχνίδια της.

Το πρώτο Uncharted το βρήκα εξαιρετικό, το δεύτερο το βρήκα ευχάριστο, το Golden Abyss για το PS Vita (που έτυχε να παίξω πριν το τρίτο) το βρήκα απλά διεκπαιρεωτικό. Το τρίτο δεν το τελείωσα ποτέ. Όσο η σειρά προχωρούσε, τα στοιχεία που με αποτραβούσαν από το franchise έμοιαζαν να εντείνονται ή, από την άλλη, μπορεί τα στοιχεία που με τραβούσαν εξ αρχής να σταμάτησαν να εντυπωσιάζουν, τόσο στερούμενα εξέλιξης και ποικιλίας. Πάντως αυτό που εγώ συνάντησα στο τρίτο ήταν ένα συνονθύλευμα άχαρου και άβολου shooting fest, τραβηγμένων από τα μαλλιά set pieces και επαναλαμβανόμενων γρίφων και περιβαλλόντων. Deception κανονικό…

Η ψυχική κούραση της εικόνας αυτής είναι που ακόμα και σήμερα δεν με έχει αφήσει να επιστρέψω για να το τελειώσω και να συνεχίσω μετέπειτα στο 4ο κεφάλαιο της σειράς το οποίο είμαι πεπεισμένος ότι θα έχει διορθώσει εν πολλοίς τα κακώς κείμενα του προηγούμενου. Ας όψονται τα αριστουργηματικά Last Of Us που έχουν καλύψει την ανάγκη μου για την Naughty-Dogιέα δόση μου και σε αυτή και στην προηγούμενη γενιά..

Δημήτρης Αγγέλου

Είμαι σχεδόν σίγουρος πως οι λοιποί συνοδοιπόροι μου στο GameOver.gr θα καταπιαστούν με κάποιους πολύ προφανείς τίτλους, οι οποίοι είναι υπαίτιοι και υπεύθυνοι για την οριστική εγκατάλειψη ενός franchise -ιστορικού ή μη- των παικτών, απόρροια του εκνευρισμού τους. Η λίστα μεγάλη, οι υποψήφιοι πολλοί. Ειδικά όσο πλησιάζουμε στο σήμερα και σε επερχόμενες, «μεγάλες» κυκλοφορίες, οι υποψήφιοι φαίνεται να αυξάνονται ακόμα περισσότερο και να αναγκάσουν, εν τέλει, τον υπογράφοντα να το πάρει απόφαση και να αποτραβήξει την υποστήριξή του από κραταιά franchises.

Για την ώρα, υπάρχει μόνο ένας τίτλος που κατάφερε να το πετύχει αυτό. Πρόκειται για το Kingdom Hearts: Dream Drop Distance 3D. Για την ακρίβεια, δεν φταίει αποκλειστικά και μόνο το παιχνίδι. Για μια ακόμα φορά είχαμε έναν τίτλο πιστό στη συνταγή που προηγήθηκε σε όλα τα προηγούμενα, αναμειγνύοντας κόσμους και χαρακτήρες από τα σύμπαντα της Square Enix και της Disney, και με τους γνώριμους μηχανισμούς μάχης και ανάπτυξης χαρακτήρων που συνοδεύουν τη σειρά από τον πρώτο Kingdom Hearts. Το Dream Drop Distance δεν ήταν ούτε προβληματικό, ούτε αδύναμο ως προς τον τεχνικό τομέα αλλά και το σύστημα χειρισμού. Όμως όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, όταν το παιχνίδι-προοίμιο του Kingdom Hearts 3 πρόβαλε και το τελευταίο story cutscene, άφησα κάτω το 3DS και έμεινα να κοιτάζω το κενό, σκεπτόμενος.

Η σειρά Kingdom Hearts, πιθανότατα λόγω των μυθοπλαστικών ιδεών του Nomura, έχει τραβήξει για πάρα πολύ καιρό, χωρίς να φαίνεται πως πρόκειται να ολοκληρωθεί στο άμεσο μέλλον. Ένα ταξίδι σωτηρίας έχει -μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια- εξελιχθεί τόσο πολύ, που πλέον κάποιος που ξεκινάει δεν μπορεί παρά να αποπροσανατολιστεί, χωρίς να καταλάβει εύκολα ποια είναι τα objectives της ιστορίας. Ansem, Xemnas ή Xehanort; Ventus, Roxas ή Sora; Πρωταγωνιστές, Heartless και Nobodies εμπλέκονται μεταξύ τους μέσα από διάφορες περιπέτειες, μέσα από κανονικούς τίτλους αλλά και αρκετά spin-off, τα οποία όμως είχαν την αξίωση να συνεχίσουν την ιστορία ακόμα περισσότερο, περιπλέκοντας το γαϊτανάκι της αφήγησης.

Και με το τέλος του Dream Drop Distance, όταν όλα όσα ήταν καλά εδραιωμένα μέσα μου άλλαξαν, λόγω της αλλαγής των ισορροπιών και των δυνάμεων στο παιχνίδι, απογοητεύτηκα. Δεν πέταξα την κονσόλα μακριά, αλλά έβγαλα την κάρτα από τη θήκη του και την έκρυψα για να μην την ξαναδώ μπροστά μου. Ακόμα και όταν κυκλοφόρησε το Kingdom Hearts 3, αρνήθηκα να δω το παραμικρό βίντεο, αρνήθηκα να μπω στη διαδικασία να το αγοράσω. Διάβασα μόνο spoilers της ιστορίας, για να έχω μια εικόνα του πώς συνεχίστηκε. Όταν, πρόσφατα, μου δόθηκε η ευκαιρία να το δοκιμάσω, το ξεκίνησα με δισταγμό, και εν τέλει δεν ολοκλήρωσα ούτε το πρώτο κεφάλαιο. Η σειρά Kingdom Hearts θα συνεχίζει να βγάζει τίτλους, και να συνεχίζει την ιστορία. Όμως εγώ και η σειρά έχουμε πάρει οριστικά διαζύγιο, χωρίς να με ενοχλεί, να με βασανίζει και να με απασχολεί. Και έπεται και συνέχεια…

Κώστας Παπαμήτρου

Καλά, αν θα ήθελα να πιάσω το φτυάρι και να θάψω αβέρτα, τα πιθανά θύματα που κατέστρεψαν ή παρολίγο κατέστρεψαν ένα franchise είναι πάρα πολλά. Θες τα στολίδια της ΕΑ (CnC4, Dead Space 3, Dragon Age 2, Battlefront…), θες τραγικές στιγμές της μεταφοράς σε 3D (Monkey Island 4, Simon the Sorcerer 3D, Earthworm Jim 3D), θες στιγμές απλής καταστροφής (Star Fox Zero, Thief 2014, Duke Nukem Forever) ή απλή έλλειψη κατεύθυνσης και ποιότητας (TR Angel of Darkness, Far Cry(s), Silent Hill Homecoming, Resident Evil 6), είναι δεκάδες οι τίτλοι που θα μείνουν στην ιστορία για ολικό ή παρολίγον ολικό σκουπίδιασμα μιας σειράς.

Αυτά όμως είναι τα εύκολα θύματα και είμαι βέβαιος ότι οι φίλτατοι συντάκτες θα κατακεραυνώσουν κατάλληλα. Θα αδράξω λοιπόν την ευκαιρία και θα πω για τα παιχνίδια που είχαν μεν πολλά καλά στοιχεία αλλά έκαναν ορισμένες επιλογές που μου αμαύρωσαν μια πολυαγαπημένη σειρά τόσο πολύ, που και να μην βγει συνέχεια, αυτή τη στιγμή δε με νοιάζει. Θα κλέψω λίγο και θα πω δύο. Το πρώτο θα είναι το Street Fighter 5. Μετά το συγκλονιστικό comeback με το 4, η σιχαμερή κυκλοφορία του 5 μέσα σε ένα γυμνό πακέτο μου κάθισε με την ίδια ευκολία που τρώω αρνάκι φούρνου με σάλτσα μέντας και ξύδι στις πατάτες του.

Ναι το gameplay του ήταν εξαίσιο αλλά η κυκλοφορία ενός full price τίτλου με τα 2/3 του υλικού που είχε το SF4 να λείπουν, ήταν ένα στυγνό έγκλημα για τον καταναλωτή που ακόμα δεν έχω συγχωρέσει. Το δεύτερο από την άλλη, θα είναι το Metal Gear Solid 5. Ναι, έχει γραφικάρες και εξαιρετικό gameplay KAI αυτό! Από την άλλη όμως, ερχόμενος από εκατοντάδες ώρες ενασχόλησης και S rankings σε όλα τα προηγούμενα, εδώ απλά βαρέθηκα. Ανούσιο και άδειο open world, τεράστια επανάληψη αποστολών, αδιάφορη ιστορία και γενικά ένας τίτλος που φωνάζει πως ήθελε άλλα δύο χρονάκια για να ολοκληρωθεί σωστά. Δεν πρόκειται να δούμε συνέχεια, με τον Kojima να μοιράζει πίτσες πλέον μακριά από την Konami, αλλά αν ήταν να έβγαινε σαν αυτό, είμαι χαρούμενος να μην κυκλοφορήσει καθόλου!

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Κάλλιστα η τιμητική θέση για το άρθρο θα μπορούσε να πάει στο Ghost Recon, ένα franchise που η Ubisoft το μετάλλαξε (κατέστρεψε αν προτιμάτε) πλήρως, δημιουργώντας μου την ακράδαντη πεποίθηση ότι έπειτα από το άχρωμο και κουραστικό αποτέλεσμα του Wildlands, αρχετυπικό παράδειγμα της λεγόμενης εργοστασιακής παραγωγής της Ubisoft, δεν υπάρχει περίπτωση να ξανά χάσω τον χρόνο μου με τη σειρά. Η μουντή και παντελώς άχαρη πορεία στην οποία έχει μπει το Ghost Recon είναι τόσο αδιάφορη, που πραγματικά ούτε μία θέση στο παρόν άρθρο δεν αξίζει.

Και πάλι όμως θα παραμείνω στα της γαλλικής εταιρίας, επιλέγοντας τη σειρά Assassin’s Creed. Μία ιδανική περίπτωση δηλαδή για το θέμα του άρθρου, καθώς ξεκίνησε με τις καλύτερες δυνατές προδιαγραφές, δημιουργώντας ενθουσιασμό με το πρωτοποριακό σύστημα parkour και την απαράμιλλη ομορφιά των ιστορικών πόλεων.

Πού να ξέραμε ότι η συνεχής βελτίωση μέχρι και το Revelation θα έδινε τη θέση της σε μία πλήρως κακοτράχαλη πορεία; Δύο φορές έφτασα στο σημείο να παρατήσω το franchise. Η πρώτη έγινε μετά το Assassin’s Creed Unity, όπου ο οργασμός των εικονιδίων, το αδιάφορο σενάριο και το gameplay, που είχε φτάσει σε επικίνδυνα κουρασμένα επίπεδα, με έπεισε να αποφύγω το Syndicate. Μετέπειτα, οι μεγάλες αλλαγές που έφερε στη συνταγή το Origins με ώθησε να επιστρέψω, αλλά τελικά η σειρά και πάλι με έχασε στο Odyssey. Κάτι που είναι λίγο ειρωνικό, δεδομένου ότι ο πρόσφατος τίτλος Assassin’s Creed καταπιανόταν με την ιστορία της χώρας μας και κατάφερνε αναμφίβολα να μας ταξιδέψει στα μνημεία της με εξαιρετικό τρόπο.

Εντούτοις, θα χρειαστεί να δω πραγματικά τεράστιες αλλαγές για να πιάσω στα χέρια μου το Valhalla. Οι χρόνοι λιγοστεύουν, και το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα θα ήταν να αναλώσω τον χρόνο μου ξανά σε έναν υπέρογκο χάρτη για δεκάδες ώρες, προσπαθώντας διακαώς να εντοπίσω ένα ψήγμα δουλεμένου σεναρίου στην κυρίως πλοκή, οργώνοντας τα δεκάδες εικονίδια μπας και βρω κάτι που να προσεγγίζει ουσιαστικό δευτερεύον περιεχόμενο που να μην δείχνει σαν να βγήκε από τον open-world αλγόριθμο που φυλάει ως κόρη οφθαλμού η Ubisoft.

Νικόλας Μαρκόγλου

H λατρεμένη Ubisoft είναι μανούλα στο να σε σπρώχνει να παρατάς σειρές παιχνιδιών (ή ακόμα καλύτερα να τα παρατάει η ίδια όπως στην περίπτωση του Splinter Cell και του Prince of Persia). Ξέρω ότι γράφω κοινοτυπίες και ότι αυτά που λέω θα γραφτούν κι αλλού, αλλά πάντα είμαι ανεκτικός και περιμένω κάτι καλύτερο εκτός κι αν η κάθε εταιρεία έχει άλλα σχέδια. Θα ήμουν ανεκτικός σε ένα καινούργιο Dead Space, έκανα υπομονή με το Dragon Age 2 και αποζημιώθηκα, θα είχα πίστη ότι το Mass Effect -αν ξαναέβγαινε- θα ξεπερνούσε την ξέρα του Andromeda, κουράστηκα με το RE6 αλλά θεώρησα ότι και οι Ιάπωνες κουράστηκαν και τελικά έβγαλαν το RE7 που μας χαροποίησε (και κατατρόμαξε όλους).

Δεν έχω όμως καμία μα καμία ελπίδα ότι θα γυρίσω σε Ghost Recon. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι θα ξαναπαίξω Rainbow Six (εδώ συγκεκριμένα όχι επειδή δεν είναι καλό το παιχνίδι αλλά επειδή στράφηκε σε κατεύθυνση που δε με αφορά). Δεν έχω καμία ελπίδα ότι στο προσεχές μέλλον θα παίξω AC που δε θα είναι ένα ακόμα skin του Origins (αυτό δεν το παρατάω λόγω βίτσιου και επειδή το έχουμε παράδοση να τα περιποιούμαι εγώ προσωπικά στα reviews). Και ποτέ δε θα επιστρέψω στο Far Cry. Μετά τη βαρετή μετριότητα του 3, με απασχόλησε μόνο το Primal το οποίο ήταν κάτι πραγματικά διαφορετικό και θα μπορούσε να σημαίνει ένα νέα ξεκίνημα για τη σειρά. Αλλά το map cleaning των 4, 5, New Dawn και με βεβαιότητα όσων θα ακολουθήσουν απλά μου απαγορεύουν να ξανασχοληθώ με το παιχνίδι.

Μετά το πρώτο Far Cry της Crytek που έκανε αίσθηση (και το φυσικό του διάδοχο το Crysis), μετά τα Insticts και Predator του Xbox που εντυπωσίαζαν, ένα ελαφρώς προβληματικό αλλά εντυπωσιακό 2 που άνοιγε νέες λεωφόρους, ήρθε να εγκατασταθεί η κανονικότητα των 3 και υπόλοιπων, με εξωτικούς “κακούς”, αδιάφορες ιστορίες, προσκόλληση στις κατά καιρούς μόδες και τάσεις (ακόμα και χρωματικά-αισθητικά) και γενικώς η γαλέρα της Ubisoft αρμενίζει με το τύμπανο να ακούγεται ρυθμικά και αδιάκοπα. Οι εξαιρέσεις του Blood Dragon και Primal ήταν τα πειράματα όσων ήθελαν να βγάλουν κανονικά παιχνίδια αλλά αυτά δεν έγιναν… “κανονικότητα”.

Σάββας Καζαντζίδης