Jello Biafra & The Guantanamo School Of Medicine @ Fuzz club

Ήταν να μην πιαστεί ξανά στα σοβαρά με την μουσική ο Jello Biafra γιατί άπαξ και το έκανε ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!

Με τους Guantanamo School of Medicine να έχουν κλείσει τρία μόλις χρόνια ύπαρξης, μετρώντας ήδη στο ενεργητικό τους ένα ολοκληρωμένο album, δύο EP και ένα ακόμη full length το οποίο είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει από στιγμή σε στιγμή, ο αγαπητός Jello φαίνεται να βρίσκεται σε μία από τις πιο δημιουργικές (μετά Kennedys) περιόδους της καριέρας του.

Όχι ότι

θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη βέβαια. Έχοντας περάσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες αναλώνοντας τον χρόνο του σε αμέτρητες συνεργασίες, κυρίως με guest εμφανίσεις σε δουλειές άλλων, και δίνοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη βάση στα ξακουστά spoken word show του, ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή όλος αυτός ο συσσωρευμένος δημιουργικός οίστρος θα έψαχνε να βρει διέξοδο. Η προ διετίας εμφάνιση του στο Gagarin 205 το έκανε πασιφανές με τον πλέον πειστικό τρόπο, παρουσιάζοντας μας έναν 52χρονο Biafra που δεν σταμάτησε στιγμή να χτυπιέται, να φωνάζει, να κυλιέται στο πάτωμα και να χοροπηδάει, και που εύκολα θα έκανε αρκετούς Echo Boomers να κρύβονται από ντροπή.

Τί θα μπορούσε άραγε να έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: τίποτα απολύτως. Πέρα από τις μικροαλλαγές στην σύνθεση των Guantanamo και πιο συγκεκριμένα στο rhythm section της μπάντας (Andrew Weiss στο μπάσο και Paul Della Pelle στα ντραμς στην θέση των Billy Gould και Jon Weiss αντίστοιχα) και τα αρκετά καινούρια κομμάτια που βρήκαν την θέση τους στο setlist, η εμφάνιση αυτή του θρυλικού ηγέτη των Dead Kennedys και της μπάντας του δεν είχε παρά ελάχιστες διαφορές σε σχέση με αυτήν του 2010, με την βασικότερη από αυτές να έγκειται στην εμφανώς-πολύ-πιο-έντονα φορτισμένη πολιτικά ατμόσφαιρα, με τον Biafra να τα “χώνει” ασταμάτητα προς κάθε κατεύθυνση, τόσο αναφορικά με τα ‘δικά μας’ εσωτερικά θέματα (για τα οποία φάνηκε να είναι πάρα πολύ καλά ενημερωμένος) όσο και με την παγκόσμια οικονομική κατάσταση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια.

Οι πρόλογοι του πριν από κάθε τραγούδι ήταν καυστικοί και διορατικοί, αλλά προπαντός ουσιώδεις  – μας εξέφρασε την συμπαράσταση του προς το κίνημα του Occupy Wall Street, μας ανέλυσε τις ιδέες του όσον αφορά το σημερινό χρηματοοικονομικό σύστημα, μας είπε την άποψη του για τον Obama και μας διηγήθηκε την ιστορία πίσω από το ‘Nazi Punks Fuck Off’… και όλα αυτά αξιοποιώντας στο έπακρο τα ελάχιστα λεπτά που διαρκούσαν τα διαλείμματα μεταξύ των κομματιών.

Τα ‘New Feudalism’, ‘Panic Land’, ‘Three Strikes’ και ‘Pets Eat Their Master’ από το Audacity of Hype, τα ‘Werewolves of Wall Street’, ‘John Dillinger’, ‘Road Rage’, ‘Barackstar O’Bummer’, ‘White People and the Damage Done’, ‘SHOCK-YOU-PY’ και κάνα δυό ακόμη καινούρια, μαζί με τα ‘California Über Alles’, ‘Chemical Warfare’, ‘Kill The Poor’, ‘Police Truck’, ‘Holiday In Cambodia’ και το προαναφερθέν ‘Nazi Punks Fuck Off’ των Dead Kennedys αποτέλεσαν το σύνολο του