Egg Hell

Το ”Once Part Of A Whole Ship“ είναι ένα από τα άλμπουμ που θα λιώσουμε μέσα στη χρονιά και η κυκλοφορία του αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες με τον Jef Maarawi.

Το Once Part Of A Whole Ship είναι το πρώτο άλμπουμ κάτω από το όνομα Egg Hell, παρόλο που τη μουσική σου την ακούμε από το 2007. Γιατί άργησες τόσο να κυκλοφορήσεις ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ;

Όταν άρχισα να παίζω δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου πως αυτό το πράγμα έπρεπε να εξελιχτεί.

Ήξερα πως ήθελα να γίνει μπάντα μια μέρα, αλλά έπεσα με τα μούτρα στην δουλειά και δεν είχα τον χρόνο και την ηρεμία να κάνω κάτι πιο σοβαρό. Ακόμα και το δεύτερο EP που είχα βγάλει με τον Λεωνίδα από τους My Wet Calvin ξεκίνησε ως ιδέα για δώρο για τον θίασο μιας παράστασης.

Πόσο καιρό πήρε να ολοκληρωθεί το άλμπουμ; Εκτός από τα κομμάτια που είχες γραμμένα εδώ και καιρό, προέκυψαν νέα πράγματα από τη στιγμή που μπήκατε στο στούντιο;

Πήρε αρκετό καιρό, αλλά αν το σκεφτείς καλά πήρε σχεδόν από τότε που έπαιζα ακόμα μόνος μου. Η ιδέα του να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα και να ξεκινήσω αυτό το προτζεκτ ήταν για να κλείσει ένας κύκλος και ίσως να γυρίσω πίσω στην Βραζιλία. Αλλά έγινε η συλλογική δουλειά που έγινε και ακόμα και τα παλιότερα τραγούδια εντάχθηκαν μέσα στο όλο concept του δίσκου.

Ποια θεωρείς ότι είναι τα “δυνατά χαρτιά” του Once Part Of A Whole Ship; Για πιο πράγμα είσαι υπερήφανος; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να είναι διαφορετικό εκ των υστέρων;

Είμαι πολύ χαρούμενος που ο δίσκος έγινε με τον τρόπο και με τα άτομα που έγινε. Είμαστε περήφανοι με όλο το αποτέλεσμα ως μπάντα, αλλά σίγουρα κάποια κομμάτια μας αρέσουν λίγο περισσότερο. Το αγαπημένο μου είναι ίσως το Useless Captain.

Μέχρι προσφάτως θεωρούσαμε τους Egg Hell ως ένα προσωπικό σου σχήμα, βλέπουμε όμως ότι πλέον λειτουργείτε ως μια “κανονική” full band. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα ενός συγκροτήματος έναντι της “μοναχικής” προσέγγισης;

Το βασικότερο είναι το πως μπορεί να αποφορτιστεί η να ξεμπλοκάρει μια κατάσταση. Πέρα από τις ομαδικές αγκαλιές και το βρίσιμο και τα κλάματα και τους καφέδες και τις καφρίλες.

Το στιχουργικό κομμάτι των Egg Hell είναι καθαρά δική σου υπόθεση. Τι είναι αυτό που θέλεις να φτάσει στους ακροατές με τους στίχους σου;

Υπάρχουν τραγούδια του Chico Buarque, του Will Oldham, του Sufjan Stephens και των REM που με έκαναν να νιώσω τρομερά πράγματα. Aυτο είναι κάτι που ζηλεύω από πολύ μικρός. Το γράψιμο των στίχων είναι το αγαπημένο μου δημιουργικό κομμάτι σε σχέση με την μουσική, γιατί εκεί δημιουργούνται όλες οι εικόνες και από εκεί ξεκινάει ακόμα και η σύνθεση, τουλάχιστον με τα κομμάτια που είχα γράψει μέχρι τώρα. Όταν μπαίνει η μπάντα στην μέση αλλάζουν τα πράγματα στο πως εντάσσονται οι στίχοι μέσα σε ένα καινούργιο κομμάτι, αλλά αυτό είναι ενδιαφέρον και challenging.

Όλα αυτά τα χρόνια έχεις δώσει πολλές συναυλίες, είτε solo είτε με τη μπάντα. Υπάρχει κάποιο live που θα χαρακτήριζες ως “σημαντικό” για την εξέλιξη της μουσικής σου;

Ίσως ένα που είχα παίξει με τον Jozef Van Wissem στον Δίαυλο το 2009, όταν είχα μόλις βγάλει το πρώτο μου EP. Μαγική η ατμόσφαιρα του μαγαζιού και φοβερά επιβλητικός ο Wan Wissem. Μάλλον η πιο σημαντική στιγμή που έχω όμως ζήσει σε live ήταν to 2011 όταν είχα ανοίξει την συναυλία των Onda Vaga στο Buenos Aires. Κάποια στιγμή με φώναξαν να τραγουδήσω μαζί τους ένα τραγούδι ενώ από κάτω ήταν μια από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις του άλμπουμ μας!

Ποια είναι τα αγαπημένα σου άλμπουμ από το 2013 και τι περιμένεις να ακούσεις με ανυπομονησία μέσα στη νέα χρονιά;

Το ”Slow Focus” των Fuck Buttons, το “Yeezus” του Kanye West, και το “Tomorrow’s Harvest” των Boards of Canada. Και το “World, You Need a Change of Mind” του Kindness το οποίο είναι του 12 αλλά το άκουσα πέρσι. Cheating, I know. Ανυπομονώ να ακούσω το “Mess” των Liars.

Μιας και έχεις άμεση σχέση με τη Βραζιλία, έχεις επαφή με τη μουσική σκηνή της χώρας. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μας προτείνεις να ακούσουμε;

Το κακό με την μοντέρνα Βραζιλιάνικη μουσική είναι πως είναι αρκετά βασισμένη στο Βραζιλιάνικο Funk και στο Βραζιλιάνικο Country (Sertanejo). Υπάρχουν όμως κάποιες μπάντες που είναι απίστευτες live όπως οι Krias de Kafka και οι Zambomba αλλά που δεν έχουν καμία υποστήριξη από δισκογραφικές και από τα μέσα εκεί. Τα κάνουν όλα μόνοι τους. Από πιο κλασσικά πράγματα, ο δίσκος “Construcao” του Chico Buarque και ο “Maquina Voadora” του Ronnie Von είναι δυο από τους αγαπημένους μου.

Το άλμπουμ των “Egg Hell Once Part Of A Whole Ship” κυκλοφορεί εδώ και μερικές εβδομάδες από την Inner Ear σε βινύλιο, cd και digital download. Η επίσημη παρουσίασή του θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου στο Six D.O.G.S., ενώ οι Egg Hell θα ανοίξουν τη συναυλία των Girls Names στις 22 Φεβρουαρίου στον ίδιο χώρο.

Click here to view the embedded video.