Paul Roland

Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στην χώρα μας, ο εφευρετικός και πάντοτε ξεχωριστός Paul Roland, ένας από τους τελευταίους σύγχρονους μουσικούς παραμυθάδες της Γηραιάς Αλβιώνας, επιστρέφει αυτή την εβδομάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για δύο μοναδικές συναυλίες, από αυτές που σπάνια δίνει πλέον, για να μας μεταφέρει στον δικό

του μαγευτικό, στοιχειωμένο κόσμο. Με την αφορμή αυτή, μιλήσαμε και εμείς μαζί του για τις πιο πρόσφατες δουλειές του, την επτάχρονη απουσία του από τα μουσικά δρώμενα αλλά και τα αναρίθμητα μελλοντικά του σχέδια.

Καλώς ήρθατε στο Wyndham Hill!

Έχεις ένα καινούριο album έτοιμο να κυκλοφορήσει στις αρχές του νέου έτους, ονόματι ‘Bates Motel’. Αν κρίνουμε από τον τίτλο και το εξώφυλλο του album, φαίνεται ότι αυτός ο δίσκος θα είναι έντονα επηρεασμένος από το εμβληματικό φίλμ του Alfred Hitchcock, ‘Ψυχώ’. Τί μπορείς να μας πείς για τα κομμάτια που θα περιλαμβάνονται σε αυτή την κυκλοφορία? Θα είναι και αυτό ένα concept (ή semi-concept) album όπως ήταν το ‘Grimm’ ή το ‘Re-animator’;

Βασικά, μόνο ένα από τα κομμάτια του δίσκου είναι επηρεασμένο από το ‘Ψυχώ’, ο τίτλος και το artwork του εξωφύλλου όμως αντικατοπτρίζουν το μακάβριο και καυστικό χιούμορ που διαθέτουν πολλά από τα τραγούδια. Υποθέτω ότι θα πρέπει να ήμουν σε μία μάλλον χιουμοριστική διάθεση όταν άρχισαν να μου κατεβαίνουν οι ιδέες – πάντοτε εξάλλου έβρισκα ότι οι σκοτεινά χιουμοριστικοί στίχοι μου έρχονταν πιο εύκολα από τον σοβαρό λόγο. Για την ακρίβεια, έγραψα τόσους πολλούς στίχους που έπρεπε να αφήσω πολλούς από αυτούς απ’έξω. Και η μουσική μου ήρθε επίσης πολύ εύκολα. Νομίζω ότι κατέληξα να γράψω υλικό αρκετό για τρείς δίσκους, μέσα σε μία περίοδο έξι εβδομάδων, και έπρεπε να επιλέξω το καλύτερο από το υλικό αυτό για τον δίσκο και να αφήσω το υπόλοιπο έξω από τις ηχογραφήσεις. Κάποια από τα τραγούδια είχαν ουσιαστικά γραφτεί με σκοπό να ηχογραφηθούν με μέλη των Velvet Underground (την Nico, τον Sterling Morrison και την Moe Tucker) από τους οποίους είχα πάρει συνέντευξη για μία μεγάλη Κυριακάτικη εφημερίδα την εποχή της κυκλοφορίας του VU. Αλλά μετά έβαλα τα κομμάτια ‘στο ράφι’ και πολλά από αυτά έμειναν ατελείωτα όταν πλέον αποσύρθηκα από την μουσική το 1997. Μου είχε ακόμη ζητηθεί να γράψω κάποια κομμάτια για ένα reunion album των John’s Children από τον τραγουδιστή τους Andy Ellison (που ήταν το ’60 στο power pop group μαζί με τον Marc Bolan) και τα οποία είχαν επίσης μείνει στο ράφι μέχρι νωρίτερα φέτος, όταν και αποφάσισα να γυρίσω και πάλι στον rock ήχο ύστερα από μία σειρά ακουστικών album.

Αλλά το Bates Motel δεν είναι ένα concept album. Το τραγούδια δεν συνδέονται θεματικά, αν και μουσικά έχουν όλα προέλθει από μία αγάπη για 60’s garage psych κομμάτια σαν το ’96 Tears’, το ‘Crimson and Clover’ και το ‘Mony Mony’.

Το περσινό ‘Grimm’ πρέπει μάλλον να θεωρηθεί ως ένα ακουστικό solo project, αφού τα πάντα στο album είχαν παιχτεί και ηχογραφηθεί αποκλειστικά από εσένα. Αυτή την φορά οι ηχογραφήσεις έγιναν