METZ + Balzac Diva @ Six D.O.G.S.

Με κεκτημένη ταχύτητα και 40 λεπτά εκρηκτικής ενέργειας οι Metz σήκωσαν το gig space της Αβραμιώτου στον αέρα.

Οι τρεις Καναδοί με το αρχετυπικό rock’n’roll set up κιθάρα-μπασο-ντραμς, έχουν εκατοντάδες ζωντανές εμφανίσεις στο ενεργητικό τους, έχουν ψηθεί για τα καλά στα μικρά gig circuits της Βόρειας Αμερικής τα προηγούμενα 5 χρόνια, μόλις πριν λίγους μήνες είδαν το ντεμπούτο album τους να κυκλοφορεί

με την σφραγίδα της Sub Pop και τα Μέσα με την μεγαλύτερη επιρροή να τους αποθεώνουν. Τα κατάφεραν. Ζουν το όνειρο εκατομμύριων συγκροτημάτων εκεί στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, και με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού που μόλις έμαθε να περπατάει και να τρέχει, οι Metz έφτασαν στα μέρη μας, στην πρώτη στάση μίας μεγάλης Ευρωπαϊκής περιοδείας, σε μία άκρως εμπνευσμένη και φρέσκια μετάκληση από τους φίλους, ανεξάρτητους διοργανωτές.

Για να ομολογήσω και την αλήθεια μου, το ντεμπούτο album των Metz δεν είχε κερδίσει πολλές ακροάσεις. Παρόλα αυτά, από τις πρώτες νότες του opening track “Headache” συνειδητοποιείς ότι εδώ έχεις να αντιμετωπίσεις την προσπάθεια στουντιακής σύλληψης και συμπύκνωσης της ορμής των ζωντανών εμφανίσεων μίας δυναμικής φρέσκιας μπάντας. Το δύσκολο αυτό εγχείρημα ίσως και να θεωρείται πετυχημένο – αν κρίνουμε από τα θετικά σχόλια και reviews που κέρδισε το album – όμως δεν παύει να υπολείπεται της ενέργειας που εκπέμπουν οι Metz ζωντανά, όπως διαπιστώσαμε όσοι τους υποδεχτήκαμε στην Αθήνα.

Το ασταμάτητο noise hardcore punk rock για τα 40 λεπτά που μας χάρισαν, όσο χρειάστηκε δηλαδή για να ακούσουμε όλο το ντεμπούτο album συν ένα τραγούδι – το πλέον άνευρο περιέργως – ήταν αρκετά για να μετατρέψει την συμπάθεια σε ενθουσιασμό για τους τρίο από το Βανκούβερ.

Ανελέητος θόρυβος και feedback, κραυγές, φωνητικά και κοφτές κιθάρες με σεσημεσμένες πεταλιέρες από τον Alex Edkins – πολύ χαρακτηριστική nerd-gone-wild φιγούρα να σημειώσουμε – και με ένα rhythm section φωτιά από τους Chris Slorach στο μπάσο και τον Hayden Menzies στα ντραμς, οι Metz «πήραν κεφάλια» και παρέσυραν αμέσως το έτσι κι αλλιώς υποψιασμένο και ενθουσιώδες κοινό στο πατροπαράδοτο mosh-pit και crowd-surfing, όπως αρμόζει σε μία τέτοια ιδρωμένη βραδιά.

Νωρίτερα, την συναυλία άνοιξαν οι Balzac Diva, το σχήμα του Βαγγέλη Παππά – που γνωρίσαμε στα 90s ως μπασίστα των Closer – και της Ντάνας Παπαχρήστου στα πλήκτρα, ενώ μαζί τους συμμετείχαν και ο επίσης ex-Closer Γιάννης Βερβέρης αλλά και η Κατερίνα Παπαχρήστου (Tango With Lions). Πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα και ίσως και να το αδικώ, όμως ως πρώτη εντύπωση το πρόσημο είναι αρνητικό, αφού ούτε κάποια χημεία μοιάζει να υπάρχει στις δύο φωνές τους, οι συνθέσεις ως μελωδίες δεν είχαν κάτι το αξιομνημόνευτο ή έστω μία ενδιαφέρουσα συνοχή, ενώ πολλές φορές τα πλήκτρα έμοιαζαν εκτός τόπου, ειδικά όταν κιθάρα-μπάσο-ντραμς κατάφερναν να δώσουν μία ενδιαφέρουσα new wave τροπή. Θα επανέλθουμε όμως.

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός