Ντε Σαντ… στη Ζυστιν, στο Θέατρο Φούρνος

Σαδισμός να γλύφεις και τα δάχτυλα σου. Σκρόφα

“Η Ζυστίν; Πόσο χαίρομαι που σας συναντώ επιτέλους“… σκάει μύτη επί σκηνής κουνάμενη, συνάμενη, τυλιγμένη με ακριβές δαντέλες και βιλούδα και τούλια και υφάσματα, με το ανώμαλο μαλλί υπερπαραγωγή και το νύχι γαμψόαριστοκρατικό του αρπακτικού και την βλεφαρίδα κάγκελο, η Μάρω Παπαδοπούλου, η καθωσπρέπει αλλά decadent αριστοκράτισσα Μαντάμ de Lorsagne, η σατανική προσωποποίηση του Μαρκήσιου De Sade στο ιστορικό έργο που του χάρισε 13 χρόνια στην φυλακή και χαρακτηρίστηκε από τον Ναπολέοντα

Βοναπάρτη ως ”το πιο αποκρουστικό βιβλίο που είδε ποτέ το φως από την πιο διεφθαρμένη φαντασία“. Έξοχα.

Η Ζυστίν, η12χρονη κατατρεγμένη και από την μοίρα φτυσμένη μυξοπαρθένα πρωταγωνίστρια του De Sade στην οποία απευθύνεται η Μαντάμ, παραμένει πλέον αφανής σε αυτήν την μεταφορά το έργου σαν κωμικό μονόλογο από τον Τσεζάρις Γκραουζίνις, είναι ο κάθε θεατής, ολόκληρη η κοινωνία πέρα από τον τέταρτο τοίχο που χωρίζει την μικρή υπερυψωμένη σκηνή της Μαντάμ de Lorsagne από το κοινό. Έχει έρθει στην Μαντάμ ζητώντας καταφύγιο από την σκληρή και άδικη κενωνία που θέλησε να την εκμεταλλευτεί και να την σοδομίσει (κατ’εξακολούθηση) αλλά βρίσκεται πλέον στο έλεος και την ανάγκη της Μαντάμ σαν η νεότερη και πιο σκανδαλιάρα από τις πόρνες στην δούλεψη της.

Ξεκινώντας από τα πιο γαργαλιστικά μικρά πειράγματα, η Μαντάμ περιγράφει με ασυγκράτητη αυτοαπόλαυση και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ένα ένα τις ολοένα και πιο ακραίες και ακατανόμαστες πράξεις στις οποίες πρόκειται να επιδοθεί η Ζυστίν. Τις πίπες και τις εξυπηρετήσεις και τα παιχνίδια και τα λεσβιακά και τις παρτούζες, και σιγά σιγά προχωράει βαθύτερα, αποκαλύπτει όλα όσα ξέρει για την δύσμοιρη Ζυστίν και τις κακοποιήσεις που δέχτηκε, προχωράει σε προσωπικούς εξεφτελισμούς και την χώνει βαθύτερα στο διεστραμμένο της κόσμο, της μιλάει με τα πιο καθησυχαστικά λόγια για τις ουρολαγνείες και τις κοπρολαγνείες και τα λοιπά βίτσια των ισχυρών και καταπιεστών της που πρόκειται να ικανοποιήσει και της εκμυστηρεύεται τα σχέδια και τα όνειρα της για έναν καινούριο κόσμο με κυρίαρχο το εγώ, διαλυμένα όλα τα τείχη της σεμνοτυφίας και του καθωσπρεπισμού, γκρεμισμένα όλα τα ιδεώδη της οικογένειας, της μητρότητας, της θρησκείας, της εξουσίας και ξεγυμνωμένους και ξεφτιλισμένους στο έλεος της όσους είχαν τότε εξουσία να επιβάλουν σε άλλους κανόνες και ηθική.

Η Μάρω Παπαδοπούλου δίνει ρεσιτάλ. Ερμηνείας, κωμωδίας, σαδισμού, λατρείας. Χτίζει ένα μοναδικά χαρισματικά και ύπουλο χαρακτήρα, μασκάροντας την ωμότητα και τον σαδισμό του κειμένου με την κωμωδία  ώστε να απαλύνει τον σοκαριστικό του χαρακτήρα και να κάνει τις αποτρόπαιες περιγραφές πιο εύπεμπτες στον θεατή. Τα λέει τόσο χαριτωμένα, ε; Και τα βίτσια και τα χυσίματα τα περιγράφει τόσο όμορφα και γλυκά και περιπαικτικά. Και τα αίματα και τα δεσίματα και τα μαστιγώματα και τις δολοφονίες και τις νεκροφιλίες και τα βασανιστήρια… Μέσα από το παράξενο και άβολο νάζι της και την καρτουνίστικη, σατιρική της  παρουσ