Nouvelle Vague @ Τεχνόπολις

Εν μέσω μιας ζεστής, καλοκαιρινής βραδιάς στην Αθήνα αν και ημερολογιακά βρισκόμαστε πια στο φθινόπωρο, οι Nouvelle Vague ήρθαν στην Τεχνόπολη και με το γνώριμο στυλ τους μας έδωσαν ρυθμό, παριζιάνικο αέρα και συναίσθημα και όλο αυτό σε ένα πακέτο γλυκό και μελωδικό, έτσι όπως ακριβώς τους έχουμε αγαπήσει.

Η ικανότητα των Nouvelle Vague

να ξεσηκώνουν και να ταξιδεύουν μέσα από τις ευφάνταστες διασκευές punk και post –punk κομματιών είναι γνωστή και μη εξαιρετέα, γι’ αυτό και το αθηναϊκό κοινό ήταν για μια ακόμα φορά πιστό στο ραντεβού του με την ξεχωριστή παριζιάνικη μπάντα, που τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να κάνει την bossa nova και την pop των 60’s ρεύμα και άποψη.

Ο περισσότερος κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στην Τεχνόπολη μετά τις 9.30 (το opening της συναυλίας έκαναν οι Opera Chaotique) και γύρω στις 10 στην σκηνή εμφανιστήκαν οι Nouvelle Vague με την υπέροχη frontwoman του συγκροτήματος Melanie Pain αλλά και την εκρηκτική Liset Alea, η οποία πραγματικά τα έδωσε όλα για να μεταφέρει λίγο περισσότερο ηλεκτρισμό και παλμό στην ατμόσφαιρα του live.

Τελικά η Τεχνόπολη σχεδόν γέμισε και αν και στην αρχή το κοινό έμοιαζε κάπως μουδιασμένο και κουμπωμένο ίσως λόγω και της αρκετής ζέστης, στην πορεία και ύστερα από τις φιλότιμες προσπάθειες των Pain και Αlea να ξεσηκώσουν τον κόσμο με το κέφι και την ανεξάντλητη ενέργεια τους, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έδειχναν να το διασκεδάζουν πραγματικά.

Όλες οι μεγάλες επιτυχίες των Nouvelle Vague ήταν εκεί: από το “Master and Servant” και το “Blue Monday” μέχρι το “Dance with me”, το “Dancing with myself”, το “Even fallen in love”, το “Too drunk to fuck” και το “Just can’t get enough”, ακούσαμε όλα όσα περιμέναμε να ακούσουμε.

Η συναυλία ήταν χορταστικότατη και σε διάρκεια καθώς έφτασε σχεδόν τις 2 ώρες. Από το live δεν έλειψαν μάλιστα και οι εκπλήξεις με τον Δημήτρη Αποστολάκη των Χαινηδων (ναι καλά διαβάσατε) να ανεβαίνει στην σκηνή την στιγμή που ακουγόταν το “Love will tear us apart” δίνοντας με τoν αυθεντικό τρόπο του και την λύρα του μια άκρως ενδιαφέρουσα έθνικ- κρητική πινελιά σε μια ούτως ή άλλως πολύ καλή διασκευή, όπως αυτή των Nouvelle Vague στο κλασικό κομμάτι των Joy Division. Αλλά και η μικρή support παρουσία της Οlga Kouklaki σε ένα τραγούδι μαζί με τους Nouvelle δεν πέρασε απαρατήρητη. Φαίνεται ότι οι δεσμοί που η μπάντα έχει αναπτύξει τα τελευταία χρόνια όχι μόνο με το ελληνικό κοινό αλλά και με τους Έλληνες μουσικούς είναι πια δεδομένοι και αρκετά στενοί.

Η πιο όμορφη στιγμή της βραδιάς ήταν πάντως στο encore όταν μετά από απαίτηση του κοινού η Melanie Pain με την αισθαντική φωνή της τραγούδησε το “In a manner of speaking” με τον κόσμο από κάτω να σιγοντάρει με τέτοιο ενθουσιασμό, που σχεδόν η τραγουδίστρια δεν ακουγόταν. Ήταν το πιο ταιριαστά γλυκό φινάλε μιας αληθινά γλυκύτατης βραδιάς που το μόνο που της έλειψε τελικά ήταν λίγη περισσότερη συμμετοχή από την πλευρά του κόσμου.

Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι τελικά οι Nouvelle Vague έχουν τo μοναδικό χάρισμα να σε κάνουν να νομίζεις ότι χορεύεις σε κουβανέζικο κλαμπ του ’60 και ότι την επόμενη στιγμή τηλεμεταφέρθηκες και λικνίζεσαι στο πιο όμορφο μπαρ του Παρισιού. Και εδώ που τα λέμε αν η μουσική δεν είναι ταξίδι τότε τι άλλο μπορεί να είναι;

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού