Flogging Molly @ Gagarin 205

Επίσημη έναρξη με το πρώτο – σχεδόν; – sold out του Gagarin 205 με ένα συγκρότημα που αποδεικνύεται ότι έχει πλειάδα φανατικών οπαδών στη χώρα μας  - και με τέτοιες εμφανίσεις, δικαίως.

Μετά τις δύο  εμφανίσεις τους στη χώρα μας τα καλοκαίρια  του 2008 και 2011 στο πλαίσιο των αντίστοιχων Rockwave Festival  η επαναμετάκληση τους από την διοργανώτρια εταιρία DiDi Music

ήταν δεδομένη. Και καλά έκανε, αφού είναι πάντα διαφορετικό να παρακολουθείς μία τέτοιου είδους μπάντα μόνη της και σε κλειστό συναυλιακό χώρο.

Οι Flogging Molly μπασταρδεύουν , εδώ και 15 χρόνια σχεδόν, πετυχημένα την ιρλανδική μουσική παράδοση με το punk rock. Και ακόμα και αν δεν είναι κάποιος φανατικός θιασώτης του Celtic Punk, στις ζωντανές τους εμφανίσεις δεν μπορεί παρά να τους βγάλει το καπέλο. Όπως και στις δύο προηγούμενες επισκέψεις τους, έτσι και το βράδυ της Τετάρτης, οι Flogging Molly κατάφεραν για δύο σχεδόν ώρες να έχουν το φανατικό –νεανικό κυρίως – κοινό τους, αλλά και τους όχι και τόσο γνώστες της δισκογραφίας τους, που κατέκλυσαν το Gagarin 205 υποταγμένους στους ρυθμούς τους, με ένα συνεχόμενο ενθουσιώδες ιδρωμένο pongo από το πρώτο τραγούδι του σετ τους έως το τελευταίο – κάτι για το οποίο οι πιτσιρικάδες που αποθέωσαν το συγκρότημα του Dave King με την είσοδό του στη σκηνή, ήταν προετοιμασμένοι.

Με τις σημαίες της Ιρλανδίας να έχουν πάρει τη θέση τους ανάμεσα στο κοινό, και το συγκρότημα να «κατεβάζει» κουτάκια Guinness, το paddy πανηγύρι των Flogging Molly πέρασε από όλα τα albums της καριέρας τους με κάποιες παραπάνω στάσεις στο πιο πρόσφατο “Speed of Darkness” ενώ έφεραν στα μέτρα τους και το “Times They Are A Changin” του Bob Dylan. Άλλωστε, είναι και ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα και με την κοινωνικοπολιτική ατζέντα των στίχων των Flogging Moggy, την οποία ποτέ δεν έκρυψαν.

Και ναι, μπορεί μετά το 5ο τραγούδι, αν δεν χοροπηδάς ανάμεσα στο ιδρωμένο πλήθος και παρακολουθείς την συναυλία πιο νηφάλιος και από απόσταση να έχεις την εντύπωση ότι στην ουσία ακούς το ίδιο τραγούδι σχεδόν να επαναλαμβάνεται με κάποιες μικρές διαφορές, και ίσως να μην είσαι και τόσο φίλος με το όλο κέλτικο του πράγματος, με το ακορντεόν, το fiddle whistle και τo banjo να πρωταγωνιστούν σε στιγμές, όμως δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς σε ένα συγκρότημα έμπειρων μουσικών– σχεδόν 50αρηδες οι περισσότεροι πλέον –  που προσφέρουν απλόχερα ένα πολύ χορταστικό, ξεσηκωτικό και μονίμως με ιρλανδικό cheeky χαμόγελο, σετ.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)