Τα Ορφανά του Ντένις Κέλλυ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

 

 Μη Φας, Έχουμε Θέματα Αίματα.

Καλωσήλθατε στο διαμέρισμα του Ντάνυ και της Έλεν, “αθώων” μικροαστών θωρακισμένων από το έξω μιας ολοένα και πιο βίαιης πόλης. Όλα μέσα λευκά, άσπιλα, το τραπέζι στρωμένο, το δείπνο σερβιρισμένο, η οικογενειακή γαλήνη τους… ταραγμένη. Στην πόρτα, ένας εισβολέας γεμάτος αίματα, έχει έρθει απρόσκλητος για να σαλέψει μια και καλή την ψευδαίσθηση της όμορφης και βολεμένης ζωής τους. Δεν είναι ξένος, είναι ο αδελφός της Έλεν, ο Λίαμ, χαμένος, ανεξέλεγκτος και περιορισμένης ευθύνης, ευθύνη της μετά

τον θάνατο τον γονιών τους. Τα αίματα όμως στην μπλούζα του είναι ξένα, ίσως και κάποιου ξένου, που δεν έχει τις αισθήσεις του, ή τις έχει και το έχει σκάσει, είναι κάπου έξω, ελεύθερος ή αιχμάλωτος, έχει χτυπήσει κάποιον δικό τους, ή είναι ένας δικός τους που τον χτυπήσανε μια συμμορία από ξένους, συνανθρωπος τους ή μετανάστης, έχει σημασία; Φυσικά και έχει σημασία, όταν διακυβέβεται η ασφάλεια και η τάξη της οικογένειας. Πάνω απ’όλα, τα ορφανά προσέχουν το ένα το άλλο, αυτοί εναντίον του κόσμου. No matter what.

Το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Dennis Kelly (το 2009 με το Βραβείο Fringe του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου και το Herald Angel Award) πατάει σε ρεαλιστικούς ξεγυμνωτικούς για τους χαρακτήρες του διαλόγους (σε μια μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου που ίσως ξενίσει  μένοντας όμως πολύ σωστά πιστή στην αύρα της καθημερινής αγγλικής συνομιλίας) και χτίζει την πλοκή του και την ένταση μέσα από ανελέητες ανατροπές που πέφτουν με  staccato ρυθμό σαν μια σειρά από εφιαλτικά ντόμινο συνειδητοποίησης όσο ο νεαρός ανισόρροπος Λίαμ οδηγείται σε χειρότερες αντιφάσεις και αποκαλύψεις οι οποίες αναγκάζουν τους μικροαστούς ήρωες να πάρουν αποφάσεις που επηρρεάζουν κάποιον εκτός του οικογενειακού τους κύκλου, και τους ζητούν να κάνουν μια θυσία του εαυτού τους και της άνεσης του για κάποιον άλλο ή να θυσιάσουν τον άλλο για την ασφάλεια τους.

Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος οδηγεί τους ηθοποιούς του σε σοκαριστικές, ταιριαστά απόλυτα προσωπικές και εσωτερικές ερμηνείες και αντίστοιχα για τον Λίαμ άβολα εξωτερικές και φάτσα-κάρτα (μαζί τον ευφυέστατο τρόπο που σπάει επί σκηνής, συνήθως πλάτη, εκτός φωτισμού, τους κώδικες της πρέπουσας θεατρικότητας), κρατώντας το σκηνικό του ελαφρύ και βασιζόμενος στην σιγουριά των ερμηνειών και των συναισθημάτων τους και στους (ίσως υπερβολικά και distracting) μελετημένους στην παραμικρή λεπτομέρεια φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη.

Μπορεί ο Λίαμ του Όμηρου Πουλάκη να φοβίζει με τα μανιερίστικα τικ του και το χαρισματικά και επικίνδυνα (μη) αθώο και ακαταλόγιστο της βαθιά βίαιης προσωπικότητας του, μέσα όμως από την εξέλιξη του έργου αποκαλύπτεται απλά ένα σύμπτωμα του ευρύτερου κύκλου του που του επιτρέπει να δρα ελεύθερος και ανεμπόδιστος, μια κουτή και ασυνείδητη ξενοφοβία που αντιπερισπά από την άλλη, την κρυμμένη και καταπιεσμένη κάτω από την “πολιτικά ορθή” επιφάνεια, αυτήν που έχει από πίσω σκέψη, ένοχη εκλογίκευση και επίγνωση. Αυτήν της Έλεν της Μαρίας Κίτσ