Epavlis Pavlakis – Χρίστος Λάσκαρης

Τούτη είναι η δεύτερη φορά που ο λόγος του Χρίστου Λάσκαρη περιβάλλεται μουσικά σε ολόκληρη τη διάρκεια ενός έργου. Εγχείρημα που αναλαμβάνει κατά μόνας ο Παύλος Βάκαλος, δίνοντας τα ηνία στον άλλο του εαυτό που ακούει στο Epavlis Pavlakis (Έπαυλις Παυλάκης). Είχε προηγηθεί το απόσταγμα καλλιτεχνικής αρτιότητας του Γιάννη Μουρτζόπουλου, με Το Ποτάμι, λίγο πριν μας εγκαταλείψουν δια παντός τα ‘00s. Τότε, ο εν λόγω δημιουργός συγχώνευσε καθηλωτικά

τις απαγγελίες του Πελοποννήσιου – θανόντος πλέον – ποιητή με ένα ευέλικτο χαρμάνι τζαζ και ηλεκτρονικής αντίληψης.

Τέσσερα έτη αργότερα, λοιπόν, διαμορφώνεται εκ νέου ένα «πηγαδάκι» συλλογισμών, το οποίο στήνουν από κοινού λέξεις και νότες. Για τις ανάγκες αυτού, ο Epavlis Pavlakis χρησιμοποιεί μια εξίσου λιτή και ευθεία αφηγηματική έκφραση με αυτή που φέρει ο ποιητικός λόγος. Στο πρώτο ευρείας κυκλοφορίας άλμπουμ του (που διανέμεται αποκλειστικά σε βινύλιο), μετά από τρεις αυτόνομες Cd-r εκδόσεις του υλικού του που εσώκλεισαν ισάριθμα κολάζ εικονοπλαστικής electronica και βασισμένου σε samples hip hop [epavlipavlakis 2003 (2003), epavlispavlakis 2005 (2005) και Musica Enchiriadis (2008)], τα οποία αναρτήθηκαν και διαδικτυακά. Η δε παρουσία του στη δισκογραφία του Μιχάλη Σιγανίδη, ενισχύει την άποψη πως έχουμε να κάνουμε με ένα καλλιτεχνικό πνεύμα το οποίο εμφανίζει τουλάχιστον τολμηρές θέσεις.

Ο εμπνευστής του παρόντα δίσκου δεν βρίσκεται απλώς υποστηρικτικά πλάι στα γλωσσικά πονήματα που του προσφέρονται. Αντιθέτως, αποπειράται και εν τέλει κατορθώνει να εντρυφήσει στο βάθος τους αποθέτοντας εκεί το δικό του πέπλο αισθητικής, παλαντζάροντας μεταξύ ωμού ρεαλισμού και απόκοσμης ελευθερίας. Επικαλούμενος μια υπαρξιακή αναζήτηση, δίχως αινίγματα και δήθεν κρυμμένα νοήματα, πλάθει σε δέκα μέρη μια εσωτερική, καθόλα ενδοσκοπική αλληλουχία ηλεκτρονικών συστατικών. Την ίδια στιγμή, διαβάζοντας μέσα από τα φειδωλά ambient μοτίβα, τους ελλειπτικούς και επαναλαμβανόμενους techno ρυθμούς, καθώς και τις σποραδικές μελωδικές παρεισφρήσεις, διαπιστώνεις πως οτιδήποτε συμβαίνει εδώ αποτελεί προϊόν λεπτομερούς επιμέλειας.

Ενόσω ο γκριζωπός συναισθηματισμός του Λάσκαρη διασχίζει ανεμπόδιστα και λακωνικά τα δευτερόλεπτα, ο Epavlis Pavlakis τον αποδίδει μουσικά με αρκούντως περιγραφικό τρόπο. Αξιοποιώντας ποίκιλλα στρώματα ήχων, αναδίδει σταδιακά μια αρμονική σύζευξη του εμμονικού βιομηχανικού ύφους του Alva Noto με τον ψηφιακό λυρισμό του Tim Hecker και την αφοπλιστική ανθρωπιά της Λένας Πλάτωνος. Ως απόρροια του φανταστικού προαναφερθέντος ανταμώματος, στέκουν απέριττα τα “Να τελειώνουμε” και “Αποκαθήλωση”, με τους γλωσσικούς και μουσικούς φθόγγους να δηλώνουν παραστατικά μια άνευ προσπάθειας παραίτηση.

Η έσχατη αντίσταση από μεριάς ακροατή κάμπτεται, καθώς ο ποιητής μοιάζει να καταλήγει σε έναν απολογισμό ζωής με ραγισμένη συνειδητοποίηση και ειλικρίνεια ψυχής (“Απλώς μια επιφάνεια”). Η θλιμμένη χροιά της φωνής του μεταβιβάζει τις σκέψεις του και συγκλονίζει, όταν η φράση “Ούτε ευτυχισμένος, ούτε δυστυχισμένος/ Απλώς μια επιφάνεια, που πάνω της κάνει τσουλήθρα ο χρόνος” απλώνεται επί ενός «εύθραυστου» φόντου που φιλοτεχνεί στωικά ο Epavlis Pavlakis. Ο οποίος, δεν επωφελείται των τεχνολογικών μέσων ώστε να τροφοδοτήσει με κατ’ επίφαση καινοτόμα πονήματα τους αποδέκτες, μα δίνοντας έμφαση στο συναισθηματικό έρεισμα και την πολυεπίπεδη ευρύτητα των συνθέσεων, συντονίζει επιτυχημένα ψιθύρους και βόμβους, ελέγχει εντάσεις, τόνους, συχνότητες. Ανατρέξτε και σε άλλες διαπεραστικές electro-ωδές, τόσο στα πλαίσια ενός νοσταλγικού ρομαντισμού και μιας άσπιλης τρυφερότητας (“Έρωτας” και “Στην κλινική”), όσο και στα όρια σουρεαλιστικών και ονειρικών σκηνικών (“Βαν Γκογκ” και “Όνειρο”).

Ευτυχώς που αυτές οι ιδέες δεν έμειναν μονάχα στα αζήτητα της φαντασίας του παραγωγού τους και πραγματώθηκαν σε ένα ηχητικό σύνολο, το οποίο μπορεί να μην συναρπάζει σε κάθε του στιγμιότυπο, μα διαθέτει επαρκείς ικανότητες ούτως ώστε να σε ρουφήξει μέσα του.

Label: Granny Records
Track(s) For Your Mixtape: “Να τελειώνουμε”, “Αποκαθήλωση”, “Απλώς μια επιφάνεια”