Ο NBAer που 'χτίζει' μια δεύτερη καριέρα στην άμμο

Ο Τσέις Μπάντινγκερ υπήρξε μία από τις πιο διαλεχτές εξαιρέσεις των 'white men can't jump', μετρώντας 122 καρφώματα στις 7 σεζόν του στο ΝΒΑ. Μάλιστα το 2012 έλαβε μέρος στο διαγωνισμό του All Star Weekend και πρώτα πήδηξε πάνω από τον όρθιο Puff Daddy των 178 εκατοστών, που του πέταξε την μπάλα στον αέρα, ενώ στο φινάλε έτρεξε το παρκέ με δεμένα μάτια και

Στην ψηφοφορία του κοινού, χωρίς επιτροπή τότε, ήρθε δεύτερος με 28% έναντι 29% του Τζέρεμι Έβανς (που κατά σύμπτωση ενδιαφέρει τον Ολυμπιακό).

Εκείνη την εποχή ο Μπάντινγκερ βρισκόταν στην τρίτη χρονιά του στο ΝΒΑ, ανήκοντας στους Ρόκετς. Ως τριτοετής του Αριζόνα, είχε επιλεγεί στο Νο44 του draft του 2009 από τους Πίστονς καταλήγοντας στο (προ Χάρντεν) Χιούστον μέσω ανταλλαγής. Ακολούθησαν άλλες τρεις σεζόν στους Τίμπεργουλβς, στους οποίους συνυπήρξε με τον Κέβιν Γκαρνέτ, και άλλη μία σε Πέισερς (από τον Ιούλη ως τον Μάρτη) και σε Σανς. Σ' αυτή τη διαδρομή των 7 χρόνων αποκόμισε συνολικά 18.362.950 δολάρια για 407 παιχνίδια (45 χιλιάρικα ανά παρουσία), προτού υπογράψει στην Μπασκόνια και μετρήσει άλλες 29 συμμετοχές στην Euroleague.

Το 'Dunk of the Night', για κάρφωμά του σε αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ήταν μία από τις λίγες στιγμές που θα ήθελε να θυμάται, διότι "ο τρόπος ζωής είναι διαφορετικός, αρκετά εξαντλητικός". Το φινάλε του αποτυχημένου πειράματος στη Βιτόρια δεν τον οδήγησε μονάχα εκτός Ευρώπης, αλλά γενικότερα εκτός μπάσκετ. Η αναστροφή καριέρας τον έφερε ν' ασχοληθεί με το βόλεϊ στην άμμο.

Γεννημένος στην Καλιφόρνια και μεγαλώνοντας στην παραλιακή πόλη Ενσινίτας, είχε καθημερινά τη θάλασσα στα πόδια του. Τα Σαββατοκύριακα που δεν είχαν σχολείο ο ίδιος και ο αδερφός του ήταν συνεχώς στη Moonlight Beach, μια από τις πιο διάσημες ακτές της πολιτείας, και από πιτσιρίκια έπαιζαν μπιτς βόλεϊ στα αυτοσχέδια γήπεδα. Μάλιστα ενόσω ο Μπάντινγκερ μαθήτευε στο λύκειο αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης της χρονιάς στην ηλικία του από το περιοδικό 'Volleyball Magazine'.

Η πρόταση του UCLA για υποτροφία που θ' αφορά τόσο το μπάσκετ όσο και το βόλεϊ απορρίφθηκε από τον νεαρό, ο οποίος διάλεξε το Αριζόνα προκειμένου να αφοσιωθεί στο μπάσκετ που όπως έχει ομολογήσει "ήταν πάντα η πρώτη αγάπη μου".

Να όμως που ο τροχός γύρισε και μην έχοντας προτάσεις που να τον ενδιαφέρουν πραγματικά, δεδομένου ότι μετά τις δύο επεμβάσεις που είχε στα γόνατα δεν ήταν ο ίδιος παίκτης, τράβηξε γι' αλλού. "Ήταν δύσκολο να πάρω την απόφαση και να σταματήσω ένα άθλημα που έκανα σ' όλη τη ζωή μου", έλεγε στο Sports.Yahoo πριν από μερικές εβδομάδες ο Αμερικανός, αλλά αφότου ξεδιάλυνε στο μυαλό του τι ακριβώς ήθελε από τον εαυτό του, πήρε μπροστά.

Πρώτα άρχισε ν' ανταγωνίζεται στην παραλία και όταν είδε ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις ν' ανταποκριθεί έβαλε πλώρη για ψηλά. Προσέλαβε προπονητή για να βελτιωθεί στην ατομική τεχνική, σε χτυπήματα και υποδοχή δηλαδή, συνεργάστηκε με μόνιμο παρτενέρ εγνωσμένης αξίας (Κέισι Πάτερσον) και μπήκε σε διαδικασία διεκδίκησης πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020.

"Αυτό είναι το πλάνο μου, τώρα. Έχω έναν από τους καλύτερους συμπαίκτες του κόσμου και προπονούμαστε μαζί τους τελευταίους μήνες", έλεγε επίσης στο TMZ, χωρίς να τρομάζει μπροστά στις προκλήσεις.

Τα στοιχεία (ύψος, δύναμη, αντοχή) τα είχε ούτως ή άλλως, απέμενε μονάχα να δουλέψει και να εξελιχθεί για να αγγίξει το υψηλό επίπεδο. Αγωνιστικά τον έχουν ωφελήσει πολύ οι συμμετοχές σε διεθνή τουρνουά ανά τον κόσμο, κάτι που απολαμβάνει πάρα πολύ διότι ταυτόχρονα "είναι ένα διαρκές συναρπαστικό ταξίδι, στο οποίο βλέπεις μέρη που δεν θα μπορούσες ποτέ να δεις".

Το μπιτς βόλεϊ αποδείχθηκε η διέξοδός του. Ομολόγησε βέβαια ότι πάντα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλό του, πως όταν θα σταματούσε το μπάσκετ αυτό σκόπευε ν' ακολουθήσει. Απλώς 'έτρεξε' πιο γρήγορα από το χρόνο και πρόλαβε το μέλλον, μια και στις 22 Μαΐου συμπλήρωσε μόλις 31 χρόνια ζωής. Σε αυτήν την ηλικία και υπολογίζοντας πως το κορυφαίο αυτή τη στιγμή δίδυμο του κόσμου, οι Αμερικανοί Φιλ Νταλάουζερ και Νικ Λουσένα, είναι στα 39 προς 40, ο πρώην NBAer έχει μια δεύτερη καριέρα να χτίσει, έως ότου γίνει "ο καλύτερος παίκτης του κόσμου". Ο ίδιος το λέει, όχι εμείς.

Είναι τα καταφέρει είτε όχι, οι λευκοί όχι μόνο μπορούν να πηδήξουν, αλλά και να καρφώσουν!