Red Fang, Lord 13, Phase Reverse @ AN Club

Όλο αυτό που συμβαίνει τώρα τελευταία με το λεγόμενο Heavy Rock (και όχι Stoner, όπως λανθασμένα εξακολουθεί να αποκαλείται από ορισμένους οτιδήποτε περιέχει λίγο παραπάνω groove από αυτό που έχει συνηθίσει το αυτί του μέσου ακροατή) είναι ένα πραγματικά αξιοπερίεργο φαινόμενο. Αξιοπερίεργο μεν, ευχάριστο δέ, αφού η συνεχής άνοδος της συγκεκριμένης σκηνής σημαίνει ότι πλέον έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε όλο

και πιο συχνά σχήματα τα οποία μερικά χρόνια πρίν δεν θα φανταζόμασταν ότι θα βλέπαμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Βέβαια, το κατά πόσον η λατρεία αυτή που επιδεικνύει το ελληνικό κοινό για τον συγκεκριμένο ήχο είναι έμφυτη ή αποτελεί απλώς το αποτέλεσμα ενός παροδικού hype είναι κάτι το οποίο μέλλει να δούμε. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί πέρσι τον Ιούνιο που μας είχαν ξαναεπισκεφτεί οι Red Fang, σε ένα τριπλό billing μαζί με τους Intronaut και τους The Ocean, το κοινό ήταν τόσο περιορισμένο που μπορούσες άνετα να το μετρήσεις στα δάχτυλα. Αυτή την φορά όμως, πρός έκπληξη όλων υποθέτω, το ΑΝ γέμισε ασφυκτικά από άκρη σε άκρη, με τις αντιδράσεις του κοινού να φτάνουν σε σημεία τα όρια του παροξισμού. Περίεργα πράγματα, αλλά όπως είπαμε, δεν παύουν να είναι ευχάριστα.

Όταν οι Phase Reverse έκαναν την εμφάνιση τους στην σκηνή ο κόσμος ακόμα μαζευόταν με αποτέλεσμα λίγοι τελικά να τους παρακολουθήσουν. Κρίμα, γιατί είναι μία μπάντα που σίγουρα αξίζει την απαιτούμενη προσοχή, καθώς και εξαιρετικές ιδέες κατέχει και καταφέρνει να στέκεται και πάρα πολύ ωραία στο σανίδι.

Οι Lord 13 που ακολούθησαν δεν νομίζω ότι χρειάζονται συστάσεις. Αποτελούν ένα από τα πιο αξιοσέβαστα σχήματα του χώρου, με μία αξιοπρόσεκτη πορεία και ένα μεγάλο πυρήνα οπαδών που τους ακολουθεί πιστά εδώ και χρόνια. Ό,τι καλύτερο για ζέσταμα πρίν την εμφάνιση των Αμερικανών.

Αντίθετα από το χιουμοριστικό, χαβαλετζίδικο πρόσωπο που βγάζουν στα video clip και τις φωτογραφίες τους, οι Red Fang επάνω στο σανίδι είναι σοβαροί, μετρημένοι και προπαντός επαγγελματίες σε όλα (με την καλή έννοια πάντα). Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν τα σπάνε κανονικά ή ότι δεν χώνουν αβέρτα. Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που αφήνουν τις τρέλες και τις μαλακιούλες συνειδητά εκτός σκηνής, διότι προτιμούν να επικεντρωθούν στην μουσική αυτή καθ’αυτή χωρίς να αποσπούν την προσοχή του κοινού με άλλου είδους τεχνάσματα. Οι –ως επί το πλείστον- γρήγοροι ρυθμοί, τα συνεχόμενα riff και ο ογκώδης ήχος τους δεν σε αφήνουν εξάλλου να πάρεις ανάσα δευτερόλεπτο. Και άπαξ και μπείς στο ‘τριπάκι’ τους, δεν σε γλυτώνει τίποτα. Όχι ότι δεν υπήρχαν και οι πιο light, fun στιγμές βέβαια, όπως για παράδειγμα όταν ο David Sullivan φόρεσε μία ψεύτικη Viking περικεφαλαία που του έδωσε κάποιος από το κοινό ή όταν αφιέρωσαν το ‘Human Remain Human Remains’ σε όλους εκείνους που τους αρέσει να καπνίζουν χόρτο, όπως χαρακτηριστκά είπε ο Aaron Beam πρίν την έναρξη του κομματιού. Σε γενικές γραμμές όμως, τον κύριο ρόλο είχε η μουσική και μόνο αυτή. Και αυτό ήταν υπέρ του δέοντος αρκετό για να ικανοποι