Battle Brothers

O ανθρώπινος βίος είναι μοναχικός, ενδεής, κτηνώδης και βραχύς...

Πού κολλάει ο Τομας Χομπς με ένα indie, turn-based, rpg strategy παιχνίδι; Λογικό να αναρωτηθείτε. Αλλά αν σκεφτούμε πως όλο το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από τη διαχείριση μιας -μεσαιωνικής περιόδου- ομάδας μισθοφόρων, αποτελούμενη από μεθύστακες, τζογαδόρους, ξεπεσμένους ευγενείς, τυμβωρύχους kai βαγαπόντηδες, οδηγούμενη από τη ζωώδη ορμή της αυτοσυντήρησης και της πρόσκαιρης ευδαιμονίας, τότε θα βρείτε το κοινό πεδίο μεταξύ

του παιχνιδιού και (κάποιων) ιδεών του μεγάλου Άγγλου φιλοσόφου. Σε ένα αμείλικτο low-fantasy κόσμο που έφτιαξε η Overhype «δεν υφίσταται κανένας απώτατος μεταφυσικός σκοπός ή, αντίστοιχα, ύψιστο αγαθό» (αν και καμιά φορά ακούγεται αμυδρά η λέξη "δόξα") και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να επιβιώσουμε είναι να «συσσωρεύουμε δύναμη, είτε ατομικά, είτε συνασπιζόμενοι με άλλους αδύναμους για να εξασφαλίσουμε την αυτοσυντήρησή μας».

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης στον κόσμο του Battle Brothers, και αν δε το κάνουμε, θα βρεθούμε στο έλεος της λιμασμένης διάθεσης του παιχνιδιού και στο προθάλαμο ενός ακόμα restart! To Battle Βrothers κάνει πολλά πράγματα σωστά και καλά, αλλά εκεί που δείχνει τα δόντια του είναι στην αίσθηση του «ζήσε για να πολεμήσεις ακόμα μία μέρα» που δίνει. Κάθε in-game μέρα που περνάει είναι μια μάχη απέναντι στους σκληρούς μηχανισμούς επιβίωσης του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει κάποιος μεγάλος πόλεμος που πρέπει να κερδίσουμε, μα πολλές μικρές και ήσσονος σημασίας νίκες, όπου ζυγίζοντας τα οφέλη και τις ζημίες ( σπάνια απουσιάζουν αυτές), χαράσσουμε τη βραχυπρόθεσμη στρατηγική μας.

Θα ξοδέψουμε τα χρήματά μας για να αγοράσουμε καλό φαΐ για τους στρατιώτες μας; Θα επενδύσουμε σε εργαλεία για να διορθώσουμε τον ταλαιπωρημένο μας εξοπλισμό; Θα ρισκάρουμε μια μάχη με την ομάδα μας τραυματισμένη και πεινασμένη, η οποία όμως θα μας βοηθήσει να εξοικονομήσουμε χρήματα για να προσλάβουμε εκείνο τον ικανότατο μισθοφόρο, που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες; Ο χάρτης της περιπέτειας και της περιήγησης (ο ένας gameplay πυλώνας του παιχνιδιού) βάζει διαρκώς τον παίκτη απέναντι σε προβλήματα διαχείρισης των διαθέσιμων πόρων του παιχνιδιού. Υλικών και άυλων. Μια ατέρμονη άσκηση σε ζητήματα logistics, human resources και διπλωματικών σχέσεων.

Κανένα από τα προβλήματα που βάζει το παιχνίδι δεν είναι περίπλοκο και δυσνόητο (οι survival μηχανισμοί είναι απλοί στη σύλληψη και εφαρμογή τους), αλλά κατάφεραν οι μερακλήδες της Overhype και βρήκαν μια φόρμουλα -τουλάχιστον μέχρι το επίπεδο που παίξαμε εμείς στην καμπάνια μας 25 ώρες και 150 in-game μέρες- όπου κονταροχτυπιούνται η φευγαλέα και βραχύβια άνεση με την ολική καταστροφή και κατολίσθηση, βάζοντας τον παίκτη να ακροβατεί ανάμεσά τους διαρκώς. Τέτοιες καλοκαμωμένες gameplay ακροβασίες σπανίζουν, και η μαεστρία του παιχνιδιού να κρατάει τον παίκτη μακριά από overpowered ανιαρές καταστάσεις είναι ο διαυγής αδάμας στο διάδημα του παιχνιδιού.

Όπως είπαμε, στο random generated sandbox χάρτη του παιχνιδιού θα κινείτε την ομάδα των μισθοφόρων επισκεπτόμενοι διάφορους οικισμούς και εκτελώντας τα συμβόλαια των κατά τόπους αρχόντων και προεστών, θα κερδίζετε τα απαραίτητα χρήματα (και τους πόντους εμπειρίας από τις μάχες) για δυναμώσετε. Ταυτόχρονα υπάρχει ένας δείκτης διπλωματικών σχέσεων που καθορίζει τη σχέση σας με την κάθε πόλη-οικισμό, άμεσα συνδεδεμένος με την περάτωση αποστολών, ο οποίος μεγαλώνοντας (μαζί με ένα δείκτη που μετράει τη φήμη της κομπανίας σας) ανοίγει κάποια noble quests, που είναι ουσιαστικά τα elite high risk-high reward quests και θα πρέπει να τα αναλάβετε μόνο αν έχετε κατανοήσει πλήρως τους μηχανισμούς και η ομάδα σας απαρτίζεται από βετεράνους μάχιμους.

Η δυνατότητα να έχετε μόνο ένα ενεργό συμβόλαιο κάθε φορά βάζει ακόμα ένα ευχάριστο πονοκέφαλο στον παίκτη, καθώς αν δεν καταφέρετε να το ολοκληρώσετε ή αποφασίσετε πως είναι αρκετά δύσκολο, πρέπει να το «σπάσετε», προκαλώντας παγωμάρα στη σχέση σας με το συγκεκριμένο οικισμό. Κακές σχέσεις με ένα faction ή πόλη σημαίνει υψηλές τιμές στα εφόδια, χαμηλές τιμές πώλησης στα λάφυρα και χαμηλές αμοιβές για ολοκλήρωση περαιτέρω αποστολών. Μπορεί να μη φαντάζει σημαντικό, αλλά πολλές φορές θα βρεθείτε να χρειάζεστε επειγόντως τροφή ή επιδέσμους και το απόθεμά σας να φτάνει μόνο μέχρι τη συγκεκριμένη πόλη που έχετε δυσαρεστήσει και να βρείτε τιμές... «Μητροπόλεως».

Το θέμα με τις διπλωματικές σχέσεις προχωράει και βαθύτερα, μιας και μπορείτε να εκμεταλλευτείτε τις καλές σας σχέσεις με έναν οικισμό, να αγοράσετε τιμαλφή σε χαμηλές τιμές και να πουλήσετε στα «αστικά κέντρα» , όπου οι δεσποσύνες και οι άρχοντες τα αποζητούν σε υψηλότερες τιμές. Στρατηγικές που μπορεί να μη σας περάσουν από το μυαλό με το πρώτο playthrough, αλλά το παιχνίδι φροντίζει να τις έχει διαθέσιμες. Το Battle Brothers δεν ακολουθεί μια συμβατική δομή παιχνιδιού με campaign και main missions (το πιο κοντινό σε αυτό που λέμε "end game" είναι κρίσεις που ξεσπάνε αργά στο παιχνίδι, πόλεμος οίκων, νεκροζώντανοι, ορκς ), αλλά υιοθετεί μια sandbox λογική και παρέχει πλήρη ελευθερία στο πώς θα προσεγγίζουμε την «εξέλιξη» της ιστορίας (όπου "ιστορία" βάλτε την ανάπτυξη της ομάδας μας).

Από τη μία είναι έτσι στημένο το παιχνίδι ώστε θα ήταν παράλογο να γκρινιάζουμε για τη μη ύπαρξη δομημένης ιστορίας και σεναρίου, από την άλλη, όμως, οι συγκινήσεις που προσφέρουν στα παιχνίδια, όταν αυτά υπάρχουν, εδώ απουσιάζουν και από ένα σημείο και μετά (μετά από αρκετές ώρες στο παιχνίδι βέβαια) η χαλαρότητα αυτή δρα εις βάρος του παιχνιδιού. Για να μη πολυλογούμε, η μη ύπαρξη στόχου ορισμένου και καθορισμένου πιθανότατα θα σας κάνει να βαρεθείτε και να αναζητήσετε το restart, για να ξαναζήσετε τον ενθουσιασμό το πρώτων ημερών χτισίματος. Κλείνοντας τα περί adventure του παιχνιδιού, θα βρείτε πολλά τυχαία γεγονότα (κάποια εντελώς random, κάποια σχετικά με αποφάσεις και τη σύσταση της ομάδας μας), τα οποία -μαζί με την έξυπνη και γαρνιρισμένη με νότες σκοτεινού χιούμορ γραφής των quests και διαλόγων- εμπλουτίζουν τον, αν τον απογυμνώσεις εντελώς, «grit and grind» χαρακτήρα σκελετό του παιχνιδιού.

Το δεύτερο παρακλάδι του του gameplay αφορά, προφανώς, στο στήσιμο και την ανάπτυξη της ομάδας των μισθοφόρων μας και τα θέματα που ανακύπτουν με τη μάχη, τη στρατολόγηση και το levelling up. Εξαιρετική δουλειά και εδώ έγινε από τους developers, που έχουν δημιουργήσει δεκάδες διαφορετικά προφίλ υποψήφιων «υπαλλήλων», από απλά χωριατόπαιδα, μέχρι εξόριστους ιππότες, των οποίων η τιμή και τα αρχικά στατιστικά διαφέρουν πάρα πολύ. Εδώ βέβαια κάνει αισθητή την παρουσία του το random στοιχείο του παιχνιδιού, που δεν αφήνει να δεις τα στατιστικά του ακριβού σου recruit πριν το προσλάβεις, οδηγώντας την επιτυχία των iron man playthrough να κρέμονται από μια καλή ζαριά.

Για εμάς του κοινούς θνητούς, που προτιμούμε τα playthrough σε veteran επίπεδο, υπάρχει η δυνατότητα του save scamming, καθώς δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από να επενδύσεις τις οικονομίες σου σε έναν ιππότη τον οποίο αποφάσισε η μηχανή του παιχνιδιού να κάνει… «σαπάκι» και «μισοπλέμονο». Αν εξαιρέσεις τα αρχικά traits, που είναι αποτέλεσμα του πρώην επαγγέλματος του υποψήφιου μισθοφόρου, τα υπόλοιπα στατιστικά (άμυνα, initiative, αντοχή, hitpoint, ηθικό κ.α) μπαίνουν στο «multi» του συμπτωματικού και του τυχαίου, με το αποτέλεσμα να κυμαίνεται από εντυπωσιακό έως εντελώς ακατάλληλο. Βέβαια, αν θέλετε να μείνετε πιστοί στην πρώτη παράγραφο του κειμένου μας, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα αποτυχημένα recruits ως meat shields ή cannon fodder, για να βρείτε πάτημα και να διαμορφώσετε την τακτική σας σε μια δύσκολη μάχη.

Ο καημένος, ο average Hagen, άφησε την ήσυχη ζωή της φάρμας για να αναζητήσει την περιπέτεια, του δώσανε αρματωσιά και ένα όπλο και του είπαν όρμα μπροστά για τη δόξα και την υστεροφημία. Δύο γύρους μετά, το κεφάλι, ύστερα από μια περίτεχνη τσεκουριά του αρχηγού των ληστών, γίνεται κλωτσοσκούφι ανάμεσα στα πόδια εχθρών και συμμάχων, αλλά έχει δώσει τον απαραίτητο χρόνο για να γίνει κυκλωτική κίνηση από τους εμπειρότερους της ομάδας, που τελικά οδηγεί στο θρίαμβο! Well played Hagen, θα σε θυμόμαστε για πάντα. Πέραν των αρχικών τιμών των στατιστικών, πολύ σημαντικά είναι τα αστέρια που έχουν κάποια ή κάποιο από αυτά και καθορίζουν τη μέγιστη τιμή που μπορούν να αυξηθούν όταν επενδύσουμε πόντους στο levelling.

Το levelling up ακολουθεί μια min-max λογική όταν θέλουμε να φτιάξουμε του τέλειους πολεμιστές και απαιτεί πάρα πολύ προσοχή σε ποιους θα στηριχτούμε, μιας και η ανάπτυξή τους είναι αργή και μπορεί να τελειώσει απότομα με ένα βίαιο θάνατο. Για παράδειγμα, ένας πολεμιστής με δύο αστέρια στη melee επίθεση, όταν προσθέτουμε αξία θα παίρνει πάντα 4-6 πόντους, εν αντιθέσει με έναν χωρίς αστέρια που θα παίρνει 1-3. Πολύ σημαντική λεπτομέρεια στο χτίσιμο της ομάδας μας. Οι χαρακτήρες μας δεν έχουν κλάση και έχουν όλοι πρόσβαση σε μια δεξαμενή από κοινά skills (σταδιακά διαθέσιμα), τα οποία, μαζί με το όπλο, τον εξοπλισμό και το πώς έχουμε αναπτύξει τα στατιστικά του παίκτη μας, σχηματίζουν το ρόλο που θα θέλουμε να έχει στο πεδίο μάχης.

Όπως είπαμε η δημιουργία ενός πολύτιμου και άρτια φτιαγμένου πολεμιστή απαιτεί το συνδυασμό ενός συνόλου τυχαίων παραγόντων και μιας σειράς σωστών επιλογών εκ μέρους μας, που όμως πάντα απειλείται από το permadeath των χαρακτήρων στη μάχη. Συμβουλή μας είναι να συμβιβαστείτε με το θάνατο και να μη προσπαθήσετε να μείνετε πιστοί στις αρχικές σας επιλογές, που πιθανότατα θα έχουν πολλά λάθη στο build τους. Οι ακριβοί recruited είναι συνήθως καλύτεροι από τα παπαδοπαίδια και τους ξυλοκόπους που προσλάβατε στην αρχή, και τακτικές που δουλεύουν τις πρώτες μέρες της περιπέτειας (όπως το διάσημο «spear wall») γίνονται όλο και λιγότερο αποτελεσματικές μετά. Ακόμα μία άρτια gameplay εκτέλεση του παιχνιδιού, που αναγκάζει τον παίκτη να προσαρμόζεται στις ανάγκες του encounter, χωρίς να δίνει τσάμπα εισιτήριο διαρκείας στην επιτυχία με μία μόνο τακτική.

Εκεί που το παιχνίδι χωλαίνει κατά τη γνώμη μας στο character building, είναι στα skills-perks, που ενώ φαίνονται αρκετά και, θεωρητικά, ανοίγουν πολλές επιλογές για το στήσιμο χαρακτήρα, τα βρήκαμε αρκετά unbalanced, με μια μεγάλη μερίδα εξ αυτών να είναι επιεικώς άχρηστα. Μεγάλη πληθώρα σε όπλα και πανοπλίες καθορίζουν σε τεράστιο βαθμό τον τρόπο παιχνιδιού του κάθε πολεμιστή, δεδομένου πως το κάθε όπλο έρχεται πακέτο με διαφορετικά abilities (το τσεκούρι είναι shieldebreaker, το σπαθί κάνει μεγαλύτερη ζημιά στη health bar κ.ο.κ) και είναι το πιο κοντινό που δίνει το παιχνίδι σε κλάση. Η ποικιλία δεν απογοητεύει και σίγουρα θα μπείτε στο παιχνίδι να κυνηγήσετε τα unique και rare όπλα που γίνονται διαθέσιμα αργότερα στο παιχνίδι. Η turn-based μάχη μπορεί σε αρχική ανάγνωση να φαίνεται απλή και χωρίς ιδιαίτερες καινοτομίες, γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα, όμως, καθώς ο παίκτης αρχίζει και ανακαλύπτει τη διαφορά του «απλά παίζω» και του «καταλαβαίνω τι κάνω και παίζω».

Η εισαγωγή των στατιστικών fatigue και resolve, που το πρώτο μετράει την αντοχή του παίκτη να εκτελεί τα αναγκαία skills μέχρι να χρειαστεί να «ξεκουραστεί» για ένα γύρο (το οποίο είναι πιο κρίσιμο από όσο νομίζουμε στην αρχή) και την αποφασιστικότητα το δεύτερο (για το αν, δηλαδή, στον πρώτο θάνατο οι στρατιώτες μας θα το βάλουν στα πόδια, γυρνώντας την πλάστιγγα σε μια μάχη που πήγαινε καλά) δίνουν αυτό το έξτρα πέπλο περιπλοκότητας που χρειάζεται για μην είναι ένα ακόμα τυπικό turn-based σύστημα μάχης του σωρού. Αν συνδυάσουμε το διαφορετικό τρόπο που βοηθάνε τα όπλα στο πεδίο μάχης, αυτή τη φορά υπό το πρίσμα της δολιοφθοράς στους αντιπάλους, τον instant θάνατο (ακόμα και των πιο καλοφτιαγμένων μαχητών) που παραμονεύει σε κάθε χτύπημα και τους διαφορετικούς τύπους εχθρών που απαιτούν άλλη τακτική (ειδικότερα τα πλάσματα του φανταστικού), φτάνουμε σιγά σιγά σε ένα σύστημα μάχης αρκετά πλήρες και διαφοροποιημένο.

Να εξηγήσουμε εδώ ότι το loot προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από τα αντικείμενα που δεν έχουν καταστραφεί, οπότε ένας αντίπαλος που «μας χαιρετάει», έχοντας μισοκατεστραμένη την πανοπλία του, δίνει πιθανότητα να τη «σηκώσουμε» αργότερα στο loot screen. Οι απαγορευτικές τιμές των εξοπλισμών στα διάφορα μαγαζιά του παιχνιδιού κάνουν την εύρεσή του στο πεδίο μάχης μονόδρομο, σε αρχικό στάδιο τουλάχιστον. Η μάχη αυτή καθ' αυτή είναι RNG με ποσοστά επιτυχίας, τα οποία ως συνήθως θα σας κάνουν να βρίζετε, να νιώθετε αδικημένοι, να πιστεύετε πως το παιχνίδι σας κλέβει και να ξαναφορτώνετε μια κοπιώδη μάχη γιατί αστοχήσατε σε εκείνο το «σίγουρο» 90%. Έτσι είναι αυτά, έχουμε μάθει να ζούμε με τα κέφια του ζαριού και αν δεν είστε προετοιμασμένοι για αυτό, μείνετε μακριά.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι απλά και λιτά στην παρουσίαση, με πλουραλισμό και σχετική λεπτομέρεια στον εξοπλισμό, ενώ η μουσική μέσα στις μάχες δίνει το σωστό επικό vibe! Πιο πάνω μάλλον γράψαμε και την πιο αχρείαστη πρόταση που έχει βάλει ο γραφών σε review, μιας και πραγματικά είναι η ακρονυχίδα του συνολικού πακέτου που προσφέρει ο τίτλος. Έχει και ένα περίεργο πρόβλημα με το Avast το παιχνίδι, με το οποίο βρεθήκαμε αντιμέτωποι, αλλά ακολουθώντας τις συμβουλές της κοινότητας το λύσαμε (γίνονται corrupted τα saves και πιστέψτε μας είναι κάτι που δε θέλετε).

Το Battle Brothers είναι άγριο, δύσκολο, αδυσώπητο και υπενθυμίζει εμφατικά και εκκωφαντικά τα λάθη που έχει κάνει ο παίκτης παίζοντας και μαθαίνοντας, οδηγώντας σε restart της campaign του, με την ελπίδα να επιστρέψει σοφότερος και καλύτερα προετοιμασμένος. Είναι μέρος της γοητείας του από το veteran επίπεδο και πάνω. Παίξε, χάσε, μάθε και αν δε μάθεις ξαναχάσε (αν δε είσαι μαλωμένος με την «κυρά της τύχης», θα κλάψεις και λίγο). Τέλος, εκκωφαντική είναι και η υπενθύμιση πως η σπάνια ομορφιά των ισορροπημένων gameplay μηχανισμών θα βρίσκετε πάντα -στη δική μας gaming φιλοσοφία και θεώρηση- πάνω από το αμπαλάρισμα του φθηνού αισθητικού εντυπωσιασμού.

pc