χατζηβρέττας

Το “Χατζηβρέττας” ενδεχομένως να είναι το πιο γνωστό επίθετο στον Εύοσμο. Έτσι μας τα είπαν οι Θεσσαλονικείς φίλοι, έτσι σας τα λέμε.Δεδομένα ο Εύοσμος (Κορδελιό-Εύοσμος, για να είμαστε ακριβείς) είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δήμος της Θεσσαλονίκης, που για χρόνια είχε δήμαρχο τον Δημήτρη Χατζηβρέττα. Ο Γιώργος (Χατζηβρέττας) είναι δικηγόρος και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Θα μας επιτρέψεις να επιμείνουμε πως γενικά, ο πιο γνωστός Χατζηβρέττας είναι ο Νίκος, τον οποίον και συναντήσαμε στην

έδρα του. Κυριολεκτικά.

Aυτό που μόλις είδες, το έφτιαξε μόνος του, στον Εύοσμο, όπου γεννήθηκε και από όπου έφυγε, μόνο όταν έκανε καριέρα στον Παναθηναϊκό και την ΤΣΣΚΑ. "Ήταν μικρή περιοχή σε σχέση με αυτό που βλέπεις σήμερα. Ήμασταν 30.000 κάτοικοι όλοι κι όλοι -τους ήξερα όλους- και τώρα μπορεί να έχουμε φτάσει τους 120.000. Εμείς βέβαια, συνεχίζουμε να το βλέπουμε σαν χωριό. Είναι όμορφα και δίπλα στο κέντρο". Και δεν θέλω να σου μιλήσω για το πάρκινγκ, στη Θεσσαλονίκη. Θέλω όμως, να σου μιλήσω για την ακαδημία και το ιδιόκτητο γήπεδο του Νίκου.

Τις εγκαταστάσεις τις σχεδίασε ο ίδιος, τις πλήρωσε -ο ίδιος- και τις φροντίζει. Η Ακαδημία 10Α διαθέτει γήπεδο που χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρεις στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Στην πράξη, ο Νίκος έκανε ό,τι πιο επαγγελματικό μπορείς να βρεις στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα. Από αυτό των εγκαταστάσεων έως το site. Σε αυτό μπορείς να βρεις τη φιλοσοφία πίσω από το δημιούργημα. Θα διαπιστώσεις είναι αυτή βάσει της οποίας κινήθηκε και εξακολουθεί να κινείται στη ζωή αυτός ο άνθρωπος.

Διάλεξε ένα απόσπασμα από έργο του Νίκου Καζαντζάκη (από το “Ταξιδεύοντας: Αγγλία” και μετά τη σχετική πρόταση της -φιλόλογου- συζύγου του). Έχει ενδιαφέρον να το διαβάσεις όλο. Ολοκληρώνεται ως εξής: "Δεν πρέπει να ντρέπεσαι πως νικήθηκες· πρέπει να ντρέπεσαι μονάχα όταν έπαιξες κακά και γι’ αυτό νικήθηκες· ή —κι αυτό είναι το χειρότερο— πρέπει να ντρέπεσαι όταν νίκησες παίζοντας κακά ή άτιμα”. Δεν βλέπεις αχνή τη φωτογραφία του Νίκου στο backround;

“Αυτό που θέλουμε είναι να έχουμε τα παιδιά από μικρή ηλικία και να συνεχίζουν εδώ, βάσει της συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Δεν θέλουμε να μπαίνουμε στη διαδικασία να ψάχνουμε. Ούτε να έχουμε επαφές, για να κάνουμε πολλές μεταγραφές. Μας ενδιαφέρει τα παιδιά που ξεκινούν εδώ, να μπαίνουν σε μια βάση και -άσχετα από το πόσο καλοί είναι- να δουλεύουν. Να είμαστε ομάδα, να προσπαθούμε να βγάλουμε στο γήπεδο την καλύτερη εικόνα που μπορούμε να βγάλουμε

Θελουμε να χαιρονται τα παιδια, αλλα κι εμεις, το παιχνιδι. Γιατι στο τελος της ημερας, το μπασκετ ειναι ενα παιχνιδι.

Τα πιο μικρά από τα εκατοντάδες παιδιά που μαθαίνουν το σπορ στην ακαδημία του Νίκου είναι 6 χρόνων. “Το αρχικό στάδιο είναι παιχνιώδης κατάσταση. Μαθαίνουν κάποια πράγματα για να μπαίνουν στο κλίμα. Να μάθουν να συνεργάζονται, ν' ακούν και να πειθαρχούν στους προπονητές, να μπαίνουν σε μια τάξη, σε μια σειρά. Να προσπαθούν να είναι σε μια ομάδα που όταν τους πουν κάτι θα προσπαθήσουν να το κάνουν. Σιγά-σιγά βέβαια, αφού πιο πολύ έχει παιχνίδι σ' αυτές τις ηλικίες".

Δεν τον είχαν όμηρο σε μπουντρούμι, για δεκαετίες και τον απελευθέρωσαν πρόσφατα. Έχει πλήρη γνώση της πραγματικότητας, που έζησε ως παίκτης και εξακολουθεί να τη ζει ως υπεύθυνος μιας σχολής, στην οποία βρίσκεται τις περισσότερες ώρες της ημέρας για να διασφαλίσει πως η φιλοσοφία θα τηρηθεί -μέχρι τελείας.

"Ξέρω πως όλοι θέλουν να νικούν. Εμείς ωστόσο, δουλεύουμε ένα συγκεκριμένο σύστημα, με σταθμούς. Το είχαμε εφαρμόσει από την πρώτη χρονιά και έμεινε ως στιλ προπόνησης.

Αν ένα παιδί παίζει ήδη ένα ή 1,5 χρόνο, δεν μπορεί να μπει μ' ένα που μόλις ήρθε. Το ένα έχει μάθει τα βασικά, έχει πάει από το ένα, στο δύο και το τρία και προσπαθούμε να το πάμε στο 4. Το άλλο είναι στο μηδέν και επιδίωξη μας είναι να το πάμε στο ένα. Αν τα βάλουμε μαζί, το αρχάριο δεν θα μάθει σωστά τα βασικά και το πιο προχωρημένο -από το αρχάριο- δεν θα βελτιωθεί.

Γι' αυτό και μπαίνουν σε γκρουπ, ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Αυτό βοηθάει τα παιδιά να μάθουν να προχωρούν. Δεν μας ενδιαφέρει να κερδίζει η μία ομάδα και η άλλη να χάνει. Η προτεραιότητα μας είναι να μάθουν τα παιδιά το παιχνίδι, με αρχές και σειρά. Να μη μένουν κενά. Να μην αναρωτιούνται τι έγινε.

Αυτό είναι το πρόβλημα με το αναπτυξιακό μας σύστημα: δεν έχουμε υπομονή. Βιαζόμαστε πολύ να νικήσουμε, να βγούμε πρώτοι, να βγάλουμε κάτι. Το αποτέλεσμα είναι να χάνουν'πολλά παιδιά την 'προίκα', το να μάθουν τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού.

"Όταν χωρίς να έχουν μάθει να ντριμπλάρουν, τους ζητάς να εκτελέσουν συστήματα υπάρχει πρόβλημα. Πολλοί ξεχνούν τη βάση, στην οποία επιστρέφεις ακόμα κι όταν είσαι παίκτης κορυφαίου επιπέδου. Η βάση είναι αυτή που θα σε κρατήσει και στα πιο δύσκολα".

Αυτό που φαίνεται να 'χουμε ξεχάσει -όχι μόνο εμείς, παγκοσμίως αν κρίνουμε και από τα φετινά αφιερώματα των Αμερικανών στους παίκτες που κάνουν το κοινώς λεγόμενο eurostep, το οποίο 'υπάρχει' από τη δεκαετία του '60 και είναι από τα πρώτα που μαθαίνουν τα παιδιά που ασχολούνται με το σπορ. Ασχέτως από το αν μετά, δεν το χρησιμοποιούν.

"Δεν είναι μονάχα η ατομική τεχνική που πρέπει να δουλεύεται, καθημερινά και συνέχεια, από τις ομάδες. Υπάρχει και η ομαδική λειτουργία. Αυτό δεν σημαίνει πως 'βάζω πέντε παίκτες και τους λέω τι θα κάνουν'. Υπάρχουν συγκεκριμένες αρχές που αφορούν τα βασικά που οφείλουμε να μαθαίνουμε στα παιδιά. Πράγματα που είναι χρήσιμο να 'χουν από την αρχή.

Πέρα από την ομαδική λειτουργία και τη σκέψη, παίζει ρόλο ο ρυθμός και ο τρόπος που παίζεις, πώς τρέχεις, πόσο γρήγορα κινείσαι στο χώρο και πώς κινείσαι στο χώρο. Το παιχνίδι, όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται πιο γρήγορο και πιο αθλητικό. Αυτό ανήκει πια, στις πρώτες γνώσεις που αποκτούνται.

Αν μάθεις να παίζεις μ' έναν συγκεκριμένο ρυθμό, πολύ δύσκολα θ' αλλάξεις. Θα πρέπει να βάλεις από την αρχή πράγματα στο παιχνίδι σου. Φερ' ειπείν, ένας προπονητής της Α1 έχει την υπομονή -και κυρίως το χρόνο- να κάτσει δουλέψει αυτά τα πράγματα με τους παίκτες του; Σκέψου πως δεν ξέρει ότι αύριο-μεθαύριο δεν θα είναι στη θέση του. Άρα, όχι. Δεν έχει το χρόνο".

Ειχα τον Ομπραντοβιτς προπονητη, για εξι χρονια. Δουλευε καθε μερα σε αυτα τα πραγματα. Στο πως θα τρεξουμε στο γηπεδο, πως θα 'ανοιξουμε' το γηπεδο, πως θα βγουμε απο τα σκριν. Πραγματα που πρεπει να τα μαθαινουμε απο πολυ μικρη ηλικια.

"Δεν έχει σταματημό η δουλειά πάνω στα βασικά. Δεν μπορείς ποτέ να πεις 'το ξέρω αυτό', να μην ασχοληθείς και να πας στο επόμενο. Αυτό έχει να κάνει με την καθημερινότητα. Πρέπει να έχεις συνεχώς κάποιον πάνω από το κεφάλι σου, που θα σε βάλει σε τάξη".

Προφανώς και όσα έχει σκαρφιστεί για να βοηθήσει τα παιδιά που επιλέγουν την ακαδημία του, κατ' αρχάς να αγαπήσουν το σπορ, μετά να διασκεδάζουν παρέα με την πορτοκαλί μπάλα και έπειτα -αν διαθέτουν όσα χρειάζονται και τη θέληση να δουλέψουν σκληρά- κάποια να κάνουν καριέρα, ήταν απόρροια όσων έζησε εκείνος. Ή όσων καταλαβαίνει τώρα πως του έλειψαν -ή ότι θα τα χρειαζόταν.

"Δημιούργησα την ακαδημία πριν 7 χρόνια και με βοήθησαν τα βιώματα, οι παραστάσεις και οι προπονητές που είχα, από μικρή ηλικία έως και την επαγγελματική καριέρα. Τα πρώτα δυο χρόνια ήμουν στο γήπεδο, παρακολουθούσα, μάθαινα. Σιγά σιγά συνδύασα αυτά που είχα μάθει με εκείνα που είχα ζήσει. Κάποια στιγμή ήταν σαν να 'κούμπωσαν'. Από εκεί και πέρα, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα εξελιχθούν τα παιδιά, αλλά και εμείς μέσα από αυτά".

Στην παρούσα φάση έχει τα μικρά, το παιδικό και τα μίνι. Κάνει πέντε προπονήσεις τη μέρα, το Σάββατο και την Κυριακή και 3 καθημερινές. "Αν έχω δυνάμεις; Πάντα! Έμαθα να δουλεύω συνέχεια στα 'κόκκινα'. Αν δεν μάθεις σε αυτόν τον τρόπο, δεν αποκτάς αντοχές. Άσε που όταν κάθεσαι και δεν κάνεις κάτι, σου φαίνεται άσχημο (γελάει)".

"Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, δεν καταλαβαίνεις πόσες ώρες αφιερώνεις. Το αγαπάς και το κάνεις. Δεν λες ότι είναι κουραστικό".

"Η ομάδα είναι πάντα αυτή που βοηθά έναν παίκτη να αναδειχθεί"

Ο πρόλογος της ιστορίας του αφορούσε τον Εύοσμο (φευ) και τα ανοιχτά γήπεδα της περιοχής. "Τότε δεν είχαμε κλειστά" ενημερώνει. Και όχι, το μπάσκετ δεν ήταν το πρώτο σπορ που δοκίμασε. Αυτό ήταν το ποδόσφαιρο. "Μάλιστα έπαιξα στον Αγροτικό Αστέρα έπαιξα 2-3 χρόνια". Τη θέση μπορείς να τη φανταστείς. Αν όχι να σου πει. "Ήμουν στην άμυνα (γελάει)".

Μετά ήλθε ο άθλος του '87 και αλλαγή προορισμού για άπειρα παιδιά. Ένα ήταν ο Νίκος. Ο οποίος Νίκος δεν ξεχώρισε ποτέ, για το τεράστιο ταλέντο που 'χε. Εννοώ δεν ήταν από αυτούς που ευλογήθηκαν με καντάρια ταλέντου. Ήταν από εκείνους που δούλεψαν πολύ περισσότερο από την συντριπτική πλειοψηφία και βρήκε τον τρόπο να είναι χρήσιμος, στους κορυφαίους προπονητές.

"Οι παίκτες-φαινόμενα είναι λίγοι. Εννοώ αυτούς που θα είναι αρκετό να κάνουν τη μισή δουλειά από αυτήν που κάνουν οι άλλοι και να μπορούν να ανταποκριθούν στο ίδιο ή και σε υψηλότερο επίπεδο. Είναι τόσο λίγοι που μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών. Όλοι οι άλλοι έχουν δουλέψει πολύ, για να είναι στην ελίτ. Σίγουρα έχουν ταλέντο, ικανότητα, αθλητικά και πνευματικά προσόντα, γιατί όλα αυτά είναι συνδυασμός, αλλά πιστεύω πως μόνο το 1%, παίζει χάρη στο χάρισμα. Ο ανταγωνισμός είναι πλέον πολύ μεγάλος, ειδικά στους γκαρντ. Όταν ένας ψηλός ξεχωρίσει, τον παίρνουν απευθείας στην Αμερική".

Πίσω στη δική του αρχή, όταν πήγε στον Αίαντα (το 1990, σε ηλικία 13 χρόνων) η ομάδα ήταν στο β' τοπικό πρωτάθλημα. "'Ανεβήκαμε μέχρι Β' Εθνική και όλο αυτό με βοήθησε σε επίπεδο αυτοπεποίθησης". Ναι, έπαιζε καλά. "Η ομάδα ωστόσο, είναι πάντα αυτή που βοηθάει τον παίκτη να αναδειχθεί.

"Ήμασταν μια νεαρή ομάδα που δούλευε πολύ. Είχε οργάνωση ο σύλλογος και μάς πρόσεχε πολύ. Μόνο έτσι μπορείς να αναδειχθείς. Από μικροί είχαμε τον Ιορδάνη, ο οποίος είναι φίλος μου ακόμα, ο οποίος μας έτρεχε. Έψαχνε να βρει προπονητές, για να μας κάνουν έξτρα προπονήσεις. Έψαχνε και έφερνε γυμναστές. Υπήρχε ρομαντισμός".

"Μια ομάδα, χωρίς τίποτα, οργανώθηκε, με τις ακαδημίες της και έφτασε Β' Εθνική. Δεν υπήρχε καν γήπεδο. Έτσι 'χτίστηκε' μια ομάδα, πρώτα με τα παιδιά της γειτονιάς και μετά ήλθαν κάποια από άλλες περιοχές. Και μέσα από αυτήν την κατάσταση, φάνηκαν οι παίκτες. Έτσι εμφανίστηκε ο Ηρακλής. Και πάλι, ήταν η ομάδα που με βοήθησε να πάω, να εξελιχθώ.

Τότε κάποιοι ζητούσαν τον ουρανό με τα άστρα, για να γίνει μια μεταγραφή. Οι άνθρωποι του Αίαντα, που μακάρι να υπήρχαν και τώρα, είχαν δουλέψει πάρα πολύ για να φτιάξουν ό,τι έφτιαξαν, χωρίς να χάσουν το ρομαντισμό τους. Έτσι, με άφησαν να πάω, ζητώντας ένα λογικό ποσό".

Το αυτό έκαναν για όλα τα 'παιδιά' τους. "Στον Αίαντα ήμουν στην ίδια χρονιά με τον Γιώργο Φιλιούση, ο οποίος έφτασε να παίξει για 1-2 χρόνια στη Νήαρ Ηστ και τον Φοίβο Γυμνόπουλο, ο οποίος αγωνιζόταν για χρόνια στην Α2. Ο Σάββας Ηλιάδης ήλθε από το εφηβικό του Άρη, όταν έφυγα εγώ. Τον 'αγόρασε' ο Αίας, γιατί στον Άρη δεν τον ήθελαν. Μετά 3 χρόνια ανταμώσαμε στον Ηρακλή".

Στον οποίον Ηρακλή αντάμωσε με το 'κεφάλαιο' της ελληνικής πραγματικότητας, που λέγεται Λάζαρος Παπαδόπουλος. "Με τον Λάζαρο ήμασταν γειτονιά και πιο νωρίς. Έμενε στην Σταυρούπολη. Όταν πήγε στον Ηρακλή, μετακόμισε δίπλα στο γήπεδο -εγώ έμεινα στον Ευόσμο (φευ). Δεν ήμουν μικρός όταν έφυγα για τον Ηρακλή. Είχα φτάσει τα 20. Πήγα έτοιμος, γιατί έπαιζα στη Γ' Εθνική ένα χρόνο, ενώ είχα πρωταγωνιστικό ρόλο στα τοπικά, από τα 15.

Αυτό που έζησα είναι που προσπαθούμε να κάνουμε και στην ακαδημία: να μπορούν τα παιδιά από μικρή ηλικία να αποκτούν παραστάσεις από μεγαλύτερο επίπεδο, να 'ψήνονται' παίζοντας εναντίον μεγαλύτερων αθλητών. Να μην είναι καλοί στη δική τους ηλικία και να μένουν σε αυτό. Για να έχεις κίνητρο να δουλέψεις περισσότερο, πρέπει να φας 'σφαλιάρες'. Εννοώ να αντιμετωπίσεις πιο ψηλούς και πιο δυνατούς παίκτες, σε ένα περισσότερο ανταγωνιστικό επίπεδο.

Η ομάδα μας βρίσκεται στη Γ' Εθνική. Οι επτά από τους 12 παίκτες προέρχονται από την ακαδημία. Είναι παιδιά 16-17 χρόνων. Τους δίνουμε χρόνο συμμετοχής. Κάποιοι είναι βασικοί. Τους διευκρινίζουμε ότι δεν είναι προτεραιότητα

Τους δίνουμε όμως το χρόνο συμμετοχής, κάποιοι είναι και βασικοί. Μέσα απ' αυτή τη διαδικασία προσπαθούμε να γίνουν πιο γρήγορα άνδρες. Γιατί οι Σέρβοι γελάνε με τα ταλέντα των 20. 19-20 πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις. Εμείς τελειώνει 18 το εφηβικό και έχουμε παίξει σ' αυτό το επίπεδο μόνο. Πας να παίξεις μετά Β'-Γ' σε ανδρικό επίπεδο και τα βρίσκεις τόσο σκούρα που πέφτεις και αν δεν έχεις το ψυχικό σθένος και το περιβάλλον να σε στηρίξει. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Όταν εγώ έπαιζα Γ' Εθνική με τον Αίαντα, ο Διαμαντίδης, 16 χρόνων τότε, έπαιζε 20 και 25 λεπτά στην Καστοριά, ο Τσαρτσαρής έπαιζε στη Βέροια. Εμείς βέβαια ανεβήκαμε (γέλια), αυτοί ήταν δεύτεροι. Ήταν τρία χρόνια μικρότερος. Τους κερδίσαμε όμως μέσα στην Καστοριά και ανεβήκαμε. Όταν όμως πήγε στον Ηρακλή, στα 19 του, είχε 3-4 σεζόν πίσω του σε ανδρικό επίπεδο, ασχέτως αν το επίπεδο είναι διαφορετικό. Εγώ στον α' γύρο με τον Ηρακλή δεν έπαιξε, γιατί είχαμε κάποιους πιο έμπειρους παίκτες στη θέση μου, αλλά επειδή η ομάδα δεν πήγε καλά ως τότε, ο κόουτς Αλεξανδρής θεώρησε ότι πρέπει να δώσει ευκαιρία στα νέα παιδιά, σ' έμενα και στον Λάζαρο, και παίξαμε πολύ καλά. Μας εμπιστεύτηκε η ομάδα που είχε ένα πλάνο με τα νέα παιδιά. Πήρε τον Λάζαρο κι εμένα, ήρθε μετά ο Διαμαντίδης. Είναι επίσης ο Μαργαρίτης ο Βαγγέλης, ο Σχορτσανίτης. Παιδιά που έπαιξαν. Ο Χάρης ο Μαρκόπουλος".

"Το σημαντικό με την Εθνική είναι, πως ναι μεν τώρα λέμε πως όλοι τους ήταν σε μεγάλες ομάδες και πρωταγωιστούσαν, αλλά εκείνη την περίοδο κανένας δεν το καταλάβαινε, γιατί ήταν χαμηλών τόνων παιδιά που τους άρεσε αυτό που έκαναν και πίστευαν ότι αν το έλεγαν αυτό θα τους έκανε κακό. Ακόμη κι αν περνούσε από το μυαλό τους ότι είναι καλοί, έδιωχναν τη σκέψη. Γιατί ήταν τόσο χαμηλών τόνων που πίστευαν ότι μόνο με τη δουλειά, την αφοσίωση και την προσήλωση σε αυτό που κάνεις, θα πετύχεις. Αν φερ ειπείν έλεγες στον Διαμαντίδη πως είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, πιστεύω ότι θα έφευγε. Δε ήθελε να το ακούει γιατί πιστεύω ότι μέσα του είχε βρει ότι εγώ έτσι σκέφτομαι. Αν του το λεγες, θα του χαλούσες όλο αυτό που είχε φτιάξει στο μυαλό του".

"Ήταν σημαντικό για την ομάδα γιατί δουλεύαν πολύ μέσα στην προπόνηση, δεν κλέβαμε ποτέ. Τραβούσε ο ένας τον άλλον. Επίσης όλοι ήταν σε ομάδες με υψηλούς στόχους, άρα είχαν μάθει να κερδίζουν. Είναι σημαντικό όταν έχεις μάθεις να παίζεις για να κερδίζεις και πας το καλοκαίρι, θα μπεις με τη νοοτροπία που έχεις μάθει και θα κάνεις αυτό ακριβώς. Είναι λογικό. Αλλιώς να παίζεις σε μια ομάδα όπως ο Ηρακλής, που ήταν πέμπτος ή έκτος και συμβιβάζεσαι μ' αυτό και πρέπει το καλοκαίρι να πας για να βγεις πρώτος, είναι δύσκολο. Όταν όμως είσαι σε μια ομάδα που στοχεύει την κορυφή, είτε το καταφέρεις είτε όχι, αλλά έχει ψηθεί σ' αυτό είναι τελείως διαφορετικό. Γιατί το να βγεις πρώτος είναι μια ολόκληρη διαδικασία παιχνιδιού που σε κάνει πρώτο".

"Το βασικό κομμάτι για να μάθεις να κερδίζεις είναι να καταλάβεις ότι το αμυντικό κομμάτι είναι τόσο δυνατό γιατί αυτό σε κρατάει. Ειδικά σε διεθνείς διοργανώσεις με την Εθνική πιστεύω ότι αυτό σε κάνει. Θα έχει 9-10 παιχνίδια σε 10-15 ημέρες, θα κάνεις 3 καλά επιθετικά, μαξ 4, και αυτό που θα σε κρατήσει στα υπόλοιπα είναι η άμυνα. Γι' αυτό και όσοι παίζουν σε ομάδες υψηλού επιπέδου ξέρουν ότι δεν μπορούν να κερδίσουν αλλιώς. Μόνο μια Μακάμπι υπήρχε, αλλά ήταν μια ομάδα ολ-σταρ που πετούσαν τις μπάλες. Κερδίζεις μονάχα αν καταλάβεις πόσο σημαντική είναι η αμυντική προσήλωση και η ομαδική λειτουργία".

"Πρώτα πήγα στη Μόσχα. Από τον Ηρακλή έφυγε ξαφνικά ο τότε πρόεδρος ο Εμφιετζόγλου, που είχε κάνει μεγάλα συμβόλαια και είχε ανεβάσει το μπάτζετ και η ομάδα δεν μπορούσε να καλύψει κανένα απ' αυτά. Τότε μάλιστα είχαμε βγει τέταρτοι, μια θέση που έδινε εισιτήριο για την Ευρωλίγκα".

"Έπεσε και σε καλή φουρνιά ο Ηρακλή. Με παιδιά που είχαν στόχους και δούλεψαν. Μπορείς ποντάρεις σε νέα παιδιά και να μην σου βγει. Λογικό είναι. Πήρε όμως το ρίσκο, κράτησε μια ομάδα με ελληνικό κορμό για κάποια χρόνια. Φύγαμε εμείς, κάποια άλλα παιδιά".

"Δύσκολα ήταν. Ευτυχώς ήταν και ο Θοδωρής, γιατί πήγαμε μαζί, και βοήθησε πολύ ο ένας τον άλλον να πάρει την απόφαση. Εγώ το σκεφτόμουν, αλλά όταν έμαθα πως θα είναι και ο Παπαλουκάς το αποφάσισα κατευθείαν, αφού σκέφτηκα πως θα έχω έναν συμπαίκτη 0 στήριγμα. Στην Ελλάδα αλλού δεν μπορούσα να πάω, γιατί είχα συμβόλαιο με τον Ηρακλή, παρόλο που δεν με πλήρωναν και ήμουν υποχρεωμένος να φύγω. Είχα δύο προτάσεις. Την Γκραν Κανάρια στην Ισπανία και την ΤΣΣΚΑ. Άλλο επίπεδο. Ήταν ο Ίβκοβιτς προπονητής, η ομάδα ήταν πολύ καλή".

"Εμένα με πήρε ο Ίβκοβιτς τηλέφωνο ένα βράδυ που ήμασταν με την Εθνική και μου δήλωσε το ενδιαφέρον ότι με ήθελε. Εγώ ήθελα να μείνω στον Ηρακλή, γιατί ήμουν δεμένος με την ομάδα. Έπαιζα και περνούσα καλά, ήταν όμορφα εδώ. Το απολάμβανα. Κατάλαβα όμως ότι έπρεπε να δοκιμάσω αλλού. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολα, γιατί αλλάζεις τρόπο παιχνιδιού και οι απαιτήσεις αυξάνονται. Αλλά ήταν μεγάλη εμπειρία".

"Εγώ ήθελα να είμαι σε μια ομάδα χρόνια, να μην αλλάζω συνέχεια. Στη Μόσχα ωραία ήταν, αλλά ο Παναθηναϊκός ήταν στην Ελλάδα, έπαιζες ως Έλληνας και ήταν πολύ σημαντικό να χτίσεις μια σταδιοδρομία σε μια ομάδα για πολλά χρόνια. Ούτως ή άλλως μπάσκετ παίζαμε παντού, αυτό μάθαμε από παιδιά να κάνουμε".

"Στις ηλικίες αυτές θα προσπαθούσα να δώσω στα παιδιά αυτό που πρέπει για να παίξουν σ' ένα ανταγωνιστικό επίπεδο, με άνδρες απέναντί τους για να βελτιώνονται μέσα απ' αυτό. Όποιος στα 16 και στα 17 μένει να παίζει με τους συνομίληκούς του δεν θα φτάσει ποτέ πιο πάνω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Αυτό θα έλεγα σ' ένα παιδί σαν εμένα. Να πας σ' ένα πιο ανταγωνιστικό επίπεδο με παίκτες που θα σε σπρώξουν, θα σε ταρακουνήσουν, θα σε κάνουν να δουλέψεις περισσότερο, θα σου κάνουν να βρεις πράγματα για να επιβιώσεις. Άρα θα σε κάνουν καλύτερο".

"Κάθε φορά βάζεις μικρούς στόχους και προσκλήσεις. Στον Αίαντα έβαζα πολλούς πόντους, ήμουν πρώτος σκόρερ στην κατηγορία και η ομάδα πήγαινε καλά. Για μένα αυτό ήταν το σημαντικό. Μαζί με την ομάδα να πηγαίνεις καλά κι εσύ. Ως παίκτης αυτό προσπαθούσα να συνδυάσω. Είναι σίγουρα καλό να διακρίνεσαι, αλλά θα πρέπει να διακρίνεται και η ομάδα για να μπορείς να είσαι κι εσύ πετυχημένος. Ο παίκτης δεν πετυχαίνει από προσωπική απόδοση. Πετυχαίνει με το ομαδικό αποτέλεσμα".

"Πήγαν στον Άρη, που ήταν δύσκολα, γιατί ήθελα να πάω. Ήταν και στη Θεσσαλονίκη. Προσπαθούσες να επιβιώσεις σε μια κατάσταση ξέροντας ότι δεν έμοιαζε με καμία από τις προηγούμενες. Ίσως μόνο με τον Ηρακλή. Ήταν μια ομάδα που άλλαζε συνέχεια παίκτες, που ο ένας ερχόταν ο άλλος έφευγε και δεν ήξερες γιατί γίνεται. Χωρίς να υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ των παικτών και του προπονητή. Μια ομάδα χρειάζεται ηρεμία και εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλον. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι πάντα θετικό, θα πρέπει όμως αυτές οι αρχές να υπάρχουν για να μπορείς να έχεις στόχο να δουλεύεις. Αλλιώς χάνεται το νόημα".

"Δεν μπορείς να παίζεις σε υψηλό επίπεδο και να μην αντέχεις στα δύσκολα, γιατί κάποια στιγμή δεν θα φτάσεις σε αυτό το επίπεδο. Πάντα υπάρχει φθορά, λογικό είναι. Το δύσκολο για μένα -και για πολλούς παίκτες- είναι το γεγονός πως παίζεις στην ομάδα σου, τα δίνεις όλα κάθε μέρα, σε παιχνίδι ή προπόνηση, γιατί αυτή είναι η νοοτροπία που πρέπει να έχεις, και μετά πας το καλοκαίρι στην εθνική και γίνεται το ίδιο. Επειδή είσαι αθλητής και το σπορ είναι δύσκολο θα πρέπει να τρέχεις, να πηδάς, να έχεις γρήγορες αντιδράσεις και αντίστοιχα αντανακλαστικά, δεν μπορείς για 12 μήνες να είσαι στο ίδιο επίπεδο. Αναγκαστικά υπάρχουν περίοδοι που δεν μπορέσες να κάνεις αυτά που μπορούσαν άλλοι. Για 9 χρόνια που καλοκαίρι-χειμώνα ήμασταν στα κόκκινα, ήθελες αλλά δεν μπορούσες κάποιες στιγμές. Και μετά αρχίζεις να καταλάβεις το γιατί. Λογικό όμως είναι, ακόμη κι αν το καταλαβαίνεις αφού τελειώσεις την καριέρα σου. Βλέπουμε στο ΝΒΑ να υπάρχουν κάποια κενά που βοηθούν τους παίκτες να παίζουν πολλά χρόνια. Όταν σταματάς τον Απρίλιο, τον Μάιο ή ακόμη και τον Ιούνιο και ξεκινάς πάλι τον Οκτώβριο, έχεις μπροστά σου μια τεράστια περίοδο αποθεραπείας. Δεν είναι θέμα καθισιού - ο αθλητής δεν κάθεται. Κάνεις όμως τέτοια προπόνηση, αποκατάσταση και προετοιμασία για την επόμενη χρονιά που θα σε κρατήσει για όλη τη σεζόν. Εκεί έχουν περίοδο ξεκούρασης, περίοδο αποκατάστασης και μετά δουλειάς για να έχουν αντοχές όλο το χρόνο Εμείς δεν το είχαμε ποτέ για το κάνουμε. Το κάναμε μόνο τη χρονιά που δεν είχαμε Εθνική κι έλεγες πώς είμαι την επόμενη. Ήταν πολυτέλεια για μας. Δεν είχαμε το χρόνο να δουλέψουμε και σε ατομικό επίπεδο, μπασκετικά, αλλά και σε φυσική κατάσταση ή δύναμη. Όταν παίζεις δεν μπορείς να δουλέψεις πάνω σε αυτά, έχεις υποχρεώσεις".

Αν θες να κάνεις δουλειά, αν θες να παίζεις μπάσκετ στην ελίτ και να ζεις από αυτό, οφείλεις να προσαρμόζεσαι. Κυρίως να 'βγαίνεις' από τον εαυτό σου, να αφήνεις πίσω το 'εγώ' και όποια 'τέχνη' πιστεύεις πως έχεις κατακτήσει, αν αυτή δεν βοηθά το σύνολο ή δεν είναι χρηστική προς αυτό.

"Κάθε παίκτης οφείλει να προσπαθεί να κάνει ό,τι του ζητάει ο προπονητής. Κάποιες φορές, μπορεί να πιστεύει άλλα για τον εαυτό του ή να θέλει άλλα. Όταν όμως, ο προπονητής ζητάει διαφορετικά πράγματα, θα πρέπει να υπακούει και να προσπαθεί να ενταχθεί στο σύνολο. Να βάλει τον εαυτό του 'κάτω', για να μπορέσει να επιβιώσει ο ίδιος και -φυσικά- να έχει επιτυχία η ομάδα. Κακά τα ψέματα: το σπορ είναι ομαδικό".

'Εδωσε και ένα παράδειγμα, βγαλμένο από τη ζωή. Τη δική του ζωή και για την ακρίβεια, τη δική του καριέρα (των δύο Euroleagues, των ισάριθμων triple crowns, των πρωταθλημάτων σε Ελλάδα και Ρωσία, των Κυπέλλων, των συμμετοχών στην Εθνική και των μεταλλίων με την Εθνική, στο Παγκόσμιο του 2006 και το Eurobasket του 2005).

"Μέχρι να πάω στον Παναθηναϊκό έπαιζα άλλο μπάσκετ, γιατί έτσι είχα μάθει. Έπαιζα πολύ με το ένστικτο, με την τρέλα. Όταν πήγα στον Παναθηναϊκό, ομάδα με πολύ υψηλούς στόχους και έναν προπονητή που τα έβαζε όλα όπως έπρεπε να είναι, αμέσως αμέσως έπρεπε όλοι να καταλάβουμε τι έπρεπε να κάνουμε μέσα στο γήπεδο.

Το σημαντικότερο, στα χρόνια που έζησα εγώ - χρόνια που είναι μεγάλη προίκα για εμένα- ήταν πως ήξερες γιατί γίνεσαι αλλαγή, όταν καθόσουν στον πάγκο. Ήξερες ότι έχεις κάνει λάθος και βγαίνεις από το παιχνίδι. Γνώριζες τι ήθελε η ομάδα και ο προπονητής από σένα. Λογικό είναι να γίνονται λάθη. Το σημαντικότερο ήταν πως όλοι ξέραμε γιατί γινόμαστε αλλαγή ή γιατί δεν παίζουμε".

"Οι Διαμαντίδης και Παπαλουκάς άλλαξαν τον τρόπο σκέψης στο μπάσκετ"

Πόσο εύκολο είναι όμως, να φεύγεις από μια κατάσταση στην οποία είσαι εκ των πρωταγωνιστών, σε μια ομάδα όπως ήταν ο Ηρακλής -με νέους παίκτες, με μια ενδιαφέρουσα κατάσταση που δεν είχε το 'πρέπει' της νίκης- και να πηγαίνεις σε οργανισμό που έχει μάθει να πρωταγωνιστεί. Και όπου σου ζητούν να γίνεις άλλος παίκτης.

"Υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής, όταν νιώθεις ότι δεν μπορείς να πιάσεις την μπάλα. Είναι κυρίως πνευματική η αλλαγή. Πρέπει να μάθεις να 'πατάς' μέσα στο γήπεδο. Να μπεις μέσα. Όλοι προετοιμάζουν τους εαυτούς τους να μπουν να παίξουν και έχουν κάποια πράγματα στο μυαλό τους. Είναι συγκεντρωμένοι σε αυτά και προσπαθούν να τα κάνουν.

Όταν αλλάζουν τα δεδομένα, θες ένα κάποιο χρόνο για να βρεις τα πατήματα και τη σκέψη σου. Να ροετοιμάσεις τον εαυτό σου, προτού μπεις να παίξει. Όταν το βρεις, θα πρέπει ν' αποδεχθείς τη νέα πραγματικότητα και να κινηθείς αναλόγως.

Ολοι οι παικτες ειμαστε 'παιδια'. Παιζουμε στην αλανα, βαζουμε καλαθια και χαιρομαστε. Παιζουμε στην ομαδα, βαζουμε καλαθια και χαιρομαστε. Ετσι μαθαμε. Με τον Γκαλη μεγαλωσαμε και τη νοοοτροπια πως αν δεν βαζεις 20-30 ποντους, δεν εισαι καλος.

Δεν υπάρχει παίκτης που να μη θέλει την μπάλα στα χέρια του. Που δεν θέλει να σουτάρει. Αυτοί που 'χουν απολαύσει ωστόσο, μεγάλες καριέρες είχαν συνειδητοποιήσει αυτό που μπορείς να διαβάσεις σε ένα από τα μπλουζάκια της σχολής του Νίκου. Το "Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος. Αν δεν να πας μακριά, χρειάζεται μια ομάδα" του Τζον Γούντεν.

"H γενιά μου μεγάλωσε με τον Γκάλη και την ανάγκη να βάζει πόντους, για να αισθάνεται καλά. Μετά το μπάσκετ άλλαξε. Ήλθαν ο Διαμαντίδης και ο Παπαλουκάς, παίκτες που άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτεται ένας παίκτης. Βέβαια, τους εμπιστεύτηκαν προπονητές, για να μπορούν να το κάνουν αυτό. Ακολούθως, τα παιδιά δεν έλεγαν 'θέλω να βάλω 25 πόντους, για να είμαι καλός', αλλά ότι πρέπει να πάρουν ριμπάουντ και να δώσουν ασίστ. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης τους και ήταν σημαντικό".

"Προσπαθείς να μην ακούς τι λένε για σένα. Η κριτική είναι λογικό να υπάρχει απ' όλους. Γιατί όταν σε βλέπουν θα σε χειροκροτήσουν, αλλά θα σε σχολιάσουν κιόλας. Το απόλυτο δεν υπάρχει. Ο άλλος πηγαίνει και πληρώνει εισιτήριο για να σε κρίνει. Εμείς ήμασταν σε ομάδες που και αποτυχίες είχαν και κακή κριτική δεχθήκαμε. Κάτι που μας δυνάμωνε γιατί σε προκαλεί να δουλέψεις και να βελτιώσεις πράγματα για ν' αποδείξεις πράγματα. Ακόμη κι αν δεν ακούγεται ως υγιές όλο αυτό, συμβαίνει".

"Η ομάδα αποδεικνύει, όχι ο παίκτης. Μικρές προκλήσεις όλοι έχουμε αγωνιστικά. Ευχαριστημένος είμαι από τον εαυτό μου, αλίμονο. Και για τις εμπειρίες που έζησα και για τις ομάδες που έπαιξα. Με βοήθησαν να ολοκληρωθώ τόσο ως προσωπικότητα όσο και ως αθλητή ή προπονητή. Το σημαντικό αυτό είναι. Να σου αφήνουν προίκα. Η Εθνική, ο Παναθηναϊκός, ακόμη και ο Αίας μού άφησαν κάτι και τα μάζεψα όλα".

"Όλο το περιβάλλον βοηθάει, από μικρή ηλικία. Έναν άνθρωπο το χτίζουν οι γύρω του. ΑΝ σου λένε από 15 χρόνων, 'εσύ αγόρι μου είσαι και κανένας άλλος', εκεί θα γίνεις χαζός. Αν έχεις όμως χαμηλά την μπάλα. Στην εποχή μας εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί δεν είχαμε αυτό με τους γονείς που παρακολουθούσαν με τρέλα κάθε προπόνηση. Δεν τους ένοιαζε τόσο. Υπήρχε ελευθερία, πήγαινες με τα πόδια στο γήπεδο και ήξερε ο γονιός ότι ήσουν εκεί. Ούτε φυσικά τηλέφωνα υπήρχαν τότε. Ήταν πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για τη γενιά μας και μεγάλο μειονέκτημα για την τωρινή γενιά. Διότι οι γονείς είναι αγχωμένοι, γιατί βλέπουν ένα παιδί που στην ηλικία του είναι όντως καλό και νομίζουν αμέσως ότι έχουν τον καλύτερο. Αν δεν το αφήσεις ελεύθερο ένα τέτοιο παιδί σ' ένα περιβάλλον που θα το βοηθήσει και μπλέκονται γονείς και μάνατζερ, που από τα 13 προσπαθούν ν' ανακαλύψουν και να προλάβουν το φαινόμενο για να μην το χάσουν, αρχίζει η τρέλα αυτή που στο τέλος γίνεται αρρώστεια".

"Δεν είναι κακό για να έναν ατζέντη να παρακολουθεί παιδιά. Γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Άλλο όμως είναι να μπαίνει στη διαδικασία να πλησιάζει παιδιά. Αυτό δεν είναι σωστό. Η νομοθεσία ούτως ή άλλως λέει από 18 και πάνω. Ζουν με το άγχος να προλάβουν να χτίσουν μια σχέση κι αν τυχόν βγει ο παίκτης να τον πάρουν. Δεν βρίσκω άλλο λόγο που το κάνουν από 13 χρόνων. Τρελαίνεται μετά ο γονιός που νομίζει ότι κάτι έχει, ενώ τελειώνεις και το παιδί όταν το μάθει πως στα 14 έχει μάνατζερ. Χάνεται η παιδικότητά του. Στην Αμερική είναι άλλη η νοοτροπία από τη δική μας".

"Μπορούσαν και καλύτερα (γέλια). Το να πεις κάτι γι' αυτήν τη γενιά των παιδιών που έκαναν τρομερά πράγματα και να μιλήσεις για κάποιον ξεχωριστά, θ' αδικήσεις τον άλλον".

"Ήταν καλοί παίκτες, τρομεροί αθλητές και καλά παιδιά όλοι τους".

"Είναι πολύ μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού που ο Διαμαντίδης δεν είναι κάτι. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ μεγάλο παράδειγμα για το ελληνικό μπάσκετ το πώς ένας παίκτης του επιπέδου του Διαμαντίδη πώς ξεκίνησε, πώς συνέχισε και πώς εξελίχθηκε και πώς έβλεπε τα πράγματα. Ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ, αλλά μέσα στο γήπεδο έβγαζε αυτό που έπρεπε να βγάλει ο αρχηγός. Όλοι σέβονταν όχι αυτόν που μιλάει ή διευθύνει μια συζήτηση, αλλά αυτόν που είναι πρώτος στην προπόνηση και σκληρός με τον εαυτό του, που παίζει για τον συμπαίκτη του. Εμείς είχαμε στην ίδια πεντάδα ταυτόχρονα τον Διαμαντίδη, τον Γιασικεβίτσιους και τον Σπανούλη. Ο Δημήτρης μπορεί να τελείωνε το ματς με 2 πόντους και να 'ταν ο καλύτερος παίκτης, γιατί είχε ισορροπήσει τους άλλους δύο και η ομάδα κέρδιζε. Αυτό αποδεικνύει το πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο παίκτης για το ελληνικό μπάσκετ. Είναι τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται, αλλά ήταν ένα παράδειγμα. Θα έπρεπε ο Παναθηναϊκός που κάνει μια πολύ μεγάλη προσπάθεια στην υποδομή να τον έχει ως εικόνα. Το βλέπω ως άνθρωπος του μπάσκετ και ως συμπαίκτης του Διαμαντίδη τόσο στον Ηρακλή όσο και στον Παναθηναϊκό. Ένα παράδειγμα παίκτη που δεν μιλούσε πολύ, άκουγε τον προπονητή και έπαιζε για την ομάδα. Και ο Παπαλουλάς το ίδιο".

"Μας φορά μας κάλεσαν με τον Παπαλουκά στην Εθνική Ελπίδων και τον έκοψαν".

"Εμείς είχαμε την αλάνα στο μυαλό μας. Να πάρουμε την μπάλα και να πάμε να παίξουμε".

"Τώρα πολύ πιο εύκολα σπάει μια ομάδα. Η οποία έχει ανάγκη από στεγανά, να μένουν εσωτερικά κάποια πράγματα. Μπορεί να μην κάνεις παρέα έξω από το γήπεδο και να βγαίνεις το βράδυ, αλλά όταν είσαι σ' ένα περιβάλλον, κάνεις προπόνηση και ταξίδια μαζί, δένεσαι. Η ομάδα είναι σημαντικό πράγματα και το καλό κλίμα είναι το ζητούμενο. Υπάρχουν φυσικά τσακωμοί και παρεξηγήσεις, αλλά λύνονται μέσα στην ομάδα. Καμία ομάδα δεν είναι μοναστήρι, ούτε έχει αγίους. Απλώς θα πρέπει όλα αυτά τα προβλήματα να μένουν μέσα. Ίσως εμείς ήμασταν τυχεροί που βρεθήκαμε σε ομάδες που δεν είχαν θέματα. Ήταν τέτοιο το περιβάλλον που ακόμη κι ένας να ήταν διαφορετικής νοοτροπίας, υπήρχε μια ηρεμία. Έλειπαν οι παρεξηγήσεις. Μπορεί να σ' έβριζε ένας, αλλά έλεγες 'εντάξει δεν πειράζει'. Όταν μια ομάδα έχει πολλούς έντονους και κυρίως δύστροπους χαρακτήρες, είναι δύσκολο. Γι' αυτό και κάθε προπονητής βλέπει αυτό το κομμάτι όταν χτίζει μια ομάδα. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Θέλεις ηρεμία για να δουλέψεις. Αν έχεις παλαβούς που μαλώνουν συνέχεια μεταξύ τους, δεν γίνεται δουλειά. Ένας παλαβός που είναι χαρισματικός πάει σ' ένα περιβάλλον που επικρατεί ηρεμία, θα μαλώνει μόνος του; Δεν γίνεται...".

"Ο Γιασικεβίτσιους ήταν καλός στην ομάδα. Γιατί θα φώναζε σε μένα ή σε κάποιον άλλον, αλλά δεν θα 'λεγες τίποτα. Ακόμη και στον Διαμαντίδη φώναζε, ήθελε να το κάνει, το προπονητικό το είχε από τότε. Πανέξυπνος όμως και πολύ μεγάλος παίκτης και όλοι τον σέβονταν, τον άκουγαν. Ήξεραν ότι έχει αυτή τη νοοτροπία μέσα στο γήπεδο και το δέχονταν. Έξω από το γήπεδο είναι η ψυχή της παρέας".

"Ο Φώτσης είναι σε άλλο επίπεδο (δις). Μέχρι και στον Πρωθυπουργό ρώτησαν αν η Φόρμουλα έχει όπισθεν. Το αστείο με την Παραλιακή, αν είναι παράλληλη με τη θάλασσα, βγήκε σε μια προετοιμασία στο Καρπενήσι".

"Ο Λάζος και ο Φώτσης είναι τεράστια εμπειρία. Ήταν μια ομάδα μόνοι τους. Έκαναν πολύ καλό στην ομάδα. Γιατί όταν φεύγεις τόσες μέρες, κουράζεσαι και θες να γυρίσεις πίσω, αν έχεις αυτούς τους δύο οι μέρες παιρνούν πολύ πιο εύκολα. Είναι σε μια άλλη κατάσταση. Ακόμη είναι, κάτι πολύ καλό. Αρκεί να υπάρχει μέτρο. Ο Λάζος όταν προετοιμαζόμασταν για την Ιαπωνία είχε τρέλα με τους Σπαρτιάτες, διάβαζε για τον Λεωνίδα, και όλους τους υπόλοιπους και τους μιμούταν. Έφτιαχνε το μαλλί με ζελέ, έφτιαχνε την κοτσίδα και φώναζε 'πάμε να τους φάμε'. Είχε γίνει κι ένα περιστατικό μ' ένα αντίστοιχο βιβλίο. Διάβαζε ο Λάζος ένα βιβλίο με Σπαρτιάτες κι εκείνη την περίοδο είχε βγάλει και ο Κακιούζης ένα, το οποίο το είχε μοιράσει σε όλους μας. Την άλλη ημέρα τον ρώτησα 'Λάζο, καλό το βιβλίο;' και απαντάει 'ναι, ναι πολύ καλό'. Πετάγεται ο Μιχάλης και του λέει 'σ' άρεσε όντως;' και απαντάει αυτός 'όχι το δικό σου, ρε'.

"Ζήσαμε πολύ καλά με την Εθνική".

"Όλοι από κάπου ξεκινάμε και είναι σημαντικό που ξεκινάμε από 'κει. Εγώ δεν ήμουν χαρακτήρας που έπαιρνε ποτέ μεγάλα ρίσκα. Ήμουν πάντα χαμηλών τόνων, αλλά μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία μπήκα σε αυτήν την κατάσταση. Αρχίσαμε με την ακαδημία, μετά εγώ έμεινα στη γειτονιά μου, στον Εύοσμο προσπαθώντας να χτίσουμε μια νέα κατάσταση. Οι χώροι άθλησης είναι περιορισμένοι και για μένα είναι σημαντικό όλο αυτό. Θέλαμε να φτιάξουμε κάτι πάνω στο οποίο να πατήσουμε, να έχουμε την έδρα μας, το σπίτι μας και πάνω σε αυτό να χτίσουμε μια ακαδημία μπάσκετ. Γιατί για κανέναν μας δεν είναι εύκολο να δίνει τόσα χρήματα, τρέχεις πολύ και δεν έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Για να κάνεις όμως αυτό που θες το κεφάλι σου δεν μπορείς να το έχεις ήσυχο. Πρέπει να έχεις και το ζόρι. Εμείς ως παίκτες περάσαμε μια διαδικασία γεμάτη ένταση και όλοι θέλαμε κάτι πιο ήρεμο, αλλά δεν γίνεται να έχεις 100% αυτό που θες, μαζί και την ηρεμία. Κάνεις αυτό που αγαπάς και όπως εσύ το θες χωρίς να τρως κάθε μέρα... τάπες και να λες τι θέλω εγώ εδώ".

"Στον Παναθηναϊκό πήγα όταν ήμουν στα 26 και έμεινα ως τα 32, έξι χρόνια. Εγώ ήθελα να μείνω, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε. Από τη μία ήθελα, από την άλλη ήξερα ότι ο ρόλος μου θα είναι περιορισμένος και είχα το μικρόβιο ότι ήθελα να παίζω. Επέλεξα έτσι μια ομάδα που ήθελα να πάω γιατί να δοκιμάσω αυτήν την εμπειρία. Μικρός ήμουν Άρης και ήθελα να ζήσω αυτή την εμπειρία. Όλα 100% δεν μπορούν να είναι όπως εσύ τα ήθελες. Όταν σταμάτησα από τον Άρη, στα 33-34, δεν ήθελα να πάω κάπου αλλού. Θα μπορούσα, αλλά σκέφτηκα ότι είναι καλύτερο να αφοσιωθώ σε κάτι άλλο. Το να παίζεις είναι ωραίο, αλλά να υπάρχουν και οι καταστάσεις σεβασμού όλων των ανθρώπων, μια υγιής κατάσταση. Στον Άρη εγώ έζησα περίεργα πράγματα. Αλλού δεν ήθελα να πάω κάπου που να ζήσω τα ίδια. Εδώ περνάω πολύ καλά, πολλές ώρες βέβαια. Αλλά είσαι με τα παιδιά από μικρή ηλικία, παίζεις μαζί τους, χάνεις-κερδίζεις και τα βλέπεις να μεγαλώνουν. Πρέπει να χάσεις για να μάθεις. Εμείς πέρυσι που βγήκαμε πρώτοι Παίδες στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε στο Πανελλήνιο. Όταν παίζαμε εδώ, είχαμε χάσει 4 παιχνίδια με μεγάλες διαφορές. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μάθημα και όταν ήρθε η ώρα να παίξουμε στα πλέι οφς, όλο αυτό που σκύψαμε το κεφάλι και δουλέψαμε έφερε ανταμοιβή. Και η ήττα και η κακή εμφάνιση είναι μάθημα για να γίνεις καλύτερος".

"Εμένα δεν με νοιάζει να ξέρουν ποιος είναι ο Νίκος Χατζηβρέττας. Με χαροποιεί που βλέπουν έναν άνθρωπο που έχει δουλέψει και έχει παίξει, αλλά εξακολουθεί να προσπαθεί, έχει στόχους. Για εμένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όχι να βλέπουν ένα βετεράνο που έπαιξε, έκανε μια καριέρα και σταμάτησε για να καθίσει. Αλλά έναν άνθρωπο που ιδρώνει και είναι ζωντανός. Είμαστε μέσα σε αυτό που αγαπάμε, αλλά κάνουμε κάτι άλλο και προσπαθούμε συνέχεια".

"Μετράει πολύ ο χαρακτήρας και η ιδιοσυγκρασία στο τι παίκτης είσαι και τι βγάζεις στο γήπεδο. Βέβαια για να παίξεις παίζουν ρόλο πολλά πράγματα, όπως η τύχη, η προπόνηση, η συγκυρία, οι επολογές. Μπορεί να υπήρχαν παίκτες με εξαιρετικό χαρακτήρα και δουλευταράδες που δεν είχαν ανάλογη πορεία γιατί κάτι στράβωσε στη μέσα. Μια επιλογή δεν ήταν καλή, προέκυψε ένας τραυματισμός, πήγαν σε μια ομάδα που ήταν μπάχαλο και τους έκοψε το δρόμο. Εγώ στον Ηρακλή πήγα 20 χρόνων και βρήκα τον Δημήτρη τον Ποδαρά, ο Μαμαντζιόλας και ήμουν πίσω απ' αυτούς, αφού ήταν πιο έμπειροι. Η ομάδα αυτούς εμπιστευόταν αρχικά. Αλλά η ομάδα δεν πήγε καλά και μέσα απ' αυτό πήραν κάποια παιδιά την ευκαιρία να βγουν μπροστά. Ο Διαμαντίδης όταν ήρθε έπαιζε τριάρι και δεν έπαιζε καν στη 12άδα, γιατί είχαμε τον Καράσεφ πλέι μέικερ και τον Χάρη το Μαρκόπουλο και τον Σαντάντζελο. Έφυγε αυτός, ήρθε και η κακιά ώρα με τον Χάρη κι έμεινε ο Καράσεφ, με αποτέλεσμα να μπει ο Διαμαντίδης πλέι μέικερ. Ενώ ήταν από τη φύση του πλέι μέικερ και έπαιζε εκεί, μέχρι τότε δεν τον υπολόγιζαν ως τέτοιον. Δεν τους χωρούσε όμως. Ο Διαμαντίδης έπαιξε 4-5 παιχνίδια και ο Ιωαννίδης τον κάλεσε αμέσως στην Εθνική. Μετά έγινε βασικό κομμάτι. Μπορεί, αν δεν είχε παίξει καθόλου, να τον έδιναν δανεικό σε κάποια ομάδα και να χανόταν. Είναι και η συγκυρία. Ο Χάρης ήταν ένας παίκτης που θα έκανε καριέρα, μεγάλο ταλέντο, κακιά τύχη. Δεν είναι μόνο να είσαι καλός, θα πρέπει και άλλα πράγματα να σε βοηθήσουν".