Αν Αργήσω Κοιμήσου

Μια σκηνή-διαμέρισμα στα Εξάρχεια με ένα ανοιχτό παράθυρο στο οποίο ξεροσταλιάζουν έξι νέοι ηθοποιοί, στημένες Ιουλιέτες να περιμένουν έναν Ρωμαίο (ή Αντώνη ή Φραγκίσκο ή Σβετλάνα) που  απόψε πάλι κάτι του’τυχε. Όλες οι wannabe Μπλανς Ντυμπουά του κόσμου που ζουν τη ζωή τους σαν ταινία του παλιού Χόλυγουντ, όλοι οι κολλημένοι ρομαντικοί, οι σχεσάκιδες και οι σεξάκιδες, οι καψούρες και οι δήθεν υπεράνω, όλοι όσοι και όσες περίμεναν κάποιο βράδυ κάποιο Γιάννη, όλη η γενιά των 20 με τριάντα δια χειρός (και πένας) Άκη Δήμου.

Είτε μέλη της ίδιας μπακουροπαρέας ένα βράδυ μαζεμένοι στο

σπίτι κάποιου ανταλλάσσοντας εξομολογήσεις, είτε εναλλακτικά ανά δύο όχι-ζευγάρια σε όλους τους πολιτικά ορθούς συνδυασμούς στο ‘ανέβα-πάνω-για-καφέ’ περιταύτα της πρώτης γνωριμίας,  όλοι και όλες έχουν μια ιστορία (και ένα τραγούδι), κάτι ενοχλητικά οικείο, απελπιστικά γνώριμο και ευφυέστατα αστείο να πουν για τη ζωή τους, τους έρωτες, τα χούγια τους και τα ένοχα μυστικά τους μας.

Για τους Πακιστανούς που κρυφοκοιτάζουμε να γαμιούνται από την κουζίνα στο απέναντι διαμέρισμα, για το ανοιξιάτικο κοτόπουλο που μαγειρεύαμε όλη μέρα για τον μαλάκα που δεν φάνηκε και τώρα θα το φάει το πεζοδρόμιο, για τον Σταύρο που είναι 12 χρόνια μεγαλύτερος και δεν έχει χωρίσει ακόμα τη γυναίκα του και παίρνει μάλλον και πίπες στον παρκαδώρο στην Πέγκυ Ζήνα αλλά ακόμα τον γουστάρουμε τον τσόγλανο, τα απόρθητα τείχη που εγείρουμε γύρω από την καρδιά μας για να μην ξαναπληγωθούμε μόνο για να μας τα γκρεμίζει τελικά η άλφα-βήτα-γαμιόλα πουτάνα (κυριολεκτικά),  τις προσωπικές αγγελίες που δημοσιεύουμε ψάχνοντας το άπιαστο ιδανικό και τις ερωτικές επιστολές που γράφουμε μα μένουν καταχωνιασμένες και άσταλτες στα συρτάρια του σαλονιού μας.

Άπαντες συγκάτοικοι σε μια κάπως μουσική και πολύ αληθινή παράσταση με το original soundtrack του Θέμη Καραμουρατίδη (σε στίχους Άκη Δήμου και του ίδιου) με χρώμα και άρωμα κλασσικού μιούζικαλ και τραγούδια από κουλά φευγάτα (με τα Lady Gaga τύπου Κυπαρίσσια και το ξεκαρδισικό αυτοσχέδιο medley του Αη-Γιαννιού) έως γλυκά μελαγχολικά και ανατριχιαστικά (Νάνι, Καληνύχτα, Όλες οι Μπλανς του Κόσμου).

Έτσι και το ίδιο το έργο, ισορροπεί μονίμως μεταξύ του μελό και του χιουμοριστικού. Χωρίς να πρωτοτυπεί σε φορμάτ από την σύγχρονη μανία (ανάγκη;) με το νεανικό μουσικό θέατρο που μιλάει για τις σύγχρονες σχέσεις και την απόρριψη, ξεχωρίζει ως η πιο συγκροτημένη, ανάλαφρη αλλά και συγκινητική προσέγγιση, με επιτηδευμένα (τόσο όσο) ”in-your-face” audience interaction, ανατρεπτική/αναρχική συμπεριφορά στους κανόνες θεατρικού καθωσπρεπισμού και χαρακτήρες πηγαία αστείους και αληθινούς, τόσο στο αρχικό κείμενο του Άκη Δήμου όσο και στον τρόπο που έχουν έρθει στη ζωή από τους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Μέσα στο προσεγμένο κλίμα μιας ζεστής παρεΐστικης αναμπουμπούλας, το κάθε μέλος της ομάδας βγάζει την προσωπικότητα του: οι χαριτωμένα άβολοι και ευάλωτα καθημερινοί Κωνσταντίνος Ασπιώτης και Αλεξάνδρα Αϊδίνη, οι larger-than-lif