Χρήστος Αλεξόπουλος – “MeanTime”

Ενίοτε, η ιδιότητα του πειραματιστή και ο όρος της ιδιόμορφης πολυσυλλεκτικότητας ανακαλύπτει πρόσφορο έδαφος και εγκαθιδρύεται ως μια μεστή άποψη. Εν προκειμένω, το έκτο προσωπικό καλλιτεχνικό τέκνο του Χρήστου Αλεξόπουλου βαδίζει μη προκαθορισμένα και με τις αυθύπαρκτες δυνάμεις του προς την πλήρωση ενός ουσιαστικού συνθετικού οράματος. Κινείται, δε, μακριά από λογικές που ακολουθούν μουσικοί, οι οποίοι οχυρώνονται πίσω από έναν δήθεν εκτεταμένο αυτοσχεδιασμό και εστέτ πειραματικές αναπτύξεις, κάθε που η έλλειψη έμπνευσης πλησιάζει στο κατώφλι τους. Στο Meantime, δεν παρατίθενται  κατ’ επίφαση

πεπλεγμένες μορφές έκφρασης ώστε να παρακαμφθεί καμιά δημιουργική δυστοκία.

Ξεδιπλώνεις το σχετικό δελτίο τύπου και παρότι εντοπίζεις αληθοφάνεια στις γραμμές του, με ένα σάλτο μεταβαίνεις στη διαδικασία της ακρόασης. Κι είναι γεγονός πως η προωθητική τεξ-μεξ κλιμάκωση του “Waiting For The Cloud To Rain”, ύστερα από τη χλιαρή ambient είσοδο του “Just A Thought”, προβαίνει εμφατικά στις πρωταρχικές συστάσεις. Οι ιδιαιτερότητες των Dr.Atomik που συνδράμουν με ζωηράδα σε μπάσο, τύμπανα και φρενήρη φυσαρμόνικα, όπως κι οι Σωτήρης Δεμπόνος-Γιώργος Πρινιωτάκης σε μαντολίνο-κιθάρα, θα λειτουργήσουν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τον ειρμό του Αλεξόπουλου, παραδίδοντας ένα κομμάτι που δίχως τη στιχουργική στήριξη κατορθώνει να ανθίζει σε κάθε επανάληψη και αφήνει (άτυπα) sing along στίγμα. Τέτοια μοτίβα δράττονται της ευκαιρίας και υπενθυμίζουν, όπως πράττει σύσσωμη η προηγηθείσα ολοκληρωμένη κατάθεσή του που τιτλοφορούνταν ως Βουβό, πως ο Αθηναίος δημιουργός επιμελείται με συνέπεια κι επάρκεια ηχητικούς προσανατολισμούς δίχως λεκτικές συντεταγμένες.

Το MeanTime αποτελεί ένα αμάλγαμα ηχητικών συνευρέσεων, το οποίο βρίθει σε φυσικότητα, οικοδομείται πάνω σε μια αδιάβλητη ροή και οργανώνει υπομονετικά τις δομές του, υπενθυμίζοντας πως αμφότεροι επιμένων και υπομένων καταλήγουν κερδισμένοι. Μέσα απ’ το ακραιφνώς ηλεκτρονικό σύμπαν του Βουβό, που προείπα, ο Αλεξόπουλος διακρίθηκε για τις διοχετεύσεις ήχων με πλούτο ιδεών, σαφές μελωδικό και ρυθμικό αποτύπωμα. Εδώ επανασυστήνει την προσωπική του σφραγίδα, δίνοντας ωστόσο έμφαση στα φυσικά όργανα και σε ρυθμικές εξάρσεις. Οι ιδέες που εσωκλείονται στο νέο του πόνημα δε συνωστίζονται, αντιθέτως αναπνέουν ηλεκτρακουστικό αέρα, ενόσω πιστοποιούν ένα πνεύμα ελευθεριότητας υπηρετώντας με προσμονή καρποφορίας τη λεπτομέρεια.

Εάν το σκηνικό πραότητας του “Oceans Will Rise” σας σαγήνευσε, τότε συνδυάστε το άρρηκτα με πιο δραστήριες παρελθοντικές διαθέσεις (λχ “Ο Χρόνος Που Τελειώνει”) που παρουσίασε ο συνθέτης και θα ακούσετε τη σύγκρουση των δυο τους στο ερημικό ροκ του “The Garden Of Love”. Στο τελευταίο πλαισιώνει με νότες το ομώνυμο εκχύλισμα ποιητικού ρομαντισμού του σπουδαίου William Blake, προτού η σκυτάλη περάσει στο πιο σημαίνον εγχείρημα του δίσκου. Ο λόγος περί του διαπεραστικού “B-Theory”, το οποίο στα αυτιά μου αντανακλά την αγάπη του Αλεξόπουλου για το αρτιστικό ροκ του ραδιοεγκεφαλικού OK Compu