“Το Χέρι”, τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Όποιος θέλει να γίνει διάσημος, ας σηκώσει το χέρι του.

Η μικρή που αφηγείται την ιστορία της στο κοινό του Δώματος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, κάνει αυτό ακριβώς. Διψασμένη για προσοχή, για να ξεχωρίσει και να βρει σκοπό στη ζωή της, στα 10 της χρόνια σηκώνει ψηλά το δεξί της χέρι και αρνείται να το κατεβάσει. Περήφανη διηγείται πως όλοι τώρα την συζητάνε, και πως έχει πλέον και τον δικό της παιδοψυχίατρο. Περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες γίνονται μήνες και οι μήνες… 30 χρόνια, και η (ανώνυμη για μας) κοπέλα με το σηκωμένο χέρι είναι εξώφυλλο σε περιοδικά και

έργο τέχνης στις μεγάλες γκαλερί, διάσημη παγκοσμίως απλά για το σθένος της να γίνει διάσημη. Σηκώνει το χέρι της (κυριολεκτικά) και λέει, προσέξτε με, είμαι κάποια. Ποτέ όμως στην διαδρομή δεν αναλογίζεται το προσωπικό κόστος της διασημότητας και της μονομανίας της, ακόμα και όταν την κάνει να σαπίσει από μέσα.

Μεγαλώνοντας βλέπει τους γύρω της να πειραματίζονται, να αποτυγχάνουν, να μαθαίνουν και να πετυχαίνουν ενώ η ίδια παραμένει παθητική περιμένοντας κάτι με την ίδια πάντα παιδική αφέλεια, ικανοποιημένη μόνο με την προσοχή που δέχεται. Στο τέλος όμως το ίδιο της το χέρι παίρνει μεγαλύτερη σημασία από την ίδια, αποκτά αθάνατη αξία, ενώ η ίδια γίνεται κάτι το περιττό και παροδικά προσκολλημένη πάνω του.

Η τοπογραφία του Δώματος στον Νέο Κόσμο βοηθάει σε αυτήν την αίσθηση “home-made” θεάτρου που επιχειρεί εδώ η σκηνοθέτης-σκηνογράφος (και μεταφράστρια) Ελένη Πέγκα με την ηθοποιό Θεοδώρα Τζήμου. Μια ιδιαίτερη, intimate, παράσταση που στήνει ένα κορίτσι στην σοφίτα του σπιτιού της για τους κουλτουρές φίλους των γονιών της και τους γείτονες. Τριγυρίζει μόνη της και ανάβει η σβήνει τα φώτα, ελέγχει το βίντεο, προσωποποιεί παιδικά παιχνίδια σαν βοηθήματα στην αφήγηση της και παίζει με τις σκιές σαν παράσταση Καραγκιόζη κάτω/πίσω από σκεπάσματα.

Είναι αυτή η παιδικότητα της αφήγησης που κοντράρει τόσο αμήχανα την αδυσώπητη τραγικότητα της κατάστασης της, την οποία η ίδια φαίνεται να αγνοεί ηθελημένα, επιτρέποντας τις ενήλικες σκιάσεις της ιστορίας της να εκφραστούν μόνο μέσα από τον βουβό της μαυροπίνακα. Η Τζήμου προσεγγίζει γλυκόπικρα και αθώα το ρόλο της μικρής, σε μια συγκινητικά ειλικρινή ερμηνεία. Ακόμα όμως και όσο παιρνούν τα 30 αυτά χρόνια κατά την αφήγηση της, η προσέγγιση στον χαρακτήρα παραμένει βαλτωμένη στην ίδια μανιέρα, αφήνοντας το βάρος της εξέλιξης του έργου στο κείμενο, κάπως ταιριαστά με την συμπεριφορά του χαρακτήρα της.

Το “My Arm” παρουσιάστηκε στην Αθήνα για πρώτη φορά πέρυσι στο Bios από τον ίδιο τον συγγραφεά, Tim Crouch. Η αλλαγή του φύλου του πρωταγωνιστή κερδίζει το στοίχημα της Πέγκα για πιο άμεση “θυματοποίηση” του/της. Ο δισταγμός της όμως να διατηρήσει τον μεγαλύτερο βαθμό αλληλεπίδρασης της προσέγγισης του, να “παίξει” την παράσταση με τυχαία αντικείμενα που ζητάει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής από τις τσέπες και τις τσάντες του κοινού κατά την έναρξη, αφαιρεί λίγη από την γλυκάδα και την αυθορμητικότητα του.

Ο αιχμηρός,