Disappears + A Victim Of Society @ An club

Disappears @ An club

Μπορεί τα live στην Αθήνα φέτος το καλοκαίρι να ακυρώνονται με καταιγιστικό ρυθμό αλλά από βρώμικες κιθάρες δεν πρέπει να έχουμε κανένα παράπονο. Έτσι, στο τέλος της συναυλιακής σεζόν 2011-2012 μετά τους The Men, τους Μilk Music, τους Sic

Alps και τους Τhee Oh Sees άλλο ένα συγκρότημα με τέτοιες καταβολές βρέθηκε στα μέρη μας, οι εκ Chicago ορμώμενοι Τhe Disappears που μάλιστα έχουν βρει φιλόξενη στέγη στο περίφημο ανεξάρτητο label της πόλης, της  Kranky Records, στην οποία πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους σε ισάριθμα χρόνια.

Nα σημειώσουμε εδώ ότι, δεδομένου του προχωρημένου καλοκαιριού, του καύσωνα και της γενικότερης οικονομικής κατάστασης φυσικά, αρκετός κόσμος βρέθηκε στο ΑΝ παραδόξως, κάτι ενθαρρυντικό που μας κάνει να ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε συναυλίες από σχήματα “τώρα που συμβαίνουν”  και με τόση όρεξη ακόμη όπως οι Disappears εχθές.

Άλλοι, κι εγώ ανάμεσά τους, προτιμούν το τελευταίο τους πόνημα Pre-Language και άλλοι προτιμούν το προηγούμενο πιο τολμηρό ίσως μουσικά The Guider ή το ντεμπούτο τους Lux. Oι Disappears σε κανέναν δεν χάλασαν χατήρι,  αν και έδωσαν όπως ήταν αναμενόμενο βάρος στον τρέχοντα δίσκο τους. Η setlist περιέλαβε τα:  “All Be White”, “Replicate”, “Fear of Darkness”, “Revisiting”, “Era”,  “Love Drug”, “Hibernation Sickness”, “Lux”, “Magics” και μια απροσδόκητη διασκευή σε Suicide, εάν δεν απατώμαι, το “Radiation” (πολλά ευχαριστώ στο φωτογράφο του mixtape.gr Βαγγέλη Πατσιαλό για τη setlist).

Έδειξαν στο live την πολλαπλότητα των ηχητικών τους καταβολών με το παραπάνω. Άλλοι θα σταθούν στην ψυχεδελική garage ψυχή των τραγουδιών, άλλοι στον post-punk μινιμαλισμό και την μετά-Velvet Underground ωμότητα, άλλοι στις ξεκάθαρες αναφορές στα χρυσά 90s του αμερικάνικου indie ή στους Stooges, για να μη πω για τα πεντακάθαρα krautrock μακρόσυρτα περάσματα με τις μετρονομικές κιθάρες (κατ΄εμέ το live προς το τέλος έγινε τελείως kraut με ροπή στην υπνωτιστική σχεδόν επαναληπτικότητα). Κάποιος άλλος είδε την αγάπη για τη Βρετανία και τους Fall να ξεπροβάλλει πεντακάθαρα στα φωνητικά και το attitude του τραγουδιστή Brian Case. O oποίος Case μπορεί να έμοιαζε κάπως χαμένος (λέγε με και κομμάτια) αλλά τα έδινε όλα όταν έπιανε το μικρόφωνο με περισσή ορμή, ενώ ο μπασίστας Damon Carruesco και ο ντράμερ Steve Shelley έδιναν τον τόνο στη σούπερ δεμένη μπαντα (εδώ ας επαναλάβουμε για χιλιοστή πρώτη φορά ότι, ναι, ο Shelley ήταν ο ντάμερ των Sonic Youth- σημειώστε ότι οι Disappears εμφανίστηκαν πριν λίγες μέρες με τον Lee Ranaldo στο Βερολίνο- επίσης ex Sonic Youth).

Χρειάζονται ίσως κάποια πράγματα ακόμη  πέρα από ένα αμάλγαμα των μουσικών τους επιρροών οι Disappears για να ξεχωρίσουν αλλά βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο, έστω και αν, ας μου επιτραπεί να πω, ότι πίσω από το θόρυβο και την παραμόρφωση, τα τραγούδια τους μοιάζουν επικίνδυνα μεταξύ τους. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται όμως για ένα συγκρότημα που αποδίδει τα μέγιστα live.

Το s