In memoriam: Ένη Βέη - Σεφερλή

Ο θείος μου Γιώργος Βήχος ήταν ο αντιπρόσωπος της τότε Heuer (χρονογράφοι παγκόσμιας κλάσης) και ο αδερφός μου Κώστας διατηρούσε το ωρολογοποιείο στα Χαυτεία με περγαμηνές λόγω του παππού μου Νικολάου Βήχου από το 1900. Εκεί λοιπόν συνέβη το εντελώς τυχαίο περιστατικό. Ο κ. Διονύσιος Σεφερλής, σύζυγος της Ένης, πήγε για να αγοράσει κάποιο χρονόμετρο και εγώ περαστικός βρέθηκα να τον ρωτώ -μήπως θέλετε συνοδηγό;- Χάρηκε ο άνθρωπος γιατί πρόσφατο ήταν το ατύχημα σε απλή διαδρομή στο Λουτράκι, όταν ο ανεκδιήγητος και αμφιλεγόμενος συνοδηγός της Ένης, με την διπλωμένη

Έτρεξε λοιπόν στην Ένη ο πολύ αγαπητός σε όλους Νιόνιος, Έλληνες και ξένους αγωνιζόμενους, αφού το Motel του στην Ολυμπία ήταν το κλασικό σημείο ανασυγκρότησης του Ακρόπολις, και της είπε: -Σου βρήκα συνοδηγό!- Για να του απαντήσει: -Μα αυτός είναι πρωταθλητής, μαζί μου θα έρθει;- Αλλά ποια ήταν η Ένη; Αξιοσέβαστη βυζαντινολόγος και κόρη του διακεκριμένου ακαδημαϊκού και καθηγητή των Πανεπιστημίων Αθήνας και Βερολίνου, Νίκου Βέη. Και εδώ αξίζει μία παρένθεση, για την κατά το μάλλον, ή ήττον ανέκδοτη γνώση. Η Καλαμπάκα ήταν διπλό σημείο regrouping για τα παλιά δυνατά Ακρόπολις. Όμως Καλαμπάκα ίσον Μετέωρα και Μετέωρα ίσον ανεκτίμητοι θησαυροί. Η επαγωγική σκέψη λοιπόν καταλήγει στη μορφή του Νίκου Βέη όταν ο ανήσυχος ερευνητής και θεμελιωτής της βυζαντινολογικής έρευνας στην Ελλάδα, παρατηρεί επίμονα το 1908 τη διαφορετική ακτίνα καμπυλότητας στο εξωτερικό και στο εσωτερικό του τρούλου, στο καθολικό του Μεγάλου Μετεώρου. …Πιστοποιεί την απόκρυφη κοιλότητα, αναρριχόμενος και κτυπώντας με σφυριές. Μετά πλησιάζει θαρρετά την εικόνα της «Ανέγγιχτου Παναγίας» και υπό τα γεμάτα δέος βλέμματα των μοναχών τρυπάει τον τοίχο από πίσω! Μηχανισμός φανερώνει την κρύπτη και φυσικά ο Νίκος Βέης φέρνει στο φως του ήλιου, τους πρώτους 650 περγαμηνούς και χαρτώους χειρόγραφους κώδικες, εν είδει ενός αυθεντικού και πρόδρομου Ιντιάνα Τζόουνς!…

Και η Ένη; Γνωρίζει τον χαρισματικό δικηγόρο εξ Ολυμπίας, απίστευτες οι κοινές περιπέτειες ζωής λόγω ιδεολογικών τοποθετήσεων και μαζί διαχειρίζονται ένα από τα αρχιτεκτονήματα του Άρη Κωνσταντινίδη, το «Motel Ξένιος Ζευς», κτίζοντας παράλληλα και τον δικό τους «Απόλλωνα» με θέα στο Κρόνιο. Η Ένη ταυτίζεται με το αεικίνητο σε διαδρομές από Ολυμπία προς Πύργο και Αθήνα. Και φυσικά το ιστορικό Ford Taunus είναι λίγο… Ζητάει από τον πρωτοξάδελφο Κώστα Καββαθά τη γνώμη του και εκείνος της προτείνει Porsche 914, αλλά λόγω αδυναμίας της αντιπροσωπείας εναλλακτικά εμφανίζεται η Lancia HF.

Την άνοιξη του 1973 ο Ολλανδός εργοστασιακός συνοδηγός της Ford, Bob de Jong, έχει εγκατασταθεί στο Μοτέλ για δοκιμές. Κάποια στιγμή αναζητά κάποια τράπεζα και τον πληροφορούν ότι υπάρχει μόνο στον Πύργο. Την αμηχανία του και την αγωνία του λύνει η ρεσεψιονίστ που του δείχνει την κ. Ένη, λέγοντας ότι θα πάει στον Πύργο και αυτή. Ο συμπαθέστατος Bob, συνοδηγός των Waldegard, Kullang, Carlsson και Sclater, δένεται στο δεξί μπάκετ της HF και …παθαίνει την πλάκα του από την ταχύτητα και την άνεση που η Ένη ζωγραφίζει στις στροφές, στο Πελόπιο και τον Πλάτανο!

Έε, αντιλαμβάνεστε ότι ο Bob de Jong είναι ο άνθρωπος που προέτρεψε την Ένη να γράψει τη δική της λαμπρή ιστορία στους ελληνικούς αγώνες!

Ένα μεγάλο κομμάτι της αγωνιστικής και οικογενειακής μου ευτυχίας το οφείλω αναμφίβολα στην Ένη και τον Νιόνιο. Πάμπολλες οι ώρες της συμβίωσης σε δοκιμές και αγώνες με την Ένη και απύθμενη η χαρά να την ακούς να σου αναλύει με τον απλούστερο τρόπο πολιτικοοικονομικά θέματα. Ασύγκριτη και δυνατή προσωπικότητα, με σθένος, ρεαλισμό και αντοχή που ξεπερνάει τα όρια. Κάναμε μαζί έξι Ακρόπολις και δεν τερματίσαμε σε κανένα, ίσως και λόγω του γεγονότος ότι έκανα και εγώ κάποιες ειδικές διαδρομές που τις είχα ιδιαίτερη αδυναμία, όπως οι Καρούτες, ο Ελικώνας, η Ευρωστίνα κλπ. Απόδειξη, όταν η Ένη δεν άφησε το βολάν δευτερόλεπτο με συνοδηγό την Τώνια Παυλή, …τότε πήγαμε με ανθοδέσμες στο Καλλιμάρμαρο για να γιορτάσουμε τον τερματισμό της! Η γαλάζια Αλπίνα μας αγοράσθηκε στη Διέππη και ήταν ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα δοκιμών του Αντρουέ. Μοτέρ 1.600 c.c. και 160 άλογα.

Όμως όσο και να προσβλέπαμε σε επαγγελματική εμπλοκή έλειπαν κάποια στοιχεία. Δεν μπορεί να κάνεις δοκιμές με αδύναμο νοικιασμένο και ένα μόνον πέρασμα της διαδρομής. Δεν μπορεί να είσαι τρίτος Έλληνας στο κατέβασμα της Πελοποννήσου και να σε προσπερνάει ο μπροστινός δεξιός τροχός σου στην Ευρωστίνα, επειδή έσπασε το ακραξόνιο, μετά τη μεγαλειώδη προσγείωση στην υπερειδική του Αγίου Μερκουρίου… Δεν γίνεται ο συμπαθέστατος μηχανικός σου μετά το λύσιμο του μοτέρ να εξαφανίζει παντελώς τη ροπή και να μεταμορφώνει την Α110 σε ένα δυσκολοοδήγητο αυτοκίνητο.

Η Ένη ήταν μακράν η καλύτερη Ελληνίδα rallywoman και αναμφίβολα τεράστια ήταν η απώλεια για την κοινωνία και τους αγώνες από τον θάνατο του Νιόνιου. 

Η Ένη έζησε την εφηβεία της στο Ανεμοπορικό Κέντρο Τρίπολης μαζί με τον ξάδερφό της Κώστα Καββαθά και πολύ αργότερα σαν διαπρεπής βυζαντινολόγος έβγαζε ετησίως έναν εκπληκτικό τόμο με βυζαντινολογικές ανακοινώσεις και άρθρα!

Τέλος Φεβρουαρίου η Ένη έκανε το εμβόλιο και πέντε μέρες μετά ανιχνεύθηκε Covid... Την πήγαν στην Αγία Όλγα και μετά στην Παμμακάριστο. Ποτέ σε ΜΕΘ, αλλά σε απλό δωμάτιο...

Στον ερχομό της Εαρινής Ισημερίας η Ένη «έφυγε» για άλλες ειδικές διαδρομές…

1975: 1ο Ράλλυ Α.Λ.Α. Ο επικεφαλής της προσπάθειάς μας Νιόνιος Σεφερλής δίνει τις τελευταίες οδηγίες στην Ένη.

1975: Β΄ Ολυμπιακό Ράλλυ και 1η θέση για την ταχύτερη Ελληνίδα που εμφανίστηκε ποτέ στην προ του 1980 περίοδο και κορυφαίοι χρόνοι Ακροπολικού επιπέδου ξένων στα χώματα!

1977: 24ο Ράλλυ Ακρόπολις. Η συγκεκριμένη φωτογραφία δημοσιεύτηκε στην πασίγνωστη γαλλική εφημερίδα «L’ Eqippe». Στην υπερειδική του Ακρόπολις, κάπου στην ανύπαρκτη τότε «Ιπποκράτειο Πολιτεία» στις βορειοανατολικές πλαγιές της Πάρνηθας.

Όταν κινείσαι σε τέτοιους ρυθμούς αλλάζεις ημιαξόνια και ακραξόνια κάθε 300 km. Εμείς ανεβήκαμε Καλαμπάκα 1, γυρίσαμε Καλαμπάκα 2, περάσαμε από τη λεωφόρο στη Γλυφάδα με τις τρεις λωρίδες κυκλοφορίας να έχουν γίνει μία από τον κόσμο, που μας χτυπούσε τον ουρανό με ενθουσιασμό αφού είμαστε τρίτοι Έλληνες γενικής κατάταξης, για να δακρύσουμε στην ειδική της Ευρωστίνας, όταν μετά μία ώρα από την εγκατάλειψή μας, πέρασε και το τελευταίο δίχρονο Wartburg με το Ανατολικογερμανικό πλήρωμα, με τον μπροστινό δεξιό τροχό μας να έχει χαθεί προ πολλού στο σκοτάδι της νύχτας…

1977: 24ο Ράλλυ Ακρόπολις. Οι χαμηλές πτήσεις καλά κρατούσαν, αλλά φυσικά υπήρχαν και οι συνεπακόλουθες προσγειώσεις…

1979: 26ο Ράλλυ Ακρόπολις. Η Ένη και ο Νιόνιος, άψογοι και οργανωτικοί όπως πάντα παραγγέλνουν στο αγωνιστικό τμήμα της ελληνικής Ford ένα σωρό καλούδια. Αυτά έρχονται από Αγγλία, όπως και ο Εγγλέζος μηχανικός, εγγλέζος μεν στην ώρα του και στον προγραμματισμό του, αλλά με την Τροχαία Γλυφάδας δε, να δίνει οντότητα στον κ. Μέρφυ και τους απευκταίους νόμους του…

Όλη η προετοιμασία γινόταν στις εγκαταστάσεις του Κοντέλλη πενήντα μέτρα πριν τη συμβολή των λεωφόρων Αλίμου και Βουλιαγμένης. Τότε υπήρχε και ο μεγάλος δακτύλιος που επέτρεπε την εναλλάξ κυκλοφορία των αυτοκινήτων εντός των ορίων του. Παρασκευή μεσημέρι όλα τα ανταλλακτικά έχουν μπει στη θέση τους εκτός από την πενταλιέρα. Ο μηχανικός μας παίρνει ένα αυτοκίνητο και πετάγεται μέχρι το ξενοδοχείο του, το Salem δίπλα στο Πλαίσιο, δηλαδή εκατό μέτρα μακρύτερα. Φυσικά δεν γνωρίζει περί δακτυλίου, ούτε και περί πιθανής πνευματικής ακαμψίας του οργάνου της κυκλοφοριακής τάξης, που τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί στο κρατητήριο για να δικαστεί τη Δευτέρα, την ημέρα της εκκίνησης! Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι το κυκλοφοριακό μας τρελάθηκε, μπαίνουν τα μεγάλα μέσα, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι η απαλλαγή του εμβρόντητου ξένου υπηκόου τη Δευτέρα το πρωί…

Τι να κάνουμε, η Ένη και εγώ είχαμε αποδείξει και στο παρελθόν ότι είμαστε σκληρά καρύδια και φυσικά ορμάμε να αλώσουμε την Ακροπολική Ελλάδα.

Οι ειδικές διαδέχονται η μία την άλλη και φτάνουμε περιχαρείς στην πρώτη ανασυγκρότηση της Καλαμπάκας. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, αλλά πιο μαύρη έγινε η καρδιά μας στην πρώτη ειδική «Asprokklissia junction». Οδηγώ εγώ με ταμπεραμέντο, πραγματικά πετάμε, αλλά ξαφνικά δεν έχω γκάζι. Σταματάμε δεξιά και στο μεταμεσονύκτιο σκοτάδι ξεπετάγονται δεκάδες αθέατοι θεατές φωνάζοντας: -Μη σε νοιάζει Αλέκο, θα το φτιάξουμε!- Η συγκίνηση από την απροσδόκητη αγάπη του κόσμου είναι μεγάλη, αλλά μεγαλύτερη είναι η απογοήτευσή μας από τη σπασμένη πενταλιέρα που δεν πρόλαβε να αντικατασταθεί…

1980: 27ο Ράλλυ Ακρόπολις. Τα όπλα της Ford είναι πάλι τα Escort RS, η Rothmans για να προωθήσει τα τσιγάρα της επιβάλλει νέα πρόσωπα και επισήμως την ευθύνη της ομάδας έχει ο ιδιώτης και προσωπικός φίλος του Mikkola, ο David Satton, και όχι το θρυλικό κέντρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού της Ford, στο Boreham του Essex.

Η Ένη με τον μοναδικό Νιόνιο επικοινωνούν με τον Satton και έτσι δύο μέρες πριν τον εθνικό μας αγώνα, και το δικό μας Escort φοράει εργοστασιακές αναρτήσεις! Σάββατο πρωί επιμένω και επιβάλλω στην Ένη να το δοκιμάσουμε στην πρώτη μεικτή ειδική, στην Πάρνηθα. Το αυτοκίνητο είναι δεμένο, είναι ψηλό και στιβαρό, πατάει φανταστικά και από το Μετόχι ανηφορίζουμε για τα έλατα. Μπαίνουμε και στα χώματα της πίσω πλευράς για Αυλώνα. Πάει σαν τρένο, αλλά οι ποδιές αρχίζουν και γδέρνονται. Το σταματάμε και βγαίνουμε έξω, το κοιτάμε και φαίνεται σαν πίστας! Έχει χαμηλώσει τραγικά… Σφαίρα για τον Κοντέλλη, να βρούμε τον David. Το βλέπει και μέσα του τρελαίνεται. Βγάλτε τις αναρτήσεις διατάζει τους μηχανικούς, που δεν χρειάζονται συσφιγκτήρες, αφού τα ελατήρια έχουν κοντύνει δραματικά… Κυριακή μεσημέρι ένα cargo της Alitalia ξεφορτώνει νέα αξιοπιστότερα ελατήρια και μετά λίγες ώρες ο Ari Vatanen παίρνει εκκίνηση για την πρώτη του νίκη σε αγώνα παγκοσμίου χάρη σε εμένα…

Εμείς; Δυστυχώς το μοτέρ δεν στρώθηκε και εγκαταλείψαμε. Όμως οι οργανωτές καινοτόμησαν και τρέξαμε στο Κύπελλο Ολυμπίας, δηλαδή ουραγοί στην Ακροπολική Πελοπόννησο μαζί με όσους εγκαταλείψαντες επιθυμούσαν και μπορούσαν.

Ο δικός μας Γολγοθάς καιροφυλακτούσε από αναίτια στραβωμένο πίσω άξονα με επακόλουθη απίστευτη αντίσταση, που μας ανάγκασε να σπρώξουμε το αγωνιστικό μας έξω από το κοντρόλ της Ολυμπίας για 50 μέτρα σε δέκα λεπτά(!) εξουθένωσης, αφού κάθε βοήθεια από άλλους θα μας έβγαζε εκτός αγώνα λόγω κανονισμών…

Τέλος στα Καρνεζέικα ξεσηκώσαμε τον κόσμο, 2η θέση στη γενική, ενώ στο φέρυ από Γαλατά για Τροκαντερό καθόμαστε στο κατάστρωμα δίπλα-δίπλα με τον θριαμβευτή Φιλανδό…